คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : +*+Love U...My Innocent Baby#1+*+
Love U…My Innocent Baby
รักนาย...เด็กน้อยของฉัน
Chapter 1
“ดงแฮจ๊ะ คุณพ่อคุณแม่มารับกลับบ้านจ้า” เสียงของใครคนหนึ่งเอ่ยเรียกอยู่ที่หน้าห้องน้ำทำให้คนที่อยู่ด้านในต้องหันไปมองที่ประตูก่อนจะตะโกนออกไปเสียงเจื้อยแจ้ว
“ฮะคุณน้า ดงแฮจะรีบฮะ >O<!” เมื่อตอบเสร็จก็หันไปกอดอีกคนที่แช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำด้วยกันต่อ
“ด๊อง...ถึงบ้านแล้วโทรมาหาด้วยนะ ^//^”
“อื้ม >_<”
“รีบไปแต่งตัวกันนะ เดี๋ยวคุณพ่อคุณแม่จะรอนาน” คนอายุมากกว่าหลาย ปี บอกก่อนจะผละตัวออกจากคนตัวเล็ก แล้วพากันไปแต่งตัว -..-
“แล้วพรุ่งนี้ดงแฮจะมาหาใหม่นะฮะ”
“อื้อ ^^ บ๊ายบายนะด๊อง”
“ฮะ บ๊ายบาย =^^/” หลังจากร่ำลากันเสร็จแล้วคนตัวเล็กก็เดินออกจากห้องโดยไม่ลืมหอมแก้มอีกคนก่อนจะออกไป
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
“ฮยอกแจ!! เฮ้ย อย่า!!!” เสียงตะโกนลั่นดังห่างออกไปไม่ไกลเท่าไหร่นัก แต่ร่างสูงกลับไม่คิดจะสนใจเสียงนั้น สายตาจับอยู่ที่บุคคลตรงหน้าก่อนจะซัดหมัดเข้าใส่ไม่ยั้ง จนเมื่อมีบุคคลที่สามและสี่เข้ามาห้าม จึงหยุดลง...
“นี่นายถูกคาดโทษอยู่นะ” เพื่อนตัวดีเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายต่างสงบลง แล้วยอมอยู่นิ่งๆ
“แล้วยังไง...ในเมื่อไอ้นี่มันมากวนฉันก่อน” ร่างสูงหันไปมองหน้าคนที่พูดถึงแวบหนึ่งก่อนจะหันหนีไปทางอื่น เพราะว่ารู้สึกเหม็นขี้หน้าเต็มทน
“เฮ้อ~ ให้ตายเหอะ ใจร้อนด้วยกันทั้งคู่” เพื่อนอีกคนว่าเบาๆ ก่อนจะเดินออกจากที่ตรงนั้นไปยืนรอใต้ต้นไม้ต้นหนึ่งภายในเขตโรงเรียนมัธยมสาขาย่อยมหาวิทยาลัยทงนัม
“ฮยอกแจ...ไอหมอนี่มันไปทำอะไรให้นายโมโห จนถึงขั้นต้องลงมือแบบนี้?” เยซองเริ่มเข้าเรื่องอย่างจริงจัง สีหน้าดูไม่มีแววขี้เล่นเหมือนทุกครั้ง เมื่อสายตาไปสบเข้ากับดวงตาของเจ้าเด็กไม่รู้จักเจียมที่ตอนนี้สภาพไม่ต่างกับลูกหมา
“มัน...” จะให้เค้าบอกได้ยังไงว่ามัน พูดจาเยาะเย้ยถากถางเค้าขนาดไหน ดูมันเงียบๆ แบบนี้ก็เถอะ มันพูดออกมาแค่คำเดียวก็สามารถทำให้คนฟังอยากจะถีบให้รู้แล้วรู้รอด
“ว่ายังไงล่ะ ฮยอกแจ?”
“มันเดินมาชนฉัน แล้วไม่ยอมขอโทษ” ตอบปัดๆ ไป นั่นยิ่งทำให้เพื่อนสนิทอย่างเยซองจ้องหน้าอย่างจับผิด เพราะปกติฮยอกแจไม่ใช่คนที่จะตอบคำถามแบบนี้ง่ายๆ
“นี่นาย...คราวหน้าคราวหลัง ถ้าเจอพวกฉันอีกก็หัดทำตัวให้ดีๆ กว่านี้หน่อยนะ ไม่งั้นจะหาว่าฉันไม่เตือน” เยซองหันไปบอกกับรุ่นน้องที่ยังนั่งกองอยู่กับพื้นนิ่งๆ รุ่นน้องคนนั้นตวัดสายตาคมมามองทำเอาคนบอกผงะไปเล็กน้อย
“ฮยอกแจ...ถ้านายจะจัดการมันต่อ...ฉันไม่ขัดแล้วล่ะ” บอกก่อนจะรีบเดินไปสมทบกับอีกคนที่ยืนรออยู่ก่อนแล้ว
“ถึงนายจะเป็นรุ่นน้องฉัน...แต่ฉันก็ไม่เอาไว้หรอกนะ คิม คิบอม”
“ก็เอาเลยสิ จะทำยังไงกับฉันก็ทำเลย!!” คนตรงหน้าตอกกลับอย่างไม่รู้สึกกลัว หากแต่มีน้ำตาคลออยู่ที่ดวงตาเล็กน้อย
“แล้วนายก็จะได้รู้...ว่าฮยอกแจคนนี้ไม่เคยปรานีใคร!!!” จบประโยค มือหนาก็คว้าเข้าที่ข้อมืออีกคนก่อนจะกระชากขึ้นมาประจันหน้ากันเต็มแรง จนใบหน้าอีกคนกระแทกเข้ากับอกแกร่ง เพราะความสูงที่น้อยกว่ามาก
“ไอ้!...”
