คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
ใช่แล้ววันนี้เป็นวันที่สงบสุขเหมือนทุกๆวัน ตื่นเช้ามาออกไปเก็บผักมอร์นิ่ง ถ้าไม่รีบเก็บตั้งแต่ตีห้าถึงหกโมงผักจะไม่สดเมื่อไม่ออกจากรากหรือโคน นั่นทำให้ผมที่ทำแบบนี้เป็นกิจวัตรชินชาไปซะแล้วกับเรื่องพวกนี้ ใช่ว่าครอบครัวเราจะรวยล้นฟ้า ผมเป็นเพียงแค่ลูกพ่อค้าเร่ร่อนที่พ่อทิ้งไว้ตอนห้าขวบกับ ลูกดอลถุงหนึ่งเท่านั้น ต้องขอบคุณมากที่ไม่ทิ้งผมไว้กับอย่างอื่นไม่งั้นชื่อคงออกมาพิลึก
เช้านี้มันสงบสุขซะเมื่อไหร่ล่ะ ไม่น่าผ่านทางนี้เอาซะเลยทั้งที่คิดว่าใกล้แท้ๆป้ายมันก็บอกไว้แบบนั้น นี่มันเขตป่าหมอกสน ป่าที่ถ้าเข้ามาแล้วไม่มีวันที่จะกลับออกไปได้อีก เออ...เจริญแท้ ไอ้บ้าคนไหนกันนะที่บังอาจมาเขียนป้ายหลอกผมกัน ถ้าเจอล่ะก็จะจับตัดมือโทษฐานมือบอนซะ
“เอ่อ...ขอโทษนะครับ มีใครอยู่หรือเปล่า”
คิดว่ายังไงก็คงไม่มีใครอยู่ในกระท่อมผุพังนี้แน่ๆ แต่ก็ดันไปเคาะประตูถามตามมารยาท ความคิดจากหน้ามือเป็นหลังมือก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเห็นยายแก่ท่าทางชราเอาการมาเปิดประตูพร้อมรอยยิ้มที่เปื้อนหน้า แบบนี้มันน่ากลัวแหม่งๆชอบกลนะ
“เชิญเข้ามาสิจ๊ะพ่อหนุ่ม ดูท่าทางเธอคงจะหลงป่าล่ะสินะ”
เห็นๆกันอยู่นี่ล่ะครับคุณยาย กลิ่นต้นสนทางเหนือ??แต่นี่มันเขตสนทางใต้นี่นา
“คุณยายมีกลิ่นเขตป่าสนตอนเหนือด้วยนี่ครับ”
“ยายเพิ่งจะกลับมาจากทางนั้นได้ไม่กี่ชั่วยามเองน่ะพ่อหนุ่ม หลานของยายอาศัยอยู่แถวนั้นยายเลยต้องไปเยี่ยมนานๆทีครั้ง”คุณยายผู้แสนใจดีก็ยังยิ้มตอบกลับมาให้ผมเหมือนเดิม
ไม่น่าไว้ใจอย่างแรง...แบบนี้มันคล้ายๆกลิ่นไอของปีศาจชัวร์
“เอ่อ ผมเกรงใจน่ะครับ เอาเป็นว่าผมรีบเดินทางก่อนดีกว่า”
หมับ
ไม่ทันไรมือของคุณยายก็มาจับที่แขนของผมทันที
“จะรีบไปไหนพ่อหนุ่ม ยายเพิ่งอบคุ๊กกี้ขิงเสร็จนะ มากินด้วยกันก่อนสิ”
“ง่า...เอางั้นก็ได้ครับ”
ทั้งที่รู้ว่าคุณยายแก่คนนี้ท่าจะเป็นปีศาจแต่ไอ้เราจะปฎิเสธก็คงไม่ได้เดี๋ยวเขาจะว่าคนจากหมู่บ้านขิง ไร้ไมตรีจิต เหอะๆ
