คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : first chapter (2/2)
“ถามอะไรแปลกๆ น่ะ โกคุเทระ แมวมันก็ต้องกินหนู ส่วนหมาก็ต้องกิน...หญ้า” ยามาโมโตะสวนแบบไม่ทนคิด
“ฉันไม่ได้ถามว่าแมวกับหมามันต้องกินอะไร แต่ฉันถามว่ามันทำอะไร =*= อีกอย่างหมาบ้านแกมันกินหญ้าเป็นอาหารเรอะ”
“ฮะๆๆ พอดีว่าลืมน่ะ งั้นไหนๆ ก็อยู่หน้าร้านขายปลาแล้ว จับกรอกยาเลยมั้ย -.-“ยามาโมโตะเสนอความคิดเห็น ด้วยใบหน้าที่แสดงถึงความรู้สึกสะใจเยี่ยงโจรปล้นชิงทรัพย์
“เอายังไงก็ได้ แต่แกอย่า...อย่าลืมว่าไอ้เด็กผีทะเลทั้งคู่นั่นมันเป็นตัวอะไรและมาเพื่ออะไรก็ไม่รู้ แล้วพอเราถามมันถึงจุดประสงค์ที่มามันก็พล่ามเรื่องทศนิยมเศษส่วนกามเทพอะไรก็ไม่รู้ บางทีมันอาจจะเป็นโรคจิตที่ได้รับคำสั่งจากแฟมิลี่อื่น ให้มามอมยาอาวุธกล่องเราก็ได้ แกอย่าไว้ใจมันเพียงแค่มันเหมือนเด็กกะโปโล...”
(ด้านเรนะ+โฮชิ “ฮัดเช้ยยยยยย / ฮัดเช้ยยยยย” )
“มีคำสอนว่าคบคนอย่าดูหน้า อีกะแค่มาทำหน้าเหมือนนักสืบเชอร์ล็อก โฮมส์ผสมกับเด็กขอทานที่มาขอความเห็นใจ อย่าได้ไปสงสารเชียวนะเฟ้ยยยย!!”
“นายคิดมากไปเปล่าอ่ะ อีกอย่างไอ้เรื่องเศษส่วนอะไรนั่นน่ะถ้าส่วนมันเท่ากันมันก็ดีไปไม่ใช่เหรอ ลองให้มันกินซักหน่อยจะเป็นไรไป นะ...ขอน้ำสีชมพูหน่อยนะ!!” ยามาโมโตะเข้าไปจับไหล่โกคุเทระแล้วเขย่าๆ จนเจ้าตัวโงนเงน
“...”
“น้า~น้า~”
“อ่ะ เอาไป =_=” โกคุเทระส่งขวดน้ำยาสีชมพูให้ยามาโมโตะ (ด้วยความรำคาญอย่างสุดซึ้ง) ยามาโมโตะรับขวดแก้วนั้นไปถือไว้ในมือ โกคุเทระสะบัดหน้าหนีแล้วเดินออกมาจากบริเวณนั้นแล้วครุ่นคิด
...ไม่รู้ว่าไอ้พวกเด็กผีทะเลนั่นมันมาเพื่ออะไร แล้วที่สำคัญเลยคือยาขวดนั้น..มันเอามาให้พวกเราทำไม...
...แล้วไอ้เรื่องกามเทพเศษส่วนอะไรนั่นอีก ปวดหัวโว้ยยยย
ในเวลาที่โกคุเทระหันไปมองยามาโมโตะ ยามาโมโตะเขาจับคางอุริให้เชิดขึ้นแล้วเทน้ำสีชมพูครึ่งขวดลงไปเพียวๆ เหมือนมอมเหล้าเด็ก ส่วนอุริก็ทำหน้าสนุกสนานเหมือนถูกสาดน้ำในวันสงกรานต์ยังไงยังงั้น โกคุเทระจ้องภาพนั้นด้วยความอึ้ง แมวในกล่องของเขาถูกเพื่อนร่วมแฟมิลี่กรอกยาไปต่อหน้าต่อตา (?) แถมเจ้าอุริก็ทำหน้าเหมือนยินดีให้ยามาโมโตะกรอกยาด้วย และยาอีกครึ่งขวดก็เสร็จจิโร่ด้วยการกรอกเข้าปากตามเสต็ป เมื่อโกคุเทระอึ้งจบก็หันไปแหวใส่ยามาโมโตะทันที
“อ..อ..ไอ้...ไอ้บ้า!! แกลองกลับไปอ่านที่ไอ้เด็กผีทะเลพูดก่อนเซ่! มันบอกให้ใส่ยานี้ในอาหาร ไม่ใช่กรอกปาก! อีกอย่างคือถ้ามันเป็นยาพิษขึ้นมาอุริฉันก็ได้ตายก่อนเวลาอันควรสิเฟ้ย!!!!”
“ไม่ใช่ยาพิษหรอกน่า ~ฉันลองชิมไปนิดนึงแล้ว เปรี้ยวๆ หวานๆ เหมือนน้ำพันช์เลย ไม่ใช่ยาพิษชัวร์!!”
...เงียบ เพราะเถียงไม่ออกหรือขี้เกียจเถียงก็มิอาจทราบได้...
- - -
เช้าวันต่อมา
“เปิดกล่อง!” ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน
...เพียงแค่วันนี้แปลกไปเล็กหน่อย เนื่องจากเมื่อใส่ไฟเข้าไปแล้วก็ยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“เฮ้ย!! นีมันเป็นอะไรเนี่ย” โกคุเทระเริ่มหัวเสีย
“ของฉันก็เหมือนกัน” ยามาโมโตะพูดขึ้นอย่าง งงๆ
ปุ้ง!
ควันสีชมพูพวยพุ่งออกมาจากกล่องของทั้งคู่ กลิ่นหวานอมเปรี้ยวลอยมาแตะจมูก ภายในม่านควันนั้นมีเงารางๆ เหมือนคนสองคนนั่งอยู่ แต่ไม่อาจบรรยายได้ว่ามันมีรูปร่างลักษณะเป็นอย่างไร เพราะเห็นเพียงแค่เงาดำรางๆ เท่านั้น และเมื่อกลุ่มควันสีชมพูค่อยๆ จางหายไป
“เฮ้ยยยย!!!! /เฮ้ยยยย!!!!”
__
ทักทายค่ะ
ตัดตอนสั้นๆ ง่ายๆ (ป้าบ//ไรเตอร์เรนะโดนไรเตอร์โฮชิตบ)
กว่าจะอัพได้นี่...ขอบอกว่าแทบสลบ (คาฝ่าเท้า) สงครามแย่งคอมพิวเตอร์เพื่ออัพนี่ช่างน่ากลัวยิ่งนัก ไรเตอร์แผลตรงจมูกมาสามแผลแน่ะ (ยังอวดได้อีกเนอะ)
ความคิดเห็น