Tortarus มหานครนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 เพื่อนใหม่ที่แสนอันตราย

                ตอนนี้เวนกำลังวิ่งหนีอย่างสุดชีวิตความจริงแค่ทหารสี่ห้าคนเขาจัดการได้ สบายๆ แต่ถ้า

เขาฆ่าเป้าหมายอาจจะรู้ตัวหรือไม่ประชาชนอาจจะแตกตื่นทำให้เขาทำงาน ลำบากซึ่งอย่างเดียวที่

เขาทำได้ตอนนี้คือ หนีหาที่ซ้อนตัวแล้วก็ลอบเข้าไปสังหารผู้นำลัทธิเสร็จงานแล้วค่อยมาล้างบัญชี

กับเจ้าพวกนี้ก็ยังไม่สาย

                "เมืองนี้มันยังไงกันแน่มีแต่ถนนใหญ่ไม่มีทางให้วิ่งหนีเลย" เมื่อเวนกวาดตาดูโดยรอบ

ระหว่างวิ่งมานี้อาคารทุกหลังก่อสร้างชิดกันหมด แต่มีสิ่งหนึ่งที่ทำให้เขายิ้มได้คือบนถนนมีฝาเหล็ก

อยู่นั้นหมายความว่าเมืองนี้มีทางน้ำใต้ดินซึ่งแน่นอนนั้นต้องเป็นที่ที่เขาสามารถซ้อนตัวได้

                "ถือว่าโชคยังดีนะเรา" ว่าแล้วเวนก็งัดฝานั้นขึ้นแล้วกระโดดลงไปด้านล่างที่มืดมิดทำให้

ทหารที่ตามมาหยุดยืนมองหน้ากันด้วยสีหน้าหวาดๆแล้วก็ปิดฝานั้นลง

                "เด็กนั้นมันบ้ารึเปล่า"

                "โดดลงไปแล้วคงไม่คิดว่าจะได้ขึ้นมานะ"

                "ข้างล่างนั้นมันที่รวมตัวอันตรายเลยนะ"

                "น่าสงสารจัง"

                เหล่าทหารคุยกันแล้วดินห่างไปเลื่อยๆโดยทิ้งเวนไว้อย่างนั้นและดูเหมือนทุกคนที่เห็นว่ามี

คนกระโดดลงไปนั้นต่างซุบซิบกันเหมือนจะรู้ว่าด้านล่างนั้นมีอะไรอยู่แถมน่าจะเป็นอะไรที่อันตราย

ซะด้วยเพราะมีบางคนพึมพำเบาๆว่า "ตายแน่"



                ทางน้ำใต้ดินที่เมื่อตอนลงมามันมืดสนิดแต่ตอนนี้เวนทำให้มันสว่างขึ้นด้วยการสร้างลูก

ไฟนำหน้าเขาไว้เพื่อให้เห็นทางเดิน แต่น่าแปลกที่ทางน้ำนี้ไม่มีน้ำเลย

                "คงขึ้นไปทางเดิมไม่ได้ สงสัยต้องหาทางขึ้นทางอื่น" เวนบ่นขณะเดินไปตามทางน้ำ

อย่างไร้จุดหมาย เมื่อเขาเดินไปเรื่อยๆเขาต้องตะลึงเมื่อทางเดินนั้นถูกปิดกั้นไว้ด้วยกำแพงจาก

.....หัวกระโหลก แต่อย่างไงเขาก็จะต้องผ่านไปให้ได้จึงลองกระแทกกำแพงนั้นดูแต่กำแพงนั้นไม่เป็น

อะไรเลย

                "เจ้ามาที่นี้ทำไม" เสียงดังมาจากอีกด้านของกำแพงนั้น แถมเป็นเสียงของหญิงสาวด้วย

"เจ้าลงมาที่นี้แปลว่าเบื่อชีวิตแล้วใช่ไหม"

                "เปล่าครับผมมาทำงานแต่ผมบอกคุณไม่ได้ว่างานอะไร" เวนตอบกลับไปด้วยเสียงเรียบ

เย็น แต่ในใจเขาดีใจมากที่มีคนอยู่ด้วยในเวลาที่อึดอัดอย่างนี้ "ขอผมผ่านไปได้ไหมครับ"

