Tortarus มหานครนักฆ่า

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 เข้าสู่ทอร์ทารัส

           บริเวณชายแดนของอาณาจักรอาเคดิสมีดินแดนที่ถูกเรียกว่า มิซซิ่งแลนด์ เป็นบริเวณที่มี

หมอกหนาจัดตลอดปีแถมมีโดยไม่มีสาเหตุ ผู้คนต่างหลีกเลี่ยงการใช้เส้นทางที่ตัดผ่านบริเวณนี้เพื่อ

ความปลอดภัยของชีวิตเพราะมีข่าวลือว่าภายในหมอกนั้นมีสัตว์ร้ายอาศัยอยู่ แต่ก็มีบางคนอยาก

ลองของอย่างเช่นพวกนักล่าที่ต่างพากันมาเพื่อจะปราบสัตว์ร้าย หรือเหล่านักเวทที่พากันมาเพื่อทำ

ให้สายหมอกนี้หายไปแต่ไม่มีใครกลับไปบอกเล่าอะไรเลย และตอนนี้มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังจะทำ

ในสิ่งที่ไม่มีใครทำ เขาใส่เสื้อผ้าขาดๆ มีผมสีดำรุงรังที่ยาวพอจะปิดหูได้มิดซึ่งเข้ากับหน้าอย่างดี

เพราะหน้าเขาเต็มไปด้วยคราบสีดำ

            "ขออนุญาตินะครับ" เด็กหนุ่มพูดขณะเดินเข้าไปในสายหมอกหนาทึบ

            'เจ้ามาที่นี้เพื่อสิ่งใด' มีเสียงปริศนาดังขึ้นรอบๆตัวเด็กหนุ่ม

            "ผมมาขอที่พักอาศัย และถ้าคำเล่าลือเป็นจริงผมอยากสมัครเป็นนักฆ่าครับ" เด็กน้อยพูด

พลางหยุดเดิน

            'งั้นเจ้าก็จงเดินต่อไปด้วยความมุ่งมั่นแล้วเจ้าก็จะได้เจอจุดหมาย' เสียงนั้นหายไปแล้วสาย

หมอกก็แวกเป็นทางตรงไปด้านหน้าเรื่อยๆ

            "สุดยอด...นี้สินะ ทอร์ทารัส นครแห่งนักฆ่าในตำนาน" เด็กหนุ่มยิ้มกว้างขณะมองไปยังเมือง

ที่ลอยอยู่กลางท้องฟ้าสีขาวบริสุทธิ์

            "ที่นี้มันสุดยอดจริงๆ" เด็กหนุ่มพูดขึ้นหลังจากเดินขึ้นมาสู่เมืองทางบันไดคริสตัลที่โปล่งใส

จนแถบมองไม่เห็น ภายในตัวเมืองบริเวณทางเข้าต่อจากบันไดเป็นลานกว้าง ถัดไปเป็นตัวเมืองที่จัด

เรียงอย่างเป็นระเบียบและสวยงาม และด้านในสุดเป็นที่ๆเขากำลังจะไปนั้นคือปราสาทขนาดยักษ์สี

เดียวกับท้องฟ้าซึ่งหน้าจะเป็นที่ๆรับสมัครนักฆ่า

            เขาเริ่มรู้สึกไม่ค่อยดีบริเวณรอบๆตัวทุกคนที่ตอนแรกเดินกันไปมาตอนนี้หยุดเดินโดยบางคน

ยังก้าวเท้าค้างอยู่เลย

            "นี้เจ้าหนู เจ้ากำลังหาสมาคมนักฆ่าอยู่ใช่ไหม" ชายแก่คนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นจากไหนก็ไม่รู้

            "ครับ" เจ้าหนูตอบกลับอย่างหวาดๆเพราะคนๆนี้เข้าถึงตัวเขาได้โดยที่ไม่รู้ตัวเลย

            "งั้นนี้ใบสมัคร"

            "เอ๋?" เด็กหนุ่มงง

            "เขียนแล้วเอาใบสมัครนี้ไปส่งที่ปราสาท ถ้าไม่มีใบนี้เธอก็ไม่มีทางเข้ารับการทดสอบได้

หรอก" ชายแก่พูดพร้อมยื่นใบสมัครให้

            "คือว่า ผมมีแล้วละครับใบสมัครนะ" ไม่พูดเปล่าเขาหยิบใบสมัครออกจากกระเป๋ากางเกง

ขาดๆแล้วยื่นให้ชายแก่ดู

            "อืม นี้ของจริงแน่ๆถึงจะเลอะไปหน่อยแปลว่าเจ้าถูกชักชวนมาสินะ" ชายแก่ถามและอันที่จริง

ใบสมัครนั้นไม่ได้เลอะไปหน่อยแต่ควรเรียกว่าสกปรกโสโครกน่าจะดีกว่า

            "ครับ แต่ผมไม่รู้จักเขาหรอกเขาบอกแค่ว่าถ้ามาที่นี้จะมีที่อยู่ที่ดีกว่ากองขยะ ผมก็เลยมา

