NC

คำเตือนเนื้อหานิยาย

นิยายเรื่องนี้อาจมีเนื้อหาหรือการใช้ภาษา
ที่ไม่เหมาะสม เยาวชนที่มีอายุต่ำกว่า 18 ปี
ควรใช้วิจารณญานในการอ่าน
กดยอมรับเพื่อเข้าสู่เนื้อหานิยาย

อ่านเงื่อนไขเพิ่มเติม
ปิด
ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    กรงรักเถื่อนสวาท [รีไรท์+รีอัพ]

    ลำดับตอนที่ #36 : บทที่ 15.1 - งอนง้อสวาท ( ก่อน NC25+ )

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 2.7K
      37
      7 ก.พ. 62
















    เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ













    บทที่ 5

    งอนง้อสวาท



















                   ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม พิมพ์ชนกไม่มีท่าทีจะใจอ่อนให้กับลูเซียโน่แม้แต่น้อย ต่อให้เขาพยายามเอาใจทำดีแค่ไหนสาวเจ้าก็เฉยชา คนที่ความอดทนต่ำลงเรื่อยๆ เลยเริ่มทนไม่ไหว นั่งมองหน้าเมียรักที่ทานข้าวต้มอย่างเอร็ดอร่อยทั้งๆ ที่หัวใจของเขาร้อนรุ่มดุจไฟเผา

              “ป้าพุดซ้อนคะ วันนี้ข้าวต้มกุ้งอร่อยจังเลยค่ะ ขออีกถ้วยได้ไหมคะ”

              เสียงใสบอกกับพุดซ้อนด้วยรอยยิ้ม

              ถ้าเป็นเวลาปกติเขาคงดีใจที่เห็นเธอเจริญอาหาร แต่นี่ดูก็รู้ว่าเธอต้องการยั่วประสาทเขา พิมพ์ชนกจงใจไม่แคร์เขาทั้งๆ ที่เขาก็นั่งหัวโด่อยู่ตรงนี้!

              “รอสักครู่นะคะ”

              “ขอขิงเยอะๆ นะคะ ข้าวชอบทาน”

              สายตาน่ากลัวของลูเซียโน่จ้องเสี้ยวหน้าหวานตลอดเวลา พุดซ้อนและเจมส์มองหน้ากันอย่างรู้ๆ ทั้งสองถอนหายใจ

              “เธอจะไม่พูดกับฉันจริงๆ ใช่ไหม?

              น้ำเสียงเข้มเป็นฝ่ายถามเพื่อทำลายความเงียบระหว่างเขาและเธอ

              “ฉันผิดมากใช่ไหมพิมพ์ชนก”

              เขาพยายามข่มกลั้นอารมณ์ไม่ให้เดือด ทว่าสายตาที่ไม่แม้แต่จะมองเขาสักนิดของเธอช่างยั่วยุดีเหลือเกิน

              “หันหน้ามาคุยกับฉันเดี๋ยวนี้!” เขากัดฟันกรอด

              ไม่ หล่อนยังคงแสร้งมองไปรอบๆ บ้านทำราวกับเขาเป็นอากาศธาตุ

              “เรื่องคืนนั้นความจริงเธอก็ผิดนะ ทำไมถึงไม่บอกฉันให้เร็วกว่านี้ว่าป่วยอยู่”

              เมื่อจนหนทางชายหนุ่มก็โยนความผิดให้เธอ เขาไม่รู้จะต้องทำยังไงให้เธอหายโกรธ กลายเป็นว่าเลยต้องปากสุนัขใส่อีกตามเคย

              “รำคาน!

              คำพูดสั้นๆ ก่อนที่ร่างบางจะลุกจากโต๊ะแล้วเดินหนีขึ้นห้อง พุดซ้อนออกมาจากครัวพร้อมข้าวต้มถ้วยใหม่ถึงกับหน้าเอ๋อ เห็นแผ่นหลังของร่างบางวับๆ แต่ก็เรียกไม่ทันเสียแล้ว

              “กินไม่ลงเว้ย!

