ตอนที่ 10 : บทที่ 9 - สุขกาย สุขใจ รักษาดีเอย ( โรงพยาบาลอลเวง ) ( 100% )
ขออนุญาตฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ ไปกดถูกใจกันเยอะๆ น้า
บทที่ 9
สุขกาย สุขใจ รักษาดีเอย ( โรงพยาบาลอลเวง )
ฉันขับรถพานายนูโวมาที่โรงพยาบาล ‘สุขกาย สุขใจ รักษาดีเอย’… แค่ชื่อโรงพยาบาลก็น่าเข้าทำการรักษาแล้วใช่ไหม ฉันจัดการเปิดประตูรถพยุงร่างสูงใหญ่ของนูโวเดินเข้าไปในโรงพยาบาล ทันทีที่ฉันย่างกรายเข้ามาเหยียบหน้าประตูทางเข้า บุรุษพยาบาลก็รีบเอารถเข็นมารอรับนูโวอย่างรวดเร็ว
อาการใกล้โคม่าเต็มทน -_-^
บุรุษพยาบาลเข็นรถเข็นที่มีร่างของนูโวนั่งประทับอยู่เข้าไปภายในห้องฉุกเฉิน ผู้คนที่อยู่ในละแวกบริเวณนี้ต่างส่งสายตาของตัวเองมองนูโวด้วยความเร็วแสง เนื่องจากกว่าความหล่อ ( มาก ) เข้าไปกระทืบเบ้าตาใครหลาย ๆ คน นี่ขนาดพวกเขาเห็นตอนที่อีตานี่ไม่สบายนะ ยังเหลียวหลังกันซะคอแทบหลุด อย่างนี้ถ้าได้เห็นตอนที่สภาพดีไม่ป่วยไม่ไข้จะขนาดไหนกัน >_<
“สวัสดีค่ะ คนไข้เป็นอะไรมาคะเนี่ย”
นางพยาบาลที่ไม่ค่อยสาวแล้วเดินเข้ามาถามอาการ บัดนี้พี่บุรุษพยาบาลที่ทำหน้าที่เข็นรถก่อนหน้าได้เดินจากไปแล้ว ไปแบบทื่อๆ เสมือนหุ่นยนต์ ไม่บอกไม่กล่าวอะไรสักคำ =_=
“ป่วยค่ะ สงสัยคงจะเป็นไข้หวัด”
“เฮ้ ยัยบื้อ เธอมารู้อาการป่วยของฉันได้ไง กะๆๆ กึกๆๆ” ดูมัน...ป่วยจนฟันดังกึกกักแหละ ยังไม่วายกวนประสาทชาวบ้านเขาอีก -_-&
“อุ้ย! ตายแล้ว! คนไข้มีเสียงเอคโค่ด้วยหรือคะเนี่ย ไม่ได้การอย่างนี้ต้องรีบเอาตัวช่วยมากู้ภัยค่ะ >O<”
O_O? นางพยาบาลพูดอะไร ใครงงเหมือนฉันบ้างขอเสียงหน่อย
“เออ เดี๋ยวก่อนนะคะคุณพยาบาล เสียงเอคโค่นี่มันคืออะไรหรือคะ >_<”
“อ๋อ ~” ลากเสียงได้ยาวมาก “ที่โรงพยาบาลนี้เราเรียกเสียงฟันกระทบกันของผู้ป่วย เป็นเสียงเอคโค่ค่ะ ^_^”
นางพยาบาลตอบเสียงดังฟังชัด แสดงท่าทางภูมิอกภูมิใจในคำตอบของตัวเอง ถือเป็นความแปลกใหม่ที่เพิ่งพานพบ แล้วอย่างนี้ทางการแพทย์ต้องเพิ่มความหมายเสียงเอคโค่อันเนื่องมาจากฟันกระทบกัน ที่เกิดจากอาการป่วยของคนไข้ด้วยไหม -_-^
“กึกๆๆ กะๆๆ ยะ ยัยบื้อเธอพาฉันมารักษาโรงพยาบาลบ้าอะไรเนี่ย ทำไมผู้คนมันแลดูปัญญาอ่อนชอบกล =_=&”
นูโวที่ไม่ค่อยจะมีแรงพูดเท่าไหร่เงยหน้าขึ้นมาคุยกับฉัน ฉันเห็นด้วยอย่างแรงว่าผู้คนแลปัญญาอ่อน ไม่ต้องไปมองหาที่ไหนไกล ดูตัวอย่างจากยัยป้าพยาบาลคนนี้เป็นต้น