ครับ" เด็กน้อยอธิบายแต่ชายแก่กลับหายไปแล้วและทุกๆคนก็เคลื่อนไหวอย่างปกติ

            "แปลกคนจริง"



            "มาสมัครเป็นนักฆ่า!! แถมมีใบสมัครรับรองด้วย!" พนักงานตกใจนิดหน่อยที่เห็นเด็กอายุแค่

13 มาสมัครเป็นนักฆ่าแถมไม่ได้มาเองแต่ถูกชักชวนมาด้วย

            "ครับ ผมชื่อว่า เวน นามสกุลไม่มี เป็นเด็กกำพร้าตอนนี้กำลังจะเป็นนักฆ่าครับ" เวนแนะนำตัว

แล้วยิ้มให้พนักงาน

            "งั้นก็ไปที่ห้องทดสอบทางโน้นน่ะที่เป็นประตูเหล็กนะ" พนักงานพูดจบก็ชี้ไปที่ประตูเหล็ก

ขนาดใหญ่ซึ่งมีขนาดใหญ่กว่าเวนหลายเท่าตัวเลย

            "ครับ" ตอนนี้เวนวิ่งไปแล้ว

            "อยากรู้จังว่าจะเข้าไปอย่างไง" พนักงานอีกคนพูด

            "ใช่"

            แล้วคำตอบก็ปรากฎเป็นวิธีง่ายเวนแค่ดันมันก็เปิดออกเหมือนประตูทั่วไป

            "เฮ้ย!!!" หลายๆคนในบริเวณนั้นที่เ็นต่างตะโกนลั่น เพราะว่าพวกเขารู้ดีว่าประตูนั้นเป็นหนึ่ง

ในเครื่องทดสอบ การทดสอบพลัง ประตูเหล็กหนัก 10 ตัน ตั้งแต่พวกเขามาทำงานที่นี้อย่างเร็วสุดก็

2-3 ชั่วโมงกว่าจะเปิดให้มันกว้างได้ขนาดคนเดินเข้า ยกเว้นพวกระดับสูงๆที่ทำได้ในสิ่งเดียวกันกับ

เจ้าเด็กนี้

            "มีอะไรกันหรอคับ" เวนชะโงกหน้าออกมาถาม

            "ไม่มีครับ"ทุกคนพูดพร้อมกันอย่างหวาดๆ

             ตึง

            ประตูเหล็กปิดลงทุกคนกลับไปทำงานของตนแต่มีอยู่สองคนที่ยังยืนคุยกันอยู่นั้นคือชายแก่

ที่โผล่มาตอนเวนเข้ามาในเมืองสวนอีกคนใส่เสื้อคุมแถมมีหน้ากากปิดหน้าทำให้ไม่รู้ว่าเป็นใคร

                "สมแล้วที่เป็นนายตาดีจริงๆ นายคงไม่ได้ฝึกอะไรให้เขานะ" ชายแก่พูด

            "ไม่หรอก ฉันสอนคนไม่เป็น"

            "แล้วไปเจอเขาได้ยังไง" ชายแก่ถามต่อ

            "เจอตอนเดินทางผ่านป่าคิรินา เจ้าเด็กนี้กำลังล่าคูโก้(มังกรชนิดหนึ่งรูปร่างคล้ายๆนกแต่มี

เกล็ดมาแทนขนตัวค่อนข้างเล็กแต่ว่ากันว่าดุร้ายที่สุดแถมเนื้อก็อร่อยที่สุดด้วย)ด้วยมือเปล่า" คำว่า

ด้วยมือเปล่าถูกยำ้เป็นพิเศษ

            "แค่นั้นหรอ" ชายแก่เริ่มสนใจ

            "ก็น่าจะแค่นั้นถ้าเจ้าเด็กนั้นจัดการคูโก้ภายในไม่กี่นาที แล้วก็ไม่มีแผลเลย" ตอนนี้ชายแก่

ตากลมโตเหมือนเด็ก สาเหตุแน่นอนคืออยากได้เจ้าเด็กนี้มาอยู่ในหน่วยตน

            "ขออย่าให้เจ้าเด็กนั้นต้องมาเจอนายเลย ครีด"

            "ฉันก็ขอคืนคำนั้นให้นายด้วย ไคเซอร์" ทั้งสองสบตากับแวบนึ่งก็จะแยกกันไป แต่แค่นั้นทุก

คนในห้องก็อึดอัดพอแล้ว

            'น่ากลัว' คือนิยามคำใหม่เมื่อมีเด็กใหม่ฝีมือดีเข้ามาสมัครงาน และเป็นคำที่ไม่มีใครกล้า

ปฏิเสธเมื่อหัวหน้าหน่วยทะเลาะกัน



            "สวัดดีครับ ผมมารับการทดสอบครับ" หลังจากเดินมาตามทางที่ยาวแบบสุดๆจนขาเริ่มอ่อน

แล้วเวนก็พบกับชายหญิงใส่เสื้อคุมยืนเรียงกันอยู่ 6 คนเขาจึงควรกล่าวทักทาย