                "ถึงไม่ถามข้าก็จะให้เจ้าผ่านไปแต่ถ้าเจ้าทำงานไม่สำเร็จเจ้าต้องตายด้วยน้ำมือข้า"

กำแพงกระโหลกเดินหายไปจากด้านบนลงสู่ล่างเป็นรูปแบบการเผาไหม้จากกำแพงกระโหลกตอนนี้

เป็นเพียงแค่กองฝุ่น

                "คุณรู้ได้ไงว่างานของผมคืออะไร" เวนถามขึ้นรู้สึกเหมือนโดนอ่านความคิด "รึว่า!!"

                "ฉลาดนี้ ฉันสามารถอ่านความคิดคนได้จึงรู้เป้าหมายของนาย แต่ถ้าเมื่อกี้นายกล้าโกหก

ละก็...นายจะกลายเป็นหนึ่งในกำแพงนั้น" หญิงสาวโผล่มาในแสงไฟ หน้าตาเธอนั้นถือได้ว่าสวยที่

สุดเท่าที่เวนเคยเห็นผมสีดำสนิดยาวจรดหลังเข้ากับนัยตาสีนิลผิวขาว

                "แล้วคุณชื่ออะไรครับ" เวนถามพร้อมยิ้มให้เพื่อเขาจะได้เพื่อนใหม่

                "ไม่จำเป็นต้องรู้" สาวปริศนาพูดเสียงเรียบ "เราไม่มีทางได้พบกันอีก"

                "ทำไมหรอครับ" เวนถามอย่างงงๆ

                "อีกไม่นานนายก็จะรู้" เธอพูดจบก็หายตัวไป

                ถึงแม้เวนจะรู้สึกค้างคาใจอยู่แต่ในเมื่อเธอไปแล้วเขาก็ทำอะไรไม่ได้จึงเดินไปตามทางน้ำ

และเขาก็พบกับบันไดเมื่อเขาปีนขึ้นไปก็พบว่ามีฝาปิดทางอยู่เขาจึงต้องออกแรงดันมันขึ้นไปในที่สุด

เขาก็ขึ้นมาได้แต่มีปัญหาอยู่อย่างหนึ่งคือ "ที่นี้มันเป็นไหนของโซวานาอีกเนี่ย" เวนบ่นเมื่อเขาขึ้นมา

แล้วพบกับที่ๆเขาไม่คุ้นตา

                "คงต้องหาที่นอนก่อนละ" ตอนนี้อาทิตย์เริ่มตกแล้วท้องฟ้ากลายเป็นสีส้มความจริงเวลา

กลางคือเป็นเวลาที่เหมาะกับการลอบสังหารที่สุดแต่ที่เวนไม่ทำเพราะ เขาหลง "ถ้ามีหนังสือพิมพ์ก็

คงจะพอนอนได้นะ" เวนเดินหาจนทั่วแต่เมืองอะไรก็ไม่รู้สะอาดมากแบบมากเกินไปบนพื้นไม่มีขยะ

ซักชิ้นจะมีก็แค่ฝุ่น

                "สงสัยต้องเสียตังนอนโรงแรมแล้วสิ" เวนบ่นแต่ก็ไม่มีทางอื่นตอนนี้แสงอาทิตย์หมดไป

แล้วอากาศเริ่มเย็นลงและเขาไม่ชอบอากาศเย็นๆด้วย เขาจึงเดินหาโรงแรมที่อยู่แถงๆนั้น และในทีุ่ด

ก็เจอโรงแรมมันเป็นโรงแรมที่ไม่มีป้ายแต่ข้างในยังมีไฟเปิดอยู่เขาจึงเดินเข้าไป

                "ขออณุญาตินะคับไม่ทราบว่ามี..."

