คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : กับดักหญิงงาม
“นี่มันสวรรค์ของผู้ชายชัดๆ”
ผมตาค้างกับภาพที่อยู่ตรงหน้า สตรีสาวแสนสวยกว่าร้อยคนกำลังยืนอยู่ตรงหน้า!!พวกเธอแต่ละคนยิ่งดูยิ่งหน้าหลงใหลเป็นที่สุด
“ตายแล้วพ่อหนุ่มน้อยสองคนกับ...เอลฟ์แคระ เข้ามาที่นี่ได้ยังไงกันจ๊ะ”สตรีสาวผมสีชมพูเริ่มเอ่ยถาม
“หลงน่ะ”มิลาน
“...”โอลาฟ
“ไม่รู้สิครับ”ผมตอบอย่างหวั่นๆ เพิ่งจะออกมาจากป่านั่นได้ ยังมาเจออะไรแบบนี้อีกเหรอ จะว่าดีมันก็ดีอยู่หรอกแต่ผมว่ามันแปลกไปหน่อยนะคุณว่าไหม
“งั้นก็เชิญเข้าไปในบ้านของเราก่อนดีไหม พวกเธอตัวเย็นอย่างกับน้ำแข็งสงสัยจะเพิ่งเจอเรื่องร้ายๆมาล่ะสิท่า”สตรีสาวผมสีแดงเพลิงเอ่ย
“ฉันรู้แล้วพวกเธอคงออกมาจากป่านั่นล่ะสิท่า”
“เอ่อ...”ผมตอบอึกอัก
“ฮ่าๆๆๆ โอ้ย ขำจะบ้าตายอยู่แล้วขอโทษนะแต่ฉันไม่ไปหรอก พวกเราคงต้องออกเดินทางกันต่อแล้วล่ะ กำลังรีบน่ะ”มิลานตอบปัดคำเชิญจากสาวๆทันที
“ใจร้ายจังนะคะ แหม ไม่เชื่อใจพวกเราล่ะสิท่า”สตรีสาวผมสีบลอนด์เริ่มทำหน้าตาออดอ้อน
“จะว่างั้นก็ได้”
“แล้วคุณจะว่าไงคะ พ่อหนุ่มผมช็อคโกแลต”แม่คนผมชมพูพูดพลางใช้มือลูบไล้ผมของผม ขนลุกจริง
“ขอความกรุณาด้วยนะครับ”
“เฮ้ย นี่นายบ้าไปแล้วเหรอไง”มิลานรีบกรูเข้ามากระชากคอเสื้อผม
“เอาน่า เราก็เหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่พักซักหน่อยจะเป็นไรไป พวกเธอก็ดูจะไม่มีพิษมีภัยตรงไหนเลยด้วย”
“ไม่มีพิษมีภัย เหอะ เชื่อตายล่ะยายพวกนี้ปลิ้นปล้อนจะตายชักฉันผ่านประสบการณ์มาเยอะกว่านายทำไมฉันจะไม่รู้กัน”
“นี่ เจ้าคนชั้นต่ำปล่อยมือของเจ้าออกเดี๋ยวนี้นะ!!”
