. : : * รักแสบใสป่วนหัวใจนายซาตาน * : : .

ลำดับตอนที่ #3 : ตอน 2 รักแสบใส : ย้ายห้องกับโชค (ร้าย) 4 ชั้น Vol.2

              พักเที่ยง

   “ เดี๋ยวว่านไปนั่งกินกับพวกเราด้วยกันนะ ” ฝ้ายพูดกับฉัน โอ้สรววรค์

   “ เฮ้ ! ว่าน ” อ่ะ...นั้นยัยกิ๊ฟนี่นา

   “ ดีจ้า...กิ๊ฟจริงสิสองฝ้าย...นี้กิ๊ฟเพื่อนห้องเก่าฉันและนี้สองกับฝ้ายนะ

กิ๊ฟ ”

   “ ยินดีที่ได้รู้จักนะกิ๊ฟ ” ( สอง )

   “ ยินดีที่ได้รู้จัก ” ( ฝ้าย )

   “ เช่นกันจ๊ะ...ไปกินข้าวด้วยคนน้านั่งกินคนเดียวมันเหงา ”  ( กิ๊ฟ )

   “ ได้เลย...ฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ ”

   หลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จระหว่างทางที่เดินไปหายัยกิ๊ฟกับสองสาว  ติกๆ
เอ๊ะ ! ตาขวากระตุกเอาอีกแล้วละสิรอบที่ 2 ของวันแล้วนะเนี้ยจะเกิด

อะไรขึ้นอีกละ...แต่ชั่งมันเหอะคิดไปปวดหัวเดี๋ยวเครียดอีกในขณะนั้นเอง

    ว้าย !!!  ตุบ!

   “ โอ๊ย !  ” เจ็บจริงๆนะเนี้ยก้นฉันลงไปจูบกับพื้นโรงอาหารและฉันก็

รู้สึกว่าขาแพลงซะด้วย

   “ นี้ยัยบ๊อง ! เป็นอะไรรึป่าว ” นั้นยังมีหน้ามาถามอีกไอซาตานบ้า

   “ ฉันไม่ได้บ๊องฉันชื่อว่านเข้าใจไหมนายซาตาน ”

   “ เธอเรียกฉันว่าอะไรนะ !! ” หูตึงรึไงนายซาตานบ้า

   “ หูตึงรึไงฉันเรียกนายว่า ‘ นายซาตาน’ ทำไมวันนี้ฉันซวยอย่างนี้เนี้ย...

ฉันเจอนาย 2 ครั้งก็ซวยกัน 2 ครั้ง ”

   “ งั้นหรอ ” รู้สึกว่านายซาตานนั้นจะจำเหตุการณ์เมื่อตอนเช้าไม่ได้

   “ ก็ใช่นะสิ...ที่นี้ด้วยตรงนี้ด้วย ”

   “ อ่อ...ที่แท้ก็เธอเองใช่มั้ยที่ทำให้วันนี้ฉันเข้าเรียนสายโดนอาจาร์ยด่าแต่

ดีนะที่อาจาร์ยหลงเสน่าห์ความหล่อฉันทำให้ฉันไม่โดนทำโทษ...แต่ฉัน

โดนอาจาร์ยด่าเธอต้องรับผิดชอบ ” โอ๊ย ! จะรับผิดชงรับผิดชอบอะไรอีก

ละเนี้ยตอนนี้ฉันขาแพลงอยู่นะยะไอซาตานหน้าใสไร้สิวฉันเลยตอกกลับ

ไปว่า

   “ นายจะให้ฉันทำอะไรฉันขาแพลงอยู่นะยะ ” พอฉันตอบไปแบบนั้น

นายซาตานบ้านั้นก็ทำท่าตกใจพลางหันสั่งให้ลูกน้องของเขาให้พาฉันไป

ห้องพยาบาล นายนี้ก็มีส่วนดีเหมือนกันแหะ

   “ ฉันช่วย...ไหวมั้ยว่าน ” นายหน้าใสเข้ามาพยุงฉันว่าแต่นายรู้ชื่อฉันได้

ไงอ่ะ

   “ ว่าแต่นาย...รู้ชื่อฉันได้ไงอ่ะ ” ฉันถามออกไป

   “ ฉันเป็นเพื่อนร่วมห้องของเธอ...เธอไม่ได้สังเกตเลยหรือไง ”

