คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : 5.3 - กำจัดเสี้ยนหนาม ( จบตอน )
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 5
กำจัดเสี้ยนหนาม
“จะเก็บทำไม ฉันกำลังหิวพอดีเลย”
น้ำเสียงที่หล่อนอยากหลีกหนีมากที่สุดดังขึ้นจากทางด้านหลัง
พิมพ์ชนกตัวแข็งทื่อ ไม่กล้าหันกลับไปมองต้นตอของเสียง
“เอาอาหารกลับมาวางที่เดิมพิมพ์ชนก”
ลูเซียโน่ทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ตรงหัวโต๊ะอันเป็นที่ประจำของตน
หัวใจดวงน้อยเต้นรัวไม่เป็นจังหวะ
เรียวปากอิ่มเม้มสนิทเป็นเส้นตรง หัวสมองตีรวนทุกสิ่งอย่าง
จ้องมองพุดซ้อนที่ส่งแววตาเห็นใจมายังเธอ
“พิมพ์ชนก!”
น้ำเสียงเริ่มไม่พอใจเมื่อเจ้าหล่อนเอาแต่นิ่ง
พุดซ้อนพยักหน้าส่งสัญญาณให้สาวเจ้านำอาหารกลับไปวางที่เดิม
พิมพ์ชนกจำใจหันหน้าเผชิญกับลูเซียโน่ แววตาของเขาที่จดจ้องยังคงร้อนแรงเสมอ
“มาสิ”
เขาควักมือเรียกสาวน้อย
พิมพ์ชนกทำตัวไม่ถูก เหมือนความหวังที่ต้องการเป็นอิสระพังทลายลงในพริบตา
เขากลับมาแล้ว
และวันนี้ก็ครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์ที่ตกลงกันไว้!
“กินข้าวด้วยกันก่อน”
เสียงเข้มกล่าว ก่อนพยักหน้าให้สาวใช้จัดการตักข้าวลงบนจานกระเบื้อง
อาหารที่ว่าน่ารับประทานดูหม่นหมองเมื่อหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าก้มตา
เขี่ยข้าวในจานไปมาโดยไม่กล้าสบมองชายหนุ่ม
ลูเซียโน่รู้ดีว่าเธอกำลังคิดสิ่งใดอยู่ เขารู้ว่าเธอลำบากใจไม่น้อยที่เห็นเขา
แล้วยังไงล่ะ คิดหรือว่าคนอย่างเขาจะปล่อยให้เหยื่อแสนหวานรอดพ้นกรงเล็บไปได้ง่ายๆ
ไม่มีทางเสียหรอก
“ไม่หิวหรือไง?”
เขาตัดสินใจถามเมื่อเห็นหล่อนไม่ยอมตักข้าวเข้าปากเลยสักคำ
พิมพ์ชนกสะดุ้งเล็กน้อย
“เปลี่ยนเมนูไหม
หรือว่าอยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า ฉันจะได้ให้คนไปทำมาให้”
“ไม่ต้องค่ะ”
พิมพ์ชนกรีบปฎิเสธ “ฉันแค่ไม่ค่อยหิว”
“ไม่ค่อยหิวหรือกินไม่ลงกันแน่”
คนพูดรู้ทัน แม้จะว่าเช่นนั้นแต่ร่างสูงก็ตักอาหารเข้าปากอยู่เรื่อยๆ
จนข้าวในจานเริ่มพร่องลงไปมาก
“กินให้อิ่มพิมพ์ชนก
คืนนี้เรามีเรื่องต้องเคลียร์กันอีกยาว!”
