คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #40 : บทที่ 10.3 - ลุกขึ้นสู้
“อย่ามาท้าฉันนะ นายมันก็แค่ลูกเมียน้อย ทำไมฉันจะต้องแคร์” คนพูดมีดวงตาแดงก่ำ
ลูกเมียน้อยงั้นเหรอ?
“ฉันรู้ว่านายไม่แคร์ฉัน แต่ว่านาย…” คนพูดเว้นช่วง ก่อนจะเอ่ยต่อ “แคร์คุณพ่อ หรือไม่จริง” ชายหนุ่มขมวดคิ้วถาม
ท่าทางของไฮเฟลในตอนนี้ถือไพ่เหนือกว่าซีโร่อย่างชัดเจน ฉันแอบเห็นสีหน้าของซีโร่ดูซีดเซียวขึ้นมาทันทีที่คนตรงหน้ากล่าวถึงบิดา เขาคงจะเกรงกลัวบารมีของพ่อเขาไม่น้อยเหมือนกัน
เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เห็นสีหน้ากังวลใจแบบนี้จากผู้ชายอำมหิตเช่นเขา
“ไฮเฟล” ซีโร่กดเสียงต่ำในลำคอ
“ถ้าฉันเอาเรื่องนี้ไปบอกกับคุณพ่อ นายรู้ใช่ไหมว่าท่านจะรู้สึกยังไง” คนเป็นพี่ยังคงจี้ปมไม่หยุด
“แก!” สรรพนามที่แปรเปลี่ยนไปตามอารมณ์ของคนที่กำลังถูกไล่ต้อนให้จนมุม
“เพราะฉะนั้น ปล่อยคุณไอรีนซะ แล้วฉันจะไม่บอกใคร โดยเฉพาะคุณพ่อ” ฉันมองสลับไปมาระหว่างซีโร่และไฮเฟล เขาทั้งสองคนดูยังไงก็ไม่ใช่พี่น้องที่รักกันเหมือนพี่น้องคู่อื่นๆ เขาทั้งสองดูเหมือนมีเรื่องบาดหมางกันมานาน ดูมีความแค้นส่วนตัวต่อกันอยู่มาก โดยเฉพาะซีโร่ เขาดูจงเกลียดจงชังพี่ชายของตัวเอง แววตาที่มองคนตรงหน้า ก็เป็นแววตาของการแก่งแย่งชิงดี เป็นแววตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยา
ซีโร่ค่อยๆ ลดมือที่ถือปืนลงอย่างช้าๆ ร่างสูงยืนนิ่งไม่ไหวติง เขาไม่มีการทักท้วงอะไรแม้ในยามที่ไฮเฟลย่างกรายเข้ามาใกล้ฉัน จนกระทั่งร่างหนาอันอบอุ่นก็นั่งลงข้างๆ ฉัน รอยยิ้มบางเบาปรากฏที่ริมฝีปากหยักสวย
“ผมช่วย” เสียงนุ่มละมุนยิ่งนัก มือหนาจัดการปลดพันธนาการที่ข้อมือน้อยทั้งสองข้าง
“คุณไหวไหม” ชายหนุ่มถามเมื่อสายตาเห็นร่างบางมีแต่ร่อยรอยแดงช้ำ ซึ่งเขาก็พอจะเดาได้ว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นระหว่างหญิงสาวกับน้องชายต่างมารดาของตน
“ฉันเดินไม่ไหว” ฉันตอบเสียงอ่อน อายแสนอายกับสภาพที่ตัวเองเป็นอยู่ แต่วินาทีขับขันฉันก็ต้องยอมสละทุกอย่างเพื่อให้ตัวเองได้ออกไปจากนรกแห่งนี้
“โอเคครับ” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยแผ่วเบา และก่อนที่ฉันจะทันได้ตั้งตัว ร่างทั้งร่างก็ลอยหวือขึ้นจากเตียงนอนเข้าสู่อ้อมแขนอันแข็งแกร่งจากผู้ที่เปรียบเสมือนเป็นเจ้าชายขี่ม้าขาวในเวลานี้
“คะ คุณ!” ฉันร้องตกใจ รีบยกมือทั้งสองข้างเกี่ยวลำคอของเขาเอาไว้แน่น “ประคองฉันก็พอค่ะ ไม่เห็นต้อง…” ฉันก้มหน้างุด
“ก็คุณบอกคุณเดินไม่ไหว” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ
“แต่ว่า…”
“จะยืนพลอดรักกันอีกนานไหม จะไปไหนก็ไป ไป๊!”
ซีโร่ตวาดเสียงลั่น ร่างสูงเดินหายเข้าไปในบาร์แล้วเปิดตู้เย็นหยิบเอาขวดเหล้าออกมากระดกดื่มราวกับมันเป็นน้ำเปล่าธรรมดา สายตาคมเข้มจ้องมองมายังฉันกับไฮเฟลไม่ลดละ และยิ่งเห็นว่าไฮเฟลกอดกระชับร่างของฉันไว้แนบอก ซีโร่ก็ยิ่งดูคลั่งมากขึ้นเท่านั้น
หึ เขาคงรู้สึกเสียหน้าไม่น้อยสินะ
“บอกให้ไปไงเล่า! ออกไป!”
เพล้ง!
มือหนาขว้างขวดเหล้าราคาแพงกระทบกับกำแพงห้องตรงหัวเตียงเฉียดฉิวศีรษะของฉันไปเพียงเล็กน้อย ความตกใจทำให้ฉันเผลอตัวกอดคอร่างสูงของไฮเฟลเอาไว้แน่นมากกว่าเดิม กลิ่นแอลกฮอลคละคลุ้งไปทั่วบริเวณ เศษแก้วมากมายแตกกระจายเต็มพื้นห้อง แต่ดูเหมือนว่าสิ่งเหล่านี้จะไม่ได้ช่วยให้อารมณ์ของผู้กระทำเย็นลง ซีโร่ยังคงแผ่รังสีแห่งความน่ากลัวมายังเราสองคนอยู่ไม่ห่าง
“ปะ ไปกันเถอะค่ะ” ฉันบอกเสียงสั่น ฉันเริ่มจะกลัวเขาอีกแล้ว ผู้ชายคนนี้ยิ่งอยู่ใกล้ก็ยิ่งเสี่ยงอันตราย พอกันที นับจากนี้ไปฉันจะไม่อยู่ใกล้เขาอีกแล้ว ไม่อีกแล้ว
“ครับ” ไฮเฟลตอบรับ ก่อนที่ชายหนุ่มจะพาร่างน้อยแสนบอบบางของไอรีนออกจากห้องนอนของปีศาจร้ายอย่างซีโร่
“โธ่เว้ย!” ชายหนุ่มโวยวายลั่นห้อง พร้อมกับเขี้ยวปาข้าวของอัดกับกำแพงหนา และเสียงเหล่านี้คงตอบได้ดีว่าผู้ชายคนนั้นอยู่ในอารมณ์ไหน
ความคิดเห็น