Tortarus มหานครนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 การประลองสุดโหด

               เวนตื่นขึ้นพบว่าตนนอนอยู่ที่ทางน้ำใต้ดินโดยที่มีสาวปริศนานั้งอยู่ข้างๆและจองมองเขา

ด้วยสายตาเย็นชา

               "มีอะไรหรอครับ" เวนพูดพลางยิ้มแห้ง

               "นายทำงานล้มเหลว"

               "ยังครับ ผมยังไม่ล้มเหลวเพราะผมยังไม่ตาย" เวนพูดอย่างหงุดหงิดเมื่อนึกเรื่องเมื่อคืนขึ้น

               "แต่นายก็แพ้ผู้หญิงนั้นมา"

               "ผมแค่ประมาท" พอเวนตอบก็มีหมัดบินเข้ากลางหน้า

                ตุบ

               ตอนนี้เวนนอนหงายอยู่กับพื้นเลือดกำเดาไหลจากแรงกระแทก "มันเจ็บนะครับ" เวนลุกขึ้น

นั้งแล้วตะโกนใส่หน้าหญิงสาวแล้วก็โดนไปอีกหมัด

                ตูม

               แต่หมัดนี้แรงขึ้นเวนจึงตัวลอยไปติดกับกำแพง ความรู้สึกนี้เขาเคยเจอมันเป็นความรู้สึก

แบบเดียวกับอลิสที่อัดเขากระเด็นเมื่อคืนแขนที่เรียวเล็กแต่แรงกลับมหาศาลทำให้เวนตกใจอย่าง

มาก

               "คงสงสัยว่าทำไมหมัดของฉันเหมือนกับหมัดของอลิสเลยใช่ไหม" สาวปริศนาถามขึ้นเมื่อ

เห็นหน้าของเวนบ่งบอกถึงคววามสงสัยปนตกใจ

               "เรื่องหมัดแรงช้างผมพอจะเข้าใจ แต่ที่ผมงสัยคือไอเวทของพวกคุณมันมีลักษณะเหมือน

กันเลยนะสิคับ" เวนพูดจบหมัดแรงช้างก็เข้ากระทบที่หน้าอีกครั้ง

                 ตูม

                "มันเรียกว่า ชาร์กสไตร์ ไม่ใช่หมัดแรงช้างจำเอาไว้ด้วย" เธออัดหมัดไปเต็มแรงส่งคนปาก

เสียไปฝังอยู่ในกำแพงทางน้ำ

                "คร้าบ คร้าบ" เวนพูดอย่างขบขันแล้วเริ่มร่ายเวทเคลื่อนที่ "เฮ้นายจะไปไหนนะ" เธอ

ถามอย่างรวดเร็วกลัวว่าเขาจะไปหลงในเมืองอีก

                "ไปทำงานให้สำเร็จคับ" ตอนนี้เขาหายตัวไปแล้ว

                "ต้องไปช่วยอีกไหมเนี่ย" เธอบ่นพึมพำแล้วก็ดับไฟเพื่อให้ทุกอย่างมืดมิดเหมือนเดิม



                ป้ายประกาศทั่วเมืองมีใบประกาศแปะไว้มีเนื้อหาหลักๆว่า 'วันนี้ตอนเที่ยงขอเชิญทุกท่าน

มาดูความตายที่เราจะมอบให้แก่นักฆ่าหนุ่มน้อยผู้หลงผิดได้ที่ลานกว้างด้านหลังเมือง' เป็นประกาศ

ที่ทำให้เวนรู้สึกหงุดหงิดมากเพราะนั้นหมายความว่าเขาไม่สามารถทำงานให้สำเร็จได้ก่อนถึงเวลา

ประลองซึ่งเขาไม่ชอบเอาซเลยในการโชว์ความสามารถให้ผู้อื่นรู้แต่เขา็ก็มีเกรียติพอที่เมื่อมีคนท้า

ประลองเขาก็ย่อมรับคำท้า

                "เป็นไงบ้างล่ะเจ้าคิดว่าจะชนะเราได้รึเปล่า" คนที่โผล่มาด้านหลังเวนคืออลิสนั้นเองเธอ

มาพร้อมกับทหารสี่ถึงห้านาย เมื่ออยู่ในสถานะการณ์เช่นนี้เวนย่อมรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น "จับหมอนี้

ไว้"

                "ว่าแล้ว...ไหนๆก็ต้องโชว์อยู่แล้วตอนนี้หรือตอนนั้นก็คงไม่ต่างกันเท่าไร" ว่าแล้วเวนก็

วาร์ปหายไปโดยไม่ต้องร่ายเวททำให้เหล่าทหารพากันยืนอึ้งที่เป้าหมายหายไปโดยไร้ร่องรอยที่จะ