เริ่มแล้วสินะ
หญิงสาวมองอีกฝ่ายในท่าทีตื่นตระหนกระคนลำบากใจ ผิดกับเขาที่ทำตัวสบายๆ
แถมยังทานข้าวมากกว่าสองจานอีกต่างหาก
“ฉันอิ่มแล้ว
ขอตัวก่อนนะคะ”
พูดจบสาวเจ้าก็รีบลุกเดินหนีขึ้นชั้นสองทันที
ลูเซียโน่แอบหงุดหงิดใจ อะไรคืออิ่มในเมื่อหล่อนยังไม่แตะข้าวแม้แต่เม็ดเดียว
ชายหนุ่มยกแก้วน้ำขึ้นดื่มก่อนเช็ดปากด้วยผ้าสีขาวอย่างลวกๆ
ก้าวเท้าเดินตามร่างบางไปติดๆ
พิมพ์ชนกรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งเมื่อรับรู้ถึงการมาเยือนของอีกฝ่าย
อีกนิดเดียวก็จะถึงห้องนอนอยู่แล้ว
อีกนิดเดียวเท่านั้น
ถ้าไม่ติดตรงที่ว่า…
“ดูรีบร้อนจังเลยนะ”
มือหนาคว้าแขนเรียวดึงร่างบางเข้าหาตัว ไม่ได้กระชากหรือทำรุนแรงอะไร
“คะ
คือฉันเหนียวตัวค่ะ อยากอาบน้ำ” พิมพ์ชนกหาข้ออ้างไปเรื่อย
“ถ้างั้นก็ไม่ต้องรีบหรอก
หลังจากทำกิจกรรมเสร็จค่อยอาบทีเดียวก็ได้”
น้ำเสียงเข้มแหบพร่า
จดจ้องดวงหน้าหวานไม่วาง พิมพ์ชนกอยากกัดลิ้นตายซะเดี๋ยวนี้
อาการคุกคามของเขาบ่งบอกว่าหื่นกระหายเพียงใด
“ฉัน…”
น้ำตาพาลจะไหล คนมองพ่นลมหายใจหงุดหงิด
“หมดเวลาเล่นบทโศกแล้วพิมพ์ชนก มันถึงคราวที่เธอต้องทำตามข้อตกลงแล้ว!”
“คุณลูเซียโน่!”
เสียงหวานร้องลั่นเมื่อเขาอุ้มร่างเธอขึ้นแนบอก
เดินดุ่มๆ ลงบันไดท่ามกลางสายตานับสิบของชายชุดดำและบรรดาสาวใช้
แต่ก็ไม่มีใครกล้ามองผู้เป็นนายเท่าใดนัก ส่วนมากจะก้มหน้างุดเพราะกลัวถูกตำหนิ
ยิ่งมีสาวเจ้าในอ้อมแขนด้วยแล้ว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเลยทีเดียว
“ปะ ปล่อยเถอะค่ะ”
ลูเซียโน่วางร่างบางลงยืนกับพื้นกระเบื้องลายหินอ่อนเนื้อดี
ห้องสี่เหลี่ยวกว้างใหญ่อันมีกระจกรายล้อมส่องสะท้อนเงาของผู้มาเยือน
เครื่องออกกำลังกายหลากหลายชนิดเด่นตระหง่านเป็นระเบียบ
ถูกแบ่งแยกจัดมุมให้เข้าที่สวยงาม
หากไม่ใช่เวลาที่เธอจะมาชื่นชมบรรยกาศห้องฟิตเนสอันหรูหรา
ผู้ชายที่กำลังปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกทีละเม็ดต่างหากที่ควรสนใจ!
“คะ คุณจะทำอะไร?”
พิมพ์ชนกเสียงสั่น ถอยเท้าหนีโดยอัตโนมัติ
“ทำตามข้อตกลงไง”
พูดไปมือก็ปลดกระดุมไป จนกระทั่งถึงเม็ดสุดท้าย
เขาปล่อยมันคาไว้อย่างนั้น
สาปเสื้อที่แยกออกจากกันเผยให้เห็นแผงอกกว้างอันมีไรขนปกคลุม หัวใจสาวเต้นระส่ำ
กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก
“ไม่พร้อมค่ะ”
หล่อนพูดตามที่ใจคิดทุกประการ ทว่าคนฟังตาวาว
“อะไรคือไม่พร้อม!” หางเสียงเข้มตวัดถาม
“ขอเวลาฉันหน่อยได้ไหมคะ
ฉันไม่พร้อมจริงๆ”
พิมพ์ชนกน้ำตาคลอ
ไม่ใช่มารยาหรือลูกอ้อนอันใด หากแต่เธอกลัวเขาจริงๆ
“หยุดร้อง!”
ลูเซียโน่กดเสียงต่ำ
พอกันทีกับน้ำตาของเธอ กี่ครั้งแล้วที่เขาใจอ่อนให้เพราะมัน
วันนี้อย่าหวังเลย
“เราตกลงกันแล้วพิมพ์ชนก
เธอจะมาเล่นลิ้นกับฉันไม่ได้!”