เจ้าโอลาฟกัดฟันกรอดๆด้วยความโมโห มันรีบกระโดดมางับแขนมิลานทันที เขาตกใจมากถึงกับสลัดแขนพร้อมยกดาบคู่กายเกือบจะฟันโอลาฟทันที
“หยุดนะทำบ้าอะไรกันน่ะ ฉันจะพักที่นี่ใครมีปัญหาอะไรไหม!!!”ผมตะโกนก้อง
“เหอะ น่าสนุกดีนี่อยากรู้เหมือนกันว่าเนื้อเรื่องจะเป็นยังไงต่อไป”มิลานยิ้มนิดๆ ดูนายจะอารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยนี่
“แล้วแต่ท่านเลยขอรับ กระหม่อมไม่มีปัญหา”
“งั้นท่านหญิงขอความกรุณาด้วยนะครับพวกผมจะขอพักที่นี่สักคืนจะว่าอะไรไหม”
“ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ นานๆทีจะมีคนเข้ามาที่นี่” พวกเธออยู่ๆก็ยิ้มหวานออกมาผมคิดว่าผมชักไม่แน่ใจซะแล้วล่ะ
“พวกคุณก็พักกันที่ห้องนี้ก็แล้วกันนะคะ ห้องนี้มีสองเตียงห้องน้ำอยู่อีกทางถัดจากห้องนี้ไป อาหารจะเริ่มรับประทานตอนสามทุ่มตรงที่ห้องอาหารด้านล่างนะคะ”แม่สาวผมฟ้าพูดแจ้วๆจบเธอก็ปิดประตูแล้วก็ออกไป
“ให้ตายเถอะ ที่นี่มันชักพิลึกๆขึ้นทุกนาทีแล้วนะ นายคิดว่ามันแปลกไปหน่อยเหรอ เราออกมาจากไอ้ป่าเลวร้ายนั่นได้อยู่ๆมาเจอผู้หญิงเป็นร้อยยืนรับแขกเหมือนจะรู้ว่าพวกเราต้องมาทางนี้แน่นอน ทางเข้าออกป่าแห่งนี้ไม่ได้มีแค่ทางเดียวนะมันมีหลายทาง มันถึงเรียกว่าป่าหลงลืมไง ไม่เคยมีใครรู้เส้นทางออกที่แน่ แล้วอยู่ๆยายพวกนี้ออกมาต้อนรับ เหอะ! โคตรแปลกเลยว่ะ”
มิลานนายจะทำตัวมีประโยชน์ขึ้นถ้าหุบปากแล้วเงียบไปซะนะ
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น ยิ่งเข้าใกล้ดินแดนแห่งบารอนเทียร์แน่นอนว่าย่อมมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น แม่สาวพวกนั้นเองก็ท่าทางจะเป็นปีศาจแต่เดี๋ยวนี้มีศาจที่ลบกลิ่นไอได้ก็มีออกเยอะแยะไป แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ข้าดูไม่ออกหรอกนะ”เจ้าเอล์ฟแคระก็เสนอขึ้นมาอีกคน
“ฉันว่าพวกนายคิดมากกันไปเองแล้วนะ เจอของดีแล้วก็สงสัยเจอของไม่ดีก็สงสัย สรุปจะเอายังไงกันแน่”
“นี่เจ้าเอล์ฟแคระสงสัยเจ้าชายของนายจะเป็นพวกเชื่อใจคนง่ายสินะ มีแววว่าอายุขัยจะน้อยแล้วซะแล้วสิ เดี๋ยวนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาง่ายๆหรอก คิดว่ามานั่งกินนอนกินอยู่นี่แล้วมันจะฟรีหรือไงฉันคิดว่ายายพวกนั้นอาจจะวางยาเราสามคนแล้วลากไปแล่เนื้อกินก็ได้ใครจะไปรู้ มันก็คงจะคล้ายๆเรื่องเล่าของไซเรนนั่นล่ะ”อยู่ๆมิลานก็ยืนเงียบไป”หรือไม่เราก็ลองเล่นตามน้ำไปเผื่อจะเจออะไรที่มันเจ๋งๆช่วงนี้ฉันเองก็อยากจะออกกำลังกายอยู่ซะด้วยสิ”
เขาเริ่มยิ้มขึ้นมานิดๆ รู้แล้วล่ะว่านายมันพวกชอบบู๊น่ะ
“เอาตามที่เจ้าหนูนี้ว่าแล้วกัน ข้าเองก็อยากรู้ว่าพวกนั้นเป็นปีศาจประเภทไหน ถ้าน่าสนใจคงต้องเอาไปทดลองสักหน่อย”
เจ้าแคระเตี้ยอยู่ๆมันก็ยิ้มกว้างที่แท้นายมันก็พวกนักวิจัยสิท่า ชอบเอานู่นเอานี่ไปทดลองอะไรแปลกๆน่ะ
“หึ ฉันไปอาบน้ำหน่อยดีกว่าเหนียวตัวจะแย่อยู่แล้ว”
มิลานคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นมาก่อนจะจัดการหยิบนู่นหยิบนี่ออกแล้วเดินเข้าไปในห้องน้ำ พร้อมผ้าเช็ดตัว
“เจ้าชายขอรับ ให้ข้ากระผมนำอาหารขึ้นมาให้บนนี้ดีกว่าไหมขอรับ เกรงว่าจะเกิดอะไรไม่ดีขึ้นถ้าลงไปนั่งร่วมโต๊ะกับพวกนั้น”
“คิดมากไปแล้วไม่ต้องขนาดนั้นหรอก”
เคร้ง ตุบ!
