คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : บทที่ 4.2 - เงาของใครคนนั้น (จบตอน)
๔
เงาของใครคนนั้น
“มีเรื่องอะไรกัน?” ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ลุกขึ้นยืนเตรียมเปิดศึก ประตูบานใหญ่ก็ถูกเปิดออกด้วยน้ำมือของใครคนหนึ่ง ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้จักเขาเช่นกัน
ไม่ใช่อีตาซันนี่นี่นา
“อะ เอ่อ คะ คือว่า…”
น้ำเสียงสุดแสนจะลนลานของแม่เลขาฯสาว หล่อนตกใจไม่น้อยที่คนที่เปิดประตูออกมาไม่ใช่ซันนี่
“ผมถามว่ามีเรื่องอะไรกัน จะอ้ำอึ้งอีกนานไหม?” ผู้ชายร่างสูงถามเสียงเข้ม “แล้วทำไมผู้หญิงคนนี้” นัยน์ตาคมเลื่อนมองมาที่ฉัน (สภาพล้มไม่เป็นท่าอยู่กับพื้น)
“ดะ ดิฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะท่านประธาน มะ ไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะคะ” เลขาฯ สาวรีบแก้ตัวเสียงอ่อย ร่างอวบอั๋นสั่นระริกไม่กล้าสบสายตากับชายหนุ่มตรงหน้า
เหอะ กลัวจนหัวหดเลยสินะ
เดี๋ยวก่อนนะ… ท่านประธานอย่างนั้นเหรอ
“หลีกไป” เสียงนิ่งเอ่ย ก่อนที่เจ้าตัวจะพาร่างอันสูงโปร่งของตนเข้ามาใกล้ฉัน ชายหนุ่มนั่งชันเข่าข้างหนึ่งเอียงคอมองฉันด้วยท่าทางสงสัยอะไรบางอย่าง
แต่แปลก แล้วทำไมฉันต้องหวั่นๆ กับสายตาของเขาด้วยนะ
“ชื่อไอรีนใช่ไหม” เขาเอ่ยถามสั้นๆ
เขารู้จักฉันด้วยเหรอ
“มาถ่ายโฆษณาเป็นวันแรกนี่ ใช่ไหม”
ไม่รอให้ฉันตอบเขาก็รีบถามคำถามต่อไปทันที
“แล้วทำไมเปียกไปทั้งตัวแบบนี้ล่ะ”
เสียงเข้มยังถามไม่หยุด และฉันเองก็เอาแต่เงียบ
“ดิฉันไม่ได้ตั้งใจนะคะท่านประธาน ดิฉันแค่…”
เลขาฯ สาวรีบพูดแทรก
“เงียบ!” ร่างสูงหันหน้าไปปรามคนของตน “ฉันถามเขา ไม่ได้ถามเธอ” ฉันแอบเหลือบสายตามองยัยเลขาฯ หน้าวอก ตลกชะมัด! หน้านี่ซีดเป็นไก่ต้มไหว้เจ้าเลย ฮ่าๆ
“เห?” ฉันเผลออุทานออกมาอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ ผู้ชายคนนี้ก็ช้อนร่างของฉันเข้าสู่อ้อมแขนของตัวเอง ทำเอาฉันต้องรีบเอื้อมมือคล้องต้นคอของเขาเอาไว้เพราะกลัวหล่น ท่ามกลางสายตาตื่นตะลึงของแม่ยัยเลขาฯ หน้าวอกนั่น เขาจัดการอุ้มร่างของฉันเข้าไปในห้องทำงานอันกว้างใหญ่ พร้อมกับปิดประตูลงกลอนเสร็จสรรพ
ละ ลงกลอนเหรอ
“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก ไม่ต้องทำหน้าตกใจแบบนั้น”
ร่างสูงพูดยิ้มๆ ในขณะที่ค่อยๆ วางร่างบางลงกับโซฟา
พอก้นสัมผัสกับเนื้อนุ่มของโซฟาปุ๊บ ฉันก็รีบเด้งตัวเขยิบหนีเร็วไว ปฏิกิริยาของฉันคงจะสร้างความหรรษาให้กับเขาไม่น้อย เพราะริมฝีปากหยักเอาแต่หัวเราะอยู่ในลำคอ
“ขำอะไร” ฉันถามเสียงห้วน
“ขำคุณนั่นแหละ คุณจะกลัวอะไรผมนักหนาครับ บอกแล้วไงว่าไม่ทำอะไร” น้ำเสียงของเขาอ่อนลงกว่าตอนที่พูดกับแม่เลขาฯ หน้าห้องมาก เลยพลอยทำให้ฉันไม่รู้สึกกลัวเท่าตอนแรก
“ตกลงคุณชื่อไอรีนใช่ไหมครับ” เขาถามซ้ำอีกครั้ง
“ถ้ารู้แล้วคุณจะถามทำไม” ฉันย้อนถาม
“คุณนี่ปากร้ายไม่เบาเหมือนกันนะครับ” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ
“นี่คุณ!”
“โอเคครับ โอเค ผมไม่ว่าคุณก็ได้” คนตรงหน้าชูมือสองข้างขึ้นเป็นเชิงยอมแพ้ สายตาคมมองหญิงสาวร่างเล็กด้วยรอยยิ้มละไม “ว่าแต่คุณมีเรื่องอะไรกับซันนี่เหรอครับ”
จริงสิ… ฉันลืมเรื่องที่จะมาคุยกับอีตาซันนี่เสียสนิทเลย
“จะเรื่องอะไรซะอีกล่ะ ก็เรื่องที่ฉันมาถ่ายโฆษณาบ้าๆ นี่ไง”
“ทำไมครับ มีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า” คนถามขมวดคิ้ว ฉันมองหน้าเขาอย่างใช้ความคิด
ผู้ชายคนนี้ทำไม…
“ทำไมหน้าของคุณ…”
“ทำไมครับ มีอะไรติดหน้าผมเหรอ”
คนถามใช้มือหนาลูบคลำไปทั่วใบหน้าหล่อเหลา แต่ก็ไม่พบความผิดปกติอะไร “ก็ไม่เห็นมีอะไรเลยนิครับ”
“ช่างมันเถอะค่ะ ไม่มีอะไรหรอก”
ฉันรีบบอกปัด ก่อนจะค่อยๆ ลุกขึ้นยืน
“ฝากบอกนายซันนี่ด้วยนะคะ ว่าฉันต้องการคุยกับเขาเรื่องงานถ่ายโฆษณา ให้เขาโทร. หาฉันด้วย ขอบคุณ” ฉันพูดรวดเดียวจบ ตั้งท่าจะเดินจากไป แต่มือหนากลับคว้าต้นแขนของฉันเอาไว้
“เดี๋ยวก่อนสิครับ ซันนี่กำลังจะมาที่นี่ ไม่อยู่รอพบเขาด้วยตัวเองหรือครับ”
“ไม่ดีกว่าค่ะ พอดีฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ามีธุระต่อ ขอตัวก่อนนะคะ”
“เดี๋ยวก่อนสิครับคุณ” ฉันไม่สนใจเสียงเรียกของผู้ชายคนนั้น ไม่ได้! ฉันอยู่ตรงนี้ต่อไปไม่ได้ แค่ฉันมองใบหน้าของเขามันก็ทำให้ฉันนึกถึงใครคนหนึ่ง ใครคนนั้นที่ฉันคิดว่าตัวเองลืมไปแล้ว ใครคนนั้นที่ฉันคิดถึงอยู่ตลอดเวลา
ซีโร่… ฉันคิดถึงนาย
ความคิดเห็น