คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [Ziall] 16 times part 2 end
เช้าวันถัดมา
ไนออลไม่ได้รู้สึกรำคาญกับเสียงนาฬิกาปลุกที่ดัง “ปิ๊บ ปิ๊บ” เหมือนทุกๆวัน
เพราะตอนนี้ร่างกายเขารู้สึกตื่นเต้นสุดๆเพราะจะได้เจอเซนที่ร้านกาแฟอีกครั้ง
วันนี้เขาทำกิจวัตรประจำวันเร็วกว่าปกติ และทันทีที่เขาถึงร้านกาแฟ กระดิ่งที่ประตูดังขึ้น เขา
ก้าวเข้ามาในร้าน ลมอุ่นๆลอยเข้ามาปะทะตัวพร้อมกับรอยยิ้มและสายตาที่อบอุ่นของเซน
เซนพยายามอย่างมากที่จะไม่จ้องไนออล ไนออลรู้สึกได้เพราะขนาดเขาชงกาแฟให้ผู้หญิงคน
หนึ่งเขายังพยายามหลบสายตาจากแก้วกาแฟ แถมยังกัดฟันแน่นเพราะพยายามจะซ่อนรอย
ยิ้มอยู่ ไนออลหลุดขำเบาๆกับท่าทางนั้น
เมื่อผู้หญิงคนนั้นจ่ายเงินเสร็จ ไนออลก็เดินตรงไปหาเซนพร้อมกับกัดปาก
“ฮาย”
เซนส่งยิ้มให้ไนออล ยิ้มที่กว้างกว้าง และโน้มตัวลงผ่านเคาน์เตอร์ ไนออลรู้สึกได้ถึงลมหายใจ
อุ่นของคนตัวสูง เซนกระซิบเบาๆว่า “เฮ้...” พร้อมกับจูบที่นุ่มนวล
แขนของไนออลค่อยๆเลื่อนไปโอบรอบคอเซนอัตโนมัติ ไนออลกอดเซนไว้ด้วยอ้อมกอดอัน
อบอุ่นแล้วจูบเซนอีกครั้ง...อีกครั้ง...และอีกครั้งจนครบ 16 ครั้ง
“ผมชอบนะ.. ที่คุณจูบผม 16 ครั้งน่ะ” เซนกระซิบโดยที่ริมฝีปากทั้งคู่ยังคลอเคลียกันอยู่
ไนออลเขิน.. แก้มอวบๆเริ่มเป็นสีแดงอีกครั้ง “ผมก็ชอบ..ชอบจูบคุณ 16 ครั้ง”
และก่อนที่เซนจะโน้มตัวกลับ เขาก็หอมแก้มนุ่มๆของไนออลไปอีก 1 ครั้ง
“แล้ว.. วันนี้คุณมีเรียนหรือเปล่าครับ ? “ เซนถามขึ้นขณะกำลังชงกาแฟให้ไนออล
ไนออลตอบอืมในลำคอพร้อมกับพยักหน้า “ช่ายย คงไม่ได้พูดเล่นกันนานๆเหมือนที่ผมอยาก
จะคุยกับคุณ..”
เซนหัวเราะเสียงดังกับท่าทางหงอยๆเหมือนลูกหมาตัวน้อยๆของไนออล มันเป็นการหัวเราะที่มี
ความสุขและสวยงามมาก ไนออลอมยิ้ม ไนออลชอบที่เขาสามารถทำให้เซนหัวเราะได้ และเขา
ก็อยากให้เซนหัวเราะมากกว่านี้ เพราะเซนกำลังมีความสุข
“แล้วคุณไปทำงานกี่โมงหรอ?” เซนถาม
“อืม..ผมไปหลังจากเรียนจบน่ะ ก็ประมาณบ่ายสองโมง เลิกงาน6โมงเย็นครับ ทำไมหรอ?”
