คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [Narry] Roommate
ROOMMATE
PAIRING : Harry x Niall
Rate : PG
ผมไม่ค่อยเข้าใจตัวเองนัก
ว่าทำไมถึงได้ชอบแอบมองรูมเมทคนนี้นัก
อาจเป็นเพราะผมสีบรอนด์สว่างจ้านั่น
หรือรอยยิ้มกว้างๆที่มองแล้วมีความสุข
หรือจะเป็นเพราะตาโตๆที่มองโลกอย่างสดใส
หรือว่าเขาอาจจะเป็นพ่อมดตัวน้อยๆที่แอบแปลงร่างมาเป็นมนุษย์
ร่ายมนต์ให้ผมติดกับดักของเขา
เพราะเมื่อผมรู้ตัวอีกที..
ผมก็ได้ตกหลุมรักเขาเข้าแล้ว...
“แฮร์รี่!ขอนมข้นหน่อยสิ”
ไนออลหันมาบอกผม ผมหันไปหยิบขวดนมข้นทำเหมือนจะยื่นให้แล้วก็ดึงมันกลับมา
“แน่ะ กินอย่างนี้ไงถึงได้อ้วน ไม่ให้หรอก”
ผมยิ้มแหย่คนตัวเล็กข้างหน้าที่เริ่มทำหน้าบูดหน้าบึ้งเมื่อได้ยินคำว่า อ้วน
จี้ใจดำสินะ คิกๆ
“แฮร์รี่ ส่งมาเดี๋ยวนี้เลยนะ อีกอย่างฉันก็ไม่อ้วนซะหน่อย”
“หรา เมื่อคืนยังเห็นแอบตีพุงแล้วถอนหายใจในห้องน้ำอยู่เลย”
“เอ๊ะ นายรู้ได้ไง... แฮร์รี่!นี่นายแอบดูฉันอาบน้ำเหรอฮะ!”
นั่นไง โกรธแล้ว งอนด้วย ฮ่าๆๆ
ผมมองคนตัวเล็กข้างหน้าที่ใบหน้าขาวๆเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงน้อยๆด้วยความโกรธ
คนตัวเล็กเบะปาก ทำแก้มพองอย่างขี้งอน เบือนหน้าหนีผมที่ทำสายตาล้อเลียนอยู่
ฮะๆ ปากสีชมพูอมแดงเล็กๆนั่นน่าชิมชะมัด
อยากจะรู้นักว่ารสชาติเป็นยังไง..
“นี่ จะส่งมาไหม!”
“เอ้อ ไม่! พูดอย่างนี้ฉันไม่ส่งให้นายหรอก”
ผมพูดพลางเอาแขนยาวๆดันหัวมันที่พยายามจะเอื้อมมาหยิบขวดนมข้น ฮ่าๆๆ
การแกล้งไนออลเป็นงานอดิเรกของผมอย่างนึง หากคุณสงสัย ลองจินตนาการถึงลูก
เพนกวินน้อยๆทีเดินไม่คล่องสิครับ ไนออลให้ฟีลประมาณนั้นเลย น่ารักน่าแกล้ง
“ขอดีๆ” ผมส่งสายตาขู่ไปหาไนออลที่นั่งหน้าบึ้งบ่นพึมพำๆกับตัวเอง
หน็อย.. ได้ยินนะ ไอ้ยักษ์ไอ้หยอยอะไรสักอย่างเนี่ย
“แฮร์รี่...”
“ครับ”
“ขอนมข้นให้ไนออลหน่อยนะ”
อื้อหือ
บทจะมาแนวนี้ก็เล่นเอาซะแฮร์รี่เข่าอ่อน
ผมแกล้งตีหน้านิ่ง มองร่างเล็กข้างหน้าอย่างขึงขังทั้งๆที่ในใจผมละลายหมดแล้ว-/-
ปกติไนออลเป็นคนน่ารักนะ แต่ไม่ได้ขี้อ้อน พอเจอไนออลอ้อนขึ้นมาทำเอาใจกระตุกเลย
แถมเวลาอ้อนก็จะแทนตัวเองว่า ไนออล ตลอดด้วย...
อ๊ากกกก *ทึ้งหัวตัวเอง* ไม่ได้ๆ เราเป็นแค่เพื่อนกัน ห้ามแสดงออกว่าชอบเด็ดขาด
“ดีมาก อ่ะ เอาไป” ผมยื่นขวดนมข้นให้แล้วยิ้มกับท่าทางของมัน
ไนออลรับไปแล้วกอดขวดนมข้นไว้แน่น ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาส่งสายตาขู่ฟ่อๆใส่ผม
“แฮร์รี่ ชิ ไม่เข้าใจเลยทำไมนายต้องแกล้งฉันทุกวันเลยฮะ”
“ก็นายมันน่าระ...”
