คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : (os) ฮวังมินฮยอน x คิมจงฮยอน : Daffodil #มินเจรายปักษ์
DAFFODIL
ฮวั มินฮยอน x ิม ฮยอน
#มินเรายปัษ์
ิม ฮยอน นั่อยู่หน้าโ๊ะไม้เมเปิ้ลสีรีมอ่อน ภายนอหน้า่า นฝูให่ำลับินลับรั
โทรศัพท์ที่วาอยู่บนโ๊ะสุ่มเพลมาเป็นเพลโปรอเา
อนึถึนัวสู นที่มีรอยยิ้มสใสัพระอาทิย์อย่า 'ฮวั มินฮยอน' ไม่ไ้เลย
เมื่ออนนั้นที่เาับมินฮยอนนั่อยู่้วยันบนม้านั่สีาวลาสวนสาธาระ
ฮยอนที่ัวลเี่ยวับอวัวันเิอนัวสู
ึเอ่ยปาถามนัวสูว่าอยาไ้อะไรเป็นอวัวันเิ
พอนึถึเหุาร์รั้นั้น รอยยิ้มบา็เิึ้นบนใบหน้าอฮยอน
ำอบอมินฮยอนยั้ออยู่ในใอเา
"เ้าอวันเิะเป็นนเลืออวัไ้ยัไล่ะหืมัวเล็"
มือหนาอมินฮยอน บีบเ้าที่มูอเาอย่าเบามือ
"ฮยอนให้อะไรัน ัน็อบทั้นั้นแหละ"
"ริหรอ"
"ริสิ แ่อนวันเิพวเราไ้อยู่้วยัน
ัน็พอใแล้ว"
เายัำเหุาร์นั้นไ้ี อนที่เาบลบนไหล่ว้าออีฝ่าย
โยมีเสียร้อเพลนุ่มๆอมินฮยอนลอมาเบาๆ
มันอบอุ่นเหลือเิน อบอุ่นนอยาะสัมผัสมันอีรั้
อบอุ่นนน้ำาที่หยุไหลไปแล้ว ลับมาร่วหล่นลอีรั้
เยิว่าเาทำใเรื่ออมินฮยอนไ้แล้วแท้ๆ
แ่ลับไม่ริเลย เาไม่เยทำใเรื่อออีฝ่ายไ้เลย
อวัที่เรียมไว้ให้มินฮยอน ยัอยู่ในลิ้นัอโ๊ะัวนี้
เหมือนรอเวลาที่ะไ้ไปอยู่ับเ้าอที่แท้ริ
โทรศัพท์แ้เือน้อวามาเพื่อนสนิทอย่าัโฮ
'มะรืนนี้ไปหามินฮยอนันเถอะนะฮยอน
ั้แ่วันนั้นนายไม่ไ้ไปหามินฮยอนเลยนะ"
นั่นสินะ นานแ่ไหนแล้วที่เาไม่ไ้ไปหาอีฝ่าย
มินฮยอนะิถึเาแบบที่เาิถึอีฝ่ายไหม
หรือวามรัอพวเราเป็นแ่สายลมที่พัมาและพัผ่านไปแล้วนะ
'ไป็ไ้'
'้อี้สิเพื่อน เี๋ยวมะรืนนี้ันไปรับนายที่บ้านนะ'
'อืม'
ฮยอนวาโทรศัพท์ลบนโ๊ะ ่อนะหยิบอวัในลิ้นัออมา
ล่ออวัอันเล็ ห่อ้วยระาษสีน้ำเินมิไนท์บลู โบว์สีเินอันเล็น่ารัแปะอยู่บนล่อ
มือบาลูบลบนล่ออวั้าๆ ิถึันบ้าไหมมินฮยอน
ันิถึนายะายอยู่แล้ว
เสียเาะประูบ้านัึ้น
ฮยอนแ่ัว้วยเสื้อเิ้ลายส็อสีาวำพร้อมับาเยีนส์ัวโปรเินออไปเปิประูให้โฮเ้ามาในบ้าน
"เสื้อมินฮยอนหรอ"
"อืม มินฮยอนไม่ยอมเอาลับไปน่ะ
มัน็เลยอยู่ที่นี่มาลอ"
โฮพยัหน้า ่อนะเินไปเปิู้เย็นหาอะไริน
ฮยอนเินลับไปที่ห้ออน หยิบล่ออวัอันเิมออมาอีรั้
ใส่มันลไปในระเป๋าาเยีนส์ัวโปร
"เสร็แล้ว ไปันเถอะโฮ"
ในรถันหรูอโฮ ฮยอนนั่มอออไป้านอหน้า่า
วิวภูเาที่สวยามาม้าทา
อไม้หลาายสีำลัเบ่บาน โอนอ่อนามแรลม
"ทำไมรั้นี้นายถึยอมไปหามินฮยอนล่ะ
อนแรที่ันวน ันิว่านายะปิเสธแบบรั้่อน"
"ันแ่ิว่าบาทีมันอาะถึเวลาแล้ว"
ไม่มีบทสนทนาเพิ่มเิมาพวเาสอน
วามเียบเ้าปลุม แ่ไม่ไ้่อให้เิวามรู้สึอึอั
ัโฮเ้าใว่าฮยอนอยาะิอะไรเียบๆเพียนเียว
ฮยอนิว่าเาฝันไปในอนแร
แ่็้อยอมรับวามริที่อยู่รหน้า
ะหลอัวเอ่อไปไม่ไ้แล้ว
มือบาลูบไปบนป้ายหินอ่อน สลัื่อฮวั มินฮยอน
น้ำาไหลลมาอีรั้ อโทษนะมินฮยอน อโทษที่เพิ่มาหา
