◤คลังฟิคสั้น 1D ◥

ลำดับตอนที่ #1 : [Ziall] 16 times part 1

ไรเตอร์ ทอล์ค 

ขอบคุณต้นฉบับจาก http://www.wattpad.com/23516265-16-times-ziall-oneshot มากๆเลยนะคะ ใครสนใจจะอ่านแบบภาษาอังกฤษก็อ่านได้น้า ^^

ไรเตอร์มือใหม่น้า อาจจะแปลผิดพลาดบ้าง ก็ขอโทษด้วยนะจ๊ะ 

หากพบข้อผิดพลาดใดๆก็บอกเราได้เลยน้า 

อาจแปลภาษาได้ไม่สวย แต่แปลออกมาด้วยใจนะ ฮิฮิ. จะพัฒนาเรื่อยๆนา...

ปล.เม้าท์กับไรเตอร์ได้ที่ทวิตเตอร์นะค้า @warit3lala :D





**เรื่องนี้ไนออลเป็นโรคย้ำคิดย้ำทำนะคะ ^^'

16 times

pairing : zayn x niall

rate : ทั่วไป

16 ครั้ง ... 16 ครั้ง ... 16 ครั้ง...

ไนออลปิดล็อคกุญแจที่ประตูห้องของเขา 16 ครั้ง .. 16 ครั้งเสมอ ก่อนที่เขาจะเดินตรงไปที่ห้องนอนของเขา

ไนออลกดปุ่มเปิดไฟ.. และปิดไฟ เปิด ปิด เปิด ปิด เปิดและปิด..  เขาเปิดและปิดไฟสลับไปมาอยู่อย่างนั้น

เพราะแค่ 1 ครั้งมันยังไม่พอ ไม่สิ 5 หรือ 7 ครั้งก็ยังไม่พอ

ต้อง 16 ครั้งถึงจะพอ

เมื่อครบแล้วไนออลก็เดินตรงไปที่เตียงนอน ถูมือนุ่มๆไปมา ก่อนที่จะล้มตัวลงใต้ผ้าห่มอุ่นๆ

ไนออลขดร่างน้อยๆของตัวเองภายใต้ผ้าห่มหนา อุ่นจัง... ภายในห้องมืดๆนั้นเงียบมาก เงียบจนได้ยินเสียง

สายฝนเบาๆที่ดังลอดหน้าต่างที่ปิดอยู่ แต่ถึงแม้ทุกอย่างจะเงียบสงบแต่ไนออลก็ยังนอนไม่หลับ ในหัวของ

เขานั้นยังมีแต่คำถามว่า ล็อคห้องหรือยัง ล็อคห้องหรือยัง ฉันล็อคห้องแล้วหรือยัง? วนเวียนอยู่ในหัว หรือไม่

ก็เป็นความกังวลทั้งหลายแหล่ที่ยังอยู่ในหัวเกี่ยวกับเชื้อโรคที่กำลังเลื้อยขึ้นมาบนตัวของเขา

ไนออลไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะความเหนื่อยหรือเปล่าที่ทำให้เขาเผลอหลับไป

ดวงตากลมโตค่อยๆลืมขึ้นทันทีที่ได้ยินเสียง “ปิ๊บ ปิ๊บ” นาฬิกาปลุกบอกเวลา 8 โมง 24 นาที อา.. เขาอยาก

กลับไปนอนอีกครั้งจัง เพราะเวลาที่เขาหลับเป็นเวลาเดียวที่ความกังวลของเขาไม่ทำงาน ความกังวลเป็น

เพียงความว่างเปล่า แต่เขานอนอีกครั้งไม่ได้เพราะเขาเริ่มรู้สึกคันๆมือ เห็นทีเขาต้องรีบอาบน้ำเพื่อกำจัดเชื้อ

โรคที่อยู่กำลังเลื้อยบนตัวเขาออกไป

ไนออลใช้เวลา 30 นาทีเป๊ะๆในการอาบน้ำ กว่าจะใส่เสื้อผ้าเสร็จก็กินเวลาไปสมควรเพราะเขาต้องใส่