นางพยาบาลยังขนาดนี้ แล้วคุณหมอจะขนาดไหน >O<
“คนไข้อย่าพูดค่ะ! ดิฉันจะเอาผ้าผืนนี้ปิดปากเอาไว้นะคะ กำลังป่วยอยู่ห้ามพูดเด็ดขาดเลยนะคะ ยิ่งถ้ามีเสียงเอคโค่ด้วยแล้วก็ยิ่งห้ามพูดเข้าไปใหญ่เลยค่ะ >O<”
ยัยป้าพยาบาล ( ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน ) ไม่รอช้ารีบเอาผ้าสีชมพูหวานแหววมาปิดปากนูโวจัดการมัดปมอย่างแน่นหนาเพื่อไม่ให้ผ้าหลุด ป้าแกแลลุกลี้ลุกลนมากเหมือนโดนไฟจี้ก้นอยู่ตลอดเวลา ฉันมองการกระทำของป้าด้วยความอึ้งปนงง
“อื้อ อื้อ ~” เสียงของนูโวฟังไม่รู้เรื่องเลย
“คุณพยาบาลคะ ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยหรือคะ O_o”
“ใช่ค่ะ เนื่องจากว่าเสียงเอคโค่หรือว่าเสียงฟันกระทบกันของคนไข้อาจจะสร้างความรำคาญใจให้กับผู้อื่นได้ ทางเราจึงมีความจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องปิดปากคนไข้เอาไว้เพื่อความสบายใจของคนรอบข้าง เมื่อคนไข้ป่วยมากก็ไม่ควรต้องพูดอะไรเลย นั่งทำตัวอยู่นิ่งๆ ดีที่สุดค่ะ”
พระเจ้า!!! บอกทีเถอะว่านี่มันทฤษฎีไหนกัน
“เหรอคะ” ฉันพูดเสียงอ่อย ก่อนจะรีบดึงสติตัวเองกลับมา”งั้นให้เพื่อนฉันเข้าตรวจเลยได้ไหมคะ เพราะว่าดูท่าอาการเขาจะแย่มากเต็มทน -_-^”
ขืนอยู่ในสภาพโดนปิดปากแบบนี้นานๆ มีหวังได้ขาดใจตาย
“ค่ะ เชิญเลยค่ะ คุณหมอท่านรออยู่ข้างในแล้วนะคะ เชิญค่ะ ^_^”
ยัยป้าพยาบาลเดินนำหน้าฉันกับนูโวไปที่ห้องห้องหนึ่ง ฉันเลยต้องทำหน้าที่เข็นนายนูโวที่นั่งบ่นอะไรก็ไม่รู้ตามยัยป้าพยาบาลนี่เข้าไปในห้อง และทันทีที่เข้ามาภายในห้องสี่เหลี่ยมกว้างใหญ่ สิ่งแรกที่เด่นปรากฏอยู่ในสายตาก็ทำเอาฉันแทบหัวทิ่มคะมำลงกับพื้น
“อันฮยองฮาเซโย้ ~”
O_O
คุณหมอที่โรงพยาบาลนี้เขาแต่งชุดฮันบก ( ชุดประจำชาติของเกาหลี ) กันค่ะชาวโลก! บร๊ะแล้ว >O< อย่าบอกนะว่านี่เป็นหนึ่งในกฎระเบียบของโรงพยาบาล เท่านั้นยังไม่พอนะภายในห้องยังประดับตกแต่งไปด้วยรูปภาพของดาราเกาหลี ไอดอชชื่อดังมากหน้าหลายตา ติดเต็มผนังห้องจนไม่เหลือพื้นที่สีขาวของผนัง
ยังมีอะไรอีกหรือเปล่าที่ฉันยังไม่รู้เกี่ยวกับโรงพยาบาลแห่งนี้ T^T
“คุณพยาบาลคะ...” ฉันชี้นิ้วไปที่คุณหมอสุดสวย ( แต่ดูท่าแลปัญญาอ่อนกว่าใครๆ )