“น่าอะไร” ไนออลขมวดคิ้ว
“เปล่า เพราะนายมันอ้วนน่าแกล้งไง ฮ่าๆๆ”
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะตรู
ผมหัวเราะดังๆกลบเกลื่อนแล้วเอื้อมมือไปผลักหัวมันจนเกือบหงายหลัง
“อูยยย ไอ้บ้าหยอย ไอ้บ้ายักษ์ ไอ้ปากหมา ไอ้ปลาดอลลี่”
ไนออลลูบหัวตัวเองแล้วบ่นพึมพำๆอย่างหัวเสีย
ผมขำกับคำด่าตลกๆของมันแล้วเอื้อมมือไปลูบหัวมันเบาๆ
“โอ๋ๆ เค้าขอโทษนะตะเอง หายเจ็บนะเพี้ยงๆ”
ผมเป่าลมเบาๆที่หัวของไนออล
“ไอ้บ้า ไปไกลๆเลย ตะเองบ้านนายอะ”
มันปัดมือผมออก ผมยิ้มไว้อย่างนั้น
ผมชอบพูดอย่างนี้เล่นกับไนออลเสมอ
ตะเองบ้าง รักบ้าง ไนออลคงคิดว่าผมชอบแหย่เล่น
แต่ความจริงแล้วมันคือสิ่งที่ผมอยากให้เป็นความจริงต่างหากล่ะ
ผมหลงรักเขามานานแล้ว
ตั้งแต่เกรด9
ผมได้นอนห้องเดียวกับเขาตั้งแต่เกรด8 แต่เพิ่งมาชอบก็ตอนเกรด 9 น่ะ
คุณเคยไหมที่หลังจากใช้เวลาร่วมกับคนๆหนึ่งสักพักแล้วรู้สึกกับตัวเองได้เลยว่า คนนี้
แหละ ใช่เลย
นั่นล่ะ คือสิ่งที่ผมรู้สึกกับไนออล
ตอนนี้เราเกรด11แล้ว แต่ผมก็ยังทำอะไรไม่ได้ บอกไปไม่ได้ ได้แต่ทำเป็นแกล้งอยู่อย่างนี้
ส่วนเหตุผลน่ะเหรอ
เหอะ
เพราะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะสิ
ไม่เอาน่ะ ไม่ได้มองผมอย่างนั้น
ผมไม่ได้ป๊อดขนาดไม่กล้าจีบเขาทั้งที่เขามีคนที่ชอบนะ
แต่ฟัง..
เขาคนนั้นที่ไนออลชอบเป็นพี่ชายของผมเอง
เซดริก...
แถมผมก็รู้ด้วยน่ะสิว่าเซดริกน่ะชอบไนออล
ใครจะแย่งได้ลงคอ(วะ)
มีสิ่งเดียวที่ผมทำได้ตอนนี้คือ
พยายามถ่วงเวลาให้พวกเขาสองคนรู้ใจกันให้ช้าที่สุด
อย่างน้อยก็ขอให้ผมได้ใช้ช่วงเวลานี้อยู่กับไนออลอย่างมีความสุข
แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึงจริงๆ ผมจะยอมถอนตัวโดยดี
.... ล่ะมั้ง
“ไนออล” ผมกระซิบเบาๆข้างหูไนออลที่นอนอยู่ข้างๆผม
ตอนนี้เราเรียนประวัติศาสตร์กันครับ และเจ้าพลุ้ยข้างๆผมก็เพิ่งกินอิ่ม บวกกับเสียง
อาจารย์ที่น่าเบื่อทำให้มันทนไม่ไหว ลงไปนอนอยู่กับโต๊ะ หลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
หึๆๆ ใครจะยอมให้นายนอนสบายๆล่ะเจ้าพลุ้ย
“งืม...”
“ไนออล ไนออล” ผมแขย่าแขนมันเบาๆ มันลืมตาน้อยๆมองผมอย่างขัดใจ
“อาไร คนจานอน”
“อาจารย์เช็กชื่อนายอยู่นะ รีบตอบเร็ว เดี๋ยวโดนเช็กขาด”
“ห๊ะ..” ไนออลเบิกตากว้าง ลุกขึ้นพรวด ยืนตรงแล้วหันไปหาอาจารย์ที่ยืนสอนอยู่หน้า
ห้อง
“ครับอาจารย์! ไนออล ฮอแรน มาครับ!”
.........
กริบ..
กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
ตรูอยากจะขำเป็นภาษาแฮร์รี่สไตล์ส!
บรรยากาศทั้งห้องเงียบกริบเมื่อไนออลลุกขึ้นบอกอาจารย์อย่างเสียงดัง
นั่น เงียบ เงียบมาก
เหวอเลยดิ เหวอเลย ฮ่าๆๆ
อาจารย์หันมามองไนออล ขยับแว่นขึ้นลงแล้วพูดว่า
“ไนออล ฮอแรน ครูยังไม่ได้เช็กชื่อค่ะ เมื่อกี้ครูสอนถึงหน้าอะไร ไม่ได้ฟังใช่มั้ยคะ หัก5
คะแนน”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”
ทั้งห้องหลุดขำกันอย่างสะใจเมื่อไนออลทำหน้าเหวอ แล้วหันมามองผมอย่างคาดโทษ
“แฮร์-รี่!!!”
“เฮ้แฮซแกแกล้งไนออลได้เจ๋งไปเลยว่ะวันนี้ ฮ่าๆๆ”
เซน เพื่อนเพลย์บอยตัวร้ายของผมเดินมาที่โต๊ะหลังเลิกเรียนแล้วตบหัวผมเบาๆ
“ฮะๆ ขอบใจ แต่ไม่ต้องตบหัวก็ได้ จะโง่เพราะแกเนี่ยแหละ โวะ ตบทุกวัน”
“ฮ่าๆๆ งั้นอย่างงี้ขอตบเจ้าพลุ้ยนี่แทนละกันนะ ฮ่าๆๆ”
ปุ้ก!
ผมหันไปมองอย่างไม่เชื่อสายตา
เซนตบหัวไนออล
มันตบหัวไนออล ของผม
“ไอ้เซน ใครใช้ให้แกตบหัวไนออลวะ”
ผมตวาดมันเสียงดัง
ไนออลเป็นของผม ผมไม่อนุญาตให้ใครแกล้งเขานอกจากผม
เซนหันมามองผมอย่างงงๆ
“ห๊ะ เป็นอะไรของแกเนี่ยแฮซ ก็ตบเล่นๆ”
ผมหันไปมองไนออลที่เอามือกำหัวอย่างหัวเสีย ก่อนจะหันมามองเซนอย่างคาดโทษ
“เซน แกออกจากห้องไปตอนนี้เลยก่อนฉันจะขึ้น นอกจากฉันแล้วไม่ว่าใครหน้าไหนก็
ห้ามแกล้งไนออล!ฉันคนเดียวที่แกล้งไนออลได้ เข้าใจมั้ย!”
