ตอนที่ 4 : บทที่ 3 - เป้าหมายมีไว้พุ่งชน ! ( 100% )
ขออนุญาตฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ ไปกดถูกใจกันเยอะๆ น้า
บทที่ 3
เป้าหมายมีไว้พุ่งชน !
“ขนาดนั้นเลยเหรอแก ทำท่ารังเกียจผู้หญิงมากเลยนะนั่น O_O”
“อืม ฉันเครียดมากเลย เอาไงต่อดี -_-*”
หลังจากเหตุการณ์น่าสะพรึงกลัวเมื่อช่วงกลางวันได้ผ่านพ้นไป ตอนนี้ก็เป็นเวลาเลิกเรียน ฉันจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้ยัยกระปุกฟัง พอยัยนี่ฟังจบสีหน้าท่าทางตกใจก็มาเป็นกระบวนการ
“รังเกียจเพศตรงข้ามซะขนาดนี้ ฉันก็เริ่มจะไปต่อไม่เป็นแล้วว่ะ”
“อ้าว เฮ้ย! อย่ามาเล่นลิ้นแบบนี้นะยะ ไหนแกรับปากแล้วไงว่าจะช่วยฉันน่ะ” ฉันรีบเหวใส่
“ไอ้ช่วยมันก็ช่วย แต่ว่า… เห้ย! นั่นมัน”
ระหว่างที่เราทั้งสองคนรอรถเมล์อยู่นั้น สายตาของยัยกระปุกได้เหลือบไปเห็นใครคนหนึ่งเข้า ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอกนะ คนที่ตกเป็นประเด็นในการสนทนานั่นแหล่ะ -_-^
“นายนั่นขับรถมาโรงเรียนเลยเหรอ O_o” ฉันพูดขึ้นมาลอยๆ
“อาหะ” กระปุกพยักหน้า
“…”
“…”
“…”
“ไอ้เต่าฉันคิดอะไรออกแล้ว!”
เสียงพูดของยัยกระปุกเรียกเอาสติและสายตาของฉันให้กลับมาจ้องหน้าตัวเองอย่างรวดเร็ว มาอีกแล้วครับท่าน -_-^ ทั้งสีหน้าและแววตาที่ฉายออกมาซึ่งความมั่นใจ แผนที่ว่าคงไม่พ้นให้ฉันได้มีเรื่องขายหน้าเหมือนที่ผ่านมาอย่างแน่นอน
“อะไรเหรอ” ฉันถามในน้ำเสียงสุดเนือง ถึงจะอยากให้ยัยเพื่อนคนนี้ช่วยเหลือแค่ไหนก็ตาม แต่ในบางครั้งแผนการของยัยนี่ก็ชวนงามไส้ชะมัด!
“แกต้องกลับบ้านพร้อมกับนายเกย์นั่น” ยัยกระปุกพูดพร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“ให้หมีออกลูกเป็นควายยังจะง่ายกว่าเลยนะนั่น”
ยัยกระปุกมันกำลังฝันกลางวันอะไรอยู่หรือเปล่า ช่วยบอกให้มันตื่นทีเถอะ =_=
“ฉันมีแผน รับรองเลยว่าแกต้องได้ขึ้นไปนั่งอยู่บนรถคันหรูของนายนั่นอย่างแน่นอน”
ยัยกระปุกทำสีหน้าท่าทางได้มุ่งมั่นและเด็ดเดี่ยวเป็นที่สุด ยัยเพื่อนตัวดียกนาฬิกาที่อยู่บนข้อมือข้างซ้ายขึ้นมาดูพลางนับอะไรพึมพำๆ ที่ฉันเองก็ได้ยินไม่ถนัดนัก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉันสลับกับนูโวที่กำลังจะขึ้นรถคันหรู
“แกพร้อมสำหรับแผนการของฉันไหมเต่าน้อย”
“O_O แผนอะไร แกบอกฉันก่อนสิ”
“ตามมาแล้วแกก็จะรู้เอง”
“เฮ้ย... กระปุก!”
