"แทงข้างหลังไม่เจ็บหรอก...นะ?"

ลำดับตอนที่ #2 : ท่านพ่อ ท่านแม่ ท่านอา ท่านลุง ยินดีต้อนรับครับ

 

สนามบิน  นามิโมริ
 

เหล่าชาวต่างชาติต่างพากันกรูเข้ามาในนามิโมริ เพราะว่าแต่ละคนก็มาหางานทำกันทั้งนั้น  แต่ที่น่าสนใจก็คือ 3 คนหนุ่มหล่อดาราดังของย่านนามิโมริ ยืนอยู่ตรงร้านขายอาหารจีน ในสนามบิน เหล่าสาวๆที่ต้องเดินทางหรือมาทำธุระที่สนามบินต่างเป็นลิงกันทีเดียว ต่างคนก็เบียดไปมาถ่ายรูป แต่โชคยังเข้าข้างไม่ให้พ่อหนุ่มรูปงามทั้ง3ไม่โดนเบียดตาย เพราะมีบุรุษแสนคมที่มองกลานไกล ถึงเรื่องนี้ จึงเตรียม องคารักษ์(?)มาประมาณ10คนให้มาคุม

 

‘อิทาจิๆ  หิวน้ำ’:เกะ

‘สึนะ’:จิ

‘ครับ?’:สือ

‘ในฐานนะที่นายเป็นรุ่นน้องที่ชั้นรักมากกกก…ไปซื้อน้ำให้ไอเกะที’อิทาจิพูดยาวแต่หาเนื้อๆได้แค่ไปซื้อน้ำ ทำเอาสึนะเซ็งไปตามๆกัน สึนะเอามือเสยผม ภาพที่ออกมา.......อย่างหล่ออะ  >//<

‘กรี๊ดดดดดดดดดดด//วี๊ดดดดดดดด//อร๊ายยยยยยยย//เท่ห์!!!!’เสียงเหล่าFCตะโกนกรี๊ดร้องยิ่งกว่าโดนรถชน เมื่อเห็นภาพแสนหล่อตาบาดใจ

‘ไอสึ  ชั้นให้เวลาแก 2 นาทีถ้าชั้นยังไม่ได้คาปูชิโน่กับ เอ๊ะพี่ครับกินไร’ซาสึเกะหันไปหาพี่ชายของตนแล้วถามอย่างคนซื่อ(หรออออออ)

‘เอฟเปรสโซ่    อ้อๆอย่าลืมซื้อเค้กส้มด้วยนะพอดีแม่ชั้นหนะชอบ’:จิ  สงสายตาประมาณว่าอย่าทำให้ตรูผิดหวังไปซื้อเค้กองุ่นแทนเค้กส้มแบบคราวที่แล้วอีกนะเฟ้ย

‘เออนั้นแหละ จับเวลา’:เกะ

‘โหยตั้ง2นาทีเยอะไปน้า…  ทุกคนครับรุ่นพี่อิทาจิกับรุ่นพี่ซาสึเกะบอกบอกว่าอยากกิน คาปูชิโน่  and  เอฟเปรสโซ่    อ้อๆแล้วเค้กส้มด้วยนะครับ ผมให้เวลา  1 นาที ครับ เอ้าเริ่ม’สึนะใช่ความหล่อของตนให้เป็นประโยชน์โดยการ สะกดจิดเล็กๆน้อยๆกับเหล่าสาวๆทำให้ เหมือนกับชะนีแตกรัง ตัวนู้นก็ไปซื้อนู้นตามรายการ สึนะที่แอบลอบยิ้มในใจอย่างสุดซึ้ง จนสุดท้าย อิทาจิ ก็เดินมาตบไหล่เบาๆ

‘นี่ๆ แอบสะใจหละสิ ก็นะแกมันโครตจะหล่อหนิ’อิทาจิยิ้มอย่างเชือดเฉือน

‘เอ๊ะ…ผมผิดหรอ’สึนะทำหน้าเศร้าแต่ในใจยังยิ้มอยู่

‘เฮ้ย!! ดูนู้น’ซาสึเกะที่ตอนนี้กำลังคิดอะไรเพลินๆถึงกับสะดุ้งแล้วสะกิด(ตบกะบาล)ทั้งสองคนอย่างเบาๆ(แรง)

‘เจ็บนะครับรุ่นพี่ซาสึเกะ//ตบหาพ_ง ไงว่ะไอเกะ’:สึนะกับอิทาจิเอามือลูบหัว

‘เออพี่ๆ หาพ่อ นู้นพ่อกับแม่พวกเราแล้วก็ ป้านานะกับ ลุงอิเอมิสึ’:ทั้งสองหันพร้อมๆกับอย่างมิได้นัดหมายสายตาถูกจับจ้องไปที่ร่างบุรุษทั้ง 2ที่เดินใส่ชุดเต็มยศ  แต่ละฝ่ายต่างใส่ชุดแสดงฐานะทางการเงินและยศฐาบรรดาศักดิ์ กับอีก2สตรีผู้งามเลิศเลอโฉม กับเครื่องประทินโฉมที่ประดับบนใบหน้าถึงแม้จะดูอ่อนตาแต่ทำให้น่าดึงดูดโดยไม่รู้ตัว ทั้ง4เดินมาบนพรมแดงพร้อมกับทหารอีกกี่รายนับไม่ถ้วนที่นั่งคุกเข่าเรียงรายอย่างเคารพ

สึนะที่พอมีสติเหลืออยู่ก็รีบรับของจากสาวน้อยคนหนึ่งมาอย่างรวดเร็วแล้วเดินชูงมือของรุ่นพี่ที่น่าเคารพเดินไปหาบุคคลทั้ง4