“โอยยย เออๆๆ ไรวะแค่นี้ก็โกรธ ไปก็ได้ หวงขนาดนี้ไม่เล่นด้วยแล้ว”
เซนพูดพลางส่ายหัวอย่างหัวเสีย แต่ก็เดินออกไปโดยไม่โวยวายอะไร
ผมหันไปหาไนออล เอื้อมมือไปลูบหัวสวยเบาๆ
“เจ็บมั้ย..”
ไนออลเงยหน้าขึ้นมามองผมก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ ผมลูบหัวต่ออย่างเบามือ
“ขอโทษนะ ฉันขอโทษ .. แล้วหน้าแดงเป็นอะไร โกรธเหรอ”
ผมขมวดคิ้ว ไนออลเบิกตากว้างแล้วหันมองซ้ายขวาเลิกลั่ก ก่อนจะพูดตอบผมอย่าง
ตะกุกตะกัก
“เอ้อ... ใช่ ฉันโกรธนาย นายทำให้ฉันโดนแกล้ง” ไนออลบู้ปากใส่ผม
ผมยิ้มบางๆแล้วลูบแก้มมันเบาๆ
“ขอโทษ วันหลังจะไม่ให้ใครแกล้งแล้ว ฉันแกล้งได้คนเดียว ดีมั้ย”
“บะ...บ้า! ไม่คุยด้วยแล้ว ไอ้หยอย ไปหาพี่เซดดีกว่า”
ว่าแล้วเจ้าคนตัวเล็กก็คว้ากระเป๋าวิ่งออกจากห้องไปสนามฟุตบอลอย่างรวดเร็ว..
เชดริกอีกแล้วเหรอ
ใช้เวลาไม่นานผมก็เดินมาถึงสนามบอล ผมทอดมองสนามหญ้าสีเขียวที่อยู่ตรงหน้า
สนามหญ้าเต็มไปด้วยสมาชิกชมรมฟุตบอล อ่าฮะ ผมก็อยู่ชมรมนี้ด้วย เราซ้อมทุกๆเย็น
เซดริกเป็นกัปตันทีม ไนออลเป็นผู้จัดการทีม อ่าฮะ เหมาะสมกันดีมั้ยล่ะ
แต่ยังๆ พวกเขาสองคนยังไม่รู้ใจกันและกัน
“แฮร์รี่!!!มาเล่นเร็ววววว” เสียงหวานๆของไนออลตะโกนเรียกผมข้ามสนาม
ผมหันไปหัวเราะกับเสียงดังแปดหลอดของมันแล้ววิ่งเร็วๆตรงเข้าไปอุ้มมัน
“โอ๊ยยย ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะแฮร์รี่”
“เฮ้ ไนออล นายอ้วนขึ้นป่าว” ผมอุ้มกอดมันแน่นขึ้นแล้วเงยหน้าขึ้นถามมัน
อันที่จริงไม่เลย ผมโกหก
ผมรู้สึกว่าไนออลตัวเบาขึ้นด้วยซ้ำ
แต่แค่อยากให้มันเสียเซล์ฟเล่นน่ะ ฮ่าๆ
“มะ...ไม่จริงงงงง ฮือ” ไนออลน้อยของผมส่ายหัวไปมาแล้วเอาหน้าซบลงที่ไหล่ของผม
อ่า... น่ารักจริงๆ เหมือนลูกแมวเลย
ผมตบหลังมันเบาๆแล้วหันไปกระซิบข้างหูมัน
“ถึงจะอ้วนแต่เค้าก็รักตะเองน้า”
“..อะ...ไอ้หยอยบ้า ไอ้ปากหมา ไอ้..”
“ฮ่าๆๆ” ผมหัวเราะเสียงดังเมื่อเห็นใบหน้าแดงๆน่ารักของมัน มันทุบหลังผมดังตุ้บๆ
ผมวางมันลงบนพื้นหญ้าก่อนที่เซดจะเรียกทุกคนซ้อม
“ดูฉันด้วยนะ” ผมหันไปขยิบตาใส่ไนออล
“ไม่ ฉันจะดูเซดริก ฮิๆ”
ไนออลยิ้มเล็กๆ ผมไม่รู้จะทำหน้ายังไงเลยได้แต่หันไปยิ้มให้มันแล้ววิ่งเหยาะๆวอร์มเพื่อ
ลงเล่น ก่อนจะหันไปมองไนออลอีกครั้งเมื่อวิ่งมาได้ครึ่งสนาม
และก็เหมือนทุกครั้ง
สายตาของไนออลยังคงจับจ้องไปที่เซดริกเสมอ..
จะมีสักครั้งไหมที่นายจะหันมามองฉันน่ะไนออล..
“โอ๊ยยยย เหนื่อยจังเลยยย เฮ่อ!!!”