โฮลูบหลัเพื่อน้าๆ วามสูเสียมันไม่เ้าใรออใรหรอนะ
ั้แ่ทุอย่าหลัอุบัิเหุในอนนั้นเสร็สิ้น
โฮ็พยายามวนฮยอนมาที่นี่หลายทีแล้ว เ้าัวปิเสธเาทุรอบ
รั้นี้ฮยอนยอมมา ็เพราะฮยอนพอทำใยอมรับวามริไ้บ้าแล้ว
แ่พอ้อมาเห็นเพื่อนร้อไห้
โฮลับรู้สึไม่อยาให้ฮยอนมาที่นี่เลย
เหมือนับเาพาเพื่อนมาเพื่ออย้ำ
"ฮยอน ันไม่น่าพานายมาเลย"
"ไม่หรอโฮ
อันอยู่ับเาสอนแปปนึไ้ไหม"
"ไ้สิ" แม้ะเป็นห่ว
แ่เมื่อเป็นำออเพื่อน เา็ยอมเินออมา
"มินฮยอน ันิถึนาย
ิถึนายมาเลยรู้ไหม"
แม้ะรู้ว่า่อให้ะโนให้ัแ่ไหน อีฝ่าย็ไม่มีทารับรู้
แ่็ยัอยาพูมันออไป อยาระบายมันออไป
"นี่มินฮยอน ันน่ะเรียมอวัให้นายไว้แล้ว
ันเอามาให้นาย้วยนะรู้ไหม"
ฮยอนหยิบอวัล่อเล็ออมา วาไว้้าหน้าแผ่นป้ายหินอ่อน
มัน้อาลมามฝน แ่อย่าน้อยมัน็ไ้อยู่ับเ้าออมัน
ล่ออวัล่อเล็็เป็นเหมือนโ่ที่ล้อเาเอาไว้ับวามรู้สึสูเสีย
ถ้าเิว่าเายอมปล่อยมันไป โ่นี้ะหลุออไปไหมนะ...
"ำอนที่นายเยถามไ้ไหม ว่าถ้าวันนึนายไม่อยู่
ันะอยู่ไ้ไหม แล้วันอบนายว่าันอยู่ไม่ไ้ถ้าไม่มีนาย"
สายลมอ่อนๆ พัผ่านหลัเาพูบ ลีบอไม้สีเหลือปลิวผ่านใบหน้าอเา
เาหันไปมอาม้าน้า อไม้สีเหลือสใสที่ถูปลูอยู่เป็นพุ่มสวยาม
ัโฮเินเ้ามาหาเา เอ่ยถึอไม้สีเหลือพวนั้น
"อแฟโฟิลน่ะ"
ฮยอนเยหน้ามอเพื่อนสนิทอน
"อแฟโฟิล เป็นสัลัษ์อารเริ่ม้นใหม่
นที่ปลูมัน อยาะให้พวเราเลิมอยู่ับวามเศร้า อยาให้เราเริ่ม้นใหม่
และันเอ็มั่นใว่ามินฮยอน็ิแบบนั้นนะฮยอน"
มือบายัลูบไปบนแผ่นป้ายหินอ่อน น้ำาที่เยไหล็เริ่มหยุล
ทิ้ไว้เพียแ่วาที่แ่ำ
"มินฮยอน...ันสัา ันะอยู่ให้ไ้
ันะ้ออยู่ให้ไ้"
ฮยอน่อยๆลุึ้นยืน เอื้อมมือไปสะิเรียโฮ
พวเาเินหันหลัออมาามินฮยอน
แ่ฮยอนหันลับไปมออีรั้
พร้อมหวัว่าสายลมะพัพาประโยนี้ไปให้ถึมินฮยอน
“ันรันายเสมอนะมินฮยอน ไว้ันะมาหานายใหม่นะ"
ป.ล. ้าในล่ออวัเป็นอะไรเราอยาให้เป็นวามลับอพวเาสอนในฟิเรื่อนี้
เรื่อนี้ไ้ไอเียมาาธีมอ #มินเรายปัษ์
แ่พอแ่ไปลับไม่มั่นใเสียเอว่าเ้าธีมไหม
หวัว่าทุนะอบเรื่อนี้ันนะะ
ส่วน้าล่านี้ะเล่าเรื่อเี่ยวับอแฟโฟิลนะะ
อแฟโฟิลหรือนาร์ิสัส
ในำนานรีนาร์ิสัสเป็นบุรุษรูปาม
ที่ทระนนและหลใหลในวามามอนเอ
้วยวามที่เป็นบุรุษรูปาม ึมีผู้หิและเทพมามายมาหลรั
แ่เทพแห่วามรัอย่า อโฟรไท์
ไม่พอใที่นาร์ิสัสหลใหลในวามามอนเอ นูหมิ่นเหยียหยามผู้อื่น
ึสาปให้นาร์ิสัสหลรััวเอ
และวันหนึ่นาร์ิสัส็เห็นเาอัวเอสะท้อนึ้นมาาสระน้ำ
เาหลุมัวเอ นไม่เป็นอันินอันนอน ะอยู่แ่เพียริมสระน้ำ อาหาร็ไม่ยอมิน
บ้าน็ไม่ยอมลับ ร่าายูบผอมล
วามทรมานิถึที่มี่อเาในสระมาึ้นเรื่อยๆ นสุท้ายเาัสินใใ้ริแทเ้าไปที่หัวใอนเอ
อโฟรไท์เห็นึเิวามสสาร
ึเนรมิอไม้ึ้นมาบริเวที่นาร์ิสัสายล เรียอไม้ัล่าวว่า นาร์ิสัส
หรือ แฟโฟิล
ความคิดเห็น