อยู่ๆก็มีเสียงดังออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับมิลานที่เปิดประตูพรวดออกมากับผ้าเช็ดตัวที่คลุมเฉพาะส่วนท่อนล่างเท่านั้น
“บ้าจริงให้ตายเถอะ!!”มิลานสบถออกมา
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ”ผมรีบวิ่งมาดู
“น้ำน่ะสิ มันเป็นเลือดผสมโคลน ไหลอย่างกับเขื่อนแตกแถมมีหนอนออกมาอีกขนลุกเป็นบ้า”
มิลานเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วรีบเช็ดร่างกายที่เต็มไปด้วยโคลนออก ผมที่ยืนอยู่ใกล้ๆมิลานได้กลิ่นแปลกๆจากตัวเขา กลิ่นนี้มัน
“มิลานกลิ่นตัวนายเหมือนกลิ่นศพเลย รู้สึกหยะแหยงชะมัด”ผมปิดจมูกแล้วเดินถอยห่างจากเขาไปเยอะพอสมควร
“จริงด้วยไอ้หนูกลิ่นตัวเจ้าเหมือนศพเลย”โอลาฟเองก็ได้กลิ่นอย่างที่ผมได้กลิ่น
“บ้าจริง ทำไมฉันไม่เห็นได้กลิ่นอะไรเลย”เขาสำรวจรอบตัวเอง แล้วพยายามหากลิ่น
“จริงๆนะ กลิ่นตัวนายอย่างกับศพเหม็นเป็นบ้า ก็สมควรอยู่หรอกโคลนผสมเลือดกับหนอนเนี่ย แต่กลิ่นมันไม่แรงไปหน่อยเหรอ งั้นเดี๋ยวฉันจะไปหาต้นตอของน้ำนี่แล้วกัน น้ำคงไหลมาจากแท๊งก์ส่วนใดส่วนหนึ่งของบ้านหลังนี้”
ผมคว้าเสื้อคลุมก่อนจะบิดลูกบิดก็มีคนมาจับมือผมไว้ก่อน
“เจ้าชาย...ไปไม่ได้นะขอรับ!!ถ้าเกิดมีอันตรายขึ้นมาจะทำยังไง ให้กระผมไปแทนดีกว่า”ที่แท้ก็มือนายเองงั้นเหรอ
“ไม่ได้นะเจ้าแคระเตี้ย!นายต้องอยู่ที่นี่กับมิลานถ้าเขาเกิดเป็นอะไรขึ้นมาก็ช่วยไม่ทันน่ะสิ ก็แค่ไปสำรวจดูนิดหน่อยเท่านั้น ฉันไม่ไปไกลจากที่นี่หรอกอย่าห่วงเลย”ผมยิ้มให้ ผมพยายามบอกพวกเขาว่าไม่เป็นอะไร
“แต่...”