“เข้ามานั่งตรงนี้ก่อนสิ เดี๋ยวยายไปชงชามาให้นะ คุ้กกี้อยู่บนโต๊ะหยิบได้ตามสบายเลย”
ว่าแล้วคุณยาย(ที่น่าจะเป็น)ปีศาจก็เดินกลับเข้าไปในห้องครัวปล่อยให้ผมอยู่กับงูเหลือมสีแดงอัมพันที่เลื้อยไปมาในกรงอย่างหวาดๆ อยากจะบอกว่าผมเกลียดสัตว์ที่มีเกล็ดและผิวหนังมันลื่นและขรุขระ น่าขยะแขยงชะมัด มันจับจ้องผมด้วยสีหน้าที่ผมไม่สามารถอ่านออกได้
“พ่อหนุ่มตกใจอะไรงั้นเหรอจ๊ะ”
นั่นเป็นคำถามที่ไม่ควรถามอย่างยิ่งเลยนะครับคุณยาย เห็นทั้งเห็นอยู่แล้วว่าเจ้างูสีแดงอัมพันตาแบ๊วกำลังจ้องเหมือนจะเขมือบผมอยู่
“งะ...งูครับ”ผมตอบอึกอัก
“มันไม่ทำอะไรพ่อหนุ่มหรอกจ๊ะถ้า...ไม่ติดว่าพ่อหนุ่มคือว่าที่เจ้าชายปีศาจ”
หือ...ว่าไงนะ!!!
ตูมมมมม...
“อั๊ก...นี่มันเรื่องอะไรกันแน่”
หลังจากเสียงระเบิดดังขึ้น คุณยายก็ตะครุบตัวมาบีบคอผม แต่เมื่อควันจางหายกลับกลายเป็น มะ...เมดูซ่า?!
“ฮิฮิฮิ พ่อหนูน้อย เธอก็น่าตาหล่อดีอยู่หรอกนะ แต่ฉันได้รับคำสั่งจากท่านผู้เป็นใหญ่มากำจัดเธอซะ น่าเสียดายจริงๆ ยังไงก็ช่วยอย่าขัดขืนแล้วก็ตายอย่างสงบเถอะนะ!!!”
ใครจะยอมเล่า...
พลั่ก ตุบ
แน่นอนว่าผมออกตัวเตะไปที่ท้องเธออย่างแรงจนเธอหงายหลังไปหลายตลบ ก่อนจะลุกขึ้นมากัดฟันกรอดๆ น่าขนลุกชะมัด
“กรี๊ดดด ไอ้เด็กบ้านี่แกกล้าเตะท้องฉันได้ยังไง”เมดูซ่าลุกขึ้นมาโวยวายก่อนตาจะเป็นสีแดง ซวยแล้วไง
“ถามอะไรแปลกๆงั้นล่ะ ถ้าฉันไม่เตะเธอฉันก็ตายสิ เฮ้ย...”
อยู่ๆงูสีแดงตัวที่ผมว่าก็ขยายใหญ่ขึ้นจนน่ากลัวก่อนที่มันจะมาพันรอบตัวผมอย่างใจเย็น นี่กระดูกมันจะแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วนะ อ้ากกกกก
“อ้ากกกก ปล่อยนะ ปล่อยยย...”
“ฮ่าๆๆๆๆ ฉันไม่มีทางปล่อยแกไปหรอกไอ้เด็กบ้า แกต้องกระดูกแตกเป็นเสี่ยงๆแล้วกลายเป็นอาหารให้สัตว์เลี้ยงที่น่ารักของฉัน กรี๊ดดดดดด!!!”
ก่อนที่สติของผมจะจางหาย เสียงสุดท้ายที่ได้ยินเป็นเสียงร้องของเมดูซ่าที่โอดครวญด้วยความทรมาน มันเกิดอะไรขึ้นกัน
ความคิดเห็น