ตอนที่ 9 : บทที่ 8 - กึก ๆ กะ ๆ มันคืออะไรหว่า ? ( 100% )
ขออนุญาตฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ ไปกดถูกใจกันเยอะๆ น้า
บทที่ 8
กึก ๆ กะ ๆ มันคืออะไรหว่า ?
“โห! พัฒนาเยอะเหมือนกันนะยะหล่อน ><”
เสียงแซวดังออกจากปากของกระปุกในทันทีที่มันรับรู้เรื่องราวต่างๆ ความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้นเมื่อวานระหว่างฉันกับนูโวถือเป็นอะไรที่ดีมากๆ เพราะไม่แน่มันอาจจะเป็นนิมิตหมายที่ดีที่ฉันจะได้สานความสัมพันธ์กับเขา
ซึ่งมันก็จะเข้าตามแผนทุกขั้นตอน ^^
“ใช่ ฉันก็คิดเหมือนกัน แต่ว่าเมื่อวานนะแก เขาน่ารักและอบอุ่นมากเลยแหล่ะ >O<”
ฉันนั่งกัดหมอนลายโดเรม่อนของยัยกระปุกด้วยความเขินยามนึกถึงเรื่องเมื่อวาน ลืมบอกไปว่าวันนี้เป็นวันเสาร์ ฉันเลยถือโอกาสมานั่งเล่นนอนเล่นอยู่ที่บ้านของยัยกระปุก ยัยนี่อยู่บ้านคนเดียวมีแค่แม่บ้านมาคอยทำความสะอาดให้ เนื่องจากพ่อแม่ของยัยกระปุกเปิดบริษัทอีกหลายสาขาอยู่ที่ต่างประเทศ เลยต้องประจำการอยู่ที่นั่นมากกว่าที่จะอยู่เมืองไทย
กระปุกเพื่อนฉันก็เลยต้องกลายเป็นโดดเดี่ยวผู้เดียวดายไปตามระเบียบ
“นี่ๆๆ ให้มันน้อยๆ หน่อยย่ะ อย่าลืมสิว่าอีตานั่นเขาเป็นเกย์นะ ทำท่ายังกับว่าจะมีใจให้เภทที่สามแล้วงั้นน่ะ ยัยเต่า -_-^”
ความจริงเกี่ยวกับเขาที่ทำให้ฉันปวดหัวใจ T_T
ถ้าเกิดเป็นเกย์ที่ไม่หล่อไม่ดูดีเหมือนนูโว ฉันก็คงไม่ต้องมานั่งคอยระวังหรือว่าหักห้ามใจทุกครั้งที่เราได้ใกล้ชิดกันหรอก แต่นี่อะไร หล่อ สูง ขาว ตี๋ ดูดีอย่างกับว่ามีชีวอนสองอยู่ในเมืองไทย ผู้หญิงที่ไหนมันจะไปอดใจได้ล่ะ จริงไหม?
“ฉันรู้แล้วน่า ไม่ได้มีใจให้สักหน่อย -_-*”
“ย่ะ! ให้มันจริงเถอะ”
‘ลมหายใจเหมือนหยุดไปในห้วงเวลานี้ เช่นหัวใจลอยหลุดไปทันทีที่สบตา’
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นในระหว่างการสนทนา ฉันจึงละการเมาส์มอยเอาไว้ แล้วรีบกดรับกรอกเสียงใสลงไปยังปลายสาย
“ฮัลโหลค่ะ”
เบอร์แปลกไม่คุ้นเลยแฮะ -_-^
( กะ กึกๆๆ ธะ ธะ เธออยู่ที่ไหน กะๆๆ กึกๆๆ )
OoO เอาแล้วไงคุณพระ โรคจิตที่ไหนโทรมาล่ะเนี่ย >_<
“คะ คุณเป็นใครเหรอคะ >O<” ลองถามๆ ไปก่อนเผื่อว่าอาจจะไม่ใช่ก็ได้
( หืดๆๆ ( เสียงลมหายใจ ) กะ กึกๆ กะ กึกๆ มะ มาหาฉันหน่อย )
ฮือๆ TT_TT ให้ไปหาด้วย หนูไม่ไปน้า ><
“มีรัยอ่ะแก ใครโทรมาทำไมทำหน้าแปลก ๆ” ยัยกระปุกถามเมื่อเห็นสีหน้าหวาดกลัวของฉัน
“ใครก็ไม่รู้แก เสียงหื่นมากอ่ะ โรคจิตแน่เลย >O<” น่าขนลุกขนพอง