เสียงบ่นดังๆของไนออลทำให้ผมต้องส่ายหัวแล้วยิ้มขำ
บ่นเป็นเด็กไปได้
“เอาน่า ไนออล พรุ่งนี้ก็ลงแข่งแล้ว พรุ่งนี้ก็จบแล้ว หลังจากนั้นเราก็ไม่ต้องซ้อมหนักแล้ว”
พรุ่งนี้คือวันแข่ง3โรงเรียนในเครือ คล้ายๆงานกีฬาสีน่ะ ซึ้งโรงเรียนเราก็ร่วมแข่งด้วย เลย
ต้องซ้อมบอลหนักหน่อย เลิกดึกๆดื่นๆทุกวัน เจ้าคนตัวเล็กร่างกายอ่อนแออย่างนั้นมีหรือ
จะทนได้ ฮ่าๆ บางวันยังแอบนั่งหลับระหว่างที่พวกเราซ้อมเลย
“อื้อ เครียดอะ โรงเรียนนี่ก็กดดันพวกเราจังนะ ให้ชนะ ห้ามแพ้ เฮ้อ พรุ่งนี้พวกเราจะทำ
ได้มั้ยนะ”
“มีแฮร์รี่อยู่กลัวอะไรจ๊ะ”
ผมยิ้มทำหน้าเด๋อๆเอ๋อๆใส่ไนออล
“ฮ่าๆๆ นายน่ะตัวดีเลยแฮซ ฮ่าๆ”
เจ้าคนตัวเล็กจากที่ทำหน้าบึ้งอยู่ก็หลุดขำทันที
ฮะๆ ท่าไม้ตาย แฮร์รี่ขี้เหล่ นี่ใช้ได้ผลเสมอจริงๆ
ผมยิ้มออกมาเมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสของไนออล ดีแล้ว อย่างไนออลน่ะไม่เหมาะกับหน้า
บึ้งๆหรอก
เขาเหมาะกับรอยยิ้มเป็นที่สุด
เปรี้ยง!!!!
“เฮือก!!”
เสียงผวาจากคนที่นอนอยู่เตียงข้างๆทำให้ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมา
ไนออลนั่งอยู่บนเตียง หอบหายใจน้อยๆแล้วหันมามองผมอย่างตกใจ
“เป็นอะไรไนออล..” ผมกระโดดลงจากเตียงแล้วปีนขึ้นไปบนเตียงไนออล
เขย่าๆตัวไนออลให้ตอบผม
“ไม่...ไม่มีอะไร แค่ ฝันร้ายนิดหน่อย”
ผมพยักหน้าเบาๆแล้วมองใบหน้าหวานของคนตัวเล็กข้างหน้า
ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยเหงื่อ ปอยผมลู่ลงมา ผมเอื้อมมือไปลูบหัวเขาเมื่อเห็นว่ายังไม่
หายตกใจ
คงจะเป็นเพราะฟ้าผ่าด้วยล่ะมั้งที่อาจทำให้เขาได้ยินเสียงแล้วเอาไปฝันร้าย
ไนออลชอบฝนตก แต่ไนออลไม่ชอบเสียงฟ้าผ่า
ข้อนั้นผมรู้ดี
และทุกทีที่ฟ้าผ่า ผมก็จะต้องมานอนบนเตียงไนออลเป็นเพื่อนเจ้านี่เสมอ
และนั่นทำให้ผมอยากให้ฟ้าผ่าทุกคืนเลย..
“ฮึก.. ฝัน .. ฝัน”
ไนออลส่ายหัวแล้วเอื้อมมือมากำเสื้อผม
น้ำตาที่เอ่อล้นลงมาจากดวงตาคู่สวยของไนออลทำให้ผมทำอะไรไม่ถูก
ผมคว้าตัวไนออลมากอดไว้ ลูบหลังเขาแล้วกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
“โอ๋.. ไม่เอานะคนดี ไม่มีอะไรแล้ว นี่คือโลกความจริง ฝันนั้นไม่มีอีกแล้วนะ”
ผมกระซิบเบาๆที่ข้างหูคนตัวเล็ก ไนออลพยักหน้างุดๆอยู่ที่อกของผมแล้วเอื้อมแขนเล็กๆ
มากอดผมตอบ ผมยิ้มกว้างแล้วค่อยๆเอนตัวเราทั้งสองลงบนเตียง
“นอนกันนะ”
ไนออลพยักหน้าแล้วเงยหน้าหวานๆขึ้นมามองผมเหมือนเด็กๆ
“ขอบคุณนะแฮร์รี่”
“อื้ม.. ยินดี” ผมอมยิ้ม ยกมือข้างหนึ่งลูบแก้มใสตรงหน้าอย่างเบามือ
ไม่กล้าจับแรง ไม่กล้าแตะแรง
เพราะไนออลตรงหน้าผมนี้ช่างดูบอบบางเหลือเกิน
บางครั้งผมก็กลัวว่าดิบๆห่ามๆอย่างผมจะทำให้ไนออลเจ็บตัว
เขาดูเปราะบางมาก
“ฝันดีนะ ไอ้หยอยบ้า คิกๆ”
ไนออลหัวเราะอย่างน่ารัก ผมหมั่นไส้เลยเอามือดีดหน้าผากเล็กเบาๆแล้วกระชับเอวของ
ไนออลเข้ามาในอ้อมกอด
“ฝันดีนะ เจ้าพลุ้ย” ผมลูบหัวเขาเบาๆเรื่อยๆจนกระทั่งได้ยินเสียงลมหายใจที่ดังเป็น
จังหวะ
ไนออลหลับแล้ว..
ผมก้มลงมองใบหน้าสวยที่มุดลงบนอกผม ก่อนจะจรดจมูกลงบนหน้าผากสวยของเขา
เบาๆ
ฝันดีนะ ไนออล..
ตอนนี้ผมชักไม่แน่ใจแล้วว่าผมมาแข่งฟุตบอลหรือมาม็อบกันแน่
ทำไมคนมันเยอะขนาดนี้!!