ยังไม่ทันที่ฉันจะได้พูดจบ ยัยกระปุกก็ลากแขนฉันให้ออกวิ่งตามตัวเองไปด้วยความเร็วสูง ดีนะที่ฉันขืนตัวเอาไว้ได้ทัน ไม่งั้นมีหวังหน้าได้ไถลไปกับพื้นถนนอย่างแน่นอน -_-^ ยัยกระปุกพาฉันวิ่งเข้าออกซอยนั้นซอยนี้มั่วไปหมด จนฉันเริ่มจับต้นชนปลายไม่ถูก
แล้วนี่ถ้าจะให้เดินกลับไปที่เดิมจะกลับออกไปได้ไหม >O<
“แฮ่ก ฉันนะ...เหนื่อยแล้วนะแก =O=”
ฉันบ่นอุบหลังจากที่ยัยกระปุกพาฉันมาหยุดอยู่ที่ซอยๆ หนึ่งซึ่งฉันก็ไม่คุ้นเคยกับซอยนี้มาก่อน ยัยกระปุกไม่ได้สนอกสนใจในเสียงบ่นของฉันเลยสักนิด นอกจากเอาแต่ทอดสายตาจ้องมองนาฬิกาบนข้อมืออย่างร้อนรน จนฉันอดตั้งคำถามไม่ได้
“แกกำลังทำอะไรอยู่เนี่ย ช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม จู่ๆ ก็มาพาฉันวิ่งเข้าวิ่งออกซอยนั้นซอยนี้ ฉันเหนื่อยนะยะยิ่งหุ่นบางร่างน้อยอยู่ แกนี่ทำไมทำอะ กรี๊ดดด!”
ร่างทั้งร่างของฉันถูกยัยเพื่อนตัวดีผลักออกมายืนเด่นหราอยู่กลางถนนหน้าซอย รถปอร์เช่เปิดประทุนคันหนึ่งกำลังเคลื่อนที่เข้ามาทางฉันด้วยความเร็ว
ใกล้แล้ว มันมาแล้วววว ><
อ๊ากกก! ยัยกระปุกคิดจะฆาตกรรมฉันเหรอ ฮือๆ ป๊าม๊าจ๋า ชาตินี้หนูบุญน้อยนักเกิดมายังไม่ได้ตอบแทนพระคุณป๊ากับม๊าเลยก็ต้องมาตายซะแล้ว T^T ลาก่อนพี่ไก่ทองสุดที่รัก ลาก่อนเรื่องวุ่นวายต่างๆ นานาที่เกิดขึ้น
และ...ลาก่อนนายนูโว
เอี๊ยด!!!
ชนแล้วฉันถูกชนแล้ว ฮือๆๆ นี่คือความตายใช่ไหม ความตายมาเยือนฉันแล้วจริงๆ ใช่ไหม ฮือๆๆ T_T
“นี่เธอ! อยากตายมากหรือไงหะ ถึงได้วิ่งตัดหน้ารถฉันน่ะหะ!!”
โอ๊ย >O< ยมบาลดุแท้หนอ
“ยัยบื้อลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้นะ เธอบ้าหรือเปล่าเนี่ย!”
ยมบาลสั่งให้ฉันลืมตาแล้ว ท่านจะเอาหนูไปคิดบัญชีดำใช่หรือเปล่า โฮกฮาก TTOTT
“กรี๊ด!”
ร่างของฉันถูกเขย่าอย่างแรงจนศีรษะสั่นคลอนไปหมด
“ลืมตาเดี๋ยวนี้!”
+_O
O_+
O_O
ว้าว ~ ยมบาลทำไมหล่อจังเลย อร๊ายย แบบนี้ความตายก็ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่คิดน่ะสิ
แต่เดี๋ยวก่อน? ทำไมฉันถึงได้รู้สึกคุ้นหน้าคุ้นตายมบาลท่านนี้จังเลยแฮะ เหมือนเคยได้เห็นที่ไหนมาก่อนเลย มองหน้าให้ชัดเจนอีกทีเลยดีกว่า เผื่อจะเป็นคนรู้จักกัน
นะ... นูโว
“นายเองหรอกเหรอ”
ฉันถามอย่างเลื่อนลอยเมื่อเพ่งสายตาดูอีกที ก็รู้เลยว่าคนตรงหน้าไม่ใช่ใครที่ไหน หากแต่เป็นนายนูโวนั่นเอง
“ก็ฉันน่ะสิ ทำไมหะยัยบื้อ เธออยากตายมากถึงขนาดเที่ยวมาวิ่งตัดหน้ารถคนอื่นเขาเลยหรือไง!”