              ลูเซียโน่ทุบกำปั้นลงบนโต๊ะก่อนเดินออกจากบ้านไป เขาเลือกที่จะขับรถเองโดยไม่ใช้เจมส์เหมือนทุกครั้ง

              “งานนี้ท่าจะยากแฮะป้า” เจมส์พูด

              “อืม โดนทำร้ายหนักแบบนั้นคงไม่ใจอ่อนง่ายๆ แน่”

              “แล้วแบบนี้เขาสองคนจะเลิกกันไหมป้า”

              “ฝัน! คนอย่างนายไม่มีทางปล่อยเมียตัวเองไปไหนหรอก แกทำงานกับนายมานาน ไม่รู้นิสัยของเขาหรือไง”

              พุดซ้อนว่า เจมส์พยักหน้าคิดตาม

              “นั่นสิเนอะ สงสัยนายคงต้องทนง้อไปเรื่อยๆ จนกว่านายหญิงจะหายโกรธ”

              “สาแก่ใจอีพุดซ้อนนักเชียว จะได้รู้สำนึกเสียบ้างว่าผู้หญิงไม่ใช่ของเล่นหรือเครื่องรองรับอารมณ์โกรธคลั่ง”

              แม้จะสงสารเจ้านายแต่พุดซ้อนก็รู้สึกสะใจที่เห็นพิมพ์ชนกแข็งข้อกับผู้ยิ่งใหญ่อย่างลูเซียโน่ ผู้หญิงตัวเล็กๆ คนเดียวแต่สั่นคลอนคนระดับนั้นได้ช่างเป็นอะไรที่น่าประทับใจจริงๆ

              “ป้าว่านายหญิงรักนายหรือเปล่า”

              เป็นคำถามที่พุดซ้อนเองก็ตอบยากเหมือนกัน หญิงกลางคนเดาใจพิมพ์ชนกไม่ออก บางทีก็เหมือนรักแต่บางทีก็เหมือนแค่ต้องการใครสักคนให้พึ่งพา ท่าทางของหญิงสาวเปลี่ยนไปเปลี่ยนมาไม่แน่นอน

              แต่ที่สัมผัสได้คือเธออยู่เพราะจำใจต้องอยู่

              “ไม่รู้เว้ย! เรื่องของเจ้านายแกจะอยากรู้ไปทำไมนัก”

              พุดซ้อนตัดบทเพื่อไม่ให้เจมส์ถามอีก

     


              ลูเซียโน่ตัดสินใจขับรถมานั่งดื่มที่ผับตามลำพัง เขาอยู่ในห้องวีไอพีที่คุ้นเคย ครั้งที่ยังไม่พาพิมพ์ชนกเข้าบ้านผับแห่งนี้คือที่สิงสถิตเวลาต้องการคลายเครียด บรรดาสาวสวยเรียงหน้าเข้ามาให้ความสุขไม่ซ้ำคน ชายหนุ่มปรายตามองพวกหล่อนอย่างไม่แยแส เขายอมรับว่าเห็นแต่หน้าของเมียเด็กเท่านั้น ผู้หญิงคนอื่นกลายเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีผลอะไรต่อจิตใจอีกแล้ว

              เพราะพิมพ์ชนกคือคนที่เขารัก เธอเป็นทุกอย่างให้เขาแล้ว

              “ดีใจจังเลยค่ะที่คุณมา ให้แพทช่วยทำให้คุณมีความสุขนะคะ”

              สาวสวยระดับท็อปของร้านลูบไล้ไปตามอกแกร่ง มือเรียวเคลื่อนลงต่ำเรื่อยๆ จนถึงใจกลางความยิ่งใหญ่

              “อย่าจับ!” เขาห้ามเสียงเข้ม

              “ทำไมล่ะคะ?” หญิงสาวหน้าเสีย รู้สึกอายเพื่อนร่วมอาชีพที่ถูกปฏิเสธ

              ปกติแขกเหรื่อที่มาต่างต้องการตัวเธอทั้งนั้น มีแต่คนปรารถนาสัมผัสของเธอ

              “ร่างกายฉันไม่ใช่ของพวกเธอ!” ลูเซียโน่ส่งสายตาดุดัน

              ใช่ ร่างกายของเขาคือของพิมพ์ชนกคนเดียวเท่านั้น

              “แต่ว่า”

              “แค่รินเหล้าอย่างเดียวพอ แล้วก็ขยับออกไปให้ห่างด้วย!