ติดตามได้ "ใช้พลังจิต...น่าสนุกดีนี้" ตอนนี้อลิสพอรู้แล้วว่าทำไมเวนเคลื่อนที่ได้รวดเร็วนัก

                "ถ้ารู้ขนาดนี้แล้วก็คงต้องไปจัดเตรียมสนามประลองเพิ่มซักหน่อย" อลิสเดินจากบริเวณ

นั้นไปพร้อมกับเหล่าทหาร

                "ผู้หญิงอะไรเนี่ยเจ้าเล่ชะมัด" เวนนั้งดูอลิสเดินจากไปอยู่บนหลังคาเขากำลังคิดอยู่ว่า

'ช่วงนี้ไม่มีอะไรทำติดตามอลิสไปดูสนามประลองหน่อยก็ดีกว่า' เขาจึงติดตามอลิสไปโดยไม่ให้เธอ

รู้ตัว "นายเป็นโรคจิตรึเปล่าเนี่ย เห็นสาวสวยหน่อยก็ย่องตามเลยนะ" เวนได้ยินก็ต้องสะดุ้งเขาที่ยืน

อยู่หลังเขาคือ อลิส ไม่สิเธอคือ สาวปริศนา

                "ผมแค่จะเดินตามเธอไปดูสนามประลองเองครับ แล้วถ้าผมเห็นคนสวยแล้วต้องย่องตาม

ทุกคนผมคงต้องเริ่มย่องตามคุณก่อนแล้วล่ะครับ ว่าแต่โรคจิตคืออะไรครับ" ไม่มีเสียงตอบกลับ

เพราะตอนนี้าวปริศนาหน้าแดงจากคำพูดของเวนที่ไม่เข้าใจว่าตนพูดอะไรผิดออกไปรึเปล่า

                "คุณครับเป็นอะไรรึเปล่าครับตัวก็ร้อนหน้าก็แดง รึว่าจะเป็นไข้ครับ" เวนถามอย่างกังวล

เพราะเขาไม่รู้จักอาการอาย

                "ฉันไม่ได้เป็นอะไรเดี่ยวนายตามเธอต่อไปละกันฉันจะกลับไปที่ทางน้ำ" เธอพูดจบก็

กระโดดลงจากหลังคาแล้วหายตัวไปในฝูงชน

                "ว่าแต่คุณอลิสเขาหายไปไหนแล้วล่ะ" เวนพยายามมองหาจนพบว่าเธอเดินอยู่ตรงถนน

ชิดกับกำแพงเมืองเขาจึงรีบวิ่งไปก่อนจะคาดสายตาไป



                ที่ลานกว้างหลังเมืองก็ไม่ต่างอะไรกับทะเลทรายโดยรอบเมืองซักเท่าไรที่แตกต่างกันก็แค่

มีเวทีปูนขนาดใหญ่อยู่ไม่ไกลจากเมืองนักถึงตรงนี้เวนก็ไม่ามารถตามต่อไปได้เพราะทะเลทรายไม่มี

ที่ให้เขาซ่อนแถมตอนนี้แดงค่อนข้างร้อนเขาจึงไม่กล้ามุดอยู่ในทราย

                "หวังว่าอยู่ตรงนี้คงจะได้ยินนะ" เวนพยายามใช้หูจิ้งจอกของตนให้เป็นประโยชน์และก็ได้

ผลเขาได้ยินทุกคำสนทนา

                "พวกนายฉันพึ่งได้ข้อมูลใหม่มาไอ้นักฆ่านั้นมันใช้พลังจิตได้คงรู้ใช่ไหมว่าต้องทำำอะไร

บ้างนะ" อลิสพูดกับพวกคนงานที่กำลังติดกับดักบนเวทีอยู่

                "จะให้ติดตั้งเครื่องมือที่สามารถหยุดผู้ใช้พลังจิตได้สินะครับ"

                "ถ้าเข้าใจแล้วก็จัดการซะด้วยนะ" อลิสกำลังจะจากไปแต่หัวหน้าคนงานเรียกตัวเธอไว้

                "เครื่องประเภทนั้นแพงนะจะมีเงินจ่ายรึ"

                "เงินน่ะของท่านโจนต่างหากไม่ใช่ของฉันเพราะฉะนั้นพวกนายน่าจะรู้ว่ามันมากขนาด

ไหน" อลิสพูดเพียงแค่นั้นพวกเขาก็รีบกลับไปทำงานต่อความจริงกลับไปตั้งแต่ได้ยินชื่อท่านโจน

