คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : บทที่ 15.1 - งอนง้อสวาท ( ก่อน NC25+ )
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 5
งอนง้อสวาท
ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม… พิมพ์ชนกไม่มีท่าทีจะใจอ่อนให้กับลูเซียโน่แม้แต่น้อย
ต่อให้เขาพยายามเอาใจทำดีแค่ไหนสาวเจ้าก็เฉยชา คนที่ความอดทนต่ำลงเรื่อยๆ เลยเริ่มทนไม่ไหว
นั่งมองหน้าเมียรักที่ทานข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อยทั้งๆ ที่หัวใจของเขาร้อนรุ่มดุจไฟเผา
“ป้าพุดซ้อนคะ วันนี้ข้าวต้มกุ้งอร่อยจังเลยค่ะ
ขออีกถ้วยได้ไหมคะ”
เสียงใสบอกกับพุดซ้อนด้วยรอยยิ้ม
ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงดีใจที่เห็นเธอเจริญอาหาร
แต่นี่ดูก็รู้ว่าเธอต้องการยั่วประสาทเขา พิมพ์ชนกจงใจไม่แคร์เขาทั้งๆ
ที่เขาก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้!
“รอสักครู่นะคะ”
“ขอขิงเยอะๆ
นะคะ ข้าวชอบทาน”
สายตาน่ากลัวของลูเซียโน่จ้องเสี้ยวหน้าหวานตลอดเวลา
พุดซ้อนและเจมส์มองหน้ากันอย่างรู้ๆ ทั้งสองถอนหายใจ
“เธอจะไม่พูดกับฉันจริงๆ
ใช่ไหม?”
น้ำเสียงเข้มเป็นฝ่ายถามเพื่อทำลายความเงียบระหว่างเขาและเธอ
“ฉันผิดมากใช่ไหมพิมพ์ชนก”
เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้เดือด
ทว่าสายตาที่ไม่แม้แต่จะมองเขาสักนิดของเธอช่างยั่วยุดีเหลือเกิน
“หันหน้ามาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!” เขากัดฟันกรอด
ไม่… หล่อนยังคงแสร้งมองไปรอบๆ บ้านทำราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ
“เรื่องคืนนั้นความจริงเธอก็ผิดนะ
ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ว่าป่วยอยู่”
เมื่อจนหนทางชายหนุ่มก็โยนความผิดให้เธอ
เขาไม่รู้จะต้องทำยังไงให้เธอหายโกรธ กลายเป็นว่าเลยต้องปากสุนัขใส่อีกตามเคย
“รำคาน!”
คำพูดสั้นๆ
ก่อนที่ร่างบางจะลุกจากโต๊ะแล้วเดินหนีขึ้นห้อง พุดซ้อนออกมาจากครัวพร้อมข้าวต้มถ้วยใหม่ถึงกับหน้าเอ๋อ
เห็นแผ่นหลังของร่างบางวับๆ แต่ก็เรียกไม่ทันเสียแล้ว
“กินไม่ลงเว้ย!”
ลูเซียโน่ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะก่อนเดินออกจากบ้านไป
เขาเลือกที่จะขับรถเองโดยไม่ใช้เจมส์เหมือนทุกครั้ง
“งานนี้ท่าจะยากแฮะป้า”
เจมส์พูด
“อืม… โดนทำร้ายหนักแบบนั้นคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ แน่”
“แล้วแบบนี้เขาสองคนจะเลิกกันไหมป้า”
“ฝัน! คนอย่างนายไม่มีทางปล่อยเมียตัวเองไปไหนหรอก
แกทำงานกับนายมานาน ไม่รู้นิสัยของเขาหรือไง”
พุดซ้อนว่า
เจมส์พยักหน้าคิดตาม
“นั่นสิเนอะ
สงสัยนายคงต้องทนง้อไปเรื่อยๆ จนกว่านายหญิงจะหายโกรธ”
“สาแก่ใจอีพุดซ้อนนักเชียว
จะได้รู้สำนึกเสียบ้างว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นหรือเครื่องรองรับอารมณ์โกรธคลั่ง”
แม้จะสงสารเจ้านายแต่พุดซ้อนก็รู้สึกสะใจที่เห็นพิมพ์ชนกแข็งข้อกับผู้ยิ่งใหญ่อย่างลูเซียโน่
ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวแต่สั่นคลอนคนระดับนั้นได้ช่างเป็นอะไรที่น่าประทับใจจริงๆ
“ป้าว่านายหญิงรักนายหรือเปล่า”
เป็นคำถามที่พุดซ้อนเองก็ตอบยากเหมือนกัน
หญิงกลางคนเดาใจพิมพ์ชนกไม่ออก บางทีก็เหมือนรักแต่บางทีก็เหมือนแค่ต้องการใครสักคนให้พึ่งพา
ท่าทางของหญิงสาวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน
แต่ที่สัมผัสได้คือเธออยู่เพราะจำใจต้องอยู่…
“ไม่รู้เว้ย! เรื่องของเจ้านายแกจะอยากรู้ไปทำไมนัก”
พุดซ้อนตัดบทเพื่อไม่ให้เจมส์ถามอีก
ลูเซียโน่ตัดสินใจขับรถมานั่งดื่มที่ผับตามลำพัง
เขาอยู่ในห้องวีไอพีที่คุ้นเคย ครั้งที่ยังไม่พาพิมพ์ชนกเข้าบ้านผับแห่งนี้คือที่สิงสถิตเวลาต้องการคลายเครียด
บรรดาสาวสวยเรียงหน้าเข้ามาให้ความสุขไม่ซ้ำคน
ชายหนุ่มปรายตามองพวกหล่อนอย่างไม่แยแส
เขายอมรับว่าเห็นแต่หน้าของเมียเด็กเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีผลอะไรต่อจิตใจอีกแล้ว
เพราะพิมพ์ชนกคือคนที่เขารัก
เธอเป็นทุกอย่างให้เขาแล้ว
“ดีใจจังเลยค่ะที่คุณมา
ให้แพทช่วยทำให้คุณมีความสุขนะคะ”
สาวสวยระดับท็อปของร้านลูบไล้ไปตามอกแกร่ง
มือเรียวเคลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ จนถึงใจกลางความยิ่งใหญ่
“อย่าจับ!” เขาห้ามเสียงเข้ม
“ทำไมล่ะคะ?” หญิงสาวหน้าเสีย รู้สึกอายเพื่อนร่วมอาชีพที่ถูกปฏิเสธ
ปกติแขกเหรื่อที่มาต่างต้องการตัวเธอทั้งนั้น
มีแต่คนปรารถนาสัมผัสของเธอ
“ร่างกายฉันไม่ใช่ของพวกเธอ!” ลูเซียโน่ส่งสายตาดุดัน
ใช่… ร่างกายของเขาคือของพิมพ์ชนกคนเดียวเท่านั้น
“แต่ว่า”
“แค่รินเหล้าอย่างเดียวพอ
แล้วก็ขยับออกไปให้ห่างด้วย!”
ลูเซียโน่อารมณ์เสีย
ดูเหมือนยิ่งมาสถานที่แบบนี้เขาก็ยิ่งหงุดหงิด แม้จะได้รับการเอาใจใส่จากหญิงสาวหน้าตาสะสวยไม่ต่ำกว่าห้าคนแต่เขาก็คลุ้มคลั่งเรื่องเมียรักอยู่ดี
มือหนากระดกแก้วเหล้าเข้าปากจนนับไม่ถ้วน ใบหน้าคมคร้ามเริ่มแดงก่ำได้ที่
ภาพพิมพ์ชนกยามเมินเฉยยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวด กรามแกร่งบดเบียดแน่น
เกลียดตัวเองที่พลั้งมือทำร้ายเธอจนถูกชังน้ำหน้า ง้อก็แล้วขอโทษก็แล้ว
เธอก็ยังไม่ให้อภัย พิมพ์ชนกใจแข็งกว่าที่คิด หรือไม่อีกนัยหนึ่งคือเธอไม่เคยรักเขาเลยต่างหาก
นั่นสินะ
เขาได้เธอมาเพราะอะไรรู้แก่ใจเสมอ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรักเขา
ตั้งแต่วันแรกหล่อนแสดงชัดเจนว่าเกลียด มีแต่เขาที่บ้าไปเองคนเดียว
ตักตวงเนื้อหวานโดยไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไง
พอคิดถึงตรงนี้อารมณ์ขุ่นเคืองที่มีก็จางหาย
ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอยากกอดร่างบางเท่านั้น
“จะไปไหนคะ?” หนึ่งในสาวสวยถามเมื่อเห็นเขาลุกพรวดพราด
“กลับบ้านไปกอดเมีย”
ลูเซียโน่วางเงินสดจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะ
มูลค่าของมันมากพอต่อการแบ่งปัน พวกหล่อนมองตาวาวพลางรีบหยิบเงินขึ้นนับอย่างมีความสุข