“O_o เหรอ! แกลองคุยให้แน่ใจดิ ถ้ามันโรคจิตแล้วค่อยวาง”ยัยกระปุกเสนอความคิดเห็น
“อืมๆ” ฉันรับคำยัยกระปุกก่อนที่จะตัดสินใจกรอกเสียงลงไปยังปลายสายอีกครั้ง ที่คาดเดาว่าน่าจะเป็นไอ้โรคจิตที่ไหนสักแห่งโทรมารบกวน
“ปะ ไปไหนคะ”
( กึกๆๆ กะๆๆ มะ มาเร็วๆ กึกๆ หน่อย กะๆ ) เสียงมันน่ากลัวแท้หล้า T^T
“ กึกๆ กะๆ ระ เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ กะๆๆ กึกๆๆ”
อ๊ากกกก! มันทำฉันกลัวจนเผลอเลียนเสียงมันไปแล้ว ก็อปปี้มาเป๊ะๆ เกิดมันเป็นเสียงที่จดลิขสิทธิ์เอาไว้ฉันไม่ต้องไปนั่งกินข้าวแดงในคุกหรอกเหรอ ( ยังมีอารมณ์มาเล่นได้อีกยัยนี่ =_= )
( กะๆๆ ยะ อย่าถามมากได้ไหม กึกๆๆ อะ ออกมาหาหน่อย กะ กึก กะ ฉะ ฉันไม่ไหวแล้ว หืดหาด ( เสียงลมหายใจที่ดังมาก ) มันพุ่งแล้ว มาเร็วๆ สิ กึกๆๆ กะๆๆ )
O_O พุ่ง! อะไรคือมันพุ่งแล้ว กรี๊ดดดด!!! ไอ้บ้านี่มันต้องการจะสื่ออะไรกับฉันกันแน่เนี่ย >_<
“ไอ้โรคจิต! ไอ้พ่อแม่ไม่สั่งสอน! ไอ้คนไม่ดีของสังคม ไอ้ ไอ้ อะไรก็ได้ที่มันไม่ดี แกไปคิดเอาเองล่ะกัน น่าเกลียดเป็นที่สุด!!!”
ตื๊ด ~
จบการสนทนาแต่เพียงเท่านี้
“โรคจิต?” ยัยกระปุกทำหน้าตกใจ
“ใช่ มากด้วย!”
คอยดูนะถ้ามันโทรมาอีกฉันจะไปฟ้องคุณปวีณาให้ไปเล่นงานไอ้โรคจิตบ้านั่น >_< สังคมสมัยนี้เสื่อมโทรมมากจริงไม่ติงนัง เดินสวนกันไปมาใครจะรู้ได้ว่าเราอาจจะเจอคนบ้า คนโรคจิตไม่ต่ำกว่าหนึ่งร้อยคนในแต่ละวัน อ๊ากกกก! คิดแล้วโมโห โกรธ มันพุ่งแล้วบ้าบออะไรกัน >O< โมโหเว้ย! โมโห
“ระวังๆ ไว้บ้างนะสมัยนี้ผู้คนน่ากลัวทั้งนั้นเลย ><”
ฉันพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของยัยกระปุกเพื่อนรัก ฉันมองโทรศัพท์อีกครั้งด้วยความหวาดกลัว หวังว่ามันคงจะไม่โทรมาอีกแล้วนะ >_< ถึงจะไม่ได้เห็นหน้าเห็นตัวเป็นๆ แค่ได้ยินเสียงอย่างเดียวก็เล่นเอาฉันกลัวจนขี้หดตดกระจายไม่เป็นทิศไม่เป็นทางแล้ว YOY
‘ลมหายใจเหมือนหยุดไปในห้วงเวลานี้ เช่นหัวใจลอยหลุดไปทันทีที่สบตา เธอหยุดยั้งวันเวลาแค่เราได้พบกันในวันนี้’
O_O
มันมาอีกแล้วครับท่าน T_T
“กระปุกแกรับหน่อย ด่ามันทีฉันขอร้อง ฉันกลัวมันอ่ะ TOT”
“โอเค! เดี๋ยวแม่จะด่าให้ลืมบ้านเกิดตัวเองเลยคอยดู”
ไอ้โรคจิตฉันขอเตือนแก จงรีบวางไปก่อนที่รูหูจะฉีกขาดเพราะเสียงด่าของเพื่อนฉัน =_=^
“โทรหาพระแสงอะไรนักหนายะ! ไม่มีการงานทำหรือไงหะ ถึงได้มาเที่ยวสร้างความรำคาญทำตัวน่าเกลียดกับชาวบ้านชาวช่องเขาน่ะหะ!! รู้ซะบ้างสิว่าผู้หญิงบอบบางน่าทนุถนอมอย่างเพื่อนฉันกลัวแกนะยะ ไอ้โรคจิตวิปริต! ไร้การศึกษา! ไม่มีสัมมาคาระ ไม่...”
