คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : [Ziall] เจ้านายของผม part 2 end
เจ้านายของผม 2 (จบ)
pairing : Zayn x Niall
rate : ทั่วไป
“อะไรคือการที่คุณเข้าไปดูหนังตลกแล้วหลับน่ะเซน”
ไนออลเอ่ยถามขึ้นหลังจากที่หนังจบ
“ก็หนังมันไม่สนุก”
“เฮ่ย คณะนี้ตลกมาก ดังด้วย ทำไมพูดงี้ง่ะ”
คนตัวเล็กมองใบหน้าคมด้วยสายตาคาดโทษ
เซนเห็นดังนั้นก็ขำเบาๆในลำคอ
ขู่น่ารักจัง เหมือนหมาน้อยขู่ราชสีห์ยังไงยังงั้นเลย
“คร้าบ ผมขอโทษคร้าบคุณไนออลผู้เป็นเจ้าของคณะตลก นี่ได้ตังปะเนี่ย โฆษณาให้เขาขนาดนี้อะ”
เสียงทุ้มนุ่มหยอก
“ฮึ ไม่รู้”
“โอ๋... ไปๆ ล้อเล่นนิดเดียวเอง ไปกินข้าวกันนะครับ”
“หืม.. จริงหรอ”
ร่างเล็กตะกุยหน้าอกเขาอย่างดีใจเมื่อได้ยินคำว่า ข้าว
ฮึ... ตัวเล็กอย่างนี้ไม่คิดว่าจะชอบของกินแฮะ
แล้วไอ้ท่าตะกุยนี่อีก ชาติที่แล้วเกิดเป็นกระต่ายหรือไงกันนะ ฮ่าๆ
“อื้อ กินให้อิ่มไปเลย วันนี้ป๋าเซนเลี้ยงเองคร้าบ”
ว่าแล้วก็จับมือกันเข้าแมคโดนัลด์ทันที
เฟรนช์ฟายกล่องโต
น่องไก่เนื้อนุ่มในกรอบนอก3เซ็ต
แฮมเบอร์เกอร์ปลา 2 ชิ้น
นักเก็ตไก่ 2 เซ็ต
พาย 2 ชิ้น
โค้ก 2 แก้ว
ภาพข้างหน้าเป็นสวรรค์ชั้นสูงของเขาเลย!!
ไนออลมองอาหารตรงหน้าด้วยสายตา วิ๊งๆๆ
ราวกับอีกคนจะรู้ ถึงได้ขำเบาๆ
“ไม่เคยกินอาหารหรอ ทำเหมือนจะกินมันเข้าไปทีเดียวแล้วเนี่ย ฮะๆ”
“ก็ใช่น่ะสิ ไม่เคยกิน...”
ร่างสูงชะงักกับคำตอบ
“เอ่อ... ผมหมายถึง ไม่เคยกินแมค แบบว่า แมคสาขานี้อ่ะ”
“อ๋อ ฮะๆ สาขาไหนก็เหมือนกันนั่นล่ะน่า”
เกือบไปแล้วมั้ยล่ะไนออลคนโง่ โธ่
ถ้าเขาจับได้ขึ้นมาว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยกินอาหารเลย
เขาคงช็อคตายก่อน
คนบ้าที่ไหนไม่เคยกินอาหาร
“เอ้า กินเลยดิ ลาภอยู่ตรงหน้า”
“ลาภบ้าอะไร ไก่ต่างหาก เซ่อ! ฮ่าๆๆๆ”
“หน็อย เจ้าเด็กตะกละ” ว่าแล้วก็ผลักหัวบลอนด์น้อยๆ
ก่อนจะลงมือกินอาหารกัน ไนออลรู้สึกเหมือนเขาได้ล่องลอยขึ้นไปบนสวรรค์ โอ้ว รสชาติอาหารที่เขาใฝ่ฝัน โอ้ว เป็นอย่างนี้นี่เอง
อร่อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
สุดดดดดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ก่อนที่ร่างเล็กจะรู้สึกตัวเมื่อนิ้วโป้งของคนตรงข้ามเอื้อมมาสัมผัสที่มุมปากเบาๆ
สัมผัสอุ่นที่ติดอยู่ตรงมุมปากทำให้หน้าหวานขึ้นสีแดงระเรื่อ
“อ้าว เป็นอะไรครับ เห็นกินมูมมามซอสติดเลยอาสาเช็ดออกให้”
ร่างสูงพูดก่อนเลียนิ้วนั้นเบาๆพร้อมช้อนตาขึ้นมามองหน้าหวานข้างหน้าด้วย
ใบหน้าหวานแดงข้างหน้าทำให้เขาหลุดหัวเราะน้อยๆออกมา
แกล้งคนตัวเล็กสนุกจัง
“อ๊ะ หรือมีตรงไหนเปื้อนอีกหรือเปล่าครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้”
“หยุดนะ หยุดเลย... “ ปากน้อยๆเอ่ยเสียงสั่นราวกับกำลังกลัว
กลัวว่าอีกฝ่ายจะรู้ความในใจ
หัวใจน้อยๆดวงนี้ของไนออลสั่นไหวจนจะบ้าแล้วครับเจ้านาย..