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะหันมามองคนข้างตัวที่ดูจะสงสัยเรื่องเดียวกับผม
“คนเยอะเนอะ ว่ามั้ย” ผมหันไปยักคิ้วให้ไนออล
“อื้อ มาทำไมกันเยอะแยะนะ ปกติบอลปีก่อนๆคนก็ไม่ได้เยอะขนาดนี้นี่นา”
แต่ก่อนที่ผมจะได้ตอบอะไรก็มีเด็กผู้หญิงกลุ่มหนึ่งเดินตรงมาหาพวกเรา
เด็กผู้หญิงคนหนี่งถูกเพื่อนผลักออกมายืนตรงหน้าผม ผมมองเธออย่างงงๆ
“มีอะไรหรือเปล่าครับ”
สิ้นเสียงผม หน้าขาวๆของเธอก็ขึ้นสีแดงระเรื่อ
“เอ่อ.. คะ... คือ”
“พูดไปเลยซี่กลัวอะไรยะแครอล” เพื่อนเธอที่อยู่ข้างๆยืนเชียร์เธออย่างโจ่งแจ้ง
อ่าฮะ ผมพอจะเข้าใจแล้วว่าเรื่องอะไร
“ครับ”
“คือ.. ฉัน... “ เธอเงยหน้าขึ้นมาสบตาผมอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะพูดว่า
“ฉันชอบคุณค่ะ”
อ่าฮะ ว่าแล้ว ดูจากชุดนักเรียนแล้วเธอคือนักเรียนหนึ่งในโรงเรียนที่ร่วมกิจกรรมนี้นี่เอง
แสดงว่าผมคงดังไม่น้อยที่โรงเรียนอื่นนะ ฮ่าๆ
“ขอบคุณครับ... แต่”
“...”
“ขอโทษนะ ผมมีคนที่ชอบอยู่แล้วครับ”
ผมยิ้มให้เธอที่เดินจากไปกับเพื่อนของเธออย่างเหม่อลอย
จะว่าไปก็น่าสงสารเหมือนกันนะ แต่ทำไงได้ล่ะเนอะ
“นี่ เมื่อไหร่จะคิดข้ออ้างอื่นสักทีเนี่ยหา สงสารเขานะ ไปโกหกอย่างงี้”
ไนออลที่ยืนดูเหตุการณ์อยู่ข้างๆเอ่ยขึ้นเมื่อพวกเธอเดินจากไป
“หืม... ใครบอกว่าฉันโกหกล่ะ”
“ห๊ะ อะไรนะ”
เจ้าคนตัวเล็กหันขวับมามองผมอย่างตกใจ
“อือ ก็ไม่ได้โกหก มีคนที่ชอบจริงๆ”
ผมพยักหน้ายืนยันอีกครั้งแล้วจ้องมองดวงตาสีฟ้าของคนตรงหน้า
จ้องลึกลงไปราวกับต้องการให้เขาเห็นอะไรบางอย่างจากดวงตาผม
นายจะรู้บ้างไหมนะไนออล
“ใคร แฮร์รี่!ใครกัน ทำไมนายไม่บอกฉันเลยอะ อะไร เราเป็นเพื่อนสนิทกันไม่ใช่เหรอแฮร์
รี่” ไนออลเอามือทุบแขนผมเบาๆแล้วทำปากเบ้บูดอย่างขี้งอน ฮ่าๆๆ
น่ารักชะมัด
ผมเอื้อมมือไปดึงแก้มมันเบาๆ หันไปยิ้มให้โดยไม่ตอบอะไร
ก็เพราะเป็นเพื่อนสนิทน่ะสิถึงพูดออกไปไม่ได้น่ะ
5
..
“เฮ้!จอร์จ ส่งไปเลยย เร็ว เดรก รับไป เฮ้ๆๆ มัวทำไรอยู่ ยิงเซ่ ยิง”
4
..
“โอ้ม่ายยยย พลาดซะงั้น โว้ย แดน เลี้ยงไป เลี้ยงไป เอ้อ อย่างนั้นแหละ ใช่”
3
..
“ส่งไปเลย ให้เลียม อ่าฮะ เลียม ส่ง ส่ง ลูอิส เลี้ยงต่อ เร็ว เร็ว!!”
2
..
“เย้ส ลูอิส ส่งให้แฮร์รี่ เย้ส เย้ส นั่นแหละ แฮร์รี่ เลี้ยง เลี้ยง ไป และ..”
1
..
“เย้สสสสสสสสสสส!!!!!เข้าแล้ว!!!!!!!!!!!!!”
คนตัวเล็กกระโดดขึ้นจากที่นั่งข้างสนามร้องตะโกนเสียงดังอย่างไม่แคร์สายตาใคร มอง
ทีมของเขากอดคอกันในสนามอย่างดีใจ
“การแข่งขันได้จบลงแล้วนะครับ ขอแสดงความยินดีกับ...ทีมไนออล!ด้วยนะครับ ได้ที่1
ไปครองเลย ฮ่าๆๆ”
หลังจากที่ผู้ประกาศพูดจบร่างเล็กก็กระโดดเหยงๆไปที่สนามอย่างรวดเร็วด้วยความดีใจ
แฮร์รี่ผู้เป็นเหมือนอัศวินม้าขาวของทีมมุดตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนที่กอดคอเฮให้เขาอยู่
ร่างสูงวิ่งออกมาข้างสนามแล้วเอื้อมมือคว้าผู้จัดการตัวเล็กไว้แน่น แฮร์รี่อุ้มไนออลแล้ว
เหวี่ยงเบาๆจนตัวลอย ทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีความสุข
(ความฟินล้วนๆ จิ้นเป็นมโนภาพมาก55555)
พวกเขาทำสำเร็จแล้ว..
คุ้มค่ากับเวลามากมายที่ซุ่มซ้อมกันมาเนิ่นนาน
และมันก็คุ้มค่ายิ่งกว่า สำหรับแฮร์รี่
วันนี้เขาต้องอยู่ในสายตาไนออลแล้วแน่ๆ..
อย่างน้อยก็วินาทีที่เขายิงลูกเข้าน่ะนะ
“แฮร์รี่ ขอบคุณนะ.. นายเก่งมาก!”