              ลูเซียโน่อารมณ์เสีย ดูเหมือนยิ่งมาสถานที่แบบนี้เขาก็ยิ่งหงุดหงิด แม้จะได้รับการเอาใจใส่จากหญิงสาวหน้าตาสะสวยไม่ต่ำกว่าห้าคนแต่เขาก็คลุ้มคลั่งเรื่องเมียรักอยู่ดี มือหนากระดกแก้วเหล้าเข้าปากจนนับไม่ถ้วน ใบหน้าคมคร้ามเริ่มแดงก่ำได้ที่ ภาพพิมพ์ชนกยามเมินเฉยยิ่งตอกย้ำให้เจ็บปวด กรามแกร่งบดเบียดแน่น เกลียดตัวเองที่พลั้งมือทำร้ายเธอจนถูกชังน้ำหน้า ง้อก็แล้วขอโทษก็แล้ว เธอก็ยังไม่ให้อภัย พิมพ์ชนกใจแข็งกว่าที่คิด หรือไม่อีกนัยหนึ่งคือเธอไม่เคยรักเขาเลยต่างหาก

              นั่นสินะ เขาได้เธอมาเพราะอะไรรู้แก่ใจเสมอ ผู้หญิงคนนั้นไม่เคยรักเขา ตั้งแต่วันแรกหล่อนแสดงชัดเจนว่าเกลียด มีแต่เขาที่บ้าไปเองคนเดียว ตักตวงเนื้อหวานโดยไม่สนว่าเธอจะรู้สึกยังไง

              พอคิดถึงตรงนี้อารมณ์ขุ่นเคืองที่มีก็จางหาย ทิ้งไว้เพียงความรู้สึกอยากกอดร่างบางเท่านั้น

              “จะไปไหนคะ?” หนึ่งในสาวสวยถามเมื่อเห็นเขาลุกพรวดพราด

              “กลับบ้านไปกอดเมีย”

              ลูเซียโน่วางเงินสดจำนวนหนึ่งลงบนโต๊ะ มูลค่าของมันมากพอต่อการแบ่งปัน พวกหล่อนมองตาวาวพลางรีบหยิบเงินขึ้นนับอย่างมีความสุข ร่างสูงสง่าก้าวอาดๆ ขึ้นรถคันหรู พอคิดว่าคืนนี้จะตีหน้ามึนเพื่อกอดแม่ตัวเล็กหัวใจก็พองโต เขาใช้เวลาขับรถไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็ถึงคฤหาสน์หลังงาม พุดซ้อนที่ยังไม่นอนเพราะต้องรอรับเจ้านายถึงกับผงะ กลิ่นเหล้าคละคลุ้งแบบนี้ก็แอบหวั่นว่าเขาจะคลุ้มคลั่งจนทำร้ายพิมพ์ชนกอีก

              “ไม่ทำหรอกน่า สำนึกผิดอยู่”

              และเหมือนชายหนุ่มจะรู้ทัน เขาพูดพลางปรายตามองพุดซ้อน หญิงกลางคนถอนหายใจพลางยิ้มเล็กน้อย ยืนมองร่างสูงที่เดินขึ้นไปยังชั้นสอง และแทบไม่ต้องเดาก็รู้ว่าจุดหมายปลายทางคือที่ใด

              “พิมพ์ชนกเปิดประตูหน่อย”

              ลูเซียโน่เคาะประตูเรียกคนด้านใน ร่างบางที่กำลังเคลิ้มจะหลับสะดุ้งเฮือก ดึกดื่นเช่นนี้เขามาเรียกเธอทำไม

              “เปิดประตูเถอะเมียจ๋า ผัวผิดไปแล้ว น้า ให้อภัยกันน้า”

              เขาทำเสียงอ้อนเสียงหวาน พิมพ์ชนกที่แนบหูฟังกับบานประตูขนลุกเกรียว

              ไม่ชินที่เขาลากเสียงยาวแบบนั้น

              “ได้โปรดเถอะพิมพ์ชนก ไม่สิ ข้าวจ๋า ผัวขอโทษ ผัวผิดไปแล้ว ผิดมากๆ เลยด้วย เมียอยากลงโทษผัวยังไงก็บอกน้า จะกระโดดถีบหน้าก็ยอมอ่ะ!

