คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : เปิดเทมอวันแรกกับเพื่อนใหม่
ณ ร.ร โคโนฮะ
‘กรี๊ด นารูโตะคุง นารูโตะคุงค่ะ’
‘นารูโตะค่ะ’
‘นารูโตะ ซามะ’
‘ท่าน นารูโตะค่ะ’
‘นารูโตะคุง’
“ว่าไงครับ เหล่าลูกแมวน้อยที่น่ารักทั้งหลาย”เสียงนุ่มนวลตามรูปร่าง ถูกเปล่งออกมาอย่าง ยินดีเมื่อเจอเหล่าพวก ลูกแมวน้อย ของตนมารุมร้อมตนอย่างปลื้มปิติในตนมากกกก
‘ว้าว…นารูโตะคุง’
‘นารูโตะ ซามะ’
ส่วนเหล่าผู้หญิงที่ถูกเรียกว่าลูกแมวน้อยต่างส่งเสียงโหยหวนอย่างบ้าคลั่ง เมื่อได้ยลโฉมหนุ่มรูปงามที่สุดใน โคโนฮะ
โปรยิ้มหว่านเสห์มาให้
‘ท่านนารูโตะค่ะ…อ่ะ!!’มีลูกแมวตัวหนึ่ง ดันซุ้มซามเดินสะดุดขาตัวเดินเซ่จะล้ม แต่ว่านารูโตะ เห็นจึงทำทีหล่อ รีบรุดเข้าไปรับอย่างเก๊กเท่ห์
‘เป็นอะไรมั้ย เจ็บตรงไหนรึป่าว เจ้าลูกแมวน้อยของชั้น…หืม’ไม่ว่าปล่าวพลางเอามือของตนมาลูบไล้แก้มเนียนนั้นอย่างเจ้าเล่ห์ พลางก้มลงไปกระซิบข้างหู ผู้หญิงผู้โชคร้ายคนนั้นว่า
‘ตอน2ทุ่ม ผมจะรอที่ตึก4ห้องพละ อย่าลืมนัดสะหละ’เมื่อออกคำสั่งเสร็จก็ลุกขึ้นช้าๆ ก่อนจะปล่อยร่างผู้หญิงในอ้อมแขน ลูกแมวน้อยที่เพิ่งผละจากอ้อมกอดอันหลอกลวงของนารูโตะ รีบหันกลับมาก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงรับรู้งานที่ตนได้รับมอบหมาย ก่อนจะรีบวิ่งไปจากที่ตรงนั้นทันที
‘ท่านนารูโตะค่ะ’เสียงหญิงสาวอีหลายๆคนพูด ซ้ำๆไปมา แต่คงจะจับใจความได้ว่า เรียกคนที่ชื่อ นารูโตะ
“อะไรจะเนื้อหอมขนาดนั้นทุกวันน้า”เสียงพูดหญิงผมแดง ที่มาจากไหนก็ไม่รู้พูดเบาๆ แต่มีหรือที่นารูโตะจะไม่ได้ยิน
“…เธอคนนั้น เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ”หญิงสาวทั้งหลายพูดขึ้นอย่างโมโห และมองไปยังหญิงสาวผมแดงดั่งเปลวเพลิง ที่ใช่ชุดนักเรียน สั้นเกือบเสมอหู แถมยังเสื้อนักเรียนแสนบางนั้นอีก
“อ๊ะ…ชั้นป่าวพูดอะไรนี่”เธอคนนั้นหันมาหยุดพูดก่อนจะยิ้มอย่างใส่ซื่ออย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว
“โกหก!! นั่งปากเสียเมื่อกี้แกพูดดูถูกท่าน นารูโตะ ของพวกเรา”ผู้หญิงผมชมพูดั่งซากุระ เอามือชี้หน้า สาวผมแดง โดยมีพวกผู้หญิงอีกเกือบ10ยืนจ้องหน้าผู้หญิงผมแดง อย่างโมโห