“อิอิ คุณหมอเธอชอบดูซีรีย์เกาหลีน่ะค่ะ ชื่นชอบในทุกๆ อย่างที่เป็นเกาหลี ห้องก็เลยเป็นอย่างที่เห็นนี่แหล่ะค่ะ รวมไปถึงการแต่งตัวของคุณหมอเองด้วย >_<”
“ขนาดนั้น O_o !” ให้ตายเถอะ ถ้าโรงพยาบาลจะปั่นป่วนรวมไปถึงแม้กระทั่งหมอรักษาคนไข้
“ขนาดนี้แหล่ะค่ะ จะเริ่มการรักษากันเลยดีกว่าไหมคะ” ยัยป้าพยาบาลเอ่ยถาม
“เริ่มเลยดีกว่าค่ะจะได้รีบกลับ เสียเวลามามากแล้ว T_T” เสียเวลามานั่งดูความบ้าบอมากพอแล้ว ฉันอยากจะออกไปจากไอ้โรงพยาลปัญญาอ่อนนี่สักที =O=
ฉันเข็นรถพาร่างสูงของนูโวให้เข้าไปใกล้คุณหมอจอมเพี้ยน นูโวทำสีหน้าและท่าทางที่บ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าตอนนี้เขารู้สึกเช่นไร และฉันเองก็พอจะเดาได้ว่าตอนนี้ในหัวของนูโวกำลังมีความคิดเห็นแบบไหน เพราะทั้งฉันและเขาเราก็คงรู้สึกไม่ต่างกันหรอกเชื่อไหม -_-^
“มาค่ะ ขอคุณหมอเช็ครายละเอียดในช่องปากหน่อยนะคะ ^O^”
คุณหมอสวยจอมเพี้ยนหยิบไฟฉายขนาดเล็กพอเหมาะมาถือไว้ในมือ เธอกำลังจะจัดการส่องช่องปากของนูโวแต่ว่าอยู่ดีๆ เธอก็ตั้งท่าจะร้องไห้และหันหน้าเศร้าอมแก้มป่องไปทางยัยป้าพยาบาลที่อยู่ด้านหลัง
“แง ~ ทำไมคนไข้ไม่มีปากอ่ะ TOT”
มีปากแต่ถูกปิดเอาไว้โว้ย >O< โอ๊ย! อะไรมัจจะปัญญาอ่อนขนาดนี้ มาเป็นหมอได้ยังไงวะเนี่ย?
คอยดูนะคอยดู ถ้ามีเรื่องอะไรที่ส่อเค้าถึงความปัญญาอ่อนอีกล่ะก็ คราวนี้แม่จะอาละวาดให้กลับเกาหลีแทบไม่ทันเลย!
“โอ๋ๆ อย่างอแงนะคะคุณหมอ คนไข้มีปากค่ะ เดี๋ยวพยาบาลจะแก้ผ้าออกให้นะคะ T^T”
เออ เอากันเข้าไป -_-^
ทนไว้ก่อนยัยเต่า ถ้ามันปัญญาอ่อนมากกว่านี้ค่อยด่าให้กระเจิงกันไปข้างหนึ่ง ยัยป้าพยาบาลเดินเข้ามาจัดการแกะผ้าที่ใช้ปิดปากนูโวออก สายตาเหนื่อยหน่ายของนูโวถูกส่งผ่านไปยังคุณหมอแสนสวยอย่างรวดเร็ว ฉันว่าเขาเองคงกำลังพยายามระงับอารมณ์ดิบของตัวเองอยู่ไม่มากก็น้อย
“มามะ คุณหมอจะเช็คปากให้นะคะ >O<”
ว่าจบคุณหมอแสนสวยเธอก็แหกปากของนูโวอ้าออกซะกว้างแบบไม่ทันให้เขาได้ตั้งตัว หรือเตรียมใจอันใดเลยทั้งสิ้น มันจะต้องเจ็บมากแน่เลยฉันว่า T^T
คราวนี้ยัยคุณหมอตายคามือนูโวแน่นอน ฟันธง!
“อ๊ากกกก!!! อะไรเนี่ยหมอ” นูโวสะบัดมือคุณหมอทิ้งอย่างแรง “บ้าหรือเปล่า นี่มันปากคนนะไม่ใช่ปากหมีปากควาย จะจับก็ให้มันเบาๆ หน่อยสิ หมอเรียนจบมาจากสำนักไหนกันเนี่ย หา!!!”