ไนออลยิ้มกว้างมากๆแล้วพูดบอกผมอย่างดีใจ
ผมเห็นอย่างนี้ก็ยิ้มกว้างกลับ ความเหนื่อยทั้งหมดที่มีเหมือนมลายหายไปชั่วพริบตา
คุ้มค่าจริงๆ
“อืม ขอบใจ บอกแล้ว มีแฮร์รี่ไม่มีวันแพ้ คิๆ” ผมเอามือป้องปากแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“อะแหม่.. เอาเถอะ ให้วันนึงนะ ทำดีมากเลย”
ไนออลเอื้อมมือมาตบไหล่ผม ผมกำลังจะพูดแหย่ต่อแต่ก็ต้องชะงักเมื่อบังเอิญเห็นเซด..
ที่กำลังจูบกับเมแกน หลีดเดอร์สาวสวยอยู่ที่มุมตึกข้างหน้า
ผมเอื้อมมือไปปิดตาไนออลอย่างรวดเร็ว
“เอ้อ ไปกันเถอะไนออล เหนื่อยจัง อยากพัก”
“เฮ่ย เดี๋ยวต้องไปฉลองอีกนะ อะไรเนี่ย ปิดตาทำไม”
ไนออลพูดพลางแยกเขี้ยวใส่ผม
“เอาน่าๆ ไม่ต้องมาโวย กลับหอก่อนมะ หรือไปไหนดีน้า”
ผมพยายามนึกเรื่องอื่นที่จะพูดแต่ก็ไม่ทัน..ไนออลดึงแขนผมออกแล้วหมุนตัวอย่าง
รวดเร็ว ก่อนจะชะงักกับภาพตรงหน้า
“ไนออล...”
ไนออลไม่ตอบผม เขายืนมองภาพตรงหน้านิ่งงัน ผมทนเห็นเขายืนมองอย่างนี้ไมได้เลย
ก้มลงอุ้มตัวเขาขึ้นแล้วพาออกมาจากที่นั่น... ไปที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่
ไนออลไม่ส่งเสียงร้องอะไร เขาปล่อยให้ผมอุ้มเขาออกมาเงียบๆ
อาจเป็นเพราะตกใจมากกับภาพตรงหน้าล่ะมั้ง
ไนออลคงเจ็บปวด..
ก็แหงสิ เขารักพี่ชายผมมาตั้งหลายปีแล้วนี่นา
ความคิดนี้ทำให้ในใจของผมปวดแปลบขึ้นมา
ช่างมัน ช่างมัน ตอนนี้ผมต้องปลอบไนออลก่อน
ผมวางตัวไนออลลงบนเก้าอี้ใกล้ๆเมื่อพาเขาออกมาได้ไกลแล้ว
ไนออลนั่งเฉยไม่กระดุกกระดิก สีหน้านิ่งจนผมกลัว..
“ไนออล ไม่เป็นไรนะ คือ.. มันอาจจะเป็นเรื่องเข้าใจผิด”
“...เซด..”
“ฉันเข้าใจ... ไม่เป็นไรนะ” ผมเอื้อมมือไปโอบไหล่เขาไว้แล้วลูบหลังเขาเบาๆ
แต่ไนออลกลับดันตัวออกจากผมด้วยใบหน้าที่เปล่งประกายแล้วพูดว่า
“เย้ส!!!!เซดริกกับเมแกน!ในที่สุดก็คบกันแล้ววววว”
....
หา?
“อะไรนะ?”
“นี่ แฮร์รี่ ฉันเห็นไม่ผิดใช่ไหม โอยย ให้ตายเถอะ ทำเอาดีใจจนช็อคไปเลย ในที่สุดเซดก็
จีบเมแกนติดแล้ว! เฮ้อ ลุ้นอยู่ตั้งนานแน่ะ”
ไนออลยังคงพูดต่อไปโดยปล่อยให้ผมนั่งนิ่งอึ้ง
นี่มันหมายความว่ายังไง?
เขาดีใจที่เห็นสองคนนั้นจูบกัน?
เขาไม่เสียใจหรือไง?
เขาเชียร์สองคนนั้น?
เขาไม่ได้ชอบเซดหรอกหรือ?
ผมไม่เข้าใจ
“เฮ้ แฮร์รี่ นายโอเคมั้ย”
หน้าใสอมชมพูของร่างเล็กเลื่อนมาใกล้หน้าผม ก่อนจะโบกมือเล็กไปมา
“โอ..โอเคๆ ฉันแค่ ไม่เข้าใจ นาย? ไม่ได้ชอบเซดหรอกหรอ?”
“..อุ๊บ.. ฮ่าๆๆ แฮซ ฉันก็ต้องชอบเซดอยู่แล้วแหละ”
อ่าฮะ
คำตอบของไนออลทำให้ผมผิดหวังเล็กน้อย
นายหวังบ้าอะไรอยู่แฮร์รี่?
“แต่..”
“หืม” ผมเงยหน้ามองคนตัวเล็กที่ยิ้มมุมปากเล็กๆ
“ชอบแบบพี่ชายน่ะนะ”
คำตอบและรอยยิ้มของไนออลทำให้หัวใจผมพองโต
ผมเบิกตากว้างมองคนตรงหน้าด้วยความดีใจระคนความตกใจ
หมายความว่าไง?
“เป็นไปได้ไงเนี่ย..”
