คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : นี่มันไม่ขำนะ!ล้อผมเล่นใช่ไหม?
“ดอล...จงตื่นเถิด ตื่นจากห้วงนิทราและฝันร้ายอันน่าเศร้าแล้วจงลืมตาขึ้นมาดูภาพเบื้องหน้าท่านเถิด ฝันร้ายของท่านได้จบลงแล้ว จงตื่น...เจ้าชายแห่งความมืดเอ๋ย”
“อือ ใครเรียกฉันกัน”
“อ้าว นายตื่นแล้วงั้นเหรอ นึกว่าจะตายซะแล้ว”
ภาพเบื้องหน้าคือ ผู้ชายอายุราวๆไล่เลี่ยกับผม ดวงตาสีม่วงทับทิมจับจ้องมาด้วยความเป็นห่วง ผมยาวประบ่า ยามแสงอาทิตย์ลับขอบฟ้าดำสนิทดุจทับทิมที่ถูกเจียระไนอย่างดี อะไรจะเท่าผิวขาวที่ดูสุขภาพดีลูกเศรษฐีงั้นเหรอ
“ฉันก็คิดแบบนั้น ว่าแต่นายเป็นใครกัน”
“ฉันชื่อ มิลาน โอเรส เป็นนักเวทย์ฝึกหัดของโรซานกำลังเดินทางอยู่ในเขตป่าสนตอนเหนือ ฉันได้ยินเสียงคนร้องเลยรีบวิ่งไปดูก็เห็นนายในสภาพที่โดนงูรัดนั่นแหละ”
“ทำไมเมดูซ่า ถึงมาอยู่ที่ป่าสนตอนเหนือได้ ความจริงมันต้องอยู่ที่เขตป่าล้างมลทินนี่นะ”
“ฉันว่านายคงโดนจ้องเอาชีวิตอยู่แน่”มิลานวิเคราะห์
“ฉันไม่เคยมีปัญหากับใครเลยนี่ ว่าแต่ตอนฉันยังไม่ได้สตินายเรียกชื่อฉันหรือเปล่า”
“อ่า...เปล่านะ ฉันไม่รู้แม้กระทั่งชื่อนายจะให้เรียกได้ไงล่ะ ว่าไหม??”
“นั่นสินะ เสียงในความฝันเป็นเสียงผู้ชาย บอกว่าจงตื่นเถิด...เจ้าชายปีศาจหมายความว่ายังไงกันแน่”
ผมชักจะเริ่มมึนๆกับเรื่องนี้แล้วนะ มิลานนั่นเงียบสักครู่ก่อนจะเริ่มพูด
“เจ้าชายปีศาจ...หรือว่านายคือเจ้าชายปีศาจดอลที่หายตัวไปเมื่อหลายปีที่แล้ว!!!”
หา???????
“ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยฉันไม่เข้าใจ”
“กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้วมีราชาและราชินีปีศาจ ราชาปีศาจเป็นชายที่สง่างาม รูปงามราวกับรูปแกะสลักของเทพเจ้า ส่วนราชินีมีเกศาสีทองเหลืองอร่ามเหมือนทองคำ มีดวงตาสีฟ้าสดใสดังท้องทะเลที่สามารถล้างมลทินบาปทั้งปวงของมนุษย์ ภูตพราย ปีศาจ ยักษ์ และวิญญาณได้ นางคือราชินีแห่งทุ่งกุหลาบสีเงิน วันๆหนึ่งนางได้ให้กำเนิดบุตรชายผู้มีดวงตาสีแดงวาวโรจน์ราวกับพระอาทิตย์ฉายแสงมีผมดำสนิทดุจความมืดแห่งรัตติกาล มีผิวขาวละเอียด มีใบหน้าที่งดงามราวกับรูปปั้นเหมือผู้เป็นพ่อ วันที่แสนสงบสุขก็ได้เลยผ่านพ้นไป เมื่อมนุษย์รุกล้ำดินแดนของจ้าวฮาเดส ราชาของปีศาจแห่งความมืดทั้งปวง พวกมนุษย์ผู้โง่เขลาสามารถบุกเข้าไปในปราสาท เพื่อปกป้องโอรสสุดที่รักไว้ ราชินีโรสริน่า ได้ใช้พลังชีวิตที่มีอยู่ปกป้องโอรส จนราชินีสิ้นใจไปในอ้อมแขนของท่านจ้าวฮาเดส ท่านจ้าวฮาเดสพิโรธเป็นฟืนเป็นไฟ แต่คำขอสุดท้ายของราชินีที่รักยิ่งจึงทำให้ท่านจ้าวฮาเดสพาพระโอรสหนีออกจากดินแดนปีศาจ ก่อนหน้านั้นท่านจ้าวได้แปลงกายเป็นพ่อค้าเร่ แล้วทิ้งพระโอรสไว้ที่ป่า เพื่อความปลอดภัยของโอรสทำให้พระองค์ต้องจำใจทำถึงเพียงนี้ มนุษย์ที่คิดจะเอาชีวิตโอรสจะไม่มีวันได้ทำอย่างนั้น ท่านจ้าวฮาเดสจึงต้องจำใจกลับปราสาทด้วยความโสมนัสใจยิ่งนัก ราชาปีศาจผู้ไม่เคยพ่ายต่ออะไร กลับกันแสงด้วยความเสียพระทัย เสียทั้งราชินีอันเป็นที่รักยิ่งเสียทั้งพระโอรสตัวน้อย ยิ่งคิดพระองค์ก็ยิ่งเกลียด เกลียดพวกมนุษย์ผู้มีจิตใจสกปรก หลงมัวเมาในสมบัติทั้งหลายแห่งราชวงศ์”
แน่นอนว่าเจ้ามิลานนี่ทำเอาผมมึนงง แล้วแม่บุญธรรมผู้แสนใจดีก็เก็บผมได้ในป่า เธอเห็นผลไม้ที่อยู่ในตระกร้าเลยตั้งชื่อว่าดอล
“มันก็จริงที่ฉันถูกเก็บมาเลี้ยง ไม่มีใครยืนยันได้นี่ว่าฉันเป็นเจ้าชาย”
“ดวงตาสีแดงเพลิงวาวโรจน์ดุจแสงอาทิตย์ ผมสีดำสนิท ผิวขาวละเอียด ฉันว่ายังไงนายก็ต้องเป็นโอรสของราชาปีศาจแน่ๆ”มิลานตอบอย่างมั่นอกมั่นใจ ดีจริงนะ
“ใครจะเชื่อล่ะนั่นถ้ามีหลักฐานแค่นี้”
“มีสิขอรับเจ้าชาย”
หือ เสียงใครน่ะ ผมมองหันซ้ายหันขวาก็พบ พ่อมดเอล์ฟดำ??ตัวเล็กเท่าหน้าแข้งขา
“นาย...เป็นใคร!!!”
“ข้ามีนามว่า โอลาฟ เดอะ บิทเทน ออฟ บารอนเทียร์ ขอรับ เป็นเอล์ฟพิทักษ์ของราชวงศ์ปีศาจในนามของท่านจ้าวฮาเดส ข้าตามหาเจ้าชายมาหลายปีจนในที่สุดก็เจอ แต่ระหว่างทางเองนั้นข้าก็ถูกนักฆ่าว่าจ้างของราชาเอเดส ส่งมาเพื่อตามหาแล้วกำจัดพระองค์ให้สิ้น พระองค์คือยอดหนามขวางคอขนาดใหญ่”มันทำท่าจะร้องไห้
“เดี๋ยวนะนี่ฉัน เป็นเจ้าชายจริงๆงั้นเหรอ??”
