คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Fall In Love 3
Fall In Love 3
คนคนนั้นที่ถูกนำพา
หลังเลิกเรียน
“อาลู่ เราไม่ไปแล้วดีกว่า” อี้ชิ้งเอ่ยบอกลู่หาน ไม่กล้าที่จะเข้าไป กลัว...
“เอ้า ทำไมล่ะอาอี้ เขามาช่วยนายกับตัวเลยน่ะ มันเป็นโอกาสดีไม่ใช่เหรอที่จะได้ใกล้ชิดเขาน่ะ”
“แต่...คนชอบเขาตั้งเยอะ...”อี้ชิ้งพูดพลางก้มหน้ามองพื้นดิน
“ไปเถอะน่ะ ไม่ไปเสียมารยาทแย่ แถมคริสอาจจะเสียความรู้สึกก็ได้น่ะ”
“ก็ได้...งั้นเราไปกัน”อี้ชิ้งเดินนำไปทางโรงยิมที่จัดการแข่งขัน แหมพอเอาชื่อคริสมาอ้าง ก็ไปเลยน่ะอี้ชิ้ง คิๆ
ลู่หานเดินไประหว่างนั้นก็คิดอะไรเพลินๆจนไม่ได้ดูทาง
“อ๊ะ ขอโทษฮะ ผมไม่ได้ดูทางคุณเป็นอะไรไหมฮะ” ลู่หานเดินชนกับใครบางคนเพราะความที่ตนเหม่อลอย
“ไม่เป็นไรครับ เอ่อ คุณช่วยบอกทางไปโรงยิมของที่นี้ได้ไหมครับ”เสียงที่แอบคุ้นหูทำไมให้ลู่หานเงยหน้าขึ้นมามองใบหน้าของคนที่ตนเดินชน ใบหน้าที่ปรากฏให้เห็นทำให้ลู่หานตกใจมาก
“นาย นายคือโอ เซฮุนใช่ไหม”เสียงหวานเอ่ยถามคนตรงหน้า ในใจตอนนี้ของลู่หานสั่นไหวอย่างมาก
“คุณรู้ชื่อผมได้ไงครับ หรือว่า...” คนตรงหน้ามองลู่หานอย่างใคร่ครวญ
“เสี่ยวลู่!” เซฮุน ตะโกนออกมา พร้อมดึงลู่หานไปเข้ากอด
“เฮ้ย เซฮุน ปล่อยก่อนน่ะ”
“คิดถึงจังเลยครับ ตั้งแต่เสี่ยวลู่ย้ายออกไป ผมคิดถึงเสี่ยวลู่ตลอดเลยน่ะครับ” เซฮุนบอกพร้อมปล่อยให้ลู่หานเป็นอิสระ
โอ เซฮุนเป็นเพื่อนสมัยเด็กของลู่หานที่อาศัยอยู่บ้านติดกัน ลู่หานกับเซฮุนสนิทกันมาก จนกระทั่งลู่หานย้ายไปอยู่กับอี้ชิ้ง ทำให้ไม่ได้เจอหรือติดต่อกับเซฮุนอีกเลย ไม่ติดว่าวันนี้จะได้มากเจอกับเขาอีกครั้ง เขาคนที่ลู่หานตกหลุมรักมานาน หลายครั้งที่ลูห่านกับไปบ้านเก่าเพื่อหวังจะได้เจอเซฮุน แต่เซฮุนก็ได้ย้ายบ้านไปแล้ว ลู่หานไม่เชื่อเรื่องพรหมลิขิตอาจจะด้วยเหตุนี้ แต่วันนี้เขาคงต้องเชื่อในเรื่องนี้ซะแล้วสิ
“อืม หลังจากวันนั้น ฉันก็กลับไปที่นั้นน่ะ แต่นายก็ย้ายไปแล้ว”
“ผมย้ายไปอยู่กับพี่ชายน่ะ”
“เอ๊ะ นายมีพี่ชายด้วยเหรอ” ลู่หานถามอย่างแปลกใจ ตอนที่ยังอยู่ด้วยกันไม่เห็นเซฮุนมีพี่ชายเลยนิน่ะ