นูโวตวาดฉันอย่างไม่ลดละ ฉันยอมรับว่าเขาน่ากลัวมากเลยในยามที่โกรธสุดขีดแบบนี้ มือใหญ่ส่งแรงบีบมายังต้นแขนของฉันประหนึ่งว่าอยากจะหักกระดูกให้แหลกคามือ ฉันนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดเมื่อเริ่มได้สติขึ้นมา
“นาย ปล่อยแขนฉันก่อนได้ไหม ฉันเจ็บนะ TOT” ฉันพูดกับนูโวที่กำลังโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ
“เหอะ”
นูโวสะบัดแขนฉันออกอย่างแรงจนฉันเซไปเล็กน้อย ก่อนที่เจ้าตัวจะส่งสายตาเพชฌฆาตกลับมายังที่ตัวปัญหาอย่างฉันอีกครั้ง
“ทีหลังถ้าอยากจะตายมากนักก็ไปกระโดดตึกตาย หรือไม่ก็ไปเดินใกล้ๆ บ่อจระเข้ให้มันเขมือบไป ยังจะมีประโยชน์ยิ่งกว่ามาคิดตายแบบสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่นแบบนี้!”
“นายหยุดด่าฉันสักทีได้ไหม ฉันเองก็ขวัญเสียเป็นเหมือนกันนะ แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้คิดอยากจะตายอย่างที่นายพูดสักหน่อย”
“ถ้าไม่อยากตายแล้ววิ่งมาตัดหน้ารถฉันทำไมล่ะหะ!”
อีตานี่มันยังคงตวาดฉันไม่ยอมเลิกรา…
“ก็ฉันถูก เอ๊ะ หายไปไหนแล้วเนี่ย ยัยเพื่อนบ้าเอ๊ย >_<”
พอฉันมองไปที่ที่เคยยืนอยู่กับยัยกระปุกก็ไม่เห็นแม้แต่เงาหัวของยัยเพื่อนบ้านั่นแล้ว โอ้ O_o หรือว่านี่จะเป็นหนึ่งในแผนการของยัยกระปุก ที่ยัยนั่นบอกว่าฉันจะต้องกลับบ้านพร้อมกับนูโว ที่แท้มันก็เป็นแบบนี้นี่เอง ทำไมฉันโง่แบบนี้เนี่ย เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ฉันก็ยังนึกไม่ถึงในตอนแรก
“ไหน เธอมองหาใคร ฉันไม่เห็นจะมีใครเลยยัยประสาท!”
หนอย >< ฉันทนอีตาเกย์ปากจัดนี่ไม่ไหวแล้วน้า
“นายมันแย่ที่สุด ขับรถจนจะชนผู้บริสุทธิ์อย่างฉันแล้วยังจะมีหน้ามายืนด่าฉันปาวๆ อีก ไม่มีมารยาททางสังคม ไม่มีจิตเมตตากรุณา ไอ้คนใจดำ! ใจคับแคบ!”