“ข้ากระหม่อมมิบังอาจเอาเรื่องคอขาดบาดตายเช่นนี้มาล้อเล่นหรอก พระองค์โปรดอย่างทรงกังวล ข้าจะนำพาพระองค์กลับสู่แผ่นดินแห่งจ้าวฮาเดสเอง”
เจ้าเอล์ฟแคระพูดซะจนผมเสียเส้น ปีศาจ ปีศาจแล้วก็ปีศาจ ใครก็ได้ฆ่าผมทิ้งที...บอกซิว่านี่มันเป็นเรื่องล้อเล่นหาโจ๊กของรายการที่ผมชอบไปแอบดูบ่อยๆที่หน้าร้านขายกระจกเวทย์มนต์
“ฮ่าๆๆ เรื่องของนายฮามากเลย กล้องอยู่ไหนล่ะรีบๆออกมาเร็ว ฉันไม่มีเวลามานั่งเล่นอะไรไร้สาระแบบนี้นะ ไปล่ะ”
ฟุ่บ
เงาดำประหลาดขนาดใหญ่ก็เข้ามาขวางทางซะงั้น
“โปรดอย่าทรงสงสัยข้าเอาหัวเป็นประกันว่าท่านคือโอรสในท่านจ้าวฮาเดสและราชินีโรสริน่า ราชินีแห่งทุ่งกุหลาบสีเงิน!!!”
มันประกาศก้อง แต่ผมไม่อยากหาเหาใส่ตัวเอง แค่รู้ว่าตามโดนฆ่านี่ก็กลัวจนขาสั่นผับๆแล้ว!
“ดอล เชื่อเจ้าเอล์ฟเตี้ยนี่เถอะ”
“บังอาจ!!ข้าคือเอล์ฟดำ นามว่าโอลาฟ!!!”
มันคำรามลั่น โอ๊ะ น่ากลัวจัง เหอๆ
“เจ้าเอล์ฟแคระ ยังไงก็ยังแคระอยู่วันยังค่ำ ว่าแต่เมื่อไหร่พวกนายจะออกเดินทางล่ะ เดี๋ยวฉันขอตามไปด้วยกำลังว่างพอดี”
“ง่า...”
ผมจะพูดว่าไงดีล่ะ การเดินทางนี้สุดแสนจะมีพยันอันตรายน่ะเหรอ
“ดีสิเจ้าชายท่านจะได้มีคนรับใช้เพิ่ม”
“ฉันไม่ได้จะมาเป็นคนรับใช้ให้ใคร แค่อยากเห็นพระราชวังในตำนานของจ้าวฮาเดสเท่านั้น ได้ข่าวว่างดงามไม่มีผู้ใดเทียบเท่าในแผ่นดินจริงไหม”มิลานทำตาลุกวาว
นายดูน่ากลัวมากนะ จุดประสงค์เป็นแบบนี้นี่เอง อืมๆ
“แน่นอนปราสาทของท่านจ้าวทำจาก อัญมณีเจ็ดสีและทองคำขาวบริสุทธิ์ และลงอาคมเวทย์ด้วยน้ำตาของมังกรเก้าหางกับราชินีแห่งรุ่งอรุณ ไม่แปลกที่เจ้าจะว่าปราสาทถึงได้งดงามและมีพลังเวทย์ที่รุนแรง”เจ้าเอล์ฟแคระยังคงโม้ไม่หยุด “อย่างเจ้าไม่มีวันเข้าเหยียบปราสาทได้หรอก!!ผู้เข้าไปได้ต้องมีบารมีถึงขั้นสุดยอดถึงจะเข้าไปได้”
โอ๊ะ งั้นผมคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปหรอกจริงไหม ขนาดบุญบารมีจะอยู่ ณ แผ่นดินเกิดยังไม่มีเลย
“เจ้าชายทรงเป็นอะไรไปหรือขอรับ”