   “ จริงอ่ะ...ว่าแต่นายชื่อไรอ่ะ ”

   “ ฉันบริ้ง ” หล่อจังแถมนิสัยดีอีก

   นายหน้าใสสุดหล่ออุ้มฉันไปห้องพยาบาลตามที่นายภัทรสั่งระหว่างทาง

ฉันและเขาต่างก็ไม่พูดอะไรจึงทำให้พวกเราได้ยินเสียงซุบซิบนินทาต่างๆ

นาๆจนกระทั่งถึงห้องพยาบาลนายหน้าใสอุ้มฉันไปวางไว้บนเตียง ( อย่า

คิดลึก ) และเดินไปหยิบยาบรรเทาอาการปวดเมื่อยแล้วเขาก็...เขาถอดถุง

เท้าฉันและทายาให้  โอ้ ! พระเจ้า...เป็นครั้งแรกที่มีคนทำให้ฉันนะเนี้ย อาย
เหลือเกิน

   “ เอ่อ...คือเคียวไม่ได้สั่งนายทำนิไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้ ” ฉันบอกเขา

   “ ไม่เป็นไรหรอกว่าน...เราเต็มใจที่จะทำให้ ” ประโยคนี้ทำให้ฉันเขินมาก

   “ แต่บริ้งไม่ต้องทำถึงขนาดนี้ก็ได้นะ ” เขาเงียบและไม่พูดอะไรเขานั่ง

เป็นเพื่อนฉันจนผ่านไป 10 นาทีแล้วก็พูดขึ้นว่า

   “ ไปกันเหอะ...เดี๋ยวไอเคียวรอเธอแย่ ” อึ้งค่ะ

   “ ทำไมเขาต้องรอฉันด้วยอ่ะ ”

   “ นี้เธอจำไม่ได้หรอ...ก็เรื่องที่ไอเคียวบอกว่าเธอต้องรับผิดชอบ ”

   “ อ่า...หรอ ” ฉันจำได้อยู่แล้วละนายหน้าใสเอ๋ย ขืนฉันบอกจำได้ฉันต้อง

ตายแน่ๆเลยยิ่งยัยเอ็มม่าบอกว่าพวกเยอะ...หลังจากนั้นนายหน้าใสสุดหล่อ

ก็ลากฉันลงมาจนถึงโต๊ะอาหารของพวกเค้าจนได้

   “ ไอเคียว...แกจะให้ยัยนี้ทำอะไรก็บอกไปซะ ” เขาจะให้ฉันทำอะไรเนี้ย

แค่มาอยู่ในดงนักเลงฉันก็กลัวสุดๆแล้วนะ

   “ สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ...เธอต้องเป็นไม้กันหมาให้ฉัน ” เฮือก !! งี้ฉันก็มี

ศัตรูเพิ่มอีกนะสิ...ฉันเลยถามเขาออกไปว่า “ แล้วถ้าเกิดอะไรขึ้นกับฉันละ
”

   “ ไม่มีใครกล้าทำอะไรเธอหรอก...ถึงมีฉันก็จะปกป้องเธอเอง ” ปก

ป้อง ? เขาพูดถึงอะไรเขาต้องการสื่อความหมายถึงอะไรกันแน่นะ แต่ชั่ง

มันเหอะคิดไปปวดหัว ( อีกแล้ว )