“มันเป็นไปแล้วแฮซ ฮ่าๆ ก็วันหนึ่งเซดมาหาฉันแล้วขอคำปรึกษาเรื่องเมแกนน่ะสิ เขา
ชอบเธอคิดจะจีบก็เลยให้ฉันช่วย แค่นั้นล่ะ ฉันก็ไม่ได้ชอบเซดแล้ว”
“อะไรนะ แค่นี้อะหรอ”
“..เอ่อ อันที่จริงก็.. ไม่เชิงอะนะ ก็มีคนอื่นเข้ามาในใจล่ะมั้ง”
“อะไรนะ”
ผมเบิกตากว้าง ขมวดคิ้ว มองไนออลด้วยสายตาสงสัย
เขาจะชอบคนใหม่ได้ยังไงกันในเมื่อทุกๆวัน เขาก็อยู่แต่กับผม ผม แล้วก็ .. ผม
“คือ... ฉัน... “
ใบหน้าของไนออลเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อน่ามอง ผมขมวดคิ้ว...
เอ๊ะ...
หรือว่า...
ความคิดในหัวของผมทำให้ผมแอบลอบยิ้มกว้างกับตัวเองในใจ
หวังว่าความคิดนี้จะไม่เป็นการเข้าข้างตัวเองจนเกินไป
“นายชอบใครอะ บอกหน่อยดิ”
“อะไร แฮซ นายชอบใครนายยังไม่บอกฉันเลย”
เอาล่ะ เข้าทางโจร คิๆ
“ก็... ใบ้ก็ได้นะ แต่สมองตุ่นๆอย่างนายคิดไม่ออกหรอก คิๆ”
ว่าไม่พอ ผมเอื้อมมือไปดีดหน้าผากมนเบาๆด้วยความหมั่นไส้
“หน็อยแน่ะ พูดมาเลยซิ ! มีอะไรที่ไนออลคนนี้ตอบไม่ได้บ้าง”
“ด๊ายยย... อืม... แบบว่าคนๆเนี้ยอะ เป็นคนน่ารัก มีเสน่ห์ ยิ้มหวาน ดวงตาสีสดใส”
ผมยิ้ม พูดออกไปอย่างเพ้อฝัน ใบหน้าหวานน่ารักของไนออลลอยขึ้นมาในความทรงจำ
แต่ก็ต้องอมยิ้มหนักกว่าเดิมเมื่อเห็นคิ้วน้อยๆของคนตรงหน้าขมวดขึ้นทีละนิด
...หรือว่าจะหึง... คิกๆ แกล้งอีกสักหน่อยดีกว่า
“ผมนุ้มมมนุ่มมม ตัวก็ห๊อมมมหอมมม นุ่มนิ่มด้วย น่ากอดที่สุดเลย”
“นี่นายไปดมตัวเขามาด้วยหรอ!อี๋ น่ารังเกียจที่สุดอะ”
“คงงั้นมั้ง คิกๆ แล้วก็... ตอนแรกที่ฉันเจอคนๆนั้นอ่ะ ฉันนิ่งอึ้งไปเลยนะ นึกว่านางฟ้าซะ
อีก”
“แหวะ... จะอ้วก”
“จริงๆนะ.. ตอนนั้นเราเจอกันที่หอประชุม หอประชุมที่นักเรียนเยอะแยะมากมายเพราะ
มารวมกันจัดห้องนอนในหอใหม่ แต่ไม่รู้ว่าอะไรเหมือนกันที่ดลใจให้ฉันกับเขาคนนั้นเดิน
มาเจอกันก็ไม่รู้สิ”
“...”
“แล้วเราก็ได้อยู่ห้องเดียวกันจริงๆด้วย พรหมลิขิตแหงๆ ฮ่าๆ”
“...” ไนออลไม่พูดอะไรออกมา ได้แต่นั่งนิ่งเงียบ มองผมอย่างตกใจ
“นายพอจะรู้จักคนๆนั้นไหมไนออล.. คนที่มีใบหน้าสดใสน่ารักราวกับนางฟ้า ผมสีบ
ลอนด์สว่าง ดวงตาสีฟ้าใสราวกับท้องฟ้า... รอยยิ้มที่ใครเห็นก็ต้องหลงรักนั่นด้วย..”
ไนออลไม่ตอบ ผมจึ้งขยับไปใกล้ๆเขา เลื่อนใบหน้าเข้าไปใกล้ใบหน้าหวานนั่น
“พอจะรู้จักไหม..”
ไนออลสบสายตาผม ผมรู้สึกได้ถึงไอร้อนที่แผ่ออกจากร่างของเราทั้งสองคน
ผมเลื่อนหน้าไปใกล้อีก..ใกล้จนกระทั่งหน้าผากเราสัมผัสกัน
“ฉันรักนาย”
ผมก้มลงบรรจงมอบจูบที่แสนหวานให้กับร่างเล็ก..ที่เป็นหัวใจของผม
ริมฝีปากของเขายิ่งกว่าที่ผมจินตนาการไว้
หวาน..และนุ่มยิ่งกว่าที่คิด
ผมไล้บนริมฝีปากนุ่มของเขาก่อนจะขบเบาๆลงบนริมฝีปากล่าง
ไนออลครางเบาๆในลำคอ..ซึ่งมันโคตรเซ็กซี่เลย
แขนเล็กของเขาเอื้อมมาโอบรอบคอผม ผมกอดเอวคอดของเขาเบาๆก่อนจะโอบเข้ามา
ให้ร่างของเราใกล้กันกว่าเดิม
“ฉันรักนาย ไนออล”
ผมหันไปจุ๊บแก้มเขาเบาๆ
“อื้ม.. ฉันก็รักนาย แฮซ”
ผมยิ้มกว้างกับคำตอบ เอื้อมมือไปลูบแก้มใสเบาๆ
“ฉันนึกว่านายชอบเซดมาตลอดเลยนะเนี่ย..”