O_o เกิดเหตุใดขึ้น ทำไมยัยกระปุกทำหน้าคล้ายโลกแตกแบบนั้น ทำไมไม่ด่าไอ้โรคจิตมันต่อล่ะ >_< หรือว่ายัยกระปุกโดนไอ้บ้านั่นมันขู่จะฆ่าหมกปูนซีเมนต์ ( ไปไกลแล้วพี่น้อง T^T )
“อ่ะ เขาขอคุยกับแก >_<”
“O_o คุยกับฉัน เขาไหนอ่ะแก?” ฉันถามด้วยความสงสัย
“เขาไหนแกคุยด้วยเดี๋ยวก็รู้เองนั่นแหล่ะ รับไปสิ ><”
ฉันรับโทรศัพท์มือถือต่อจากกระปุก ค่อยๆ เอาโทรศัพท์มือถือสุดที่รักแนบใบหู หัวใจเต้นตึกตักด้วยความกลัว และสิ่งที่ได้รับรู้ก็คือ...
“คะ ค่ะ” เสียงสั่นมาก -_-^
( กึกๆ กะๆ ยะ ยัยบื้อ กะๆ กึกๆ หะ หาว่าฉันเป็นโรคจิตเหรอ ยัยปัญญาอ่อน กึกๆ )
OoO
ชัดเจน! เรียกฉันว่ายัยบื้อไม่มีใครที่ไหนในปัฐพีอีกแล้ว นอกเสียจาก...
“นะ นูโวเองเหรอ ทำไมนายต้องทำเสียงหื่นกามแบบนั้นด้วยเล่า ตกใจหมดเลย และที่สำคัญนายรู้เบอร์มือถือฉันได้ไง >O<”
( กะๆ กึกๆ ไม่ต้องถามมากหรอกน่า ฉะ ฉันไม่สบายมากยัยบื้อ นะ หนาวจนจะกลายเป็นน้ำแข็งก้อนได้แล้วเนี่ย กึกๆ กะๆ )
มันก็ยังมีเสียง กะๆ กึกๆ อยู่ดีไม่มีถอย -_-&
“จริงเหรอ! แล้วตอนนี้นายอยู่ที่ไหนอ่ะ”
( กึกๆ อยู่ห้างมั้งยัยเซ่อ มะ ไม่สบายก็ต้องอยู่ที่คอนโดฯฉันน่ะสิ กะๆ กึกๆ )
เหอะ ดูเอา ปล่อยให้นอนไม่สบายตาคาที่เลยจะดีไหมเนี่ย >_<
“จะให้ฉันไปหานายเหรอ ตอนนี้เลยเนี่ยนะ”
( กึกๆ กะๆ หรือว่าเธอจะมาตอนที่ฉันหายป่วย ก็ต้องมาตอนนี้น่ะสิ เธออย่าพูดเหมือนคนไม่เต็มบาทได้ไหมเนี่ย ฉะ ฉันจะตายอยู่แล้วนะ กึกๆๆ กะๆๆ มาเร็วๆ เลย จำทางมาคอนโดฯ ฉันได้ใช่ไหม กึกๆ )
ดี! จงตายไปซะไอ้เกย์ปากเสีย L
“จำได้ๆ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน”
( กะๆๆ กึกๆๆ อืม มะ มาเร็วๆ นะ กึกๆ )
ตื๊ดด ~
จบการสนทนาเพียงเท่านี้ในรอบที่สอง !
