คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : บทที่ 3.3 - ภาพบาดตา NC18+ (หวานปนเร่าร้อน) (จบตอน)
เมนต์ๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
๓
ภาพบาดตา
อย่ายุ่งกับเธอ… ปลายรุ้งคือสตรีต้องห้าม เธอยังเด็ก เธอเคารพเขาเหมือนคนในครอบครัวคนหนึ่ง เธอรักเขาเหมือนญาติผู้ใหญ่ จะทำอะไรต้องคิดถึงจิตใจของเธอก่อน อย่าหักหาญน้ำใจ อย่าเอาแต่ได้ฝ่ายเดียว อย่าทำให้เธอเสียใจหรือเสียน้ำตา สารพัดข้อห้ามที่เขาสร้างขึ้นเพื่อเตือนสติตัวเอง เขาต้องต่อสู้กับแรงปรารถนาที่พร้อมปริแตกทุกเมื่อยามร่างเล็กเข้ามาชิดใกล้ แต่เธอกลับไม่รู้อะไรเลย ปลายรุ้งใสซื่อเกินกว่าจะเห็นดวงตาแห่งรักจากผู้ชายคนนี้ เธอมองข้ามเขาอย่างเลือดเย็น สายตาหวานปานน้ำผึ้งมีไว้มองผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่เขา มันเจ็บทุกครั้งที่รู้ว่าหัวใจดวงน้อยกำลังตกไปเป็นของคนอื่น เขากล้ำกลืนความเจ็บปวดเพียงลำพัง ไม่อยากให้เธอรู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังพ่ายแพ้
แพ้ให้กับผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่เป็นดั่งยอดดวงใจเสมอมา
“คุณทัพปล่อยรุ้งเถอะนะคะ รุ้งเจ็บ”
มือใหญ่บีบแก้มนุ่มไม่ยอมปล่อย จอมทัพเย็นชาเหลือเกิน เขากดแรงบีบซ้ำๆ จนเธอร้าวระบมไปทั้งปาก
“คุณทัพคะ…” จังหวะที่ปลายรุ้งพยายามแกะเรียวนิ้วหยาบกร้านแสงวาววับก็เข้าตาจอมทัพเข้าอย่างจัง เขายอมปล่อยคางมนให้เป็นอิสระ กระชากข้อมือข้างซ้ายกำบีบแน่น
“คะ คุณทัพ” ปลายรุ้งน้ำตาคลอเบ้า เม้มริมฝีปากเป็นเส้นตรง “ทำไมถึงทำกับรุ้งแบบนี้คะ รุ้งเจ็บ”
เธอไม่เคยเห็นเขาดุดันเช่นนี้มาก่อน
“เจ็บหรือปลายรุ้ง?” จอมทัพทำเสียงปลอบประโลม เขาไล้หลังมือลงบนแก้มนวลแผ่วเบา “โถๆ คนดี เจ็บมากไหมครับ”
วาจาที่เปล่งออกมาช่างตรงข้ามกับแววตาแข็งกระด้างโดยสิ้นเชิง
ปลายรุ้งไม่เข้าใจว่าเหตุใดเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟถึงเพียงนี้ จริงอยู่ที่เธอแอบหนีไปเที่ยวโดยที่เขาสั่งห้าม แต่เรื่องแค่นี้ก็ไม่จำเป็นต้องบันดาลโทสะถึงขั้นทำร้ายร่างกายกัน
“โอ๊ย!” จอมทัพกระชากร่างบางเข้าหาตัวพลางแสยะยิ้มน่ากลัว
“แค่นี้มันไม่เจ็บหรอกปลายรุ้ง สิ่งที่เธอทำกับฉันต่างหากที่เรียกว่าเจ็บ!”
“รุ้งทำอะไร รุ้งก็แค่อยากไปเที่ยวกับเพื่อนแต่คุณทัพก็ห้าม ทำเหมือนรุ้งเป็นนักโทษที่ต้องอยู่ในคุกตลอดเวลา” หมดสิ้นความอดทนเช่นกัน ปลายรุ้งสะบัดตัวหลุดจากการเกาะกุมในที่สุด จอมทัพซวนเซเล็กน้อยเพราะฤทธิ์สุราที่ดื่มเข้าไปทำให้ร่างกายทรงตัวลำบาก แต่กระนั้นสองขาก็ยังแข็งแกร่งพอที่จะยืนหยัดอยู่ตรงหน้าเธอ
“เธอเข้าใจไม่ผิดหรอกปลายรุ้ง เธอเป็นนักโทษของฉัน และฉันก็คือผู้คุมชีวิตของเธอ” วาจาโอหังส่งผลให้ปลายรุ้งโกรธจนตัวสั่น สองมือบางกำเข้าหากันแน่น
“ไม่ใช่! รุ้งไม่ใช่นักโทษของคุณทัพ” สะบัดหน้าวิ่งหนีแต่จอมทัพก็ตามไปกักร่างของเธอเอาไว้
“ปล่อยรุ้งนะ รุ้งจะไปจากที่นี่ ไปให้พ้นจากคุณทัพ” เธอทนอยู่กับคนที่บงการชีวิตของเธอไม่ได้อีกต่อไป
“ไม่! เธอต้องอยู่กับฉัน” จอมทัพส่ายหน้าราวกับคนเสียสติ เขากอดรัดปลายรุ้งไม่ยอมให้เธอเดินออกจากห้องง่ายๆ สองมือเล็กรัวกำปั้นทุบลงบนแผ่นหลังกว้างไม่ยั้ง จอมทัพย่อตัวอุ้มร่างบางขึ้นพาดบ่าพาเดินเข้าห้องนอน เขาใช้เท้าปิดประตูกระแทกเสียงดัง เหวี่ยงคนที่ร่ำร้องอยากไปจากเขาลงบนเตียงใหญ่สุดแรง ปลายรุ้งรีบตั้งสติแล้วพยายามตะเกียกตะกายหนีไปยังอีกฝั่งของเตียงแต่โดนมือหนาของจอมทัพคว้าข้อเท้าได้ข้างหนึ่งแล้วลากร่างบางเข้าหาตัวอย่างช้าๆ ปลายรุ้งพยายามสะบัดขาสุดแรงแต่ไม่อาจต้านทานความบ้าระห่ำของเขาได้
“คุณทัพจะทำอะไร ปล่อยรุ้งนะ!”