กางเกงขาซ้ายก่อน และก็ถุงเท้าด้วย ต้องเท้าซ้ายก่อนเท้าขวา อ๊ะ รวมถึงรองเท้าด้วย

 มันเป็นเวลา 9 โมง 30 นาที ก่อนที่ไนออลจะไปโรงเรียน ใช้เวลา 30 นาทีสุดท้ายในการเปิดและปิดไฟทุกๆ

ดวงซ้ำไปซ้ำมาจนเขารู้สึกว่าพอแล้ว

ถนนเล็กๆเต็มไปด้วยผู้คน ไนออลเดินไปตามทางเดินและหยุดทุกครั้งที่เห็นรอยแยกของทางเดิน  โอ๊ะ และ

ในที่สุดเขาก็ถึงร้านกาแฟ เสียงกระดิ่งที่ประตูดังขึ้นทันทีที่เขาผลักประตูใสๆเข้าไป เสียงจ้อกแจ้กจอแจดัง

เข้ามาในหูของเขามีลูกค้าจำนวนไม่มากนั่งอยู่ในร้าน

ไนออลมองไปที่เคาน์เตอร์และได้พบกับเจ้าของนัยน์ตาสีน้ำตาลอ่อน ทันทีที่ได้จ้องตา ....เขาก็รู้สึกเหมือนใน

หัวของเขาว่างเปล่า ความคิดที่เต็มไปด้วยความกังวลที่เคยมีหายไปหมดแล้ว..

ไนออลเดินตรงไปที่เคาน์เตอร์ ผู้ชายคนที่ไนออลเจอหน้าทุกวันส่งยิ้มให้เขา ไนออลคิดอะไรไม่ออกนอกจาก

ริมฝีปากที่สวยได้รูปของเขาและขนตา..บนแก้มของเขา ขนตาบนแก้มเขา ขนตาบนแก้มเขา...

“นี่ครับ กาแฟของคุณ”

เสียงนุ่มๆของเขาทำให้หัวใจของไนออลสั่นไหว ไนออลยิ้มเล็กๆแล้วรับกาแฟโดยไม่ต้องสั่งกาแฟเพราะ เซน

(ไนออลรู้จากป้ายชื่อที่ติดอยู่ที่หน้าอกของเขา) รู้ว่าไนออลจะสั่งเหมือนๆเดิมทุกๆเช้า

ไนออลจ่ายเงิน

“ขอบคุณครับ ขอบคุณครับ .. ขอบคุณครับ” เขาพึมพำซ้ำไปซ้ำมาซึ่งเขาเกลียดตัวเองที่ทำอย่างนี้มาก แต่

เซนก็ไม่ได้รังเกียจพร้อมทั้งยังยิ้มกลับให้ไนออล ..เขาไม่เคยรังเกียจเลย

ทุกๆเช้าไนออลจะพูดคำว่า ขอบคุณ วนซ้ำไปซ้ำมา และเซนจะยิ้มกลับมาเสมอๆ

“ไม่เป็นไร ไนออล ผมทำได้ทุกอย่างสำหรับลูกค้าคนโปรด” เขาพูดน้ำเสียงเขินๆ มือของเซนลูบที่ผมสีน้ำตาล

ของตัวเองที่เริ่มยาว ยาวกว่าทุกๆวัน

แก้มอวบซีดๆของไนออลเปลี่ยนเป็นสีแดง คนตัวเล็กก้มลงมองที่แก้วกาแฟด้วยท่าทางประหม่า ริมฝีปากสบ

กันด้วยความเขิน

และก็เหมือนทุกๆครั้ง ไนออลไม่สามารถควบคุมตัวเองได้ เขามักจะพูดออกไปโดยที่เขาไม่สามารถสั่งมันได้

และทันทีที่เขาได้พูดมันออกไป เขาก็นึกอยากจะสาปแช่งตัวเองทุกครั้ง

“เอ่อ..ไปเที่ยวกับฉันไหม”

เซนมองไนออลตาโต จากนั้นก็เปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง

“ไปเที่ยวกับฉันไหม ไปเที่ยวกับฉันไหม ไปเที่ยวกับฉันไหม..”