เขาหรืออุตส่าห์ยอมอดทนอดกลั้นทำตามข้อตกลงทุกประการ
เวลาเห็นใบหน้าหวานอยากจับหล่อนแก้ผ้าเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำไม่ลง
นึกสงสารนึกเป็นห่วงทุกอย่าง ผิดกับพิมพ์ชนก วันๆ เอาแต่หวาดระแวงและพยายามหลบหน้า
พูดคุยกับทุกคนได้ยกเว้นเขาที่เอาแต่ทำตาเศร้าใส่ตลอดเวลา
และยิ่งนึกถึงรูปภาพที่สาวเจ้ายิ้มให้กับออสตินหัวใจก็ยิ่งหน่วงลึก
กับเขาไม่มีแม้แต่รอยยิ้มให้ กลับคนอื่นแจกจ่ายเป็นว่าเล่น
ขนาดเจมส์ลูกน้องคนสนิทเธอยังมอบไมตรีให้อย่างอ่อนโยน แล้วเขาล่ะ? ทำไมเขาไม่ได้!
คิดแล้วเกิดความอิจฉา
อยากเก็บร่างบางให้ผนึกอยู่กับตนตลอดไป อยู่กับตนแต่เพียงผู้เดียว!
“ฉันใจดีกับเธอมามากแล้วพิมพ์ชนก
เธอโตแล้ว ไม่ควรวิ่งหนีความจริง” คนพูดคล้ายต้องการสั่งสอนไปในตัว
“ไม่ค่ะ! ความจริงแบบนี้ฉันไม่มีวันรับได้
คุณก็รู้ว่าฉันไม่เต็มใจ ฉันไม่เคยอยากอยู่ที่นี่
สถานะผู้หญิงของคุณฉันก็ไม่ต้องการเลยสักนิดแต่คุณก็ยังบังคับฉัน
คุณมันคนเห็นแก่ตัว บังคับคนไม่มีทางสู้!!!”
พิมพ์ชนกระบายความอัดอั้นในหัวใจ
แก้วหูคนฟังสั่นระริก ตรงเข้าบีบแขนเรียวอย่างแรง
“เจ็บค่ะ…”
“แล้วฉันเจ็บไม่เป็นหรือไง
ฉันมันน่ารังเกียจมากหรือพิมพ์ชนก ทั้งๆ ที่ฉันชัดเจนว่ารู้สึกยังไงกับเธอ แต่เธอก็ยังทำท่าทางรังเกียจฉัน!”
เขาไม่เคยลงทุนทำแบบนี้กับใครมาก่อน
หล่อนเป็นคนแรกและคาดหวังให้เป็นคนสุดท้าย
“ก็ฉันไม่ต้องการ
คุณเองก็โตพอที่น่าจะรับความจริงได้แล้ว ผู้หญิงไม่รักก็ไม่ควรบังคับหรือฝืนใจ!” วาจายอกย้อนได้เจ็บแสบ
ลูเซียโน่สะอึก
ความทรมานกัดกินก้อนเนื้อข้างซ้ายจนเต้นไม่เป็นจังหวะ ยิ่งเธอพูดเขาก็ยิ่งเดือด
กรามแกร่งบดเบียดยามมองสบนัยน์ตาสาว พิมพ์ชนกหวาดกลัวเหลือเกิน
“ไม่!”
เพียงคำเดียวสั้นๆ
น้ำตาของหล่อนก็รินไหล
“คนอย่างลูเซียโน่ถ้าพอใจแล้วต้องได้!!!”
จะรอดไหม จะรอดหรือเปล่า อร๊าย มาร่วมลุ้นไปพร้อมๆ กันนะคะ
อัพให้อ่านเป็นตัวอย่างก่อน E-Book จะวางจำหน่ายประมาณ
50% ของเนื้อเรื่องนะคะ ฝากติดตามด้วยนะคะ
อัพนิยายทุก จ - ส และ หยุดอัพวันอาทิตย์นะคะ
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เก๋าด้วยน้าตะเอง จุ๊บๆ
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ
จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
โปรโมรชั่นนิยายทุกเรื่องลดราคาเหลือเพียง
62
บาท
เท่านั้นจ้า รีบไปโหลดกันเด้อ
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น