“ไม่!” นัยน์ตาดุดันเหมือนไม่ใช่คน จอมทัพในเวลานี้ไม่มีสติยับยั้งชั่งใจอีกแล้ว เขาไม่ต่างกับคนบ้าที่กำลังคลุ้มคลั่ง
“ฉันปล่อยให้เธอไปรักคนอื่นนานเกินพอแล้วปลายรุ้ง” น้ำเสียงปวดร้าวบาดลึกหัวใจคนฟัง ปลายรุ้งสับสนเมื่อเห็นน้ำตาของเขาไหลริน
“คุณทัพใจเย็นๆ นะคะ มีอะไรก็ค่อยๆ พูดกัน รุ้งอยู่ตรงนี้ รุ้งจะไม่หนีคุณทัพไปไหน คุณทัพปล่อยรุ้งเถอะนะคะ” เธอเอื้อมมือแตะแก้มของเขา หวังใช้น้ำเย็นเข้าลูบเปลวไฟร้อนระอุ
“คุณทัพทำแบบนี้ รุ้งเจ็บนะคะ คุณทัพไม่สงสารรุ้งหรือคะ”
สายตาเว้าวอนสุดฤทธิ์ จอมทัพเริ่มได้สติว่าทำรุนแรงเกินไป ปลายนิ้วแกร่งเกลี่ยเช็ดน้ำตาออกจากหางตาเรียวแผ่วเบา เขาค่อยๆ ปล่อยร่างเล็กให้เป็นอิสระ ปลายรุ้งอาศัยจังหวะที่เขากำลังหยัดกายลุกขึ้นยืนผลักคนตัวโตออกห่างแล้วรีบวิ่งไปที่ประตู ความหวังที่จะรอดพ้นจากเงื้อมมือของเขากลายเป็นศูนย์ทันที
“กรี๊ด! ปล่อยนะ!”
“เธอก็แค่มารยาเพื่อหลอกให้ฉันตายใจใช่ไหม!”
จอมทัพคว้าร่างบางมาเขย่าอย่างโกรธจัด แววตากลับมาวาวโรจน์อีกครั้ง และดูเหมือนจะน่ากลัวขึ้นกว่าเดิมเป็นสิบเท่า
เมื่อครู่เขาเกือบหลงเชื่อว่าเธอจะเห็นใจ หวังจะพูดคุยกับเธอดีๆ แล้วบอกให้รู้ว่ารักและปรารถนาเพียงใด แต่ปลายรุ้งทำเหมือนรังเกียจเขาเต็มประดา ทำราวกับเขาเป็นตัวเชื้อโรคที่ไม่น่าอยู่ใกล้ ทั้งๆ ที่เขาเป็นผู้ชายที่รักเธอยิ่งกว่าชีวิต
“ปล่อยรุ้ง รุ้งเกลียดคุณทัพ รุ้งไม่อยากอยู่กับคุณทัพแล้ว ปล่อยรุ้ง! ปล่อยเดี๋ยวนี้!” สองมือระดมทุบใบหน้าหล่อเหลา กรีดร้องจนแสบคอหวังให้เขาปล่อย แต่จอมทัพกลับอุ้มคนตัวเล็กทุ่มลงบนเตียงแล้วโถมกายทาบทับ เขาตรึงข้อมือเรียวเหนือศีรษะทุย
“อย่านะคุณทัพ! ถ้าคุณทัพทำอะไรรุ้ง รุ้งจะไม่มีวันให้อภัยคุณทัพไปตลอดชีวิต” คำขู่ของเธอไม่ได้ผล จอมทัพระเบิดเสียงหัวเราะลั่น
“คิดว่าพูดแบบนี้แล้วฉันจะยอมปล่อยงั้นหรือ”
“…”
“ฝันไปเถอะปลายรุ้ง ฉันจะไม่ยอมปล่อยให้เธอมาปั่นหัวฉันได้อีกต่อไป เธอต้องเป็นของฉัน! ได้ยินไหมปลายรุ้ง เธอต้องเป็นของฉัน!”