“ผมเช็ดเองได้น่า” ร่างเล็กบอกปัด ขยี้ๆมุมปากแล้วรีบกินแฮมเบอร์เกอร์ กลบเกลื่อนหน้าแดงๆของตัวเอง
หึๆ
เซนหัวเราะกับตัวเองในใจ ยิ้มขำกับท่าทางน่ารักๆของคนข้างหน้า
ลืมเรื่องราวเจ็บปวดที่หญิงสาวอดีตคนรักทำกับเขาไว้ข้างหลัง
หลังจากที่กินเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนก็พากันไปเดินเล่นที่สวนสาธารณระใกล้ๆ
ดีนะที่บรรยากาศข้างนอกร่มเย็น ไร้เมฆมัว ฝนคงไม่ตกแล้วล่ะวันนี้
มือใหญ่ลากนิ้ว เกลี่ยที่หลังมือขาวนุ่มเบาๆ เรียกสายตาหวานจากคนตัวเล็ก
“ไนออล คุณเคยมีแฟนมั้ย”
คนตัวเล็กสะท้านเล็กน้อยกับคำถามจากร่างสูง
เอมม่า...สินะ ที่ทำให้เขาถามอย่างนี้
ร่างเล็กมองดวงตาสีเฮเซลของเจ้านาย.. รู้สึกเจ็บปวดทุกทีที่เห็นแววเศร้าเสียใจในดวงตาสวยคู่นั้น
“ไม่เคยครับ”
“อ้าว... หรอ เห็นน่ารักขนาดนี้นึกว่าจะมีแฟนมาเป็นโหลแล้วซะอีก”
ว่าจบก็หันมายักคิ้วกวนๆให้คนตัวเล็กที่ตอนนี้หน้าแดงเป็นลูกมะเขือเทศแล้ว
“บ้า ใครจะมีแฟนเป็นโหลๆกัน ขนาดคุณหล่อขนาดนี้ ยังมีแฟนแค่คนเดียวเลย”
“ฮะ.... อะไรนะ”
“เอ่อ... เปล่า ผมหมายถึง แล้วคุณล่ะ หน้าอย่างนี้มีแฟนแค่คนเดียวแน่เลย”
ฮู่วว เกือบไปแล้วเจ้าโง่ไนออล
ถ้าจับได้คือตายพอดี
“อื้อ ผมมีแฟนแค่คนเดียว... แถมยังเป็นคนที่ผมรักที่สุด และทำร้ายผมได้เจ็บที่สุดด้วย”
ใบหน้าคมทอดมองถนนข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย ไร้น้ำตา หากแต่แววตานั้นเศร้ายิ่งกว่าสิ่งใด
โธ่ เจ้านายของผม...
ไนออลกระชับมือที่จับอยู่ให้แน่นขึ้น ราวกับจะบอกว่าเขายังไม่ไปไหน
“ผมว่าถ้าอย่างนั้น เธอก็ไม่คู่ควรกับคุณหรอกครับ”
ร่างสูงหันมามองคนข้างๆอย่างไม่เข้าใจ สายตาเต็มไปด้วยคำถาม
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้นล่ะ”
“ก็... คุณเป็นคนดี ผมสัมผัสได้แม้เราจะเจอกันครั้งแรก คุณช่างเทคแคร์ ใส่ใจคนรอบข้าง
ถ้าเธอทำให้คุณเจ็บช้ำ คุณก็อย่าไปใส่ใจเลยครับ นั่นแสดงว่าเธอไม่ดีพอสำหรับคุณ”
“คุณไม่เข้าใจหรอก ผมรักเขา... รักมาก ผมลืมเขาไม่ได้ ผมอยากให้เขากลับมาอยู่ข้างๆผม..”