ระเบิดแตกแล้วพี่น้อง ถึงฉันจะดูเป็นผู้หญิงจิตใจดี แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าฉันจะด่าใครไม่เป็น ในที่สุดความอดทนระหว่างฉันกับนูโวมันก็เดินทางมาจนถึงขีดสุด อีตานี่เป็นเกย์ที่ปากคอเราะร้ายเสียจริง ยืนด่าฉันอยู่ได้
โดนด่ากลับบ้างจะได้รู้สึกนะยะ L
“ด่าจบยัง -_-8”
“จบแล้ว” เหนื่อยเหมือนกันการด่าคนเนี่ย -_-^
“โอเค งั้นฉันไปล่ะ”
O_O
นูโวเดินตัวปลิวกลับไปที่รถคันหรูแบบไม่สนใจมองฉันสักนิด อ้าว… แล้วที่นี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ ยัยเพื่อนตัวดีก็เปิดก้นหนีฉันไปแล้ว ถนนหนทางแถวนี้ฉันก็ไม่คุ้นเคยกับมันเลยสักนิด ดูคล้ายกับว่ามันจะเป็นทางลัดที่มีซอยเล็กซอยน้อยเต็มไปหมด สรุปเลยง่ายๆ
ฉันกลับทางเก่าไม่ถูกแล้วโว๊ย >O<
มีทางเดียวเท่านั้นที่จะรอดก็คือ กลับกับนายเกย์ปากร้ายนั่น =O=
“ดะ เดี๋ยวก่อนสินาย รอฉันก่อน”
ฉันมองซ้ายมองขวาก่อนจะวิ่งตามหลังนูโวไปที่รถ นูโวหันมามองฉันด้วยความไม่พอใจขั้นรุนแรง ขอย้ำนะว่าขั้นรุนแรงจริงๆ ไม่อิงนิยาย วันนี้เป็นวันอะไรของฉันกันเนี่ย ทำไมเจอแต่สายตาดุร้ายจากอีตาเกย์นี่ตลอดเลย T^T
“ตามมาทำไมไม่ทราบ”
“เอ่อ คือว่า ขอฉันติดรถกลับไปด้วยคนได้ไหม ฉันกลับไปทางเก่าที่รอรถเมล์ไม่ถูก *O*”
ฉันพูดเสียงอ้อนและทำสีหน้าเว้าวอนสุดกำลัง หวังเรียกคะแนนสงสารเต็มที่ หึ แต่ความจริงก็ย่อมเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ เพราะว่าอีตานี่ใจร้ายถึงขนาดไม่คิดแม้แต่จะสงสารหรือเห็นใจเต่าตัวน้อยอย่างฉัน สิ่งที่ฉันได้รับจากนายนี่ก็คือ
“ไม่! เชิญผู้บริสุทธิ์อย่างเธอหาทางกลับเองเถอะ อย่ามายุ่งกับคนใจดำ ใจคับแคบอย่างฉันเลย”
โหย ~ มีประชดประชันด้วยวุ๊ย ><
“นายทำไมขี้งอนจังเลย ฉันไม่ได้ตั้งใจจะว่านายสักหน่อยนะ คือตอนนั้นอารมณ์โกรธมันพาไป”
“งอนเงินอะไร อย่ามาใช้คำพูดที่น่าสะอิดสะเอียนกับฉันได้ไหม คนอย่างฉันไม่มีวันมางอนผู้หญิงสกปรก งี่เง่าแบบเธอหรอก ยัยบื้อ -_-&”
“สกปรกอีกแล้ว ฉันอาบน้ำทุกวันนะยะ”
“นั่นมันก็เรื่องของเธอ แต่ฉันไม่ให้กลับด้วย Get มะ”
นูโวยักคิ้วให้ฉันอย่างกวนประสาท ก่อนที่เจ้าตัวจะเปิดประตูรถเข้าไปนั่งประจำที่คนขับทันที รถปอร์เช่คันหรูเคลื่อนตัวออกสู่ท้องถนนอย่างรวดเร็ว เหลือไว้เพียงฉันกับความเงียบสงัด และพระอาทิตย์ก็ทำท่าจะตกดิน ตายล่ะสิ! แล้วทีนี้ฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะ ยัยกระปุกบ้าเอ๊ย แผนของแกมันใช้ไม่ได้ อีตาเกย์ไม่มีทางยอมให้ฉันกลับบ้านด้วยหรอก ฉันยังคงยืนยันคำเดิมว่า
หมีออกลูกเป็นควายยังจะง่ายซะกว่า L