“อืม.. อันที่จริงฉันก็ชอบแหละ แต่ก็อย่างว่า หลังจากที่อยู่ร่วมห้องกับคนๆนึงแล้ว
ความรู้สึกของฉันก็ค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด”
ใบหน้าขาวของคนตรงหน้าเริ่มขึ้นสีแดงระเรื่อ ผมก้มลงจุ๊บจมูกไนออลเบาๆ
“ซึ่งก็คือฉันสินะ รูมเมทนายน่ะ ฮะๆ”
“อื้อ นายนั่นแหละ แกล้งกันได้ทุกเวลา คนอะไรก็ไม่รู้...”
ผมยิ้ม ไม่ตอบอะไร ตั้งใจนั่งฟังคนตัวเล็กอย่างเดียว
“แต่เวลามีปัญหา นายก็ช่วยฉันเสมอ ฉันรู้สึกปลอดภัยเวลาที่อยู่กับนาย.. เหมือนไม่มี
อะไรต้องกลัวน่ะ นายไม่ยอมให้ใครแกล้งฉันเลยนอกจากตัวนายเอง
นั่นทำให้ฉันรู้สึกดี แบบ.. เหมือนโดนเป็นเจ้าของอะ”
พูดไปก็นั่งบิดไป ผมหัวเราะกับท่าทางเขินอายของเขา
จะว่าไปก็แทบไม่เคยเห็นไนออลเขินอายอย่างนี้กับผมมาก่อนเลย
“ก็.เอ่อ นั่นแหละ หลังจากที่เราอยู่ด้วยกันนานๆ ความรู้สึกของฉันที่มีต่อนายก็เริ่ม
เปลี่ยนไปเรื่อยๆ จนกระทั่งกลายเป็นความ... ความรักล่ะมั้ง”
“ขอบคุณนะ” ผมเอื้อมมือไปจับมือนุ่มไว้ ประสานนิ้วของเราเข้าด้วยกัน
“ฉันรักนายแล้วก็รอนายมานานแล้วนะ... เพราะงั้น เป็นแฟนกันนะครับ”
ไนออลนิ่งไป หันมามองผมด้วยสายตา... บอกไม่ถูก
อะไรกัน..
“ฉัน...”
“ไนออล นายรักฉันไม่ใช่เหรอ”
ผมไม่อาจคิดได้ว่าจะผิดหวังเท่าไรถ้าเขาไม่ตอบรับคำขอของผม
ไนออลก้มหน้ามองพื้น ไม่เงยหน้าขึ้นมาสบตากับผม
“ไนออล...” ผมบีบมือเขาเบาๆ ใช้นิ้วโป้งเกลี่ยมือเล็กอย่างอ่อนโยน
“ไนออล... เป็นแฟนกันนะ”
ไนออลเงยหน้าขึ้นมา มองผมตอบด้วยสายตาเสียใจ..
“ขอโทษนะ...ฉัน...”
“...” ผมนิ่งเงียบรอคำตอบด้วยความตั้งใจ
ไนออลทำสีหน้าไม่ดีอย่างนี้ทำให้ผมรู้สึกกลัว.. กลัวคำตอบของเขา
“ฉัน..”
ถ้าเขาปฏิเสธจะเกิดอะไรขึ้น?
เราจะเข้าหน้ากันติดไหม
ผมต้องทำหน้ายังไงเวลาอยู่ด้วยกันสองคนในห้อง
ให้ตายเถอะแค่คิดก็เสียใจแล้ว..
“ฉัน....
ฉันตกลง!!!”
เฮ้ย!
“ไนออล!จะตกลงแล้วทำไมต้องทำให้เครียดด้วยเล่า.. ทำหน้าอย่างนั้น ใจเสียหมดเลย
นะเนี่ยรู้ป่าว”
ผมถอนหายใจยาวๆด้วยความโล่งอกก่อนจะเอื้อมมือไปผลักหัวคนตัวเล็กด้วยความ
หมั่นไส้
หน็อยแน่ะ ยังมีหน้ามาขำอีกนะ
“เอาน่า คิกๆๆ ก็อยากแกล้งคืนบ้างอะ นายแกล้งฉันมาตลอดเลย”
“หน็อย เจ้าพลุ้ยตัวแสบ แกล้งเรื่องแบบนี้มันน่านักนะ!เดี๋ยวเถอะ”
ผมแยกเขี้ยวใส่คนตัวเล็กที่ยังคงยิ้มอย่างร่าเริงเมื่อแกล้งผมได้ ก่อนจะวิ่งหนีผมที่กำลังวิ่ง
ไล่จับเขาด้วยท่าทางเหมือนยักษ์หยอย(ชื่อที่เขาชอบเรียกนั่นแล...)
“ไนออล!ต่อจากนี้ไปเตรียมตัวรับมือกับฉันได้เลย!ฉันจะไม่ทำแค่แกล้งนายแน่ หึๆๆ จะ
ทำอย่างอื่นให้นายร้องเรียกแต่ชื่อฉันเลย ฮ่าๆๆ”
“อะไรนะ!!”
------------------
ฟิคเรื่องนี้แต่งออกมาอึนๆมึนๆง่วงๆเพราะงงๆ 55555
อาจจะรู้สึกแปลกๆไปบ้างขอโทษน้า ฮ่าๆ คือฟีลมันมาตั้งแต่เห็นภาพนางแฮร์รี่วิ่งไปกอดน้องไนออลที่สนามบอลค่ะ
น่ารักมวากกกกก เลยจิ้น ณ จุดนั้น -/-
รู้สึกว่าเรื่องนี้แต่งได้เบลอๆ ไม่ค่อยมีอะไร น่าเบื่อหน่อยๆ ขอโทษด้วยน้า ;o;
คิดยังไงก็บอกกันได้น้า ;D อยากอ่านทุกเม้นเลยจ้า ♥
ความคิดเห็น