              ลูเซียโน่พยายามพูดทุกอย่างที่คิดว่าจะทำให้เธอใจอ่อน พิมพ์ชนกหลุดขำที่เขาบอกจะยอมให้เธอกระโดดถีบหน้า

              “บ้า ใครจะไปทำแบบนั้นกัน”

              “ข้าวจ๋า เปิดประตูหน่อย”

              พิมพ์ชนกเลือกที่จะกลับไปนอนบนเตียงอีกครั้ง เขาอยากพูดอะไรก็พูดไปเธอจะนอน

              “เอาไงดีวะ?

              ลูเซียโน่ยืนเกาหัวอย่างคิดไม่ตก พลันสายตาเหลือบไปเห็นแจกันใบใหญ่ที่วางโชว์บนโต๊ะ เรียวปากหยักยิ้มมีเลศนัย

              มือหนาปัดเอาแจกันตกแตกละเอียด เสียงดังกังวานไปทั่ว

              เพล้ง!

              “ตายแล้วคุณลูเซียโน่!

              พุดซ้อนที่กำลังจะเข้านอนรีบวิ่งขึ้นมาดูก็พบร่างสูงนอนอยู่ข้างๆ เศษแจกันที่กระจายเต็มพื้น

              “นายหญิงเปิดประตูมาดูหน่อยเถอะค่ะ”

              พุดซ้อนร้องเรียก พิมพ์ชนกรีบวิ่งมาเปิดประตู

              “คุณ!” เสียงหวานตกใจปรี่ไปประคองศีรษะคนตัวโต

              “อย่าบอกนะว่าเมาจนเดินชนแจกันตกแตกเนี่ย”

              เธอว่าเพราะได้กลิ่นเหล้าผ่านลมหายใจของเขา

              “น่าจะใช่ค่ะ”

              “ข้าวจ๋า ปวดหัวจังเลย”

              พอเห็นเธอสนใจเขาก็รีบอ้อนต่อทันที ใบหน้าหล่อเหลาทำเนียนซบอกของเมีย สูดดมกลิ่นกายที่แสนคิดถึงเข้าเต็มปอด

              “ป้าช่วยหน่อยค่ะ” พิมพ์ชนกหันไปขอร้องพุดซ้อน

              “ค่ะๆ”

              ทั้งสองช่วยกันประคองร่างสูงใหญ่ให้นอนลงบนเตียงกว้างได้สำเร็จ ลูเซียโน่ทำราวกับเมามาก มือไม้ป่ายปัดหมอนใบโตมั่วไปหมด

              “เดี๋ยวป้าไปเอาผ้าชุบน้ำมาให้นายหญิงเช็ดหน้าเช็ดตาให้นายนะคะ” พุดซ้อนอาสา พิมพ์ชนกพยักหน้า

              ห้องทั้งห้องเหลือเพียงเขาและเธอเท่านั้น ลูเซียโน่ยังคงเล่นละครต่อเนื่อง ปากหยักทำทีพึมพำไปเรื่อย

              “ผัวผิดไปแล้วเมียจ๋า ผัวรักเมียนะ รักเมียที่สุดในโลกเลย”

              เขาจงใจพูดเพื่อให้เธอรู้ แก้มนวลแดงระเรื่อขึ้นมา

              “เมาขนาดนี้ขับรถกลับมาได้ยังไงเนี่ย ดีที่ตำรวจไม่จับ” เธอนั่งลงข้างๆ เขา จัดการปลดกระดุมเสื้อเม็ดบนออกสามเม็ด

              “เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้นะคะ”

              พิมพ์ชนกบอกเสียงเรียบ เธอยังไม่หายโกรธเขาหรอก แต่พอเห็นสภาพเมามายไม่รู้เรื่องก็อดเวทนาไม่ได้ และที่สำคัญเธอรู้อยู่เต็มอกว่าเขาดื่มหนักเพราะอะไร ความจริงที่ลูเซียโน่พยายามงอนง้อก็เห็นถึงความพยายามอยู่ รู้ว่าเขาเสียใจกับสิ่งที่พลั้งพลาด แต่เป็นเพราะเธอเอง เธอยังลืมความเจ็บปวดในคืนนั้นไม่ได้ มันฝังใจจนไม่กล้าให้อภัยเขา

              มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง พิมพ์ชนกไม่อยากต้องเสียใจแบบนั้นอีก

              “มาแล้วค่ะ”

              พุดซ้อนกลับมาพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กและแก้วใบโตที่ใส่น้ำมาครึ่งค่อน

              “ป้าไปนอนพักเถอะค่ะ เดี๋ยวทางนี้ข้าวจัดการเอง”

              เที่ยงคืนจะตีหนึ่งแล้วหญิงสาวไม่อยากให้พุดซ้อนต้องมาอดหลับอดนอนไปกับตน

              “ค่ะๆ”

              หญิงชราแอบอมยิ้มแล้วรีบออกจากห้อง ไม่ลืมปิดประตูลงกลอนให้เสร็จสรรพ อย่างน้อยๆ ก็ขอให้เขาสองคนได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันบ้าง เป็นเดือนๆ แล้วที่พิมพ์ชนกไม่ยอมยกโทษให้นายใหญ่ ความที่รับใช้ลูเซียโน่มานานพุดซ้อนทราบดีว่าชายหนุ่มโหยหาเมียรักมากแค่ไหน

              “อื้อ! ไม่อาว ข้าวจ๋า ฉ้านร้ากเธอน้า”

              คนแสร้งเมาทำลากเสียงยาว เขาเล่นสมบทบาทจนแอบภูมิใจอยู่ลึกๆ

              “ดิ้นอยู่นั่นแหละ อยู่นิ่งๆ ได้ไหมคุณ”

              พิมพ์ชนกหงุดหงิดที่เขาเอาแต่ดิ้นไปมา เธอเลยต้องใช้เวลาตรึงร่างสูงเอาไว้เพื่อทำการเช็ดตัวได้สะดวก

              “ไม่อาว

              “ตัวเหม็นเหล้าแบบนี้จะไม่ให้เช็ดได้ยังไง ดื่มหรืออาบมากันแน่เนี่ย!

              หล่อนตวัดมองค้อนคนเมา มือเรียวบิดน้ำออกพอหมาดๆ แล้วนำผ้าสีขาวเช็ดตามกรอบหน้าคมคาย

              “ดื่มเหล้าแล้วก็ขับรถ คุณไม่ห่วงตัวเองบ้างหรือไง ถ้าเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไง ถ้าคุณตายขึ้นมาแล้วฉันจะ

              เสียงหวานเงียบทันใด

              ฉันจะอยู่ยังไง ถ้าคุณตายขึ้นมา

              จู่ๆ ความรู้สึกกลัวก็แล่นจุกอก ชีวิตของเธอไม่เหลือใครแล้วนอกจากเขา ถึงแม้จะเกลียดที่ถูกป้าแท้ๆ ขายอย่างอยุติธรรมแต่เธอก็ยอมรับว่าเขาดูแลเธอดีมาก ถ้าไม่มีเขาแล้วเธอจะอยู่ยังไง ตอนนี้เธอคือผู้หญิงตัวคนเดียวเท่านั้น

              “เธอกลัวฉันตายเหรอ”













    คุยกันหน่อยนะคะ

            บอกแล้วว่าการง้อของเฮียมีผลต่อจิตใจน้องเด้อ น้องเห็นค่าเด้อ ตอนหน้าเขาจะหวานกันแล้วนะรู้ยัง อิอิ >///<

            อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน E-Book จะวางจำหน่ายประมาณ 50% ของเนื้อเรื่องนะคะ ฝากติดตามด้วยน้า

            อัพนิยายทุก จ - และ หยุดอัพวันอาทิตย์นะคะ

            เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ



    มาแว้ววววว!!!!!!!

    กรงรักเถื่อนสวาท สามารถดาวน์โหลดได้แล้วนะคะ

    ไปโหลดกันเยอะๆ นะคะ

    เพื่อนแพงจะอัพในเว็บถึงบทที่ 15 นะคะ

    จากนั้นจะหยุดอัพนะคะ เพราะ E-Book ออกแล้ว

    ขอบคุณสำหรับคอมเม้นและการติดตามที่ดีเสมอมาจ้า 









    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×