แล้ว

                "พวกเขากะจะไม่ให้ฉันทำอะไรเลยรึไงนะ" เวนบ่นแล้วก็จากไปเพื่อรอเวลาที่จะตัดสินแต่

เขาก็ไม่ไปห่างจากบริเวณนั้นมากนักด้วยเหตุผลว่าเขามีความสามารถในการหลงทางสูงมากถึงมาก

ที่สุดจึงไม่ควรไปไหนไกลนัก



                ตอนนี้เที่ยงตรงแดดร้อนจัดพอจะทำให้หลายๆคนที่มารอดูเป็นลมไปหลายคนจนในที่สุด

ทุกคนก็ยืนชิดอยู่กับกำแพงเมืองในเงากำแพงที่ไม่ค่อยจะมี ทิ้งไว้เพียงโจนที่อยู่กอดอกอยู่กลาง

แดดกับเวนที่กำลังกระโดดข้ามฝูงชนไปที่เวที

                "เรามาเริ่มกันเลยไหม" โจนถามขึ้นเมื่อเวนมาอยู่บนเวที

                "ตามใจเลยคับก็โกงซะขนาดนั้นนี้" เวนพูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างหงุดหงิด

                "ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็ฉันไปคนธรรมดานี้จะให้นายใช้เวทหรือพลังจิตมันจะดูเหมือนฉันโดนอัดอยู้

ฝ่ายเดียวสิ" โจนพูดขึ้นพลางหัวเราะ "เริ่มกันเลย!!!" โจนตะโกนลั่นแล้วแทงหอกเข้าใส่เวนอย่างรวด

เร็วแต่เวนที่มีแค่มีดพับคู่กลับเอามีดนั้นเก็บใส่กระเป๋าแล้วก้มตัวพร้อมใช้มือดันด้ามหอกให้ลอยขึ้น

แล้วเตะไปที่ข้อพับอย่างแรง

                 ตุบ

                เวนกระเด็นออกมาเมื่ออยู่ดีๆโคนหอกก็าฟาดใส่หน้า "หึ หึ ผมจะเริ่มเอาจริงบ้างนะครับ"

ว่าแล้วเวนก็หายตัวไปอยู่ด้านหลังโจนพร้อมทั้งชกใส่สีข้างเต็มแรงเรื่องพวกนี้อยู่เหนือความคาด

หมายของโจนที่คิดว่าที่เวนเคลื่อนที่ได้เร็วเพราะเขาใช้พลังจิตแต่ความจริงแล้วเขาสามารถเคลื่อน

ที่ได้เร็วขนาดนี้เกิดจากการฝึกฝนการก้าวเท้าไว้ใช้ลดระยะห่างจากศัตรู

                "อัก...แก" โจนพูดด้วยน้ำเสียงเจ็บปวดแล้วกลับหลังแทงหอกใส่เวนแต่เขากลับไม่อยู่ตรง

นั้นแล้ว "ผมจะสอนให้รู้ถึงระยะห่างของฝีมือระหว่างคุณกับผม" เสียงของเวนดังมาจากด้านหลังแต่

เมื่อโจนหันไปดูก็ไม่พบใครเลย

                 ตูม

                หมัดของเวนอัดใส่เต็มท้องของโจนความจริงเขาแค่ย่อตัวลงให้พ้นจาสายตาของโจน แต่

ตอนนี้ในมือของโจนไม่ได้ถือหอกอีกต่อไปแต่เป็นรีโมตคอนโทลดจนพลักเวนจนกระเด็นแล้วกดที่

ปุ่มๆหนึ่งบริเวณที่เวนกระเด็นไปมีกำแพงหนามโผล่ขึ้นมาเวนพลิกตัวเอามีดแทงไปที่ยอกหนามเพื่อ

หยุดการกระเด็นแต่เมื่อเขาลงจะถึงพื้นโจนก็กดอีกปุ่มพื้นใต้เท้าเวนเปฺดออกข้างล่างเป็นน้ำสีเขียวมี

ฟองปุดๆ

                "เริ่มแล้วนะพลังของพระเจ้า" ประชาชนพูดขึ้นโดยที่ไม่รู้ว่ากำลังโดนหลอกตาอยู่

                "พ่อๆท่านโจนเรียกกำแพงนั้นมาจากไหนคับ" เด็กคนหนึ่งหันหน้ามาถามพ่อของตน

                "นั้นคือพลังที่ทวยเทพมอบให้แก่ร่างจำแลงของเทพเจ้าไงละ"

                พูดคนต่างพูดคุยกันเรื่องที่พวกเขาได้เห็นการแสดงพลังของพระเจ้าเป็นบุญตา แต่อันที่

จริงก็แค่เทคโนโลยีที่โจนปิดกั้นไว้ไม่ให้มันเข้ามาสู่นครแห่งนี้เพื่อไม่ให้ใครสงสัยในอำนาจของตน