“ลูกพี่ลูกน้องน่ะครับ นั้นไงครับมาพาดีเลย” ลู่หานหันกลับไปดูว่าใครกันที่เป็นพี่ชายของเซฮุน เมื่อเห็นหน้าก็ตกใจอีกครั้ง ทำไมโลกเรามันกลมแบบนี้น่ะ
จะเป็นใครที่ไหนได้ที่เป็นเป็นพี่ชายของเซฮุนนอกจากคริส ดูๆไปสองคนนี้ก็แอบคล้ายกันน่ะ
“สวัดดีครับพี่คริส”เซฮุนเอยทักพี่ชายของตน
“มานานยังเซฮุน พี่รอนายอยู่เลย เอ่อ ลู่หานแล้วอี้ชิ้งล่ะ” คริสทักน้องชายแล้วหันมาถามลู่หานถึงร่างบางที่หายไป
เมื่อคริสถาม จึงทำให้คนตัวเล็กหันซ้ายหันขวาหาคนที่ร่างสูงถามถึง เฮ้ย หายไปไหนแล้วนี้
“อี้ชิ้งหายไปไหนแล้ว เราไปหาอี้ชิ้งก่อนน่ะแล้วเจอกันบะบาย” บอกลาเสร็จลู่หานรีบวิ่งไปหาเพื่อนร่างบางของตน
“คนนี้ใช่ไหมที่ตามหา” คริสเอ่ยมาหลังจากลู่หานไปได้ซักพัก
“ครับ คนนี้แหละครับ เสี่ยวลู่ของผม” เซฮุนตอบแล้วยิ้มอย่างมีความสุข
“น่าหมั่นไส้ว่ะ น้องชาย”คริสผลักหัวน้องชายด้วยความหมั่นไส้แล้วเดินไปที่โรงยิม
ด้านลู่หานที่ตามหาอี้ชิ้งจนไปเจอร่างบางยืนหน้างออยูjที่หน้าประตูโรงยิม
“อาอี้ง่า หายงอนเราเถอะน่ะๆๆ เราไม่ได้ตั้งใจทิ้งอาอี้เลยน่ะ” ลู่หานเกาะแขนอ้อนอี้ชิ้งอย่างเต็มที่
“อาลู่ให้เราลองตั้งนาน ไปไหนมาฮะ ถ้าไม่บอกว่าหายไปไหนมาเราจะไม่หายโกรธ” อี้ชิงเอ่ยขึ้นอย่างงอนๆ อมลมพองแก้มให้ป่อง บ่งบอกอีกคนว่า ตนกำลังงอนมากแค่ไหน
“ก็...ก็เราเจอเซฮุนอ่ะ”
“ห๊ะ คนที่อาลู่บอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กของอาลู่ใช่ไหม?”
“อือ เราก็แปลกใจ ตามหาตั้งนานก็ไม่เจอ อยู่ก็มาเจอ” ลู่หานบอกตามที่คิดไป
“นี้ มันอาจจะเป็นเพราะเขาเป็นคนที่โชคชะตานำพามาให้เจออาลู่หรือเปล่า คิๆ”
“โชคชะตานำพางั้นเหรอ” ลู่หานเอ่ยถามสิ่งที่อี้ชิ้งพูดขึ้นมา
“ใช่สิ ต้องใช่แน่ๆ เรารับรอง” อี้ชิ้งพูดพร้อมความมั่นใจเต็มร้อย
“บ้าน่า อาอี้ เราเข้าไปกันเถอะ เดี๋ยวที่นั่งเต็ม” ถึงปากจะบอกว่าเป็นไปไม่ได้ แต่ในใจกลับคิดถึงสิ่งที่เพื่อนร่างบางพูด
มันก็อาจจะเป็นไปได้น่ะ พรหมลิขิต โชคชะตาทั้งหลาย ที่นำพาให้เรามาเจอกัน ถ้าใช่ล่ะก็ ขอบคุณน่ะที่พาเขากลับมาให้ผมเจอ...
To be con next
เอามาให้อีกตอนค่ะ^^ ตอนนี้ก็ไม่มั่นใจเลยแหะ สนุกไม่สนุกอย่างไงบอกได้น่ะค่ะ ไรเตอร์จะพัฒนาให้ดีขึ้นอีก^^ เม้นให้ด้วยน่ะค่ะ
ความคิดเห็น