ไนออลลอบมองใบหน้าคนข้างๆด้วยสายตาเศร้าสร้อย
“ทำไมผมจะไม่เข้าใจ.... ผมก็รักคนคนหนึ่งเหมือนกันครับ
เขาเป็นเหมือนเจ้านาย
ราวกับเขาทำให้ผมมีชีวิตขึ้นมา
ผมรักเขามาก หากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้
ได้แต่นั่งมองดูเขาอยู่ในมุมๆหนึ่ง
มันก็ทรมาณนะครับ
แต่ในใจลึกๆของผมก็ยังมีความสุขทุกครั้ง
ที่เขานึกถึงผม
เล่าเรื่องราวต่างๆให้ฟัง ราวกับผมมีชีวิต...”
ไนออลหลุดพูดออกไป
หากแต่ก็รีบแก้ไขทัน
“มีชีวิตอยู่ใกล้ๆเขาน่ะครับ ฮะๆ เอาเป็นว่าผมเข้าใจคุณนะ”
“เรื่องของคุณก็เศร้าเหมือนกันนะครับ
ผมขอให้เขาหันมามองเห็นคุณไวๆแล้วกันนะครับ”
ร่างเล็กยิ้มตาหยี
พยักหน้ากับคำอวยพร
แม้จะรู้ว่าไม่มีวัน
เดี๋ยวเขาก็คงจะต้องกลับร่างไปเป็นตุ๊กตาน้อยตัวนั้นแล้ว
เขารู้ดี
พระเจ้ามอบร่างกายนี้ให้เขาเพียงไม่นาน
เดี๋ยวมันก็ต้องสลายไป
ไม่มีสิ่งใดที่อยู่กับเราได้ถาวร
แต่ในเมื่อเราได้โอกาสนี้
ก็ต้องรีบใช้มัน
ไนออลเงยหน้ามองคนตัวสูง
“คุณ... อย่าคิดที่จะไปเอาตัวเธอกลับมายืนเคียงข้างคุณเลยนะครับ”
เซนเลิกคิ้วมองคนข้างตัวอย่างฉงน
“ทำไมล่ะ”
ก็นั่นเป็นสิ่งที่เขาคิดเลยล่ะ เซนคิด
“สายน้ำที่ไหลไปแล้วไม่มีวันย้อนกลับ ถ้าเธอไปจากคุณแล้วก็ปล่อยไปเถอะครับ ไม่มีประโยชน์ที่จะเอาเธอกลับคืนมา”
ร่างสูงได้แต่นิ่งคิดตาม
“ครั้งหนึ่งเธอได้ทำผิด คุณคิดเหรอว่าครั้งต่อมาเธอจะไม่ทำแบบนี้กับคุณอีก”
“....”
“คนอย่างคุณน่ะ” ดวงตาสีฟ้ากลมโตเหลือบมองดวงตาคมของคนข้างๆ
“มีค่ามากพอ...ไม่คู่ควรกับผู้หญิงนิสัยไม่ดีแบบนั้นหรอกครับ ลืมเธอซะเถอะ”
“...”