                ตอนนี้เวนออกมาจากหลุมได้แล้วด้วยการใช้มีดปลักกับผนังแล้วปีนขึ้นมาโจนกำลังจะกด

ปุ่มอีกปุ่มแต่เวนพุ่งตัวเข้าใส่ทำให้เขาต้องฉากหลบไปแล้วกดอีกปุ่มมีเสาเหล็กโผล่มาตรงหน้าของ

เวนซึ่งเขาหลบไม่ทันแล้ว

                 โป้ก

                หัวของเวนกระแทกเสาอย่างจังโจนหยิบหอกขึ้นมาเพื่อปลิดชีพเวนแต่ก็ต้องหยุดนิ่งเมื่อ

อยู่ดีๆเวนก็ลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มอย่างน่ากลัว "สนุกพอรึยังคับผมจะได้เล่นบ้าง" คำพูดออกมาพร้อมจิต

สังหารที่รุนแรงมันทำให้ผู้คนที่อยู่บริเวณกำแพงบางคนเริ่มมึนหัวบางคนก็ล้มลงน้ำลายฟูมปาก

                "ถึงเวลาตายของคุณแล้วมีอะไรจะสั่งเสียไหมคับ" เวนพูดขณะเดินเข้าไปหาเป้าหมายที่

ตอนนี้คุกเข่าอยู่กับพื้นพยายามจะทรงตัวให้ได้ แล้วเวนก็เตะรีโมตกับหอกให้พ้นระยะที่จะเอื้อมถึง

พร้อมหวดลำแข้งใ่ที่ท้องของโจนอย่างแรงโจนกระเด็นไถไปกันพื้น

                'ก่อนนายจะฆ่ามันให้ช่วยทำลายจี้หอยคอของมันให้หน่อยได้ไหม' มันเป็นคำขอของสาว

ปริศนาที่บอกกับเขาก่อนจะมาเข้าแข่ง และตอนนี้เขาได้ดึงจี้นั้นออกจากคอของเหยื่อพร้อมกำอย่าง

แรงมันแตกกระจากเป็นผง

                "คราวนี้ถึงตาคุณแล้ว" เวนพูดกับร่างที่นอนสลบอยู่กับพื้นแล้วเดินไปหยิบหอกที่เคยทิ่ม

แทงเขาแล้วโยนมันขึ้นไปในอากาศมันล่วงลงมาทิ่มที่แขนของโจน "อ๊าก!!!!!" โจนร้องอย่างเจ็บ

ปวดเวนดึงหอกนั้นขึ้นโยนมันไปบนอากาศอีกครั้งคราวนี้มันลงมาแทงขาจนทะลุเหล่าคนดูตอนนี้พา

กันกนด่าเวนและปาของต่างๆมาแต่มาไม่ถึงเวทีบางคนวิ่งเข้ามาก็โดนจิตสังหารของเวนกดดันจน

สลบไปน้ำลายฟูมปาก เวนโยนหอกขึ้นฟ้าไปเรื่อยๆมันก็แทงไปตามตัวโจนโดยที่ไม่โดนจุดตายเลย

                "คำเล่าลือที่ว่าอาวุธจะไม่ทำร้ายเจ้าของเป็นจริงบ้างเหมือนกันนะครับ" เวนพูดยิ้มๆแล้วดึง

หอกออกจากตัวโจนแล้วโยนทิ้งไปตอนนี้โจนยังคงมองเห็นอยู่แต่สติไม่อยู่กับตัวแล้ว "โยนสิบครั้ง

ล้วนแทงโดนแต่แขนกับขา ครั้งที่สิบเอ็ดด้วยมีดของผมเอง" เวนโยนมีดไปบนฟ้าตำแหน่งที่มันล่วง

ลงมาบริเวณหน้าผากนั้นเป็นภาพสุดท้ายที่ท่านโจนจะได้เห็น

                 ฉึก

                มีดแทงคาอยู่ที่หน้าผากไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเขาตายแล้วเวนเอามีดคืนแล้วเช็ดเลือดที่ติดกับ

มีดออกพร้อมทั้งเดินไปหาฝูงชนที่มองเขาด้วยสายตาเครียจแค้นเหมือนจะกระโดดเข้าใส่เขาถ้าเขา

เข้ามาใกล้กว่านี้ "ขอขอบคุณทุกๆท่านที่อดทนดูโชว์พิเศษจากผมนะครับ" เวนผู้จบก็หายตัวไปก่อน

ที่ประชาชนที่กระโดดใส่จะจับตัวเขาไว้ได้ และทิ้งเหลือไว้เพียงผลงานสุดโหดของตน