“คุณจะว่าอะไรไหมถ้าผมจะชวนคุณออกไปเที่ยวหลังเลิกงาน?” เซนยิ้มที่มุมปากพร้อมกับส่ง
แก้วกาแฟให้ไนออลหลังจากที่ไนออลจ่ายเงินแล้ว ไนออลแอบเห็นแก้มเซนเปลี่ยนเป็นสีแดง
ด้วย อุ๊บ จากดำเป็นแดงเฉยเลย ฮ่าๆๆ
“แน่นอนว่าไม่ ไม่ว่าอะไรเลย งั้นไว้เจอกัน โอเค๊?” แล้วไนออลน้อยก็เอนหน้าไปจูบเซนอีก 16
ครั้ง.. ในหัวของไนออลตอนนี้มีแต่กลิ่นของเซน กลิ่นกาแฟ กลิ่นกาแฟ กลิ่นกาแฟ ... นั่นทำให้
เซนยิ่งเป็นสารเสพติดร้ายแรงสำหรับไนออล
หลังจากนั้น พวกเขาก็ทำแบบเดิมๆจนกลายเป็นกิจวัตรประจำวันแล้ว ไนออลจะไปร้านกาแฟ
ทุกเช้าเหมือนอย่างที่เคยไป วันไหนที่ไนออลไม่มีเรียน เขาก็จะนั่งคุยกับเซนจนถึงเวลางาน แล้ว
เซนก็จะไปส่งไนออล และจากนั้นพวกเขาก็จะไปเที่ยวด้วยกัน หรือไม่ บางครั้งก็อยู่ที่บ้านแล้วนั่ง
ดูหนังด้วยกัน อยู่ด้วยกันจนถึงดึกๆที่อพาร์ตเมนต์ของเซน (เพราะอพาร์ตเมนต์ของเซนใกล้กว่า)
แค่นี้ก็มีความสุขแล้ว
เมื่อถึงวันหยุด อ่าห์ สวรรค์ของไนออลเลยล่ะ♥ เขาชอบที่สุด เพราะเขาจะไปอพาร์ตเมนต์ของ
เซนตั้งแต่เช้า ตอนนั้นน่ะเซนยังหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงอยู่เลย เขามักจะลากไนออลไปนอนด้วย
และกอดไนออลด้วยความอบอุ่น ไนออลซบแก้มนุ่มๆลงกับหน้าอกของเซน แอบมองใบหน้า
เซนตอนหลับ ...น่ารักจัง....
กลิ่นของเซนก็ยังคงเต็มไปด้วยกาแฟ...มิ้นต์..และบุหรี่ บางครั้งไนออลก็จะทำความสะอาดห้อง
ของเซนให้แม้ว่าเซนจะบอกแล้วว่าไม่ต้องทำ แต่ไนออลก็ยังยืนยันที่จะทำ เพราะไนออลรู้สึกว่า
ผิวหนังของเขามอดไหม้เวลาที่เห็นกองขยะในห้องของเซน
และนั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ยอมไปใกล้ๆห้องของลูอิสกับแฮร์รี่
ไนออลรู้สึกหวาดกลัวจนแทบช็อคเมื่อมาที่อพาร์ตเมนต์ของเซนครั้งแรก เพราะอพาร์ตเมนต์ของ
เซนนั้น สกปรก และไนออลยังต้องตกใจเมื่อได้พบกับเพื่อนของเซนครั้งแรก ทำไมเซนถึงยังชวน
ไนออลมาที่อพาร์ตเมนต์แห่งนี้อีกนะ ? อืม.. เขาก็ไม่รู้เหมือนกัน
เซนเริ่มคุ้นเคยและเรียนรู้กับสิ่งหลายๆอย่างที่ไนออลทำ ไม่ว่าจะเป็นอาการเกลียดความสกปรก
ของไนออล ไนออลมักจะคิดว่าผิวของเขาจะไหม้เวลาที่เจอของสกปรก หรือว่าจะเป็นรอยแยก
ของทางเดินที่ทำให้ไนออลต้องหยุดเดินเสมอๆ รวมถึง การที่ไนออลจะทำบางสิ่งด้วยจำนวน
ครั้งที่แน่นอน และถ้าเซนไม่ทำตามไนออลล่ะก็ เจ้าคนตัวเล็กได้เครียดทั้งวันแน่ๆ
แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้น เซนก็ยังรักไนออล เซนรักทุกๆอย่างที่เป็นไนออล เขาไม่เคยคิดจะเปลี่ยน
นิสัยแปลกๆของไนออลเลยสักครั้งเพราะเขาคิดว่า ทั้งหมดนั่นล่ะ รวมกันกลายเป็นไนออลที่เขา
รัก และอีกสิ่งที่เขาชอบมากๆก็คือการที่ไนออลจูบเขา 16 ครั้งเสมอๆ หรือถ้าในวันพุธ ไนออล
จะจูบเขา 24 ครั้ง
“ทำไมครั้งนี้ 24 ครั้งล่ะ? ฮ่าๆ” เซนหัวเราะในวันพุธวันหนึ่งขณะที่พวกเขายืนอยู่หน้าประตูห้อง
ไนออล
“เพราะว่ามันเป็นวันพุธน่ะสิ” ไนออลยักไหล่ เซนเห็นอย่างนั้นก็ยิ้ม แล้วก้มลงไปจุ๊บแก้มป่องๆ
ของไนออล 1 ทีก่อนกลับ
เซนยังจำคืนแรกที่เขาไปค้างอพาร์ตเมนต์ไนออลได้ เขาคิดถึงมัน คืนนั้นไนออลเปิดและปิดไฟ
บ่อยมากๆกว่าจะเข้านอน เขาเลยได้แต่หลับตาและนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงรอไนออล นอนคิดถึง
วันเวลาที่ผ่านมาของพวกเขาทั้งสอง
และเขาก็ชอบ..ที่ไนออลชอบจ้องปากของเขาเวลาที่เขาพูด
ไนออลเพิ่งเคยพบกับความรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก ... ความรู้สึกโดนเป็นเจ้าของ เขารักมัน
เพราะตลอดมาเขาได้แต่เสียใจกับการที่คนอื่นปฏิบัติกับเขาไม่เหมือนคนทั่วไปเพราะเขาเป็นโรค
ย้ำคิดย้ำทำ
คืนหนึ่ง..ขณะที่พวกเขากำลังทำอาหารเย็นกันในห้องครัวของไนออล เซนจ้องตาไนออลด้วย
สายตาที่แสนหวาน... เซนก้มลงจูบที่มือนุ่มของไนออลที่ประสานกับมือของเขาสองครั้ง.. เขารู้ดี
ว่าไนออลชอบแบบไหน เซนพูดประโยคหนึ่งด้วยน้ำเสียงที่นุ่ม...และเต็มไปด้วยความรัก
ประโยคนี้ที่ทำให้ไนออลรู้สึกว่าเขาเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก
“ผมรักคุณ... ไนออล”
ที่รับความรักจากเซน
ไนออลกระซิบตอบเซนเบาๆด้วยความรักทั้งหมดที่เขามีให้เซน
“ผมก็รักคุณเหมือนกันนะ.. เซน”
และค่ำคืนนั้นก็เป็นค่ำคืนที่เร่าร้อนที่สุดสำหรับพวกเขาทั้งสองคน....
3เดือนต่อมา
หลังจากคืนนั้น พวกเขาก็มักจะอยู่ด้วยกันเสมอๆ.. และวันนี้ .. วันนี้เป็นวันฤกษ์ดี... งานแต่งงา
นของลูอิสกับแฮร์รี่ ไนออลนั่งเก้าอี้แถวหน้าสุดข้างๆเลียมและแฟนสาวของเขา.. มองลูอิสที่เดิน
ลงมาด้วยดวงตาที่สดใสราวกับกระจก และรอยยิ้มสวยๆนั่นที่ทำให้ตาของลูอิสหยีๆอย่างน่ารัก
ลูอิสเดินลงมาพร้อมกับแฮร์รี่และเซน ไนออลมองเซนและคิดในใจว่า เขาได้เจอคนที่เขาตามหา
แล้ว... เขาได้เจอคนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาตลอดไปแล้ว...