ร่างสูงสง่าก้าวอาดๆ ขึ้นรถคันหรู พอคิดว่าคืนนี้จะตีหน้ามึนเพื่อกอดแม่ตัวเล็กหัวใจก็พองโต
เขาใช้เวลาขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงคฤหาสน์หลังงาม
พุดซ้อนที่ยังไม่นอนเพราะต้องรอรับเจ้านายถึงกับผงะ
กลิ่นเหล้าคละคลุ้งแบบนี้ก็แอบหวั่นว่าเขาจะคลุ้มคลั่งจนทำร้ายพิมพ์ชนกอีก
“ไม่ทำหรอกน่า… สำนึกผิดอยู่”
และเหมือนชายหนุ่มจะรู้ทัน
เขาพูดพลางปรายตามองพุดซ้อน หญิงกลางคนถอนหายใจพลางยิ้มเล็กน้อย ยืนมองร่างสูงที่เดินขึ้นไปยังชั้นสอง
และแทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ใด
“พิมพ์ชนกเปิดประตูหน่อย”
ลูเซียโน่เคาะประตูเรียกคนด้านใน
ร่างบางที่กำลังเคลิ้มจะหลับสะดุ้งเฮือก ดึกดื่นเช่นนี้เขามาเรียกเธอทำไม
“เปิดประตูเถอะเมียจ๋า
ผัวผิดไปแล้ว น้า… ให้อภัยกันน้า”
เขาทำเสียงอ้อนเสียงหวาน
พิมพ์ชนกที่แนบหูฟังกับบานประตูขนลุกเกรียว
ไม่ชินที่เขาลากเสียงยาวแบบนั้น
“ได้โปรดเถอะพิมพ์ชนก
ไม่สิ ข้าวจ๋า ผัวขอโทษ ผัวผิดไปแล้ว ผิดมากๆ เลยด้วย
เมียอยากลงโทษผัวยังไงก็บอกน้า จะกระโดดถีบหน้าก็ยอมอ่ะ!”
ลูเซียโน่พยายามพูดทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เธอใจอ่อน
พิมพ์ชนกหลุดขำที่เขาบอกจะยอมให้เธอกระโดดถีบหน้า
“บ้า
ใครจะไปทำแบบนั้นกัน”
“ข้าวจ๋า
เปิดประตูหน่อย”
พิมพ์ชนกเลือกที่จะกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง
เขาอยากพูดอะไรก็พูดไปเธอจะนอน
“เอาไงดีวะ?”
ลูเซียโน่ยืนเกาหัวอย่างคิดไม่ตก
พลันสายตาเหลือบไปเห็นแจกันใบใหญ่ที่วางโชว์บนโต๊ะ เรียวปากหยักยิ้มมีเลศนัย
มือหนาปัดเอาแจกันตกแตกละเอียด
เสียงดังกังวานไปทั่ว
เพล้ง!
“ตายแล้วคุณลูเซียโน่!”
พุดซ้อนที่กำลังจะเข้านอนรีบวิ่งขึ้นมาดูก็พบร่างสูงนอนอยู่ข้างๆ
เศษแจกันที่กระจายเต็มพื้น
“นายหญิงเปิดประตูมาดูหน่อยเถอะค่ะ”
พุดซ้อนร้องเรียก
พิมพ์ชนกรีบวิ่งมาเปิดประตู
“คุณ!” เสียงหวานตกใจปรี่ไปประคองศีรษะคนตัวโต
“อย่าบอกนะว่าเมาจนเดินชนแจกันตกแตกเนี่ย”
เธอว่าเพราะได้กลิ่นเหล้าผ่านลมหายใจของเขา
“น่าจะใช่ค่ะ”
“ข้าวจ๋า… ปวดหัวจังเลย”
พอเห็นเธอสนใจเขาก็รีบอ้อนต่อทันที
ใบหน้าหล่อเหลาทำเนียนซบอกของเมีย สูดดมกลิ่นกายที่แสนคิดถึงเข้าเต็มปอด
“ป้าช่วยหน่อยค่ะ”
พิมพ์ชนกหันไปขอร้องพุดซ้อน
“ค่ะๆ”
ทั้งสองช่วยกันประคองร่างสูงใหญ่ให้นอนลงบนเตียงกว้างได้สำเร็จ
ลูเซียโน่ทำราวกับเมามาก มือไม้ป่ายปัดหมอนใบโตมั่วไปหมด
“เดี๋ยวป้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้นายหญิงเช็ดหน้าเช็ดตาให้นายนะคะ”
พุดซ้อนอาสา พิมพ์ชนกพยักหน้า
ห้องทั้งห้องเหลือเพียงเขาและเธอเท่านั้น
ลูเซียโน่ยังคงเล่นละครต่อเนื่อง ปากหยักทำทีพึมพำไปเรื่อย
“ผัวผิดไปแล้วเมียจ๋า
ผัวรักเมียนะ รักเมียที่สุดในโลกเลย”
เขาจงใจพูดเพื่อให้เธอรู้
แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมา
“เมาขนาดนี้ขับรถกลับมาได้ยังไงเนี่ย
ดีที่ตำรวจไม่จับ” เธอนั่งลงข้างๆ เขา จัดการปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกสามเม็ด
“เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะคะ”
พิมพ์ชนกบอกเสียงเรียบ
เธอยังไม่หายโกรธเขาหรอก แต่พอเห็นสภาพเมามายไม่รู้เรื่องก็อดเวทนาไม่ได้
และที่สำคัญเธอรู้อยู่เต็มอกว่าเขาดื่มหนักเพราะอะไร
ความจริงที่ลูเซียโน่พยายามงอนง้อก็เห็นถึงความพยายามอยู่
รู้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่พลั้งพลาด แต่เป็นเพราะเธอเอง
เธอยังลืมความเจ็บปวดในคืนนั้นไม่ได้ มันฝังใจจนไม่กล้าให้อภัยเขา
มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง
พิมพ์ชนกไม่อยากต้องเสียใจแบบนั้นอีก
“มาแล้วค่ะ”
พุดซ้อนกลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กและแก้วใบโตที่ใส่น้ำมาครึ่งค่อน
“ป้าไปนอนพักเถอะค่ะ
เดี๋ยวทางนี้ข้าวจัดการเอง”
เที่ยงคืนจะตีหนึ่งแล้วหญิงสาวไม่อยากให้พุดซ้อนต้องมาอดหลับอดนอนไปกับตน
“ค่ะๆ”
หญิงชราแอบอมยิ้มแล้วรีบออกจากห้อง
ไม่ลืมปิดประตูลงกลอนให้เสร็จสรรพ อย่างน้อยๆ ก็ขอให้เขาสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ้าง
เป็นเดือนๆ แล้วที่พิมพ์ชนกไม่ยอมยกโทษให้นายใหญ่
ความที่รับใช้ลูเซียโน่มานานพุดซ้อนทราบดีว่าชายหนุ่มโหยหาเมียรักมากแค่ไหน
“อื้อ! ไม่อาว… ข้าวจ๋า
ฉ้านร้ากเธอน้า”
คนแสร้งเมาทำลากเสียงยาว
เขาเล่นสมบทบาทจนแอบภูมิใจอยู่ลึกๆ
“ดิ้นอยู่นั่นแหละ
อยู่นิ่งๆ ได้ไหมคุณ”
พิมพ์ชนกหงุดหงิดที่เขาเอาแต่ดิ้นไปมา
เธอเลยต้องใช้เวลาตรึงร่างสูงเอาไว้เพื่อทำการเช็ดตัวได้สะดวก
“ไม่อาว…”
“ตัวเหม็นเหล้าแบบนี้จะไม่ให้เช็ดได้ยังไง
ดื่มหรืออาบมากันแน่เนี่ย!”
หล่อนตวัดมองค้อนคนเมา
มือเรียวบิดน้ำออกพอหมาดๆ แล้วนำผ้าสีขาวเช็ดตามกรอบหน้าคมคาย
“ดื่มเหล้าแล้วก็ขับรถ
คุณไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไง ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง
ถ้าคุณตายขึ้นมาแล้วฉันจะ…”
เสียงหวานเงียบทันใด…
‘ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าคุณตายขึ้นมา’
จู่ๆ ความรู้สึกกลัวก็แล่นจุกอก
ชีวิตของเธอไม่เหลือใครแล้วนอกจากเขา ถึงแม้จะเกลียดที่ถูกป้าแท้ๆ
ขายอย่างอยุติธรรมแต่เธอก็ยอมรับว่าเขาดูแลเธอดีมาก ถ้าไม่มีเขาแล้วเธอจะอยู่ยังไง
ตอนนี้เธอคือผู้หญิงตัวคนเดียวเท่านั้น
“เธอกลัวฉันตายเหรอ”
บอกแล้วว่าการง้อของเฮียมีผลต่อจิตใจน้องเด้อ
น้องเห็นค่าเด้อ ตอนหน้าเขาจะหวานกันแล้วนะรู้ยัง อิอิ >///<
อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน E-Book
จะวางจำหน่ายประมาณ 50% ของเนื้อเรื่องนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า
อัพนิยายทุก
จ - ส และ
หยุดอัพวันอาทิตย์นะคะ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ
มาแว้ววววว!!!!!!!
กรงรักเถื่อนสวาท สามารถดาวน์โหลดได้แล้วนะคะ
ไปโหลดกันเยอะๆ นะคะ
เพื่อนแพงจะอัพในเว็บถึงบทที่ 15 นะคะ
จากนั้นจะหยุดอัพนะคะ เพราะ E-Book ออกแล้ว
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามที่ดีเสมอมาจ้า
ความคิดเห็น