ไนออลยังคงพูดต่อ

และถึงแม้เซนจะตอบว่า “ไปสิ” เป็นครั้งที่สามแล้ว แต่ไนออลก็ยังคงพูดต่อไป เพราะมันต้องเพอร์เฟ็กต์สิ

เพราะเซนน่ะเพอร์เฟ็กต์ เพราะฉะนั้นเขาต้องพยายามทำทุกอย่างให้เพอร์เฟ็กต์สำหรับเซน

เซนหัวเราะขึ้นมากับท่าทางของไนออล แต่ไม่ใช่หัวเราะเยาะหรือดูถูก มันเป็นการหัวเราะที่น่ารักและดูมี

ความสุขมากกว่า

“ฉันว่างพรุ่งนี้ตอนกลางคืน เราออกไปที่ไหนกันไหม หืม J”

ไนออลรู้สึกเหมือนหัวใจของเขาได้บินไปไกลแล้ว เขารีบพยักหน้า

“อื้ม ฟังดูน่าสนุกนะ”

ทั้งสองคนยืนเขินๆใส่กันอยู่อย่างนั้น เซนหยิบกระดาษขึ้นมาแล้วเขียนเบอร์โทรของเขาก่อนที่เสียงกระดิ่งที่

ประตูจะดังขึ้น

“โทรมาหาฉันนะ โอเคไหม”

“อื้อ” ไนออลตอบเบาๆ รับกระดาษแผ่นนั้นใส่กระเป๋าเสื้อพร้อมกับลูกค้าคนใหม่ที่เดินเข้ามาสั่งกาแฟ ไนออล

เดินออกจากร้านพร้อมกับรอยยิ้มน้อยๆจากเซน

เป็นครั้งแรกที่ระหว่างทางไปโรงเรียน ไนออลไม่ได้คิดถึงเรื่องที่กังวลต่างๆ หรือเรื่องเชื้อโรคที่กำลังเลื้อยขึ้น

มาบนตัวเขา ความคิดทั้งหมดถูกผู้ชายผิวสีเข้มหน้าสวยคนนั้นยึดไว้ ไนออลคิดถึงดวงตาของเขาที่จะสว่าง

จ้าเป็นประกายสีทองเมื่อเขามีความสุข รอยยิ้มที่สดใส  เสียงที่เขาพูด... เขาดูจะพูดเก่งถ้าเขามีเรื่องที่อยาก

จะพูด

ภาพของเซนในความคิดของไนออลช่างสวยงาม... ไนออลจมลง... ลึกลง ลึกลงไปในความคิดของเขา ไน

ออลถูกขังด้วยภาพรอยยิ้มของเซน รอยยิ้มกว้าง ไม่ใช่รอยยิ้มเล็กๆเวลาเขาเขินอาย แต่เป็นรอยยิ้มที่ไนออล

ได้เห็นบ่อยๆ รอยยิ้มที่ยิ้มจนเห็นฟันสวยๆของเขา และตาหยีๆของเขาด้วย

ไนออลจมลงไปในห้วงความคิด แต่เขาไม่แคร์ ตราบใดที่ความคิดนี้ทำให้เขารู้สึกเหมือนเซนยังอยู่รอบๆตัว

เขา เขาชอบเวลาที่เขาสามารถทำให้เซนยิ้มหรือหัวเราะได้ ไนออลรู้สึกตัวว่าเขาหลงเซนจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว...