ทุกๆสิ่งดำเนินการไปอย่างสวยงาม ในขณะที่แฮร์รี่พูดว่า “ครับ ผมสาบาน” และลูอิสตอบว่า
“แน่นอน แน่นอน ฉันสาบาน” และพวกเขาก็จูบกันครั้งแรกในฐานะคู่สมรม เซนหันมามองตาสี
ฟ้าของไนออลเงียบๆโดยไม่มีใครต้องพูดอะไร และนั่นยิ่งทำให้ไนออลอยากจะเป็นของเซน
ตลอดไป..
ระหว่างงาน เซนเดินตรงมาหาไนออลและเชิญเขาไปที่ลานเต้นรำ เพลง’Endlessly’ ของ
the cab บรรเลงขึ้นรอบๆตัวเขา ราวกับร่างกายของพวกเขาจะหลอมรวมเข้าด้วยกัน เซน
กระซิบเบาๆที่ข้างหูไนออล
“ไนออล...คุณอยากจะย้ายมาอยู่กับผมไหม”
วินาทีนั้นเป็นวินาทีที่มีความสุขที่สุดในชีวิตของไนออลเลย..
แต่สุดท้ายก็ลงเอยเป็นว่าเซนต้องย้ายไปอยู่กับไนออลแทนหลังจากที่ลูอิสและแฮร์รี่กลับมาจาก
ฮันนีมูน เอ่อ อันที่จริงจะบอกว่าลูอิสเป็นคนไล่เซนออกจากอพาร์ตเมนต์มากกว่า ฮ่าๆ แต่เซน
และไนออลก็คิดเหมือนกันว่ามันเป็นทางที่ดีที่สุดเพื่อให้ลูอิสกับแฮร์รี่ได้อยู่ด้วยกัน
อันที่จริงก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปมาก พวกเขายังไปหาลูอิสกับแฮร์รี่บ่อยๆ และก็ไปหาเซน
ด้วย จะมีที่ไนออลคิดว่าดีกว่าเดิมก็คือการได้อยู่กับเซนตลอดเวลาเนี่ยแหละ
เขาชอบเวลาที่มีอ้อมแขนอันอบอุ่นโอบเอวเขาไว้เวลาเดินไปทำงานตอนเช้า เขาชอบตอนที่ได้
นอนด้วยกัน หมอนและผ้าห่มของไนออลเริ่มมีกลิ่นกาแฟ บุหรี่ และมิ้นต์ติดถาวรแล้ว ไนออล
ชอบทุกๆอย่างไปเสียหมด
น้ำเสียงนุ่มๆของเซนและมือใหญ่ๆที่คอยลูบหัวกล่อมไนออลทุกคืนทำให้เขาหลับได้อย่าง
ง่ายดาย
ทุกๆอย่างมันดีไปหมดสำหรับไนออล
“นี่ไนออล คุณรู้ไหมว่าเราไม่ต้องกลัวว่าขโมยจะขึ้นมาได้เลยเพราะคุณล็อคประตูไปตั้ง 16 ครั้ง
แน่ะ” เซนหัวเราะ เอื้อมมือมากอดคนตัวเล็กไว้ รอยยิ้มนี้แหละที่ทำให้ไนออลตกหลุมรักเซน...
ไนออลยิ้ม เสียงเซนดังข้างๆหูราวกับจะดึงเขาเข้าไปไว้ในหัวใจ
มันเป็นวันเวลาที่ดีมากๆ ไนออลมีความสุขที่สุด... มีความสุขมาก...
มากเสียจนทำให้เขากลัว...
กลัวว่าเขาจะเสียเซนไป
If you ever leave me, baby,
Leave some morphine at my door
Cause it would take a whole lot of medication
To realize what we used to have,
We don't have it anymore.