>_< โดนเข้าแล้ว
เสียงของนูโวมันไม่เอคโค่ ( เรียกตามเขาหน่อยล่ะกัน ) แล้วนี่น่า สงสัยความเจ็บจากการถูกแหกปากบวกกับความโมโหที่มีอยู่ในตัวมานาน จึงทำให้สภาพของเสียงกลับเข้าสู่สภาวะปกติในที่สุด
คุณหมอแสนสวยนั่งทำตาค้างมองนูโวด้วยความตกใจ และก่อนที่ใครจะได้เอ่ยปากพูดอันใดออกมา คุณเธอก็เริ่มทำสีหน้าเบะปากเป็นเด็กน้อยที่ถูกแม่ดุ แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดว่ามันก็เกิดขึ้น...
“ฮึกๆๆ ฮือๆๆ ฮ้ากกกกก ฮือๆๆ โฮ ฮาก TT_TT TTOTT”
O_o
นูโวทำคุณหมอเกาหลีร้องไห้เสียแล้ว และไม่ได้ร้องธรรมดานะ ร้องแบบชักดิ้นชักงอด้วย ฉันกับนูโวมองหน้ากันด้วยความไม่เข้าใจสถานการณ์ตรงหน้า เชื่อว่าต่อให้ใครมายืนอยู่ ณ จุดๆ นี้ก็คงไม่มีใครเข้าใจเช่นกัน =_=
“ต๊ายตาย! ไม่ร้องไห้นะคะคุณหมอ ไม่ร้องค่ะ >O<” ยัยป้าพยาบาลรีบเข้ามาจับตัวยัยคุณหมอสติไม่เต็มบาท ยัยคุณหมอเองก็ยังไม่วายร้องไห้งอแงเป็นเด็กน้อย
ฉันอยากจะบ้าตาย!
“ฮือๆๆ พยาบาลคนไข้คนนี้แกล้งคุณหมอ ฮือๆๆ คุณหมอโดนดุ ไม่ยอม คุณหมอโดนดุ YOY”
O_O
ตายเลยเหรอ? อะไรกันเนี่ย ><
“อะ เออ คุณพยาบาลคะ...”
“วี๊ดวิ้ว!”
ยัยป้าพยาบาลเป่าปากเสียงดังก่อนที่ฉันจะพูดจบ เพียงเวลาแค่ศูนย์จุดหนึ่งวินาทีภายในห้องของคุณหมอที่ตกแต่งด้วยความหล่อสวยของบรรดาดาราเกาหลี ก็อัดแน่นเต็มไปด้วยผู้คนที่แต่งกายทั้งเป็นนางพยาบาล เป็นคนไข้ เป็นคุณหมอ และเป็นบุรุษพยาบาล
ทุกคนเข้ามารวมตัวกันอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้าง ไม่ต่ำกว่ายี่สิบคนได้ ซึ่งแต่ละคนก็มีสีหน้าโหดเหี้ยมไม่ต่างกันเลยสักนิด!
“พวกเรา! มันสองคนรังแกคุณหมอของพวกเรา ทำคุณหมอของพวกเราร้องไห้เพราะฉะนั้น...”
ฉันจึงทระนง ว๊ากกก! ยังมีหน้ามาเล่นอีกฉัน >O<
“จงฆ่ามันนนนน!!!”
กรี๊ดดดด!!!
“ยัยบื้อวิ่งเร็ว ไป!”
นูโวไม่รอช้ารีบฉกฉวยข้อมือฉันวิ่งออกจากห้องไปด้วยความเร็วแสง เสียงแหกปากโวยวายดังไล่หลังพวกเรามาตลอดทางที่ดำเนินการวิ่ง ผู้คนที่เดินเข้าเดินออกภายในโรงพยาบาลมองมายังฉันกับนูโวด้วยรอยยิ้มเสมือนเห็นหนังตลกเรื่องหนึ่ง บางคนหนักมากถึงกับตะเบ็งเสียงหัวเราะยังกับได้เจอแก๊งสามช่าออกทัวร์คอนเสิร์ต
อ๊ากกกก >O< คนในโรงพยาบาลนี้มันเป็นอะไรกันไปหมด
“หยุดนะไอ้ฆาตกร!!!”