ทั้งๆที่มันควรทำให้เขากังวล แต่แปลกนะ.. เขาไม่กังวลสักนิดเลย

สิ่งนี้ไม่ทำให้ไนออลกังวล ไม่ว่าจะเป็นตอนที่เขาอยู่ในห้องเรียนและตั้งใจฟังที่ครูพูด หรือตอนที่เลียมเดินมา

หา และพูดถึงผู้หญิงที่เขาเพิ่งพบ ไนออลพยายามอย่างมากเพื่อที่จะรับฟังสิ่งที่เลียมพูด

หลังจากที่เขาถึงบ้าน ล็อคประตู 16 ครั้ง และเปิดปิดไฟ.. เปิดและปิด เปิดและปิด เปิดและปิด เขาก็ขึ้นไป

นอนบนเตียงนุ่มๆโดยที่ในหัวไม่ได้มีคำถามว่า ล็อคประตูหรือยังนะ?

ล้างมือหรือยังนะ? ล็อคประตูหรือยังนะ?  แล้วล้างมือหรือยังนะ?

ความคิดของเขาไม่ได้เต็มไปด้วยคำถามแบบนั้น แต่มันกลับเต็มไปด้วยภาพของเซน ผู้ชายผิวเข้มคนนั้น...

เป็นครั้งแรกที่ไนออลไม่กังวลกับการที่เขานอนไม่หลับ ..นอนไม่หลับไม่เป็นไรหรอก ตราบใดที่ในหัวของเขา

ยังคงมีแต่เซนน่ะนะ ..

เช้าวันต่อมา ไนออลไม่มีเรียนวันนี้แต่เขายังคงไปที่ร้านกาแฟเหมือนกับทุกๆวัน แต่ต่างตรงที่ไนออลไม่กลับ

ก่อนล่ะ ไนออลอยู่คุยกับเซนทั้งเช้า พวกเขาคุยกันเกี่ยวกับทุกๆสิ่ง ไม่ว่าจะเป็นหนังโปรด หรือ บ้านเกิด

บลาๆๆ

ไนออลพยายามกำมือไว้กับผ้าเช็ดมือ พยายามไม่เอามือขึ้นไปบนโต๊ะเพราะกลัวจะรบกวนเซน

ถึงแม้ว่าไนออลจะว่าตัวเองทุกครั้งที่เขาพูดซ้ำไปซ้ำมา วนไปวนมาอยู่อย่างนี้  แต่เซนก็ไม่เคยว่าเขาเลย

ในที่สุดเช้าวันนี้ ไนออลได้รวบรวมความกล้าที่มีอยู่น้อยนิดในตัวเขาบอกเซนถึงอาการย้ำคิดย้ำทำที่เขาเป็น

อยู่ มือเล็กๆของเขาที่กำผ้าเช็ดมืออยู่สั่นแรงมากจนกระทั่งผ้าเช็ดมือขาด

“อ้อ.. อ่าฮะ ผมเคยรู้จักคนๆนึง เขาก็เป็นเหมือนกัน” นี่คือสิ่งที่เซนตอบเขา

ไนออลยิ้ม .. เขารู้สึกดีมากที่เซนไม่พูดอะไรต่อ ไม่พูดเหมือนกับว่ามันเป็นสิ่งผิดปกติ เพราะเขาไม่ชอบเวลาที่

มีคนถามเกี่ยวกับอาการนี้ ถามว่ามันคืออะไร อาการเป็นยังไง หรือพูดว่า “นายก็แค่คนอนามัยจัดแหละน่า”

เขาไม่ได้อายหรอก แต่แค่อึดอัดกับการที่คนอื่นๆปฏิบัติกับเขาไม่เหมือนคนทั่วไป

และแล้วเช้าของพวกเขาก็ยังคงดำเนินต่อไป ไนออลเล่าเรื่องเลียม เพื่อนสนิทให้เซนฟัง และเซนก็เล่าเรื่องรูม

เมทของเขาที่เรียนโรงเรียนเดียวกัน ชื่อลูอิสและแฮร์รี่ให้ไนออลฟัง “ผมโตมากับลูอิส เพราะไม่ใช่แค่แม่ของ