“ชั้นไม่ได้เอ่ยชื่อนี่…เอ๊ะ ซาสึเกะนี่ ซาสึเกะ….”หญิงสาวทำท่าจุ๊ปากก่อนจะหันขวับ ไปเรียกบุคคลผมสีดำรัตติกาลที่เพิ่งเดินเข้ามาในรั้วร.ร พลางรีบวิ่งไปหา
“คาริน”ชายผมดำเอ่ยชื่อหญิงสาวที่เข้ามาเกาะแขนตนเบาๆ
“…”นารูโตะที่ยืนดูเหตุการณ์ในหมู่ดงหญิงสาวถึงกับตาค้างเมื่อเจอ อิสตรีผมดำที่สั้นประบ่า ในตานั้นดำสวยจนน่าค้นหาอย่างบอกไม่ถูก ช่างเป็นผู้หญิงที่1000ปีมีทีสะจริง
“ไปเถอะซาสึเกะ วันนี้เปิดเทอมวันแรกนะ”คาริน เห็นนารูโตะที่ตาค้างก็ยิ้มอย่างสะใจก่อนจะลากผู้ชายผมดำนั้นเดินเข้าไปที่ตึกเรียน
“นี่กลับมานะ ยัยบ้าผมแดง!!!!”หญิงสาวผมสีชมพูตะโกน แต่ก็ถูกนารูโตะเอามือสากๆมาปิดปากนั้นไว้พร้อมกระซิบว่า
‘เงียบสะ ซากุระ’ว่าเสร็จร่างสูงของนารูโตะก็เดินฝ่าดงเหล่าลูกแมวน้อยของตนไป เพื่อเดินไปตามผู้หญิงผมดำนั้นอย่างหลงใหล
“อ่ะ… ท่านนารูโตะ!! … เร็วเข้าพวกเรา”ซากุระตะโกนอย่างไม่ยอมแพ้เมื่อผู้ชายที่เธอหลงไหลกลับเดินตามผู้ชายผมดำไปไม่ห่างพร้อมเรียกเหล่ากลุ่มผู้หญิงที่ยืนอยู่ด้านหลังให้ตามไป
.
.
.
.
.
.
.
ห้องเรียน ม.4/1 อาคาร A
“เอาหละนักเรียนทุกคน ขอต้อนรับนักเรียนเข้าสู่เทอม2 นะ ก็ยังไงเปิดเทมอใหม่แล้วก็ให้เริ่มอะไรใหม่ๆด้วยนะครับทุกคน”เสียงหวานของอาจารย์ผู้ชายที่ยืนอยู่หน้าห้องกล่าวทักทาย
“เอาหละ ในเทมอนี้จะมี นักเรียนแลกเปลี่ยนจาก อิตาลี มาเรียนกับเราถึง3ปี ยังไงก็เป็นเพื่อนกันเร็วๆหละ เอ้าเชิญมาเลยครับทั้ง2คน”ทันที่ที่อาจารย์กล่าวจบก็มีเสียงเปิดประตู และมีบุคคลทั้ง2ที่พูดถึงเดินเข้ามา
“เอาหละแนะนำตัวกันหน่อยนะครับ”เมื่ออาจารย์เปิดให้นักเรียนใหม่พูด นักเรียนทั้ง2ก็พูดขึ้นมาเบาๆ
“คารินค่ะ”
“ซาสึเกะ”
ทุกสายตาทั้งห้องต่างจับจ้องไปที่อิสตรีทั้งสองหน้าห้องอย่างอึ้งทึ้ง /สวยทั้งคู่เลย/เสียงในหัวเด็กนักเรียนผู้ชาย /ทำไมอีกคนใส่กางเกงว่ะ/เสียงเด็กผู้หญิงในห้อง
“เอ่อ…ช่วยยาวๆหน่อยนะครับทั้ง2คน”เสียงอาจารย์กระซิบบอกทั้ง2คนให้พูดประโยคที่ยาวกว่านี้หน่อย คือมันสั้นไปอ่ะ!! - -
“เอ่อ ชื่อ คารินค่ะ อายุ 15 ปี วันนี้เป็นวันแรกที่เริ่มเรียนยังไงก็ฝากตัวด้วยนะค่ะ”ว่าเสร็จคารินก็ก้มหัวโค้งช้าๆ