‘รุ่นพี่ครับ คุกเข่าครับพี่’สือส่งซิก  พี่ๆที่อึ้งๆก็ตั้งสติทำตาม

‘นี่ไอเกะคราวหลังหัดพูดให้มันนุ่มนวลหน่อยนะเฟ้ย’อิทาจิด่าน้องรัก ก็แหมอยู่ดีๆมาบอกว่าพ่อมามันก็นะ

‘ครับพี่’ซาสึเกะรับโทษอย่างไม่ขัดขืน

‘มาแล้วครับ’

ตึก ตึก ตึก ตึก ตึก

‘ยินดีต้อนรับครับ  ท่านพ่อท่านแม่ ท่านป้าท่านลุง’ทั้ง3พูดพร้อมกันตามที่ครอบครัวได้สั่งสอนมา

‘หึ  ลุกขึ้น’อิเอมิสึกล่าวเสียงเข้มแต่แฟงไปด้วยความคิดถึงกับเด็กๆทั้ง3

‘ครับ’ทั้ง3ลุกขึ้นแต่ก็ยังคงหลบตาต่อไป  - -

‘มองหน้าพวกเรา  จะหลบตากันทำไมพวกเจ้าหนะ’มิโกโตะ ภรรยาแสนสวยพ่วงตำแหนงคุณแม่ที่ดีของ ลูกชายทั้ง2พร้อมทั้งเพื่อนสนิทของ นานะเอ่ยอย่างนุ่มนวล

‘รุ่นพี่ครับเงยหน้าสิครับ’สึนะสงซิก

‘บ้าเรอะแกเงยก่อนสิว่ะ’ซาสึเกะส่งกลับ

‘นี่แกส่งผ่านหัวชั้นเลยหรอว่ะ’อิทาจิทำตาเย็นชา

‘พี่อะเงย’ซาสึเกะพูด

‘บ้าเรอะแกอ่ะเงยไอสึ’อิทาจิเริ่มโยน

‘รุ่นพี่อะบ้า รุ่นพี่แกสุดเงยดิ’สึนะใช้เหตุผลที่ไม่น่าจะมาเป็นเหตุผล อ้าง - -

‘แล้วไงว่ะ คนแก่เนี่ยสิถึงต้องให้รุ่นน้องออกโรง’อิทาจิ

‘ก็ถ้าพวกแกไม่เงยหน้ากันพ่อนี่แหละจะจับพวกแกลงโลงพร้อมวัด’ฟุงะกุ พูดพลางสายหน้าอย่างหน่ายๆ

‘นี่ๆ  อิทาจิคุง ซาสึเกะคุง  แล้วก็สือคุง มีอะไรปิดบังพวกเรากันจ๊ะ’นานะผู้เป็นแม่ของสึนะพูดอย่างรู้ทัน ก็นะอดีตตำรวจ แห่งหน่วยลอบสังหารแห่งราชอาณาจักร นี่เนอะ

‘ไม่มีครับ’ทั้ง3ประมานสียงพร้อมเด้งหัวขึ้นมาทันที

‘ดีจ่ะงั้นเราไปที่ บ้าน เรากันนะ เนอะนานะ’มิโกโตะ พูดและหันไปคุยกับนานะตามภาษาผู้หญิง

‘นั้นสิเนอะ ไปกันเถอะค่ะคุณ’นานะหันไปยิ้มหวานให้ผู้เป็นสามี

‘จ้า จ้านานะ’สายตาหยาดเยิ้มถูกส่งไปที่ภรรยาอย่าห้ามไม่ได้

‘นี่ นายหนะแก่ปูนนี่แล้วยังยิ้มแบบนั้นอีกนะเห้ย’ฟุงะกุ ดึงหูอิเอมิสึพร้มพูดต่อว่า

‘ฟุงะ เจ็บนะโว้ย นี่แกเป็นเพื่อนชั้นแน่รึ’อิเอมิสึแย้ง

‘เมียแกมั้ง’ฟุงะกุเริ่มฟิวส์ขาด

‘เอิ่ม … รุ่นพี่ครับ’สือ

‘อะไร//หืม’
‘ไอที่เราเห็นว่าออร่าตอนที่พวกเค้าเดินมาเนี่ยตอนนี่ไปไหนนะ’

‘คงจะ…ไปลงโลง หละมั้ง’:เกะ

‘ว่าแต่ก็ดีนะ ดูครึกครื้นดีออก’:จิ

‘ความสุขหนะอยู่ได้ไม่นานหรอกนะครับ’สึนะพูดอย่างเย็นชาจนทำให้ทั้ง2เครียด

‘ไอที่นายพูดมันก็จริง’:เกะ

‘แต่ว่านานคิดผิดไปอย่างนะ’:จิ

‘ยังไงหละ’:สือ

‘เพราะว่า  ความสุขหนะถ้าเราไม่ทำให้สุขเวลาก็ช่วยไม่ได้หรอกนะ’:จิ

‘ทุกข์หนะ ถ้าเวลามันสั่งหละก็ ก็อย่าไปยึดติดกับเวลาสิ๊’:เกะ

‘….’นึกถึงน่าสือแบบ อึ้งๆ

‘ถึงยังเราก็ญาติกันนะเฟ้ยมีไรก็บอกแล้วกัน’:ซาสึเกะเอามือมาวางบนไหล่สึนะ

‘ยกเว้นเรื่องตังนะเอ้อ’:จิ+เกะ

‘จะงกไปไหนนะ พวกพี่หนะ’:สือ

‘เอ้าๆ ไปกันได้รึยังพวกลูกหนะ’

‘ครับท่านพ่อ//ครับท่านอา’


๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐

ลง2ตอนแล้ว งั้นก็รอต่อไปนะค่ะ เดี๋ยวรอลงก่อนนะอ้อ  ไปละบาย~~~