“นี่เป็นคำสั่งนะโอลาฟ อยู่ที่นี่ซะ ฉันไปไม่นานหรอกอย่าห่วงเลย”
ผมพูดจบก็รีบออกมาจากห้องพักทันที ทางเดินมือสนิทมองไม่เห็นอะไรเลย อยู่ๆแขน ขา ก็เริ่มเย็นขึ้นมาอย่างประหลาด ผมตั้งสติก่อนจะท่องคาถาที่พ่อเคยสอน
“ไลเตอร์ ฟลัด”
ฟุ่บ
ตอนนี้เทียนที่ไม่มีวันดับได้อยู่ในมือผมเรียบร้อย มันจะดับก็ต่อเมื่อผมบอกให้ดับและมันจะสว่างขึ้นอีกก็ต่อเมื่อผมท่องคาถา จะเรียกว่าคาถาก็ไม่ถูก เพราะไอ้นี่มันสั้นมากคงเรียกคาถาไม่ได้หรอกนะผมว่า เอาเถอะผมไม่มีเวลาอยู่ตรงนี้นานมากๆหรอก ยังไงก็ต้องหาแท๊งก์น้ำนั่นให้เจอ
ผมเดินไล่มาตามทางเดินที่มีแค่แสงสว่างจากเทียนในมือที่ให้ความสว่างเท่านั้น จนได้ยินเสียงดังมากจากห้องด้านขวามือ เสียงผู้หญิงคุยกัน?
“ผู้ชายคนนั้นอาบพิษนั่นเรียบร้อยแล้ว รอแค่ถึงเวลาเท่านั้น เขาต้องไม่ใช่คนธรรมดา สมควรนำไปให้แก่ท่านผู้นั้น”
“ข้าเองก็คิดเช่นนั้น บางทีพิษของเราอาจทำอะไรมันไม่ด็ได้นะ”
“แล้วเจ้าสองตัวที่เหลือล่ะจะทำยังไง”
“ฆ่ามันทิ้งซะ ท่าทางไร้ประโยชน์แบบนั้นท่านผู้นั้นคงไม่พอใจหรอก ว่าแต่เจ้าคนข้างนอกจะยืนฟังพวกเราพูดอีกนานไหม”
ตาผมเบิกโตด้วยความตกใจ พวกนั้นรู้ว่าผมมาแอบฟังตั้งแต่แรก ผมรีบวิ่งไปตามทางเดินให้เร็วที่สุด
“เจ้าหนู เธอไม่มีวันหนีรอดจากที่นี่ได้หรอก ต่อให้วิ่งไปจนตายยังไงก็ไม่มีทาง...”เสียงผู้หญิงเริ่มเข้ามาใกล้ผมเรื่อยๆ ยิ่งวิ่งยิ่งรู้สึกว่าไกลกว่าเก่าทำไมยังไม่ถึงสักทีนะ บ้าเอ้ย!! ผมต้องรีบไปที่ห้องต้องไปบอกพวกเขาว่ากำลังเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น!!!
“นานเกินไป นานเกินไปแล้วต้องเกิดเรื่องไม่ดีกับเจ้าชายแน่ๆ”โอลาฟลุกพรวดขึ้น
“ไม่ได้ยินที่ดอลบอกหรือไงนายต้องรอนี่นะ”
“ใครจะไปทนรอได้กัน ต้องเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าชายแน่ๆข้าสัมผัสได้ กลิ่นไอของเจ้าเองก็เช่นกัน มันชักจะเริ่มแรงขึ้นทุกทีแล้วนะ”
“...”
“เฮ้ ไอ้หนูเป็นอะไรอยู่ๆก็เงียบไป...!”