“หุบปาก!!!” ร่างสูงตวาดลั่น ก่อนจะลากคนอวดดีไปที่ลับตาคนยิ่งกว่านี้
วันนี้เป็นวันหยุดของโรงเรียน แต่กับ คิม คิบอม คนนี้ เค้าต้องมาติวหนังสือให้กับตัวเองทุกวัน ถึงแม้ว่าตัวเองจะสอบไล่ได้อันดับ 1 ของระดับชั้นอยู่ทุกปี แต่ก็ยังพยายามหาความรู้เข้าตัวเพิ่ม แต่เหมือนกับว่าวันนี้จะโชคไม่ดีที่ต้องมาเจอกับรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยที่ผ่านเข้ามาในโรงเรียนสาขาย่อยแบบนี้
“จะทำอะไรฉัน?!” คำถามที่ดูเหมือนจะแสดงความกลัวลอดออกจากปากอิ่ม ตอนนี้ทั้งสองอยู่ในห้องเรียนห้องหนึ่งที่อยู่ด้านในสุดของตึก
“อยากรู้เหรอ? หึๆ...ฉันพานายเข้ามาในนี้ก็คงไม่ทำอะไรมากหรอก” ฮยอกแจเหวี่ยงคิบอมลงกับพื้นอย่างแรง ก่อนจะถลาเข้าไปคร่อมเอาไว้ มือทั้งสองข้างตรึงข้อมือคนตรงหน้าติดไว้กับพื้น ใบหน้าสากซุกไซ้ซอกคอ ขบเม้มจนเกิดรอยแดง คิบอมพยายามขัดขืนเต็มที่
“หยุดนะ! พอ...”
“แค่นี้น่ะเหรอ? แค่นี้มันไม่พอหรอกคิบอม” ว่าแล้วก็กระชากเสื้อนักเรียนออกไปกองอยู่ไม่ไกล
“อย่าทำอะไรฉัน..”
“คนอย่างนายนี่...จริงๆ เลย แค่คำขอโทษ พูดออกมาไม่เป็นหรือไง?”
“...” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบจึงประกบจูบรุนแรงหนักหน่วงไปบนปากอิ่มสีชมพู ลิ้นร้อนแทรกเข้าไปกวาดควานเล่นจนทั่ว
“อื้อ!~”
ร่างสูงค่อยๆ จัดการถอดเสื้อผ้าของคนข้างใต้ออกจนหมดก่อนจะซุกไซ้ไล้เลียไปทั่วร่างอย่างไม่ปรานี คิบอมบิดเร้าด้วยความเสียวซ่านกับสัมผัสที่ถูกมอบให้ มือเล็กกดจิกลงไปบนแผ่นหลังแกร่งอย่างแรงเพื่อคลายความรู้สึกที่ถูกกระตุ้นนั้น
“ฮยอกแจพอ...”
"หึ"
“พี่ฮยอกแจ อื้อ~”
“ฉันไปล่ะ คิม คิบอม” ว่าพร้อมกับยืดตัวลุกขึ้นยืนเต็มความสูง แต่ก่อนที่จะได้ก้าวออกจากห้องนั้นกลับได้ยินเสียงครางดังหวิวๆ อยู่เบื้องหลังจนต้องหันกลับไปมองอย่างช่วยไม่ได้...แล้วก็แทบอยากจะตรงเข้าไปต่อยซักทีสองที
“นี่นาย!!”
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
สวัสดีค่า!!~ >3<~ เริ่มตอนแรกแล้วนะคะ หุหุ
คาดว่าคงจะชอบกันน้า
การบ้าน+งานต่างๆ เยอะโฮกฮากอ่ะ เศร้า เครียดแทบกินข้าวไม่ลง
ปัญหามีเข้ามาก็มากมาย เซ็งจิต แต่สิ่งที่ทำให้หายได้ก็คือการแต่งฟิคนี่แหละ อิอิ
วันนี้ได้เล่นคอมนานหน่อย เพราะที่ผ่านมา คอมพังเลยหาเวลาเล่นได้ลำบ๊ากลำบาก
เอาล่ะค่า แล้วเจอกันตอนหน้านะคะ จุ๊บๆ เน้นย้ำค่ะว่า...เรื่องนี้...ทั้งเศร้า ทั้งหวาน ทั้งขมขื่น
ไรเตอร์จะเอาให้ครบทุกรสชาติ~~
ความคิดเห็น