“แล้วสักวันคุณจะได้เจอกับใครสักคนที่เกิดมาเพื่อคุณเองครับ”
ร่างเล็กยิ้มตาหยี กระชับมือที่กุมอยู่อย่างแน่น ก่อนที่เวลาสุดท้ายของเขาจะหมดไปในร่างมนุษย์
ต้องพูดออกไปให้หมด
“แล้ว.... คนตัวเล็กข้างหน้าผมล่ะครับ คุณเกิดมาเพื่อผมหรือเปล่า”
ร่างสูงเอ่ย ก้มหน้าลงชิดใบหน้าหวาน แก้มขาวนวลขึ้นสีแดงระเรื่ออย่างน่ารัก
น่าหอมชะมัด
และการกระทำก็ไปไวกว่าความคิด จมูกโด่งสวยของร่างสูงฉกฝังลงบนแก้มนุ่ม
ก่อนจะสูดความหอมชื่นใจแล้วละออกไป.. ยิ้มน้อยๆกับอาการของคนตรงหน้า
เขินขนาดนี้คงใสซื่อน่าดู
ขนาดแค่หอมแก้มนะเนี่ย
ร่างสูงหัวเราะ เอื้อมแขนแข็งแรงไปโอบเอวบางไว้ข้างกาย กลัวอีกฝ่ายจะขาสั่นล้มลงไปเสียก่อน
“แล้วสรุปว่าไง คุณเกิดมาเพื่อผมหรือเปล่าครับ”
“.... ปละ.... เปล่าครับ”
“หืม”
เซนหันมามองหน้าหวาน คิ้วขมวดกับคำตอบ
อะไรกัน
นี่หมายความว่าร่างเล็กกำลังปฏิเสธเขางั้นเหรอ
นึกว่าจะชอบกันเสียอีก
วันนี้ทั้งวันเขาสนุกมาก
ไนออลทำให้เขาลืมความเจ็บปวดที่ผ่านมา
แม้จะเพียงชั่วครู่ แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว
เพราะหากเขาทั้งสองคบกัน
ไม่นานเขาคงลืมเอมม่าได้แน่ๆ
“ผม.. ไม่เหมาะกับคุณหรอก”
เซนไม่เข้าใจ...
แต่เมื่อเห็นใบหน้าเจ็บปวดของร่างบางข้างๆแล้ว
เขาก็เลือกที่จะไม่ถามอะไรดีกว่า
เซนกระชับวงแขนให้แน่นขึ้น
“งั้นเหรอ.. แล้ว แล้วจะมีคนเกิดมาเพื่อผมไหม”
ไนออลยิ้ม
“มีสิ สักวันหนึ่งคุณคงจะเจอแน่นอน ต้องมีคนที่เกิดมาเพื่อคุณแน่นอนครับ
แต่สำหรับคนบางคน
แค่เกิดมาเพื่ออยู่เคียงข้าง แต่ไม่ได้อยู่ในใจ ก็เพียงพอแล้วล่ะครับ”
ร่างสูงขมวดคิ้ว ไม่ค่อยเข้าใจนักกับคำพูดเข้าใจยากของร่างเล็ก
ไนออลรู้สึกถึงความเปลี่ยนแปลงแปลกๆภายในร่างกาย
รู้สึกเหนื่อย..กับการหายใจแต่ละครั้ง
หรือเขากำลังจะกลับคืนร่าง
ไม่นะ
นี่เขาต้องกลับไปพูดไม่ได้อีกแล้วใช่มั้ย
ไม่มีชีวิต ไม่มีดวงตา
ไม่มีรอยยิ้ม
ไม่มีเสียงหัวเราะ
ไม่สามารถทำอะไรได้ นอกจากเฝ้ารับรู้ มองดู เข้าใจ แต่ทำอะไรไม่ได้เลย
“ผม... ผมคงต้องไปแล้วล่ะครับ”
ไนออลหลบสายตาสีเฮเซลที่ทำให้เขาไม่อยากกลับคืนร่าง
แต่ก่อนที่เขาจะทันได้วิ่งหนีไป มือใหญ่ก็คว้าข้อมือเล็กไว้ได้ทัน
“ไปไหน... แล้วเราจะได้เจอกันอีกไหม”
สายตาวิงวอน...ราวกับกำลังอ้อนขอให้เขาอยู่ตรงนี้
“ไม่รู้สิครับ แล้วแต่โชคชะตา... ล่ะมั้ง”
ไนออลยิ้มสดใส เขาได้แต่คิดในใจ
ได้เท่านี้ก็ดีแค่ไหนแล้ว
อย่างน้อยชีวิตนี้ ไนออลก็ได้คุยกับเจ้านาย
“และคุณ สัญญากับผมนะครับ เซน มีชีวิตเพื่อวันพรุ่งนี้ สิ่งที่ไม่ดีในอดีตทิ้งมันไปนะครับ อย่าไปคิดถึงมันเลย คิดถึงครอบครัวที่รักคุณนะ
อ้อ ...
แล้วก็เจ้ากระต่ายตัวน้อยด้วย มันคงรักคุณมาก...”