3 เดือนต่อมา
ไนออลไม่ค่อยแน่ใจเท่าไหร่ว่าอะไรได้เปลี่ยนไป เขายังมีความสุข มีความสุขอยู่เสมอ เขายังคง
โหยหากลิ่นกาแฟ มิ้นต์ และบุหรี่ แต่บางอย่างได้เปลี่ยนไป..
ไนออลบอกไม่ถูกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่ทุกครั้งเมื่อไนออลเขย่งเท้าเพื่อจะจูบเซน เซนกลับหลบ
หน้าเพื่อให้ปากแตะแก้มไนออลเบาๆเท่านั้น
“ขอโทษนะที่รัก แต่คุณกำลังทำให้ผมไปทำงานสาย สายอีกทีผมโดนไล่ออกแน่ๆ”
“ผมรัก..”
ปัง
“..คุณ”
เซนปิดประตูออกไปทั้งๆที่ไนออลยังพูดบอกรักไม่จบเลยซะด้วยซ้ำ ไนออลได้แต่ยืนนิ่งอยู่ที่ใน
ห้องอยู่อย่างนั้นด้วยความรู้สึกที่เจ็บ..อย่างบอกไม่ถูก
วันต่อๆมาไม่ได้ดีขึ้นเลย.. ทั้งสัปดาห์กลับแย่กว่าเดิม เพราะเซนไม่หยุดเดินทุกๆครั้งที่เห็นรอย
แยกบนทางเดินเป็นเพื่อนกับไนออลแล้ว
เขากลับเดินข้ามมันไปข้างหน้าโดยทิ้งคนข้างหลังไว้อย่างนั้น
ทุกครั้งที่เซนบอกไนออลว่า “ผมรักคุณ” ไนออลกลับไม่สามารถสัมผัสได้กับคำว่ารักเลย
เพราะเซนพูดมันด้วยสายตาแบบนั้น...โดยไร้รอยยิ้ม
ไนออลรู้สึกเหมือนกับว่า คนที่จะใช้ชีวิตร่วมกับเขาตลอดไป ได้ตายจากเขาไปแล้ว หนึ่งคืนผ่าน
ไปเหมือนหนึ่งปีเมื่อพวกเขาเริ่มทะเลาะกัน ไนออลไม่รู้ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร แล้วมันเริ่มจาก
ตรงไหน เขารู้แค่ว่าเซนมักจะตะคอกใส่เขา และทุกๆครั้งจะจบลงที่ไนออลเป็นฝ่ายร้องไห้ หัวใจ
ของเขาบอบช้ำไปหมดแล้ว..
ไนออลรู้สึกว่าบางเรื่องที่ทะเลาะกันก็เป็นเรื่องเล็กน้อยมาก...แต่มันดูจะไม่เป็นแค่นั้นเมื่อเซน
มองตาเขาแล้วพูดว่า
“คุณเข้ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของผมมากไปหรือเปล่า...”
พวกเขาตะโกนทะเลาะกันเสียงดัง ไนออลร้องไห้อย่างหนัก
เขาเพิ่งรู้สึกว่าการหายใจมันเหนื่อยเพียงไหน.... และทุกๆอย่างก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าคำว่า
เจ็บ
คืนนั้น เซนย้ายไปนอนกับลูอิสและแฮร์รี่
และในคืนต่อไปด้วย
และใน 10 คืนต่อไปก็เช่นกัน
ไนออลไม่รู้ว่าวันเวลาผ่านไปนานเท่าไร
เขารู้เพียงแค่ว่าเขายังไม่ได้นอน.... เขานอนไม่หลับ
ไนออลไม่นอนในห้องแล้ว เขาย้ายมานอนที่โซฟาด้านนอก
เพราะทั้งห้องยังอบอวลไปด้วยกลิ่นกาแฟ มิ้นต์ และกลิ่นบุหรี่ของเซน
สิ่งนั้นทำให้เขาอยากจะร้องไห้
และแล้ววันนี้ก็มาถึง
ลูอิสและแฮร์รี่มาที่อพาร์ตเมนต์ของไนออล
เก็บของทุกสิ่งทุกอย่างของเซนออกไป
ไนออลร้องไห้อย่างหนักในห้องน้ำ..