หกโมงครึ่งท้องฟ้าเริ่มครึ้มจวนใกล้จะค่ำ ผู้หญิงที่น่าสงสารนามว่าเต่าตุ่นอย่างฉัน กำลังยืนมองหาหนทางกลับบ้านคล้ายเด็กน้อยที่พลัดหลงกับพ่อแม่ ไอ้ซอยบ้าพวกนี้ก็กระไร ไม่ยักกะมีผู้คนอาศัยอยู่เลยหรือไงนะ ทำไมมันถึงได้เงียบเสียจนฉันเริ่มกลัวจับใจ >O<
“ฮึก ฮือๆๆ นูโวบ้า ไอ้คนใจร้าย ใจดำ ใจคับแคบ แค่พาฉันกลับบ้านไปด้วยมันจะตายหรือไงกัน TT_TT”
ฉันก็คือฉันอยู่วันยังค่ำ ใช่ ตอนนี้ฉันกำลังนั่งกอดเข่าร้องไห้เป็นเด็กๆ สมัยที่หลงทาง ฉันจำได้ว่าในตอนนั้นฉันไปเที่ยวสวนสนุกกับป๊าม๊าและพี่ไก่ทอง แล้วฉันดันพลัดหลงกับพวกเขา วินาทีนั้นฉันกลัวมาก ฉันเพิ่งจะอยู่แค่อนุบาลสอง หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาฉันก็เกลียดการหลงทางเป็นที่สุด
“คอยดูนะ ถ้าฉันกลับบ้านไปได้ฉันจะแช่งชักหักกระดูกนายให้ตายกันไปข้างหนึ่งเลย ไอ้คนนิสัยไม่ดี!”
พี่ไก่ทองจะรู้บ้างหรือเปล่าว่าส่งน้องสาวตัวเองมาทุกข์ทรมานกับอีตาเกย์บ้าคนนี้ หน้าตาดีแต่จิตใจและนิสัยต้องปรับปรุงอย่างแรง เชอะ! อยากจะรู้เหลือเกินว่าถ้าฉันเป็นผู้ชายหล่อล่ำบึก อีตาบ้านูโวยังจะกล้าปฏิเสธฉันไหม
ไม่หรอก ถ้าฉันเป็นผู้ชายขึ้นมาจริงๆ อีตานั่นคงจะรีบปรี่เข้าใส่ฉันจนตั้งตัวไม่ทัน รับรอง!
เอี๊ยด!
เสียงรถจอดดังขึ้นทำให้ฉันต้องเงยใบหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบน้ำตาขึ้นมอง ผู้ชายรูปร่างสูงโปร่งผมสีน้ำตาลเข้มลงมาจากรถด้วยสีหน้าไม่บอกบุญ
“ร้องไห้เหรอ” นูโวย่อตัวนั่งลงตรงหน้าฉัน “ร้องทำไมล่ะเนี่ย ทำเป็นเด็กขี้แยไปได้ -_-^”
“นายมันใจร้าย ทิ้งให้ฉันอยู่คนเดียว”
“ฉันก็มารับแล้วนี่ไง เธอยังจะด่าฉันอยู่อีก ปล่อยให้นั่งอยู่ตรงนี้ทั้งคืนเลยจะดีไหม =_=”
อะไรนะ O_O เขาพูดว่าเขากลับมารับฉันเหรอ ไม่น่าเชื่อ
“นายจะให้ฉันกลับด้วยจริงๆ เหรอ ไม่ได้หลอกฉันใช่ไหม”
ถึงสองหูจะได้ยินแบบนั้นแต่ฉันก็ต้องถามเพื่อความแน่ใจว่าสิ่งที่ฉันได้ยินมันไม่ผิดเพี้ยน เพราะว่าการที่นูโวมาทำดีด้วยแบบนี้มันแปลกและน่าตกใจมากถึงมากที่สุด
“อืม งั้นก็หยุดร้องได้แล้ว น้ำตาเธอนี่มันสกปรกชะมัด”
ฉันเกลียดคำว่า ‘สกปรก’ L
vvvvvvvvvvvv
เรื่อง 'Love Love Love อุบายรักมัดหัวใจนายสุดหล่อ' มีในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะ ไปโหลดกันเล้ยย ^O^
ราคาเพียงแค่ 99 บาท เท่านั้นจ้า
ฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ สนุก แซ่บ ทุกเรื่องจ้า
( บางเรื่องกำลังโปรฯ อยู่นะคะ ภายในเดือนนี้เท่านั้น รีบหน่อยน้า โหลดเลย ^^ )
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