พวกเราที่สนิทกัน แต่รวมถึงพี่สาวของเราก็สนิทกันมากๆด้วย คุณรู้ไหม.. ตอนที่พวกเราอยู่เกรด 10 น่ะ พวก

เราได้พบกับเจ้าเด็กเกรด9ที่เฉิ่มเบ๊อะสุดๆ ก็แฮร์รี่น่ะแหละ เด็กคนนั้นน่ะติดลูอิสแจอย่างกับลูกหมาหลงทางเลย! แต่มันก็

น่ารักมากๆเลย เพราะไม่นานลูอิสก็ติดเด็กคนนั้นแจเหมือนกัน ฮ่ะๆ และหลังจากที่จบเกรด 10 พวกเขาก็อยู่

ด้วยกัน ตอนนี้หมั้นกันอยู่” เซนเล่าไปด้วย ชงกาแฟไปด้วย

“จริงเหรอ แล้วเขาจะแต่งงานกันเมื่อไหร่หรอ”

“อีกไม่กี่เดือนหรอก” เซนยักไหล่ เดินตรงไปที่ลูกค้าคนหนึ่ง ยื่นแก้วกาแฟให้แล้วเดินกลับมาหาไนออลด้วย

รอยยิ้มเล็กๆ

พวกเขาใช้เวลาทั้งเช้าคุยกันพร้อมรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่ทำให้พวกเขารู้จักกันมากขึ้น ก่อนที่ไนออลจะ

ขอตัวไปทำงานที่ร้านหนังสือตอนเที่ยงครึ่ง เซนโน้มตัวผ่านเคาน์เตอร์และจุ๊บแก้มป่องๆสีชมพูของ

ไนออลด้วยท่าทีเขินๆ พวกเขาตกลงกันว่าจะนัดเจอกันที่หน้าร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่ง ชื่อร้าน อดัม ที่เซน

ได้ยินมาว่าเป็นร้านที่ดีมากๆ ไนออลตื่นเต้นมากจนเกือบจะแสดงความตื่นเต้นนั้นออกมา

ที่ร้านหนังสือ

ท่าทางของไนออลคงแปลกไปกว่าเดิมจนเพื่อนร่วมงานของไนออลชื่อ ไรอัน หันมาถามตลอดเวลาว่า “อะแห

นะ ไนออล...ยิ้มทำไม? แล้วทำไมแก้มถึงแดงขนาดนั้นหรอ?” โดยไม่สนใจการตอบสนองของไนออลที่

ต้องการจะสื่อว่า แล้วฉันจะมีความสุขบ้างไม่ได้หรือยังไงล่ะ

คืนนั้นไนออลลองชุดไปทั้งหมด 6 ชุดก่อนจะตัดสินใจใส่ชุดแรกแล้วออกจากบ้านก่อนเวลา 30 นาทีเพราะ

เขาเพิ่งจะรู้ตัวว่าเขาจะหยุดเดินทุกครั้งที่เห็นรอยแยกของทางเดิน

เมื่อไนออลถึงร้านอาหารได้พบว่าเซนอยู่ที่นั่นแล้ว เซนใส่ชุดยีนส์เท่ๆที่ติดกระดุมสีแดง เขาดู... หล่อมาก ...

และไนออลเพิ่งรู้สึกตัวก็ตอนที่เซนกัดริมฝีปากและหรี่ตามองบรรยากาศรอบๆ เขาดูประหม่าพอๆกับไนออล

เลย

“อ่า...ฮาย ฮาย .. ฮาย” ไนออลพูดพร้อมหลับตา กัดกระพุ้งแก้มด้านในเพราะเขากำลังทำอย่างนี้อีกแล้ว!

เขาพูดซ้ำไปซ้ำมาอีกแล้ว และ และ.. เขาเกลียดมัน

“เฮ้” เซนแค่ตอบกลับด้วยรอยยิ้มเขินๆ และยิ้มกว้างขึ้นเรื่อยๆเมื่อสังเกตเห็นว่าแก้มป่องๆซีดๆของไนออลนั้น

แดงขึ้นเรื่อยๆ “กินอาหารกันเลยเถอะ ผมหิวแล้วล่ะ!”