   “ โอเค...แล้วนายจะให้ฉันเป็นไม้กันหมาถึงเมื่อไร ” ฉันถามเขาออกไป

   “ ไม่มีกำหนด ” ง่ะ งี้ฉันก็ตายนะสิ

   “ ได้ไงอ่ะ...แบบนี้ฉันก็แย่นะสิแฟนคลับนายมีตั้งเยอะ...แบบนี้ฉันอาจจะ

โดนแฟนคลับนายรุมประชาทัณฐ์ก็เป็นได้ ” ฉันพยายามหาเหตุผลอ้างสุด

ชีวิต

   “ ไม่หรอกน่า...เพราะเธอต้องอยู่กับฉันตลอดเวลาฉันจะเป็นคนไปรับไป

ส่งเธอเองเพราะฉะนั้นไม่มีทางอยู่แล้ว ” เฮือก !! งี้ฉันก็ตายเห็นๆในเมื่อไม่

มีทางรอดแล้วฉันก็จำเป็นจะต้อง

   “ ตกลง ”

   “ งั้นเริ่มตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป...เธอไปได้แล้ว ” อะไรกันเนี้ยจะดีก็ดีจะ

ร้ายก็ร้ายฉันตามอารมณ์นายนั้นไม่ถูกเลยฉันรีบมองหาสามสาวทันที

   “ ว่านๆทางนี้ๆ ” โอ้ ! เสียงยัยกิ๊ฟเพื่อนเลิฟของฉันนี้เองฉันรีบเดินไปที่

โต๊ะ

   “ แกหายไปไหนมาอ่ะ ” ( สอง )

   “ ใช่ๆรู้ไหมพวกเราเป็นห่วงแกมากขนาดไหน ” ( ฝ้าย )

   “ เอ่อ...เดี๋ยวฉันจะเล่าให้พวกแกฟังเดี๋ยวนี้ละแต่ขอฉันกินข้าวก่อนเหอะ

”

   “ อ่ะ...ไอว่านฉันซื้อมาให้แก ” ซึ้งจัง เพื่อนซื้อข้าวมาให้หลังจากที่กิน

เสร็จฉันก็บรรยายทุกเรื่องที่เกิดขึ้นตอนฉันหายไปแต่แทนที่มันจะเป้นห่วง

ฉันกลับกลายเป็นว่า

   “ โหย...อิจฉาว่ะ ” ( กิ๊ฟ )

   “ ใช่...รู้งี้ฉันไปห้องน้ำกับแกด้วยดีกว่า ” ( สอง )

   “ ดีจัง...ได้เข้าใกล้เคียวคุงด้วย ” ( ฝ้าย ) นายซาตานละสิไม่ว่า

   “ เป็นไม้กันหมาเนี้ยนะดี...ใช้ไรคิดกันละเนี้ย ”

    กิ๊ง  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

   หมดเวลาสนุกแล้วสิ หมดเวลาสนุกแล้วสิ อิอิ ฉันคิดในใจในขณะที่ออด

เวลาเลิกเรียนดังเหมือนหนังการ์ตูนเรื่องเทเลทับบี้ตอนรายการจบเลย

    “ ว่านเธอกลับยังไงอ่ะ ” ฝ้ายถามฉันตอนเก็บเพื่อนๆต่างเก็บกระเป๋า

กลับบ้าน

    “ พี่ฉันมารับนะ ” ฉันตอบไปแบบนั้นแต่ทว่ายัยสองกับยัยออมดันพูดขึ้น

มาว่า “ พี่ว่านชื่ออะไรหรอ ” ( ออม )

    “ ผู้หญิงผู้ชายอ่ะ ” ( สอง )

    “ เอ่อ...ผู้ชายจ๊ะ ” ฉันชักกล้าๆกลัวๆยัยสองคนนี้แล้วละสิ

    “ ชื่ออะไร ” สองสาวตะโกนออกมาได้พร้อมเพียงมากเลยค่ะ

   “ เอ่อ...ชื่อทาม ”

   ยัยสองสาวคิดอะไรอยู่เนี้ยท่าทางฉันจะอยู่ไม่ได้แล้วเดี๋ยวซักหมด

   “ ฉันขอตัวไปก่อนแล้วกันนะ ” บะบายเพื่อนๆในใจคิด ‘ รอดตาย ’