เจ้าเอล์ฟแคระเรียกทำให้ผมสะดุ้งโหยง
“เปล่า แค่กำลังคิดอะไรเพลินๆอยู่”
“งั้นหรือขอรับ จากนี่ไปดินแดนมิดไนท์ ใกล้เขตชานเมืองบารอนเทียร์ที่สุดแล้ว ใช้เวลาอย่างน้อยสักครึ่งเดือนถ้าเดินทางโดยใช้รถม้า แต่เดินเท้าเปล่าคงประมาณหนึ่งเดือนครึ่ง”
งั้นผมไปรถม้าก็แล้วกันนะ...เรื่องอะไรจะเดินเป็นเดือน
“ถ้าเราจะใช้รถม้า นายจะไปเอามาจากไหนล่ะเจ้าเอล์ฟเตี้ย”มิลานทำหน้าเจื่อยๆด้วยความเบื่อ ไม่ต่างจากผมหรอกเซงกว่านายหลายสิบเท่า
“ข้าสามารถเสกเกวียนได้แต่ม้าคงต้องหาแถวๆนี้ล่ะนะ”ว่าแล้วเจ้าโอลาฟก็หันไปที่ม้าสีขาวของมิลานทันที “ว่าแต่ม้านี่ของใคร”
“ของฉันเอง”
“ข้าขอยืมม้าเจ้าพาเจ้าชายแห่งความมืดกลับสู่บารอนเทียร์”
“อืม...ไม่”
มิลานได้โปรด อย่าให้เจ้าเอล์ฟเตี้ยนี่ยืมเด็ดขาดนะ ผมไม่กลับไปกับมันเด็ดขาดเรื่องรับตำนงตำแหน่งอะไรนั่นผมก็ไม่เอาขอเป็นเด็กชาวสวนธรรมดาๆทีเถอะ
เปรี้ยง~!!!
สายฟ้าสีทองฝ่าเปรี้ยงมาข้างๆผมอย่างเฉียดฉิว เฮ้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย
“ว้ากกกก”ผมเหวอออก
“ราชาแห่งท้องนภาทรงทราบความคิดของท่าน ท่านต้องเดินทางห้ามหลีกเลี่ยงไม่อย่างนั้นสายฟ้าจะตามมาอีกชุดสองชุด”
“รู้แล้วน่า”
ท่านกลั่นแกล้งผมหรือไงนั่นได้โปรดบอกสิล้อเล่น
เปรี้ยง!!
ผมรู้แล้วท่านไม่ได้ล้อเล่น...ใช่ไหม
“เข้าใจแล้ว ฉันจะให้นายยืมม้าก็ได้เห็นแก่ดอลล่ะนะที่จะได้กลับไปหาพ่อแท้ๆของตัวเอง”
ขอบคุณในความมีน้ำใจของนายนะไอ้บ้ามิลาน!!นายทำฉันซวยซ้ำอีกแล้ว
“ขอบคุณ”ผมว่าเบาๆ
สุดท้าวันที่แสนสงบสุขก็หายไปทีละน้อย สิ่งที่เห็นเป็นสิ่งแรกเมดูซ่าที่มีผมเป็นงูยั้วเยี้ยเต็มหัววิ่งมาบีบคอเพราะบอกว่ามีคนส่งมาฆ่า มิลาน นักเวทย์ฝึกหัดของแคว้นโรซานบังเอิญผ่านมาทางนี้เลยช่วยผมเอาไว้ โอลาฟ เอล์ฟดำแคระ เตี้ย อยู่ๆก็โผล่ออกมาพร้อมบอกข่าวดีว่าผมเป็นเจ้าชายพ่วงตามมาด้วยนักฆ่าของราชาเอเดส ดีไหมๆ ชีวิตนี้
ยังไงก็ขอขึ้นเทียมเกวียนม้า นอนสักงีบก่อนแล้วกัน
ความคิดเห็น