“อุจิฮะ ซาสึเกะ อายุ 15 ปี แล้วก็ชั้นเป็นผู้ชาย เลิกจ้องแบบนั้นสะที”ซาสึเกะที่กล่าวแนะนำตัว พูดขึ้นเมื่อเห็นสายที่เหล่าผู้ชายในห้อง จ้องเค้าแทบจะกินเข้าไปทั้งตัว /อึ๋ย…ขยะแขยงชิบ!/
“ห๊ะ!!!”ทั้งห้องถึงกับส่งเสียงอุทานดังๆ เมื่อ ซาสึเกะกล่าวทักทายจบ
“เอ่อ… เอาหละงั้น เธอทั้ง2คนไปนั่งตรงนั้นนะ ข้างกับ ฮินาตะหนะ ฮินาตะ วันนี้ครูขอให้เธอดูแลเพื่อนใหม่ของพวกเราด้วยนะ ฝากด้วยหละ”เมื่ออาจารย์ ของห้องพูดเสร็จ ทั้ง2ก็เดินไปนั่งตามที่อาจารย์ได้บอกไว้เมื่อกี้
“เอาหละ นี่ก็จะพักแล้ว ไหนๆวันนี้มีเพื่อนใหม่มา เดี๋ยวอาจราย์ให้พักเร็ว 5 นาที”เมื่อพูดจบทั้งห้องก็ เห กันเลยทีเดียว - - เมื่ออาจารย์และนักเรียนคนอื่นๆเดินออกไปก็…
“ว่าไงจ๊ะ ทั้ง2คน เป็นไงๆ วันนี้พวกชั้นพาเดินชมมะ”เหล่าอันธพาลที่เดินมาจากมุมไหนของห้องก็ไม่รู้เดินมาหาคารินและซาสึเกะ ที่โดนรุมล้อมไปด้วยพวกผู้ชาย
“เอ่อ…เดี๋ยวให้ฮินาตะจังพา…”คารินกำลังจะพูดแต่ก็โดนเหล่าอันธพาลเอามือสปรกๆเข้ามาลูบแขนคาริน
“เอ๊ะ!!...คือ”คารินที่ตกใจทำเสียงสั่น
“นี่พวกนาย เลิกทำให้เพื่อนชั้นกลัวสะที รู้จักคำว่ามารยาทมั้ย หรือที่บ้านไม่สอน”ซาสึเกะร่ายด่ายาวเป็นชุด (แรงส์)
“อะไรกัน ซาสึเกะจังก็มามะ”นักเลงอีกคนก็จุ๊ปากพลางดึงมือซาสึเกะมาทาบหน้าสากๆดั่งหลุมบนพระจันทร์ของตน
“เฮ้ย!!...ปล่อยเลยป่ะ”ซาสึเกะที่ตกใจจึงรีบชักมือออกแต่โดนนักเลงอีกคนจับหลัง
“แหม่ๆๆ…หุ่นดีสะด้วย”นักเลงที่จับหลังซาสึเกะเลียปากอันน่าสยดสยองของตนอย่างกระหาย
“ซาสึเกะ”คารินที่ถูกจับไว้เรียก แต่ก็โดนเหล่านักเลงที่รุมนับนู้นนี้นั้นของตนลูบไล้แขนของตน
“ออกไปนะ!!”คารินตะโกน
“แหม่ๆ…อะไรกันรังแกเพื่อนใหม่นี่ไม่ดีเลยนะพวกนายเนี่ย”เสียงเข้มของบุคคลผมส้ม ที่มีขอบตาดำคล้ำ พูดขึ้นอย่างเยอะเย้อ
“อะไรของแก การอาระ!!!”หัวโจกของกลุ่มอันธพาลพูดขึ้นในขณะที่พยามจับตัวซาสึเกะ
“อ้อ…แค่ดูคนที่รังแกเพื่อนใหม่ของพวกเราไง แมร่ง เล่นสปรกนี่หว่า ว่ามะ คิบะ”กาอาระหันไปหาเพื่อนอีกคนหนึ่งที่นั่งดูอยู่ไม่ห่าง
“แหมจะตลุมบอลกันหรอครับบอกกันบ้างสิครับ”ผู้ชายอีกคนหนึ่งที่มีใหบหน้าเปื้อนยิ้มนั้นที่โผล่ออกมาจากข้างหลังอันธพาล เบอร์3 พูดขึ้น
“มาเล่นกันหน่อยดีกว่า ลุยโลด!!”คนที่ชื่อว่าคิบะ พูดก่อนจะเกินการตลุมบอลขึ้น
.
.
.