ไนออลแค่พยักหน้า ไม่กล้าพูดเพราะเขากลัวว่าเสียงที่เขาพูดออกมาจะแปลกๆ ก็เขาชอบเซน และเซนก็ช่าง

หล่อ..และดีมากๆ ไนออลได้กลิ่นโคโลน...กลิ่นบุหรี่...และกลิ่นมิ้นต์ และทั้งหมดนั่นมันดีมากๆ..ก็ดีเหมือน

เซนนั่นแหละ

พวกเขาทั้งสองเดินตามพนักงานต้อนรับไปสู่โต๊ะทานอาหาร แสงไฟรอบๆทำให้บรรยากาศมันช่าง...สงบและ

สวยหรู ไนออลกับเซนไม่พูดอะไร เพียงแค่มองหน้ากันราวกับต้องการเก็บใบหน้าตรงหน้านี้ไว้ในความทรงจำ

นานๆ จนกระทั่งพนักงานเดินเข้ามาจดออร์เดอร์

“อา.. ไน คุณเคยบอกว่าคุณทำงานอยู่ที่ร้านหนังสือใช่มั้ย” เซนถาม มองหน้าไนออลหลังจากที่ดูเมนูเสร็จ

ไนออลรู้สึกเหมือนภายในท้องโหวงๆตามโทนน้ำเสียงที่นุ่มๆของเซนและริมฝีปากของเขาที่เปลี่ยนไปตาม

แต่ละคำที่พูดออกมา..

“อ่าใช่ ใช่ ผมทำงานที่นั่นหลังจากที่ย้ายมาเรียนที่นี่ตอนไฮสคูล”

“อ้อ ใช่ คุณเรียนเกี่ยวกับการการดนตรีใช่มั้ย”

ไนออลตอบอืมเบาๆในลำคอ

“แล้วคุณก็เรียนเกียวกับการสอน..ภาษาอังกฤษกับศิลปะใช่มั้ย” ไนออลถามบ้าง

“ใช่ ช่ายยย ผู้คนชอบหาว่าผมแปลกที่ผมเรียนหลายๆอย่างในเวลาเดียวกัน แต่ทำไงได้ล่ะ ก็ผมเลือกไม่ถูกนี่

นาว่าจะเรียนอะไร แล้วผมก็ชอบมันด้วย ผมอยากมีตัวเลือกเยอะๆหลังจากที่ผมเรียนมหาวิทยาลัยจบ แล้ว

ทำไมจะต้องรีบเลือกตอนนี้ล่ะเนอะ”

ไนออลไม่ตอบอะไรเพียงแต่แอบมองหน้าเซนอย่างนั้น ไนออลเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนยังไง... เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนที่

ฉลาดและมีความสามารถมากๆ และใช่ ใช่ ไนออลมั่นใจแล้วแหละว่าเขาเป็นคนที่เท่ที่สุดเท่าที่ไนออลเคย

พบมา ช่างหล่อ และ ฉลาด และซับซ้อนสุดๆด้วย

เซนเงยหน้าขึ้นมาแล้วพบสายตาไนออลที่แอบมองอยู่ สายตาที่เต็มไปด้วยความชอบและรอยยิ้มเล็กๆ เซน

จึงมองไนออลกลับไปแบบเดียวกัน

ไนออลรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวๆ แต่ทั้งคู่ก็ไม่เลิกจ้องตากันจนกระทั่งพนักงานเสิร์ฟเดินมาเสิร์ฟอาหาร

และถ้าไนออลจะเกลียดตัวเองที่นั่งมองอาหาร...สีสันอาหาร แทนที่จะรีบๆกินมันแล้วหันมาคุยกับเซนล่ะก็