“กรี๊ด! คุณทัพ อย่า อื้อ!”
ประกบจูบกลีบปากนุ่มรุนแรงคล้ายต้องการลงโทษคนใต้ร่างที่บังอาจเหยียบย่ำหัวใจของเขา จอมทัพบดขยี้ริมฝีปากอวบอิ่มจนแทบหลอมละลายเป็นเนื้อเดียวกับตน เขาสอดเรียวลิ้นเข้าไปไล่ต้อนชิวหาไร้ประสบการณ์ที่พยายามแหวกว่ายหนีสัมผัสร้ายกาจของคนเมา จอมทัพเกี่ยวกระหวัดลิ้นเล็กดูดกลืนอย่างบ้าคลั่ง สูดลมหายใจของเธอผสมผสานเป็นลมเดียวกับเขา ปลายรุ้งพยายามเบือนหน้าหนีริมฝีปากร้อนฉ่าที่กระแทกจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่า เธอต่อต้านจนทำให้คนที่มัวเมาในรสชาติหวานเริ่มหงุดหงิด จอมทัพบีบคางของเธอเอาไว้ เขาไล้เลียกลีบปากล่างราวกับคนคลั่งไคล้โรคจิต
“อื้อ! คุณทัพ อย่านะ ปล่อยรุ้ง ปล่อย” จอมทัพเคลื่อนย้ายปากและจมูกซุกไซ้ที่ลำคอระหง ฉีกกระชากเสื้อผ้าตัวบางออกอย่างคลุ้มคลั่ง ปลายรุ้งยื้อแย่งเศษผ้าที่ขาดรุ่ย พยายามยกเท้าถีบกลางลำตัวของเขา เข่าทรงพลังกดตรึงเรียวขางามจนสิ้นฤทธิ์
“ปล่อยรุ้งเดี๋ยวนี้ ฮือ คุณทัพปล่อยรุ้ง อย่าทำกับรุ้งแบบนี้ ปล่อย”
น้ำหูน้ำตาไหลทะลัก จอมทัพไม่สนใจรสชาติเปียกชื้นข้างแก้ม เขาตะโบมจูบทั่วใบหน้าหวานแล้วกระชากบราเซียที่ห่อหุ้มทรวงอกสล้างออกอย่างป่าเถื่อน ดวงตากลมโตเบิกกว้างถึงขีดสุด ตกใจกับการกระทำแสนหยาบคาย ไม่คิดว่านักธุรกิจผู้มีวุฒิภาวะสูงอย่างเขาจะกล้าทำรุนแรงกับเธอได้ถึงเพียงนี้
“กรี๊ด!” จอมทัพแทบสร่างเมาในบัดดล อกอิ่มน่าสัมผัสส่องประกายความงามล้ำ แรงรักแรงปรารถนาที่เก็บซ่อนมาช้านานสั่งให้เขารีบครอบครองยอดถันสีกุหลาบ ลิ้นอุ่นร้อนดื่มชิมปทุมถันทั้งสองข้างอย่างเท่าเทียม ไม่มีส่วนไหนของอกนุ่มที่เขาไม่ได้สัมผัส ยามลิ้มรสข้างขวามือหนาก็จะบีบขยำข้างซ้ายเพื่อปลุกเร้าอารมณ์หวาม ปลายรุ้งพยายามสะกดกลั้นเสียงครางน่ารังเกียจแม้ร่างกายกำลังพ่ายแพ้แก่เขา หญิงสาวผู้อ่อนด้อยประสบการณ์ทำได้เพียงนอนน้ำตาไหลอยู่ใต้ร่างคนใจร้าย จอมทัพเคลื่อนตัวพรมจูบซับน้ำตาทั่วดวงหน้าหวานอย่างอ่อนโยน มือใหญ่ประคองกรอบหน้าสวยตรึงรับจุมพิตแผ่วเบา เสียงสะอื้นกรีดหัวใจแกร่งให้เจ็บช้ำ จอมทัพถอนใบหน้าออกห่างแล้วมองคนที่เอาแต่หลับตานอนร้องไห้
“ให้ฉันเถอะนะปลายรุ้ง” เปลือกตาคู่งามเปิดปรือมองเขา จอมทัพจับมือเรียววางทาบลงบนอกข้างซ้ายของตน
“ได้ยินเสียงหัวใจของฉันไหม”
หัวใจของเขาเต้นแรงแทบระเบิด
“เป็นของฉันเถอะนะ”
เป็นของเขางั้นหรือ?
“ฉันรักเธอ”
E-Book เทพบุตรร้ายคลั่งรัก มาแล้วค่า
ฝากติดตามความรักแซ่บๆ หวานๆ
ของ คุณทัพ ♥ น้องรุ้ง ด้วยนะคะ
ฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ
ความคิดเห็น