"แทงข้างหลังไม่เจ็บหรอก...นะ?"

ลำดับตอนที่ #1 : งาน? งานอะไรครับรุ่นพี่

เอวัง รินยะขอ อนุญาติ ยังไม่แนะตัวละครนะ สำหรับคนที่ดู
reborn,naruto  คงจะรู้ๆตัวละครคู่จิ้นกัน บ้างอ่ะนะ ขอยังไม่เขียนน้า
บอกตามตรงขี้เกียจค่ะ - - ก็นะต้องมานั่งลงรูปอ่ะ  รินยะเมื่อยใครแต่ง
ฟิค คงจะเข้าใจนะค่ะ บางที ลงๆไป มันก็หายจ๋อย - -

_____________________________________________________________________________________


              

ณ ใจกลางย่านดัง ของนามิโมริ มีทั้ง แสงสีเสียง  เหล่าที่รวบรวมดารานักร้องไว้มากมาย   แถบนั้นมีพวกคนรวยทั้งนั้น ไม่เว้นแม้กระทั่งหมา  หมาที่มีเจ้าของรวยๆ ใส่เพรชที่คอเดินกันให้เห็นอยู่บ่อยๆ  ดารานักร้องส่วนใหญ่ก็เป็นคนจากต่างประเทศแล้วมาดั่งที่นามิโมริทั้งนั้น รวมถึงคนที่เรากำลังจะพูดถึงอยู่ด้วย  เราลองสอดส่อง ไปให้ไกล อีกนิดจะเจอกับตึกหรูขนาด20ไร่ตั้งตระหง่าอยู่ใจกลางนามิโมริ มันคือ  โรงแรมระดับ7ดาวที่ราคาต่อเดือน แพงหูฉีกแบบเย็บไม่อยู่ เป็นที่อยู่อาศัยของเหล่าดารานักร้องทั้งหลายที่ได้เงินเดือน ประมาณ3ล้านเยนขึ้นมาอยู่เท่านั้น  เราลองมามองอีกที จะเห็นรถยี่ห้อ ‘Ferrari Enzo’(ราคาอยู่ที่ประมาณ 1,000,000 $ หรือประมาณ 35,000,000บาทไทย)คันงามกำลังแล่นออกจากโรมแรมอย่างรวดเร็วในรถนั้นมีดาราสุดหล่ออยู่3คน คือ ดาราคนแรก  ซาวาดะ สึนะโยชิ ดาราคนที่สอง อุจิฮะ อิทาจิ ดาราคนที่สาม อุจิฮะ  ซาสึเกะ  ที่ตอนนี่ทั้งสามคนกำลังดั่งมากใน นามิโมริ และบางทีอาจจะกระจายไปยังแถบๆโคโนะฮะ


 

‘นี่ เรากำลังจะไปไหน’:เกะคุง

‘ไม่รู้ครับ’:สือคุง

‘เอาเถอะ ไงก็ได้’:จิคุง

 

บทสนทนาอันน้อยนิดของเพื่อนสนิท ทั้งสามคนพูดขึ้นในขณะที่ สึนะกำลังขับรถอิทาจิก็หันไปหาซาสึเกะแล้วซุบซิบอะไรสักอย่างที่สึนะไม่ได้ยิน

 

‘กระซิบอะไรกันครับ  รุ่นพี่ซาสึเกะ รุ่นพี่อิทาจิ’:มองกระจก

‘!@#$%^&*()_&^$%#@’:ไม่หยุด

‘เฮ้อ~ รุ่นพี่ที่น่าเคารพทั้งสองครับ ซุบซิบอะไรกันมิทราบครับ’:ชักเดือด

‘อ้อ ป่าวหรอก แค่คุยกันว่า…นายเนี่ยเป็นรุ่นน้องที่ดู เท่ห์ มากเลยเนอะ’:ห๊ะ!!