………………………………
ก๊อกๆๆ
ภายในเวลาครึ่งชั่วโมงฉันก็มายืนอยู่หน้าห้องของนูโวตามที่ได้ลั่นวาจาเอาไว้ ฉันยืนเคาะประตูห้องได้ไม่เท่าไหร่ ประตูก็ถูกเปิดออกด้วยมือของเจ้าของห้อง ที่มองสภาพแล้วใกล้จะเป็นศพเข้าไปทุกนาที
ดูท่าอีตานี่จะหนักมาก -_-^
นูโวเปิดประตูให้ฉันเข้ามาในห้องเสร็จเขาก็เดินไปล้มตัวลงนอนกับโซฟาราคาแพงอย่างหมดเรี่ยวแรง ผ้าน่วมผืนหน้าถูกเอามาคุลมร่างของเขาเอาไว้ตั้งแต่ระดับคอจนถึงปลายเท้า หน้าตาซีดเซียว ดวงตาปรือปากสั่นระริกนั้นช่างกระทบต่อมความสงสารให้เกิดขึ้นในจิตใจของฉัน
“เป็นยังไงบ้าง”
ฉันนั่งลงบนโซฟาข้างๆ เขา สองตาที่ปรือขั้นรุนแรงมองฉันอย่างยากลำบาก พอมานั่งใกล้ๆ ตัวเขาแบบนี้ถึงได้รู้ว่า ร่างกายเขาสั่นไม่น้อยอยู่เหมือนกัน
“กึกๆ กะๆ นะ หนักอยู่ @ _ @”
เสียงฟันกระทบกันเวลาพูด เอิ่ม...เชื่อแล้วว่าอาการหนักจริงๆ =_=^
“ถามอีกอย่างได้ไหม ตอนที่คุยกันน่ะ ที่นายบอกว่าพุ่งแล้ว มันพุ่งแล้ว ตกลงมันคืออะไรกันเหรอ >O<”
มันคาใจฉันมากเลยกับไอ้คำพูดนี้น่ะ!
“กะๆ กึกๆ ฉันหมายถึงไข้ของฉันน่ะพุ่งขึ้นสูงแล้วต่างหาก ธะ เธอคิดว่าฉันหมายถึงอะไรที่มันไม่ดีใช่ไหมยัยบื้อ โรคจิตของแท้น่ะมันคือเธอต่างหาก ไม่ใช่ฉันเลยสักนิด กึกๆๆ กะๆๆ”
ตกลงทั้งหมดฉันเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ไตร่ตรองเสียก่อน -_-^ ( ใช่ไหม? )
“ทำไมไม่ไปหาหมอ มานอนซมให้มันได้อะไรเล่านายนี่ >_<”
เป็นน้องเป็นนุ่งพี่จะจับตีซะให้เข็ดราบ ><
“ธะ เธอเป็นห่วงฉันเหรอ กึกๆ กะๆ”
“ก็ใช่น่ะสิยะ! อาการยังกับคนใกล้ตายแบบนี้ ไม่ให้ห่วงได้ยังไงกัน อุ๊บ OXO”
กรี๊ด! พูดออกไปได้ไงว่าเป็นห่วงเต็มปากเต็มคำ
“ฉันไม่มีแรงขับรถไป กึกๆ ธะ เธอพอจะขับรถเป็นหรือเปล่า กะๆ”
“เป็น -_-^”
“กะๆ กึกๆๆ ดะ ดีเลย พาฉันไปโรงพยาบาลหน่อย ฉะ ฉันปวดหัวจนแทบจะระเบิดออกมาอยู่แล้ว @ _ @”
เห็นด้วยอย่างยิ่ง อาการแบบนี้ถ้าขืนปล่อยเอาไว้เกินหนึ่งชั่วโมง คงได้มีการอันเชิญวนรอบเมรุได้แล้วล่ะ แลจะหนักเกิ๊น =O=
หวังว่าคงไม่ใช่ไข้หวัดพันธุนรกหรอกนะ TOT
vvvvvvvvvvvv
สวัสดีค่ะ เพื่อนแพงจะลงอัพให้อ่านเป็นตัวอย่างนะคะ จำนวน 10 บท ด้วยกัน นิยายเรื่องนี้มีวางจำหน่ายในรูปแบบของ E-Book แล้วนะคะ ราคาเพียงแค่ 99 บาทเท่านั้น ( ราคาน่ารักเนอะ ^O^ ) เป็นเรื่องราวความรักปนฮาในโรงเรียน หวังว่าทุกคนจะชื่นชอบนะคะ สามารถเม้น ติ ชม ได้เต็มที่นะคะ เพื่อนแพงยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ
เพื่อนแพงฝากแฟนเพจของเพื่อนแพงด้วยนะคะ แล้วก็ขอฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
เรื่อง 'Love Love Love อุบายรักมัดหัวใจนายสุดหล่อ' มีในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะ ไปโหลดกันเล้ยย ^O^
ราคาเพียงแค่ 99 บาท เท่านั้นจ้า
ฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ สนุก แซ่บ ทุกเรื่องจ้า
( บางเรื่องกำลังโปรฯ อยู่นะคะ ภายในเดือนนี้เท่านั้น รีบหน่อยน้า โหลดเลย ^^ )
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