                "ไม่มี" เจ้าของโรงแรมตอบก่อนที่เวนจะถามจบ เวนจึงเดินออกมาด้วยอารมณ์หงุดหงิด

นิดๆ แล้วก็เดินหาโรงแรมต่อแต่ผลก็เหมือนเดิมไม่มีโรงแรมไหนว่างเลยตอนนี้เขาหงุดหงิดสุดๆ นั้น

เพราะการนอนเป็นกิจกรรมที่เขารักที่สุด "ทำงานให้เสร็จเร็วๆแล้วค่อยมาหาที่นอนดีกว่า" ว่าแล้วเวน

ก็กระโดดไต่ขึ้นไปบนหลังคาของอาคารหลังหนึ่งอย่างรวดเร็ว

                "จากทางเข้ามาเราเดินมาตามทางนี้แล้วคุณยายก็ชี้บอกไปทางโน่น อืม...ลองไปดูหน่อย

ละกัน" เวนกำลังทวนความจำโดยปกติเขาไม่ค่อยจะจำอะไรแต่เขาจะจำทุกอย่างที่ทำมาตลอดทั้ง

วันได้เมื่อเขาหงุดหงิดแบบสุดๆนอกจากความจำแล้วการนึกคิดของเขาก็จะเฉียบคมขึ้นมากด้วย

               ตอนนี้เวนหยุดยืนอยู่บริเวณหน้าบ้านหลังหนึ่งมันเขียนไว้น้าบ้านว่า ที่สถิตของร่างจำแลง

แห่ง พระเจ้า นั้นพอทำให้เขารู้ว่าภายในบ้านมีใครอยู่นั้นทำให้เวนแสยะยิ้มอย่างน่ากลัว

                "ต้องให้คุณช่วยระบายความงุดหงิดให้ผมหน่อยนะครับ..ท่านร่างจำแลง" เวนพูดขึ้นตอนนี้

เขาอยู่ตรงระเบียงของห้องนอนกำลังจะเดินเข้าไปแต่ก็ต้องชักเท้ากลับเมื่อมีดาบยาวเล่มหนึ่งพุ่ง

ออกทาจากภายในห้อง"เรื่องนั้นย่อมได้อยู่แล้ว เจ้านักฆ่าสกปรก!!" เขาแทงหอกใส่แล้วดันเวนจนตัว

ลอยแต่หอกนั้นกลับถูกหยุดไว้ด้วยการประกบมือ เวนดีดตัวออกจากปลายหอกแล้วไปยืนอยู่ที่ขอบรั่ว

ของระเบียง

                "คุณรู้ได้ไงครับว่าผมจะมาเยี่ยมวันนี้" เวนพูดจบก็ควักเอามีดในกระเป๋าออกมาแต่มันดูเล็ก

ไปเลยเมื่อเทียบกับตัวของจ้าวลัทธิ ร่างของเขาผิดกับที่เวนคิดไว้เวนคิดว่าเขาจะมีร่างกายอ้วนและ

ใช้เวทมนต์เป็นอาวุธ แต่นี้มันอะไรกันร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามหอกเหล็กนั้นสูงกว่าตัวเวน

ประมาณ 3 เท่าได้เลย

                "ฉันมีสายของฉันอยู่ และแน่นอนต่อให้นายเก่งขนาดไหนนายก็ไม่มีทางฆ่าท่านโจนคนนี้

ได้ เพราะฉะนั้น...ตายซะ!!!" หอกนั้นพุ่งมาอีกครั้งมันเร็วกว่าครั้งที่แล้วแถมมันยังแทงมาไม่มีหยุดต่อ

ให้เวนเร็วแค่ไหนเขาก็ไม่สามารถหลบมันได้หมดหอกนั้นโดนเข้าไปที่หัวไหล่ถึงจะถากๆแต่ก็สร้าง

ความเจ็บปวดเห็นเวนไม่น้อย

                "โอ้ย!!!! เจ็บ...จัง" เวนเล่นเสียงนิดหน่อยเป็นการยั่วโมโห และเป้าหมายก็โมโหตามที่เวน