‘เอิ่ม… - - ขอโทษครับที่ถาม’สือรับไม่ได้ครับT^T

‘โถ่…ล้อเล่นหน่าแค่คุยกันถึงงานพรุ่งนี้หนะ’:จิคุง

‘งาน? งานไร’สือคุง เริ่มสงกะสัยเพราะเท่าที่จำได้พวกเขาทำงานเสร็จหมดแล้วนี่

‘ลืมหรอ’:เกะคุง

‘อื้อๆ ลืมครับ’ตอบอย่างคนซื่อๆ

‘พวกเราต้องไปรับ  ครอบครัวพวกเราที่สนามบิน’:จิคุง

‘ห๊ะ!!!’

เอี๊อดดดดดดดดดดดด

‘เฮ้ย!!!//อ๊ากก!!!’เกะ+จิ

‘รับพ่อกับแม่!!!’สือ

‘เออ!!!!’ประสานเสียง

‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’180เดสิเบล

‘รุ่นพี่ครับ เราหนีไปโคโนฮะกันเถอะ!’สือ สติแตก

‘ว่าไงนะเว้ย//ป่าเถื่อน ชัด ชัด’

‘แล้วพวกรุ่นพี่อยากเจอพวกเขารึไงครับ!!’

‘// หันมามองหน้าสักครู่’

‘ไม่อยาก//เช่นกัน’

‘แล้วทำไมไม่ร้อนรนบ้างหละครับรุ่นพี่’

‘อย่าถามเลย ตอนแรกหนะตะโกนลั่นโรมแรม ไม่ได้ยินรึ  อ้อนายอาบน้ำนี่’

‘= = ต่อๆ’

‘ทำใจสะ แล้วกลับไปหาพ่อกับแม่นาย เป็นทางที่ดี’จิคุง

‘เอาจริงดิ’สือ

‘ถ้าขัดใจได้ทำไปนานแล้วอะนะ แต่นี่พวกเราทำไรได้เล่า’เกะ
 

‘มัน…ก็จริงนะ สู้ว่าเรายอมๆอยู่สัก2อาทิตย์ก็พอไหว เพราะถ้าไม่ยอมก็จะเกิดปัญหาขึ้นได้ถูกมะ’หลังจากที่สึนะตกใจเสร็จก็กลับมารวบรวมสติแล้วใช้สมองอันปราดเปรื่องคิดและวิเคราะห์เหตุการณ์อย่างละเอียดและรวดเร็ว

 

‘หัวไว้นี่’เกะ

‘ฉลาดสมกับเป็นรุ่นน้องผู้น่ารัก’จิ

‘Grazie(ขอบคุณ ในภาษาอิตาลี่)’:สือ

‘Come( เช่นกัน ในภาษาอิตาลี่)’:จิ

‘นี่ ชั้นว่ากลับโรงแรมไปนอนเถอะพรุ่งนี้จะได้ตื่นไปรับพวกญาติๆ?’

‘ตามใจ’

‘จะไป ผับ อ๊าๆๆๆ’สึนะเริ่มส่องประกายความโมเอะใส่อิทาจิแต่มันไม่ได้ผลหรอกเพราะอิทาจินั่นโยนสึนะมานั่งเบาะหลัง ส่วนตัวเองก็กระโดดไปนั่งหน้าแทน

‘ไอที่หมายถึงตามใจเนี่ย คือตามใจ ตัวเอง นะ’อิทาจิหลังมาบอกก็จะขับรถกลับโรงแรม

‘อือๆ ไอพี่บ้า’:สือ

‘รู้สึก เหมือนโดนจี๊ดใจดำนะ’ซาสึเกะยิ้มแหย่ๆ

‘หรออออออ’:สือ
๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐..๐.๐.๐..๐.๐.๐.๐.๐.๐..๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐.๐

จบอย่างสวยงาม~~   เอาหละเดี๋ยวลงตอนต่อไปเลยคะ  ขอเวลาสัก  5  นาที
.....เสร็จแล้วค่ะ   ขอบคุณที่มาอ่านจร้า