ร่างบางรู้สึกได้ถึงแรงบางอย่างที่ปะทุขึ้นมาในอก
“..ผมคงต้องรีบไปแล้ว ไปก่อนนะ...”
มือใหญ่รั้งร่างบางเข้ามาใกล้ๆ ก่อนจะก้มลงมอบจุมพิตที่หวานที่สุดเท่าที่เขาเคยให้ใคร...
เขาบอกไม่ถูก พูดเป็นความรู้สึกออกมาไม่ได้
รู้เพียงว่า ถูกใจกับคนตรงหน้ายิ่งนัก
“ไว้เจอกันอีกนะครับ... คงจะได้เจอกันอีกแน่ๆ ไนออล”
เสียงทุ้มนุ่มดังขึ้นข้างหูเล็ก
“คะ...ครับ
ผะ..
ผม
ผมรักเจ้านายนะครับ”
พูดจบไม่ทันให้ร่างสูงได้ถาม ร่างน้อยก็รีบวิ่งออกไปจากที่นั่นทันที
ร่างสูงมองตามร่างเล็กไปอย่างเสียดาย
จะมีวันไหนที่เราจะได้เจอกันอีกไหมครับ นางฟ้า
หลังจากที่เซนกลับถึงบ้าน ด้วยอารมณ์ที่ต่างจากตอนออกจากบ้านเมื่อคืนอย่างสิ้นเชิง เขามีความสุข รู้สึกโกรธตัวเองเล็กน้อยที่พูดคำว่า อยากตาย ออกมาในตอนที่เสียเอมม่าไป
ไนออลทำให้เขารู้ว่าชีวิตเขามีค่ามากกว่านั้น
มากกว่าที่จะเสียเปล่าเพียงเพื่อผู้หญิงนิสัยไม่ดีคนหนึ่ง
เขายิ้มในใจ
ก้าวยาวๆขึ้นไปในห้องนอน
เปิดประตูเข้ามาก่อนจะทิ้งตัวลงบนเตียงนุ่ม คว้าเจ้ากระต่ายปุกปุยตัวน้อยขึ้นมากอดไว้เหมือนทุกครั้ง
เจ้าตุ๊กตากระต่ายขาวตัวน้อยอยู่นิ่ง ณ ที่เดิมไม่เคลื่อนไปไหน...
ราวกับไม่ได้ไปไหน...
“ไนออล ฉันเปลี่ยนใจแล้วล่ะ วันนี้ฉันได้เจอกับคนๆหนึ่งมา
งดงามราวกับนางฟ้าเลย
ชื่อเหมือนนายเปี๊ยบเลยไนออล
แถมตัวก็ขาวๆเหมือนนายด้วย
เขาทำให้ฉันใจเต้นด้วยนะ ฮะๆ
และเขาก็ทำให้รู้ว่า
ชีวิตของฉันมีค่ามาก
เพราะฉะนั้นฉันจะสู้ต่อไป” เซนทำท่ายกแขนแบ่งกล้ามอย่างมาดแมน
“แล้วสักวันฉันจะเจอคนที่ใช่เอง
ฉันได้แต่หวังว่าคนคนนนั้นจะเป็นไนออลนะ
อยากเจออีกครั้งจัง...
นางฟ้าของผม”
เซนพึมพำ ก้มลงกอดเจ้าปุกปุยตัวขาวแน่นกว่าเดิม ก่อนจะซุกหน้าลงที่ขนนุ่มๆของมันแล้วผล็อยหลับไป
ทิ้งให้ตุ๊กตาตัวน้อยลอบมองใบหน้าคมเข้มของเจ้านายอยู่อย่างนั้น
.... ครับ เจ้านาย
ผมก็รักเจ้านายเช่นกันครับ
-------------------------------
จบแย้ววว ♥ ฟิคอารมณ์ชั่ววูบของแอ๋ม 55555
เป็นไงมั่งงะ ;___; พอได้มั้ย
เม้นติชมได้เลยน้าา ทวิตหาเค้าก็ได้นะคะ
@warit3lala :D มาคุยกันได้นะ ติ่งวันไดมากๆ (จะบอกทำไม555)
บ๊ายบาย ไว้เจอกันใหม่ xP
ความคิดเห็น