ต้องการแต่ดูเหมือนจะมากไปหน่อยตอนนี้ท่านโจนหน้าแดงจัดและเหมือนจะมีควักออกมาจากหู

ด้วย "แก!!!ตาย!!!" หอกแทงมาอีกครั้งคราวนี้มันเร็วมากกว่าที่เวนคาดไว้

                 ฉึก

                หอกแทงโดนบริเวณต้นแขนข้างซ้ายที่เวนยกมากันไว้ เขาสบัดหอกทิ้งแล้วแทงมีดไปที่

กลางอก แต่เป้าหมายแค่ก้าวเท้าถอยไป 1 ก้าวก็หลบพ้นแล้ว

                "คุณแพ้แล้ว" เสียงของเวนดังมาจากด้านหลังน้ำเสียงเย็นยะเยือกทำให้โจนขนลุกพอเขา

จะหันไปดูมีดก็มาจ่อที่คอเขาแล้ว "ลาก่อนครับคุณทำให้ผมสนุกได้นิดหน่อยนะ" เมื่อเวนจะฝังคม

มีดลงบนคอเหยื่อก็มีวัตถุพุ่งมาจากด้านข้าง

                 ชิ้ง

                "ขอบใจมาก อลิส" เวนกระเด็นไปชนกับเตียงด้วยน้ำมือของสตรีนางหนึ่งที่เข้ามาขัดขวาง

การปลิดชีพโจนตอนนี้เวนยังคงแน่นิ่งอยู่ "ไม่เป็นไรค่ะต้องขออภัยด้วยที่ดิฉันประเมินคู่ต่อู้ต่ำไปจึง

ไม่เข้ามาช่วย" เธอพูดขึ้นน้ำเสียงนี้ทำให้เวนสะดุ้งจากอาการมึนหัวและเมื่อเขาเห็นหน้าเธอเขาจำ

ได้ทันที

                "เธอ! สาวปริศนาที่เจอกันในทางน้ำไต้ดิน" เวนตะลึงมากเพราะเธอเคยบอกว่าเธอมีเป้า

หมายเดียวกับเขา

                "แปลว่านายได้พบกับเจ้าของร่างนี้แล้วสินะ" โจนพูดกลั้วหัวเราะ "ฉันจะบอกให้เอาบุญคน

ที่นายเจอกับคนๆนี้เป็นคนละคนกัน"

                "งั้นหรอครับ เฮ้อ...ค่อยสบายใจหน่อย" เวนยิ้มอีกครั้งมันเป็นรอยยิ้มที่น่ากลัวมากในสาย

ตาของโจน แล้วเวนก็หายตัวไปโผล่ข้างหลังอลิสพร้อมแทงมีดไปที่ต้นคออย่างเร็ว

                 ตุบ

                หมัดของเธออัดเข้าท้องเวนเต็มรักเป็นหมัดที่หนักมากทำให้เวนกระเด็นไปชนกลับพนัง

ห้องแล้วล่วงลงมานอนบนพื้น

                "เป็นไงละเจ้านักฆ่าอ่อนหัดเจอแค่นี้คงไม่ตายหรอกนะ เพราะฉันจะเริ่มทรมานแกทีละนิด

ทีละนิด ฮ่าฮ่าฮ่า" โจนเดินมายืนเหนือหัวเวนพร้อมหอกคู่ใจแล้วก็แทงมันใส่แขนขวาของเวน

                 อ๊าก!!!

                เวนร้องอย่างเจ็บปวดมันเจ็บกว่าด้านซ้ายที่เคยโดนเพราะครั้งนี้มันเจาะทะลุแขนไปเลย

โจนดึงหอกออกร่ายเวทรักษาแผลที่แขนขวาแล้วก็แทงหอกลงไปอีกแต่ครั้งนี้หอกนั้นกลับพุ่งปักลง

บนพื้นเพราะมีเงาร่างหนึ่งมาดึงร่างของเวนไปเหลือไว้เพียงกระดาษที่เขียนไว้ว่า 'วันพรุ่งนี้จะเป็นวัน

ตายของเจ้า' โจนรู้ดีว่าลายมือนี้เป็นของใคร "ยัยนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้วรึ หึ น่าสนุก น่าสนุก"