เขาไม่ต้องคิดอย่างนั้นเลย เพราะตอนนี้เซนกำลังมองเจ้าคนแก้มป่องพร้อมรอยยิ้มกว้าง เซนชอบที่ไนออล

เป็นแบบนี้ เพราะเขาชอบทุกสิ่งที่เป็นไนออล

เซนเดินไปส่งไนออลออลถึงอพาร์ตเมนต์ หลังจากที่พวกเขาทานอาหารเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่เริ่มเล่าเรื่องตลก

และหัวเราะด้วยกันโดยไม่สนใจว่ากว่าจะถึงอพาร์ตเมนต์ของไนออลมันนานเท่าไหร่

เมื่อพวกเขาถึงอพาร์ตเมนต์เล็กๆของไนออลและยืนอยู่หน้าประตู ไนออลหยิบกุญแจแล้วหันไปพูดกับเซน

ด้วยรอยยิ้ม “คืนนี้ ผมมีความสุขมากๆเลย”

เซนยิ้มกว้าง..มันเป็นยิ้มที่ทำให้ไนออลรู้ว่าเขามีความสุข ไนออลสังเกตจากจมูกและตาของเขาที่ย่นขึ้นมา

อย่างน่ารัก “ผมก็มีความสุขเหมือนกัน บางที.. เราน่าจะออกไปเที่ยวกันอีกมั้ย” เซนพูด

พวกเขาสนิทกันมากกว่าเดิมแล้ว..ไนออลรู้สึกได้ถึงลมหายใจที่อยู่ตรงริมฝีปากของเขา ไนออลเขย่งเท้าขึ้น

ไปจูบเซน... มัน...ไม่ได้มีอะไรมาก... ก็แค่สัมผัสเบาๆบนริมฝีปาก .. อบอุ่นและหอมหวาน แต่มันก็ยังไม่ดีพอ

ไนออลเลยยืนจูบเซนต่อไป..เรื่อยๆ...จนถึง 16 ครั้ง

เซนก้มลงให้หน้าผากชิดกับไนออล สัมผัสได้ถึงลมหายใจของคนตัวเล็ก.. มือใหญ่ของเขาสัมผัสที่เอวของไน

ออล

“ผมจะได้เจอคุณที่ร้านกาแฟพรุ่งนี้เช้าไหม?..”

ไนออลได้แต่พยักหน้าไม่กล้าออกเสียงใดๆเพราะตอนนี้ร่างกายของเขาร้อนผ่าวไปหมด และเขาได้แต่หวังว่า

เซนจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกัน

หลังจากที่ไนออลเดินเข้าไปในห้อง เขาเอนหลังพิงประตูและรู้สึกเหมือนเป็นสาววัยรุ่นที่เพิ่งได้รับเฟิร์สคิสที่

แสนหอมหวาน หลังจากนั้นเขาก็ล็อคประตู 16 ครั้ง เปิด-ปิดไฟซ้ำไปซ้ำมาจนเขาพอใจ แล้วคลานขึ้นไปบน

เตียงนุ่มๆ เขานอนไม่หลับ เพราะภาพที่พวกเขาเดทกัน และจูบราตรีสวัสดิ์ที่แสนหวานนั้นยังคงวนเวียนอยู่

ในหัวของเขา เอ้อ .. เขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาลืมล้างมือ แต่เขาไม่สนใจ... เป็นครั้งแรกที่เขาไม่ใส่ใจกับมัน มันทั้ง

สบาย แต่ก็น่ากลัวไปพร้อมๆกัน แต่มันก็ทำให้เขายิ้มได้.. และทำให้เขาเผลอหลับไปด้วยความคิดในหัวที่มี

แต่ริมฝีปากของเซนที่ประทับอยู่บนริมฝีปากของเขา... ถึงจะฟังดูเน่าๆเหมือนเขาเป็นเด็กสาววัยรุ่นก็เถอะ

 

จบพาร์ต1 แล้วน้าา เป็นไงมั่งจ๊ะ เม้นบอกไรเตอร์หน่อยซี :3♥