The Secrecy EneR [พลังที่ซ่อนเร้น]

ลำดับตอนที่ #1 : เพื่อนคนแรก

    อ๊อดดด !   เสียงออดเข้าชั้นเรียนในชั่วโมงแรกดังขึ้น                เป็นปกติในวันแรกของการเปิดเรียนของนักเรียนชั้น ม.4   ซึ่งมีนักเรียนนั่งอยู่เต็มห้องอย่างเป็นระเบียบและยังไม่มีเสียงพูดคุยกันเลยสักแอะ  ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่า นักเรียนในห้องส่วนใหญ่ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน  เพราะต่างก็มาจากต่างพื้นที่  แต่เมื่อผ่านไปสัก 2 – 3 อาทิตย์ บรรยากาศภายในห้องเรียนก็จะเปลี่ยนไปราวกับห้องเรียนของเด็กประถมไม่มีผิด

    



                     “แหม….  ดูเหมือนวันนี้พวกเธอจะตั้งใจเรียนกันดีเหลือเกินนะ  คงจะทำแบบฝึกหัดกันได้หมดทุกคน”  เสียงแหลมเล็กของอาจารย์ภาษาไทยเอ่ยขึ้น  (ออกแนวประชดประชัน)  

    “ฉันล่ะภาวนาขอให้พวกเธอเป็นอย่างนี้ไปได้อีกสักเดือนนึงเถอะ” เธอพูดกับตัวเองในใจ

    “เอาล่ะ  ชั้นมีอะไรจะถามพวกเธอหน่อย  พวกเธอชอบเลขอะไรกันบ้าง หืม.. ”   เธอถามขึ้น

    เด็กผู้หญิงผิวขาวหน้ากลมแป้นนั่งอยู่หน้าสุดของชั้นเรียนยกมือแล้วตอบว่า “เลข 1 ค่ะ  เพราะแสดงถึงชัยชนะ อันเป็นที่ 1” เธอตอบด้วยความมั่นใจ พร้อมยิ้มกว้างให้อาจารย์      หลังจากนั้นก็มีเสียงมาจากทางซ้าย “เลข 9 ครับ  เพราะหมายถึงความก้าวหน้า ”  ซึ่งเจ้าของเสียงก็คือเด็กชายผิวดำผมหยิกที่นั่งอยู่ทางซ้ายของห้อง      หลังจากนั้นก็มีอีกหลายเสียงตะโกนขึ้นมา “เลข 3 คร้าบบบ….เลข 7 ค่า….”

    “เอาล่ะๆ พอๆ” อาจารย์พูดขึ้นด้วยความรำคาญ  “จากเท่าที่ครูฟังเสียงส่วนใหญ่จะออกมาเป็นเลข 9 นะ  พวกเธอนี่ขยันกันเสียจริงๆ   แต่เธอลองเปิดไปที่ หน้า 7 ดูสิ เอ่อ…. แบบฝึกหัดท้ายบทแรกน่ะ  มันมีอยู่แค่ 7 ข้อ  ซึ่งก็ไม่พอกับที่พวกเธอต้องการ  มันน่าจะมีสัก 9 ข้อนะว่ามั้ย   แต่ก็ช่างเถอะ  ทำเท่าที่มีก็แล้วกัน  ส่งท้ายคาบนะทุกๆคน”  สีหน้าเหยเกของทั้งเรียนทั้งชั้นเกิดขึ้นพร้อมๆกันหลังจากที่อาจารย์พูดจบ  “เอ๊ะ  นั่นที่นั่งของใครน่ะ  ทำไมยังไม่มาเข้าเรียน  ไม่ไหวเลยจริงๆ ขาดเรียนตั้งแต่วันแรก ”  เธอพูดเหมือนไม่ใส่ใจที่จะได้รับคำตอบแล้วก็เดินกลับไปที่โต๊ะเพื่ออ่านนิยายรักอันหวานซึ้งที่เธอโปรดปราน

    



                    “ขออนุญาตเข้าห้องค่ะ”  เสียงของเด็กสาวดังมาจากประตูหน้าห้อง       อาจารย์ซึ่งกำลังอ่านนิยายรักอยู่  เงยหน้าขึ้น    “เชิญ !!”   เธอพูดไปด้วยความรำคาญ        เด็กสาวจึงเดินเข้าไปในห้องและนั่งลงบนที่ว่าง ซึ่งเหลืออยู่เพียงที่เดียว  

    “ขอโทษนะ  เธอจะบอกฉันได้ไหมว่า  อาจารย์เข้าให้ทำอะไร  ” เด็กสาวถามเด็กชายคนหนึ่งซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ  

    “เธอชอบเลขอะไรล่ะ ” เขาถามเธอ     “เลข 2 ” เธอตอบห้วนๆ และไม่ได้บอกเหตุผล  

    “เธอนี่ไม่ค่อยขยันเอาซะเลยนะ  แต่ถึงยังไงเธอก็ต้องทำให้ครบ 7 ข้ออยู่ดี  เปิดไปหน้าที่ 7 สิ ..7 ข้อนั้นล่ะ ”

    “ขะ-ขะ-ขอบคุณ” เด็กสาวพูดด้วยความงง

    



                      หลายนาทีผ่านไปจนเกือบจะหมดชั่วโมง   สมุดของฟิวส์  (เด็กสาวม่ากี๊แหละ) ก็ยังว่างเปล่า     เธอจึงหันไปหาเด็กชายที่นั่งข้างเธอ  “เอ่อ…ชั้น ฟิวส์นะ  ยินดีที่ได้รู้จัก  นายคงไม่ว่าอะไรนะ ถ้าฉันจะขอยืมสมุดนายมาลอกแบบฝึกหัดท้ายบทหน่อยนะ  คือ…….คือ…….ฉัน…..ไม่รู้เรื่องเลย”  

    “หึๆ” เด็กชายหัวเราะแล้วยื่นสมุดให้  “ถ้าเธออ่านออกล่ะก็นะ”  เขาพูด    แต่ฟิวส์ก็ไม่สนใจ รีบรับสมุดและลอกอย่างรวดเร็วเพื่อให้ทันตามกำหนดส่ง  

    “ฉัน  แฟรงค์  ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน ”  แฟรงค์แนะนำตัวพร้อมรอยยิ้ม

    “อ….อึ้ม”  ฟิวส์ตอบขณะที่กำลังลอกงานอย่างเคร่งเครียด

                        และแล้ววิชาแรกของนักเรียนทุกคนก็ผ่านไปด้วยดี