   ติกๆ โอ๊ย ! วันนี้มันอะไรกันเนี้ยตาขวาฉันกระตุก 3 รอบแล้วนะอยากจะ

บ้าตาย....ทั้งๆที่เมื่อก่อนไม่เคยเลยที่จะกระตุกพอมาอยู่ 5/10 กระตุกบ่อย

จัง ไอห้องเรียนบ้า ( โทษห้องเข้าไปไม่เคยโทษตัวเองเลยสักนิด ) ถึงข้าง

ล่างสักทีเหนื่อยอ่ะ ...เหนื่อยมากๆเลยด้วย เฮ้อ ! เล่นสร้างโรงเรียนมีตั้ง

หลายชั้น

    “ ยัยเฉิ่ม...เธอกลับบ้านยังไง ” โอ๊ย ! เวรหรือกรรมเนี้ยรอดพ้นจากยัย

สามสาวมาได้ต้องมาเจอนายซาตานอีก แบบนี้ หนีเสือปะจระเข้ ชัวร์

    “ พี่ชายฉันมารับ...มีอะไร ”

    “ ป่าว...ฉันแค่จะมาบอกว่าอย่าลืมข้อตกลงระหว่างฉันกับเธอ ”

  แต๊ด ๆ

    “ ฉันไปละ...บายนายซาตาน ” ฉันโบกมือลานายซาตานบ้าและหันหลัง

เดินไปที่รถพี่ทามสุดที่รักแอร์เย็นจัง แต่ก็ต้องสะดุดกับคำถามของพี่ชาย

ตัวเองเข้า

    “ เมื่อกี้คุยกับใครนะว่าน ” เอาแล้วไงว่านเอ๋ย...เจอคำถามเด็ด

    “ อ่อ...นั้นนะหรอเพื่อนใหม่ของว่านอ่ะชื่อเคียว ”

    “ แน่ใจนะว่าเพื่อน ” ไม่เลิกอีกพี่ทาม

    “ แน่ใจสิค่ะ ”

    “ งั้น...ก็แล้วไป ” นี้ใช่ไหมเรื่องร้ายแต่ก็ เฮ้อ รอดตัวไปได้ระหว่างฉันไม่

คุยอะไรกับพี่ทามจนถึงบ้านแม่บ้านออกมาเปิดประตูรถให้ฉัน

    “ มาค่ะคุณหนูป้าช่วยถือ ”

    “ ขอบคุณค่ะ...ป้าแจ่ม ” ฉันยืนมองบ้านใหญ่ของฉัน...ผ่านมา 15 ปีแล้ว

สินะที่ฉันต้องอยู่กับพี่ทามกับป้าแช่มแล้วก็แม่บ้าน...ส่วนพ่อแม่พวกท่าน

เอาแต่ทำงานไม่ค่อยได้กลับบ้านสักเท่าไรนานๆทีถึงจะกลับมาพักที่บ้าน

    “ คุณหนู...นู๋ว่าน !! ” อ่า...ป้าแจ่มเรียกซะเสียงดังเยย

    “ อุ้ย !!...มีอะไรหรอค่ะป้าแจ่มเรียกซะเสียงดังเชียว ”

    “ ก็ป้าเรียกคุณหนูหลายรอบแล้วนะค่ะคุณหนูมัวแต่เหม่อลอย ” ง่ะ  ฉัน

เหม่อลอยขนาดนั้นเลยหรอเนี้ยว่าแต่ป้าแจ่มจะถามอะไรอ่ะ

    “ ว่าแต่ป้าแจ่มเรียกหนูทำไมหรอค่ะ ”

    “ อ่อ...ป้าจะถามว่าหนูว่านจะรับประทานอาหารเลยหรือป่าว ”

    “ งั้นตอน 6 โมงแล้วกันนะค่ะ...ว่านขอทำการบ้านก่อน ” ตามจริงไม่มี

การบ้านหรอก...กะจะไปข้างนอก อิอิ

    “ ได้จ๊ะ ”