มิลานที่เงียบไปอยู่ๆก็ลุกขึ้นมา สายตาของเขาว่างเปล่าไม่มีแม้กระทั่งเงาในดวงตา
“นี่มัน หยุดเดี๋ยวนี้นะ!เจ้าจะไปไหน มันอันตรายนะ ถ้าเจ้าออกไปต้องแย่แน่ ควบคุมสติสิอย่าให้มันครอบงำจิตใจเจ้าได้ ตั้งสติสิไอ้หนู!!!”โอลาฟตบหน้ามิลานเพื่อเรียกสติแต่ก็ไม่เป็นผลเขายังคงเดินไปที่ประตู
“ต้องไปหาท่านผู้นั้น...”อยู่ๆมิลานก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงเย็นยะเยือก
“ไอ้เด็กบ้าเอ้ย!ข้าบอกให้หยุดไง ไม่ได้ยินเหรอไง”
“พูดไปเขาก็ไม่ได้ยินหรอก อย่าพยายามเลยเจ้าเอล์ฟน้อย อา...ยังไงข้าก็อยากจะเก็บเจ้าไว้แท้ๆแต่ว่าเก็บไปก็คงไม่มีประโยชน์เท่าพ่อหนุ่มนี่หรอกนะ พลังเวทย์ที่แข็งแกร่งแบบนี้ข้าเพิ่งเคยเห็น ท่านผู้นั้นจะต้องพอใจแน่ๆ”สตรีสาวผมสีบลอนด์ยิ้มน้อยๆมาให้เขา
“เหอะ ดูถูกข้าไปหน่อยแล้ว ข้าไม่ได้มีน้ำยาแค่เท่าที่เจ้าเห็นหรอกนะข้ามีมากกว่านี้ซะอีก”
“เพราะมีแค่นี้ไงถึงขัดขืนได้ ยังไงซะห้องนี้ก็โดนวงเวทย์พันธนาการไว้แล้ว เจ้าไม่มีวันออกไปจากที่นี่ได้หรอกข้าบอกไว้เลย”เธอยังคงส่งยิ้มมาให้
เจ้าชาย...ข้าอาจจะไม่รอด ขอให้ท่านออกไปจากที่นี่ได้ก็เพียงพอแล้ว
ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน ไม่ไหวแล้ววิ่งต่อไปไม่ไหวแล้ว ทำไมเราถึงอ่อนแอแบบนี้นะเพราะอะไรกัน
‘แค่นี้ก็หมดแรงแล้วเหรอเจ้างั่งเอ้ย’
เสียงใครกัน นายเป็นใคร
‘ก็เป็นแกนั่นแหละเจ้าโง่ อยากพบเพื่อนไม่ใช่เหรอ อยากช่วยพวกมันไม่ใช่เหรอ แข็งใจแล้วลุกขึ้นซะ ทำในสิ่งที่ควรจะทำ แกไม่ได้อ่อนแอขนาดนั้น พวกมันมานู่นแล้ว รีบลุกเดี๋ยวนี้!!’
รู้แล้วน่า อย่ามาสั่งฉันหน่อยเลย
ผมฮึดลุกขึ้นวิ่งอีกครั้ง ยังไงก็ต้องไปให้ได้ ต้องไปให้ถึง ไม่งั้นพวกมันแย่แน่
“อ้ากกก...!!!”
โอลาฟร้องด้วยความเจ็บปวดเมื่อวงเวทย์พันธนการเริ่มออกฤทธิ์ เขาดิ้นไปมาไม่หยุด สตรีสาวผมบลอนด์ยังคงยืนกอดอกพิงประตูหน้าตาเฉย ทำให้เขารู้สึกฉุนยายผู้หญิงคนนี้
“ฮ่าๆ เจ้าเอล์ฟน้อย พอเห็นเจ้าในสภาพนี้น่าสงสารจนข้าอยากจะปล่อยออกมาให้รู้แล้วรู้รอดจริงๆ”
“อะไรเล่า งั้นก็ปล่อยข้าสิ คอยดูเถอะถ้าข้าออกจากเวทย์พันธนาการห่วยๆนี่ได้ล่ะก็ เจ้าโดนข้าสับเป็นชิ้นๆแน่”
โอลาฟกัดฟันกรอด
“รอจนถึงตอนนั้นก่อนแล้วกัน...หืม?”
ตูม!!!
“ปล่อยโอลาฟเดี๋ยวนี้นะยายผู้หญิงงี่เง่า!”ผมปล่อยเวทย์ที่พ่อเคยสอนให้ใส่ผู้หญิงที่ยืนทำหน้ากวนตรงประตู ตายหรือยังนั่น?