เสียงของฝูงชนดังไล่หลังมาอย่างไม่ลดละ พวกแกน่ะสิฆาตกร! ตั้งท่าจะเข้ามาทำร้ายฉันแล้วยังจะมีหน้ามาเรียกพวกฉันว่าฆาตกรอีกเหรอ >_< ความยุติธรรมมันอยู่ตรงไหนก้านนน >O<
“แฮ่กๆๆ เรารอดแล้วใช่ไหมนูโว พะ พวกนั้นตามมาทันไหม”
พอออกมายืนหน้าโรงพยาบาลได้ฉันก็แทบจะล้มทั้งยืน เหนื่อยเป็นหมาหอบแดดอยู่ข้างๆ นูโวที่ยืนปาดเหงื่อมองฉัน เสียงเงียบหายไปแล้ว แสดงว่าพวกนั้นคงตัดสินใจเลิกราวีฉันกับนูโว สวรรค์มีตาช่วยลูกช้างเอาไว้ ขอกราบงามๆ สักร้อยครั้ง =O=
“คงงั้น ไปที่รถกันเถอะ ก่อนที่ไอ้พวกบ้านั่นมันจะตามมาฆ่าเราอีก”
นูโวบอกก่อนที่จะพยุงฉันที่สภาพใกล้ลงหลุมให้เดินไปกับเขา เราทั้งสองคนก้าวขาออกไปได้แค่ยังไม่ถึงสามก้าวด้วยซ้ำ เสียงเพชฌฆาตที่เราทั้งคู่ต่างไม่อยากได้ยิน ก็บังเกิดขึ้นท่ามกลางความตกใจของฉันกับนูโว
“ย๊ากกกก!!! แกตายแน่!”
อ๊ากกกก! ฉันตายแน่ >O<
ฉันกับนูโวยืนกอดจับมือกันทำราวกับเป็นพระเอกนางเอกหนังรัก ที่ให้คำมั่นสัญญาว่าชาตินี้เราจะไม่พรากจากกัน ความรักของเราทั้งสองคนจะต้องอยู่ค้ำฟ้าค้ำสวรรค์ แว๊กกกก >O<! นี่มันใช่เวลามานั่งคิดเรื่องไร้สาระแบบนี้หรือไงกัน ฮือๆ ตายแน่ คราวนี้เต่าตายแน่ ตายแบบศพไม่สวยเสียด้วย
พวกนั้นมีกันไม่ต่ำกว่ายี่สิบคน และแต่ละคนมีสองมือสองเท้า แค่คิดก็สยดสยองแล้ว TOT
“หยุดก่อนครับทุกคน!!!”
เสียงพูดจากใครคนหนึ่งดังขึ้นก่อนที่ฝูงชนกลุ่มนั้น มันจะตรงปี่เข้ามาหาฉันและนูโวที่ยืนกอดจับมือกันความกลัว และความลืมตัว -_-^ ฉันหันหลังเอาหน้าไปเสนอมองว่าผู้ใด๋กันหนอที่เข้ามาช่วยชีวิตพวกเราไว้ได้ทันเวลา และคนคนนั้นก็ไม่ใช่ใครที่ไหน เพราะเขาคือ...
บ๊อกเซอร์... ป๊อบปี้เลิฟของฉันเมื่อสมัยเรียนมอต้นนั่นเอง!
vvvvvvvvvvvv
สวัสดีค่ะ เพื่อนแพงจะลงอัพให้อ่านเป็นตัวอย่างนะคะ จำนวน 10 บท ด้วยกัน นิยายเรื่องนี้มีวางจำหน่ายในรูปแบบของ E-Book แล้วนะคะ ราคาเพียงแค่ 99 บาทเท่านั้น ( ราคาน่ารักเนอะ ^O^ ) เป็นเรื่องราวความรักปนฮาในโรงเรียน หวังว่าทุกคนจะชื่นชอบนะคะ สามารถเม้น ติ ชม ได้เต็มที่นะคะ เพื่อนแพงยินดีรับฟังทุกความคิดเห็นนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนนะคะ
เพื่อนแพงฝากแฟนเพจของเพื่อนแพงด้วยนะคะ แล้วก็ขอฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
เรื่อง 'Love Love Love อุบายรักมัดหัวใจนายสุดหล่อ' มีในรูปแบบ E-Book แล้วนะคะ ไปโหลดกันเล้ยย ^O^
ราคาเพียงแค่ 99 บาท เท่านั้นจ้า
ฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ ด้วยนะคะ สนุก แซ่บ ทุกเรื่องจ้า
( บางเรื่องกำลังโปรฯ อยู่นะคะ ภายในเดือนนี้เท่านั้น รีบหน่อยน้า โหลดเลย ^^ )
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