พยายามอย่างมากที่จะไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดลอดออกไปให้ลูอิสกับแฮร์รี่ได้ยิน
ลูอิสกับแฮร์รี่บอกไนออลว่าเขาจะติดต่อกลับมา...
แต่อันที่จริงไม่ใช่เลย พวกเขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเขาจะไม่มีวันติดต่อกลับมา
มันทรมานเกินไป..
ไนออลคงไม่มีวันได้เห็นหน้าคนรักของเขาอีก..
เขาคงไม่มีวันได้เห็นรอยยิ้มที่เขาหลงรักอีกแล้ว
ความรักของพวกเขาหล่นลงมาที่พื้น
และแตกละเอียด
ไนออลคิดว่า.. ตัวเขาเองก็คงจะเป็นอย่างนั้นเช่นกัน
เช้าวันหนึ่ง..
พวกเขาได้พบกันที่ร้านกาแฟ..อีกครั้ง
ไนออลแค่...ไม่มีที่จะไป
เขาไม่รู้จะไปที่ไหน นอกจากที่นี่
เช้าวันนั้น ไนออลได้แต่หวังว่า เขาจะหลับไปตลอดกาล
โดยไม่ต้องตื่นขึ้นมาพบกับความจริงอีก..
เซนมองเขาด้วยใบหน้าเรียบเฉย
“ผมขอโทษ”
ไนออลรู้ว่าเขาดูออก
เซนคงดูออกว่าเมื่อคืนไนออลร้องไห้หนักแค่ไหน
ตลอดมาไนออลร้องไห้หนักแค่ไหน..
ไนออลไม่เคยได้นอนเลย
เพราะเขาหลับไม่ลง
ไนออลไม่ได้กินอะไรเลย
เพราะเขากินไม่ลง เขาไม่อยากกินอะไรทั้งนั้น
“ผม ..”
“...”
“ผมไม่น่าปล่อยให้เรื่องของเรามาไกลขนาดนี้ ผมผิดเอง ไนออล ผมขอโทษ ทุกๆอย่างระหว่าง
เรามันเป็นแค่...”
“....”
“ความผิดพลาด”
ไนออลรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก
ลมหายใจขาดเป็นห้วงๆ
เขาไม่สามารถพูดตอบอะไรเซนออกมาเป็นคำพูดได้
สิ่งที่เขาทำได้.. ก็เพียงแค่พยักหน้าอย่างอ่อนแรงเท่านั้น
ราวกับจะบอกว่า ..ไม่เป็นไร..
ไนออลไม่ได้ร้องไห้
ไม่ได้แม้แต่สะอื้น
และนั่นเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกภูมิใจในตัวเอง...
เลียมมักจะมาเยี่ยมไนออล ปลอบไนออล แล้วบอกว่าไม่เป็นไร ทุกอย่างจะดีขึ้นเอง
แต่เลียมไม่ได้ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลย
เพราะเลียมไม่มีกลิ่นกาแฟ..
ไม่มีกลิ่นบุหรี่..
ไม่มีกลิ่นมิ้นต์..
ไนออลโกรธตัวเองที่คิดถึงเซนอีกแล้ว
เขาได้แต่ระบายความโกรธไปที่เลียมแล้วบอกว่า
เขาอยากอยู่คนเดียว
ไนออลนอนลงบนเตียงนุ่มของเขา... ปล่อยให้กลิ่นของเซนรายล้อมรอบตัว
เขาร้องไห้อีกครั้ง...และอีกครั้งจนเขาอยากอาเจียณ
...ทำไมความรักถึงได้กลายเป็นความผิดพลาดไปได้..