“พ่อหนุ่มผมช๊อคโกแลตเองเหรอ ว่าไง มาทำอะไรแถวนี้ล่ะเจ้าน่าจะตายไปแล้วนี่นา”
“ใครจะไปตายง่ายๆกันล่ะ ถ้าตายง่ายก็ไม่ใช่ฉันแล้ว”
ผมหอบแฮกๆด้วยความเหนื่อย บ้าเอ้ย มิลานหายไปไหนแล้ว
“ถ้าจะหาพ่อหนุ่มหน้าหล่อคนนั้นก็ไม่อยู่แล้วล่ะ เขากำลังจะเป็นของฝากให้ท่านผู้นั้นจากพวกข้า คิดดูสิว่าท่านผู้นั้นจะประทับใจขนาดไหน”
หนอย...อึก อะไรกันอยู่ๆก็ปวดหัวอย่างประหลาด
‘สงสัยฉันต้องออกโรงแทนแกแล้วล่ะ ทำไมอ่อนแอขนาดนี้นะทั้งที่มีสายเลือดปีศาจไหลเวียนอยู่ในตัวแกแท้ๆ แถมใช้เป็นแต่เวทย์เห่ยๆอีก ชิ’
นายอีกแล้วเหรอ
‘ถ้าแกยังทำตัวแบบนี้อีกนะ คอยดูเถอะ สักวันฉันจะครองร่างนี้โดยสมบูรณ์แน่ รอบนี้ถือว่าฉันช่วยแล้วกัน’
“หนึ่งคำก็ท่านผู้นั้น สงคำก็ท่านผู้นั้น พูดพล่ามอะไรนักหนาฟระ น่ารำคาญชะมัด ฮ่าๆๆๆไม่ได้ออกมาสูดอากาศเต็มปอดขนาดนี้นานแล้ว ขอยืดเส้นยืดสายหน่อยแล้วกัน เฮ้!ยายผู้หญิงคนนั้นไม่เข้ามาหน่อยเหรอ หรือมีน้ำยาแค่ยืนอวดเบ่งอยู่นั่นล่ะ?”
“หืม...อย่าคิดว่าดูถูกฉัน แล้วทำเป็นสร้างภาพว่าตัวเองหยาบคายขึ้นแล้วจะทำให้ข้ากลัวนะ”เธอตอบฉุนๆ
“ชักช้าจริง คิกๆ”
ตูม!!
เคียวเล่มใหญ่สีดำเข้าปะทะกับร่างของสตรีสาวผมบลอนด์อย่างจัง จนทำให้เธอกระเด็นติดกำแพง
“เจ้าชาย...นี่มัน”โอลาฟเบิกตาโตด้วยความตกใจ ภาพตรงหน้าทำเอาเขาหัวใจแทบหยุดเต้นเพียงเสี้ยวนาที
“ฮ่าๆๆๆ เป็นไงล่ะ รู้สึกเสียวสันหลังวูบเลยแฮะ คิดจะรุมฉันหรือไง??”
แรงกดดันมหาศาลแบบนี้มันอะไรกัน เหมือนไม่ใช่เจ้าหนูคนที่เจอเมื่อตอนช่วงเย็น มันปีศาจชัดๆแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น สตรีสาวผมบลอนด์คิด
“แต่ว่าสู้ในที่แคบๆแบบนี้ฉันไม่ค่อยชอบเลยแฮะ ไปตรงลานดีกว่านะ”
วูบ
อยู่ๆร่างของเขาก็หายตัวไป พร้อมผู้หญิงเกือบสิบคนที่ตามหลังมาติดๆ เหลือเพียงแค่โอลาฟ ที่ยังถูกเวทย์พันธนาการที่ยังไม่สามารถออกมาได้
“เจ้าชาย ไม่สิดวงตานั่นเหมือนท่านจ้าวไม่มีผิด ท่าทางห้ำหั่นบ้าเลือดขนาดนั้นเองก็เช่นกัน เหมือนไม่ใช่เจ้าชายแต่เป็นท่านจ้าวไม่มีผิด”
“โอ้ กว้างดีนี่ เหมาะจะเป็นสถานที่ละเลงเลือดพอดี ฮ่าๆๆๆ”
ความคิดเห็น