15 นาทีต่อมา
“เรียบร้อย”การอาระ ยิ้มเย็น พร้มกับเพื่อนของตนอีก 3 คน
“เป็นอะไรมากมั้ยครับทั้ง2คน”ซาอิพูดขึ้นพลางเอื้อมมือไปหาทั้ง2คนที่นั่งกันที่พื่น
“ไม่หรอกค่ะ…ขอบคุณนะค่ะ คุณ…”คารินยิ้มน้อยๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามือซาอิ
“ซาอิครับ ส่วนนี้ คิบะ แล้วก็ กาอาระ ครับ”ซาอิแนะนำชื่อของตนเองกับเพื่อนที่กำลังจัดแจงเสื้อผ้าของตนอีก2คน
“ค่ะ ขอบคุณนะค่ะ ชั้นคารินค่ะ”คารินยิ้ม
“Grazie”ซาสึเกะพูดขึ้นทำเอาทั้ง3คนงงกันไปตามๆกันยกเว้นคาริน
“เอ่อ ในภาษาอิตาลี่แปลว่าขอบคุณหนะค่ะ”คารินยิ้มแห้ง พลางเดินไปหาซาสึเกะที่กำลังปัดฝุ่นบนตัว
“ซาสึเกะ เป็นอะไรมั้ย”คารินถามอย่างเป็นห่วง
“ขยะแขยงมาก กลับไปบ้านอยากอาบน้ำสัก10รอบ พวกนั้นมันเป็นมนุษย์กันรึป่าว หน้าตาก็ไม่ได้ดีไปกว่า คนสวนบ้านชั้น อยากจะเอาพวกนั้นไปกำจัด เอาให้เหลือแต่ขี้เถ้าไว้ให้พ่อแม่พวกนั้นบูชาจริงๆ”ซาสึเกะพูดหน้านิ่ง แต่คารินก็หัวเราะออกมา แต่ อีกสาม3คน ถึงกับเงิบ
แรงส์//ทั้ง3คนคิด
“วันนี้ได้เพื่อนใหม่แล้วสิ เน๊อะ”คารินกระดีกระด้า
“ชั้นคิดว่าคงงั้น ยินดีที่รู้จัก ชั้นซาสึเกะ”ซาสึเกะพูดแล้วยิ้มบางๆทำเอาทั้ง3คนหน้าแดงจางเลยทีเดียว
“ค…ครับ ผมซาอิ เลขที่13 นั้น คิบะ เลขที่24 แล้วคนนั้น กาอาระ เลขที่ 48ครับ”ซาอิ พูด
ทั้ง5คนก็ยืนทำความรู้จักกันในห้องนั้นอยู่นาน2นานโดยไม่รู้ตัวเลยว่ามีคนที่แอบดูพวกเข้าอยู่ในมุมมืด
“แหม่…ขนาดตอนยิ้มยังสวยขนาดนี้ แล้วถ้า ซัสจังต้องมา…อึ๋ย คืดแล้วฟรินจัด!!”เสียงปริศนาพูดขึ้นลอย
“เฮ้อ…นี่สินะ แม่ทีดีของลูก สวย เก่ง เด่น ครบจริงๆเลย”ยังคงพูดต่อไป - -
.
.
.
.
.
ตอนเย็นวันนั้น
เมื่อซาสึเกะกลับไปถึงบ้าน เจ้าตัวก็รีบวิ่งขึ้นไปอาบน้ำทันที ตามที่ได้ลั่นวาจาไว้ตอนเช้า
“เฮ้อ…สบายจัง”ซาสึเกะที่แช่อยู่ในอ่างอาบบ้ำสีขาวขนาดใหญ่ถอนหายใจอย่างสบาย
“พรุ่งนี้วันอังคาร หยุดสินะ ให้เด็กเปิดเทมอวันจันทร์ทั้งที่อาทิตย์นี้มีวันหยุดชดเชยทั้งอาทิตย์ยกเว้นวันนี้ เพื่ออะไรว่ะ”ซาสึเกะนั่งคิดกับตัวเอง ก่อนจะลุกขึ้นจากอ่างอาบน้ำแล้วเดินไปห้องนอน
“…นอนแมร่งทั้งงี้ก็ได้ว่ะ”พูดเสร็จร่างบางก็กระโจะขึ้นเตียงสีน้ำเงินเข้มแกมดำของตนพลางเอาพาห่มขึ้นมาปกปิดร่างกายของตนที่ตอนนี้ไม่ได้มีอาภรณ์อะไรปกปิดเลย มีแต่ผ้าห่มผืนหนาเท่านั้นที่ปกปิดทั้งร่างกายนั้นเอาไว้
“พี่อิทาจิ”ร่างบางพูดเบาๆ ก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราเมื่อ นาฬิกาตีดั่งบอกเวลา3ทุ่ม
.
.
.
.
.
เป็นยังไงบ้างค่ะ เริ่มๆเรื่องมาก็ดันเจออันธพาลสะนี่ - -
เรื่องนี้ขอให้คารินเป็นคนดีกะเค้าบางเถอะ สงสารนาง
เรื่องไหนมานางร้ายหมด ขอเถอะ -/\- อันที่จริงรินยะมิไม่ได้ชอบหรอกนะคารินเนี่ย
แมร่งแรด บอกตรงๆเลย - -(หลบรองเท้าจาก FC คาริน)แต่ไหนๆฟิคนี้
มันจะแปลกแล้วขอแปลกไปเลยแล้วกัน เหอะๆๆ พรุ่งนี้จะมาแต่งต่อนะค่ะ
ความคิดเห็น