ความรักจะกลายเป็นความผิดพลาดได้ยังไงกัน
ในเมื่อผมยังไม่ต้องล้างมือหลังจากที่สัมผัสตัวคุณเลย...
ไนออลตื่นขึ้นในเช้าต่อมา
หลังจากที่ใช้เวลาทั้งคืน คิดถึงแต่เซน
..ภาพของเซน
ใบหน้าของเซน
ดวงตาของเซน
รอยยิ้มของเซน
เสียงหัวเราะของเซน
รอยย่นที่คิ้วเวลาที่เซนวาดรูป
ควันบุหรี่ที่ถูกพ่นออกมาจากริมฝีปากสีแดงของเขา
ริมฝีปากสีแดง..
ของเขา..
ริมฝีปากสีแดง..
ของ...
เขา..
ไนออลกำมือแน่นจนเจ็บ เจ็บมาก.. เขาหลับตาลง เขาคิดถึงเซนอีกแล้ว
ตอนนี้จะมีใครจูบเซนอยู่หรือเปล่า
แค่คิด ไนออลก็แทบจะทนไม่ไหว ..
ไนออลหายใจหอบ
เขาคืดถึงตอนที่เขาจูบเซน
แค่หนึ่งครั้งมันยังไม่พอ
เพราะ1ครั้งมันไม่เพอร์เฟ็กต์สำหรับเซน...
ไนออลไม่รู้ว่าความรักของเขาจบลงแบบนี้ได้อย่างไร
มันผิดพลาดที่ตรงไหน
ในเมื่อเขาไม่กังวลเรื่องเชื้อโรคบ้าๆนั่นแล้ว
เขาไม่รู้สึกแย่ราวกับโดนโรคบ้าๆนั่นรัดคอเขาให้จมน้ำอีกต่อไปแล้ว
และความรัก...สำหรับเขา มันไม่ใช่ความผิดพลาด
แต่มันกำลังจะฆ่าเขา
เขาสามารถวิ่งหนีมันได้... ไปให้ไกล ไกลที่สุดจากมัน
แต่เขาแค่...
ไม่สามารถทำได้
ไนออลแค่ต้องการเซนกลับมา
ต้องการเขากลับมาสุดหัวใจ
Cause there'll be no sunlight
If I lose you, baby
There'll be no clear skies
If I lose you, baby
Just like the clouds,
my eyes will do the same
.
.
if you walk away
Everyday,
it will rain,
rain, rain
ไนออลก้าวเท้าออกจากห้อง....
ทิ้งให้ห้องที่เต็มไปด้วยความทรงจำของเขากับเซนไว้ข้างหลัง
เขาลืมทุกอย่าง
ลืมแม้กระทั่งเรื่องล็อคประตู และไม่คิดแม้แต่จะปิดเปิดไฟอย่างที่เคย
Everyday , it will rain
without you , Zayn .
the end
writer talk;
T_T
สวัสดีค่ะ
แปลจบแล้ว
ฮือๆๆ
ไรต์อ่านไปแปลไปพร้อมๆกัน
ตกใจตอนจบมากค่ะ
ไม่คิดว่าคนแต่งจะแต่งจบออกมาแบบนี้
T_T แบบว่างงๆค่ะบ่องตง
ขอโทษนะคะหากฝีมือยังไม่ถึง ทำให้ไม่เศร้าเท่าที่ควร
แล้วก็ขอบคุณทุกคนที่อ่านนะคะ อย่าลืมเม้นกันน้า ^^
ไปรอปั่นวิวเอ็มวี You and I กันดีกว่าจ้าา ♥ บ๊ายบายย
ปล.เข้ามาดิท.นะคะ เพิ่มเพลง It will rain ของ Bruno ไว้ตอนท้ายค่ะ
ชอบม๊ากมาก เห็นมันได้ฟีลพอดีจ้า
เข้ามาเม้าท์ได้ที่ twitter @warit3lala นะคะ :D
ความคิดเห็น