คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 1.1 - อ้อมกอดคนใจร้าย (ปกป้อง)
เมนต์ๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
๑
อ้อมกอดคนใจร้าย
ปลายรุ้งที่เอาแต่ก้มหน้าร้องไห้กับฝ่ามือเรียวไม่ทันสังเกตว่าสารถียามวิกาลได้ขับรถพาเธอออกนอกเส้นทางตัวเมืองมาไกลพอสมควร หญิงสาวเงยหน้ามองสองข้างทางที่เต็มไปด้วยพงป่ารกร้างพลันใจหล่นวูบ
“นี่มันไม่ใช่ทางไปคอนโดฯ อย่างที่บอกนี่คะ”
“พี่ก็ไม่ได้จะพาน้องไปคอนโดฯ นี่จ๊ะ”
คนขับที่ดูแล้วน่าจะอายุอานามมากกว่าเธอหลายสิบปีกล่าวด้วยรอยยิ้มน่าเกลียดน่ากลัว มันหันมาจ้องเธอประหนึ่งจะกลืนกินไปทั้งตัว ปลายรุ้งเห็นท่าไม่สู้ดีจึงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋าสะพายใบเล็ก หวังโทรศัพท์เรียกให้จอมทัพมาช่วย หลงลืมเรื่องบาดหมางก่อนหน้าไปเสียสนิท
นาทีนี้หล่อนหวาดกลัวต่อสถานการณ์เลวร้ายมากกว่า
“พี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์นะจ๊ะคนสวย”
คนพูดระเบิดเสียงหัวเราะลั่นรถ ปลายรุ้งส่ายหน้าทั้งน้ำตา สองมือสั่นระริกจนพลาดทำมือถือตกใต้เบาะ จังหวะกำลังจะก้มเก็บไอ้แท็กซี่บ้ากามก็หักพวงมาลัยรถจอดชิดข้างทางอย่างไว ประตูฝั่งผู้โดยสารด้านหลังถูกกระชากเปิดอย่างไม่ออมแรงนัก ร่างเพรียวระหงถูกลากลงจากรถ เข่าบางถูไถกับถนนจนเกิดรอยถลอกแดงเถือก จุดมุ่งหมายของคนใจบาปก็คือพงหญ้ารกร้างที่อยู่ไม่ไกล
“กรี๊ด! ปล่อยนะ! ช่วยด้วย! ใครก็ได้ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!”
เสียงหวานกรีดร้องขอความช่วยเหลือท่ามกลางความมืดสลัว ชายหื่นกามเหวี่ยงร่างเล็กกระแทกพื้นแล้วตามมาคร่อมทับอย่างรวดเร็ว ใบหน้ากระหายหิวอยู่ใกล้จนได้กลิ่นลมหายใจไม่พึงประสงค์ ปลายรุ้งพยายามดิ้นหนีเอาตัวรอดสุดชีวิต คนชั่วหน้ามืดล็อคข้อมือเรียวตรึงกับพื้นหญ้าเปียกชื้น ซอกคอขาวผ่องคือยอดปรารถนาของชายโฉด มันโน้มปากและจมูกเข้ามาใกล้ ซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นอย่างย่ามใจ
“อย่านะ! ช่วยด้วย! กรี๊ด!” มือสกปรกเลื่อนปิดปากเนื่องไม่ต้องการฟังเสียงกรีดร้องแสบแก้วหู ปลายรุ้งดิ้นไม่หลุดเพราะถูกตรึงข้อมือไว้อย่างแน่นหนา สัมผัสน่ารังเกียจทำให้เธอต้องหลับตาแน่น ปล่อยน้ำตาไหลรินและร่ำร้องหาเขาคนนั้น คนที่เธออยากให้อยู่ตรงนี้เหลือเกิน
“อีเวร! มึงกล้ากัดกูเหรอ” เสียงเหี้ยมตะคอกใส่หน้าก่อนที่มันจะตวัดฝ่ามือฟาดลงบนแก้มนุ่มอย่างแรง ปลายรุ้งเจ็บร้าวไปทั้งหน้า รับรู้ถึงกลิ่นคาวเลือดคละคลุ้งอยู่ในปากอิ่ม หญิงสาวไม่กล้าร้องหรือส่งเสียงใดๆ เพราะเกรงว่าจะถูกทำร้ายอีก ได้แต่มองมันแลบลิ้นเลียริมฝีปากพลางทำหน้าตาหื่นกระหายประหนึ่งอยากขยี้ร่างเธอให้สาสมกับความใคร่
“ไม่ร้องสิคนสวย เรากำลังจะมีความสุขร่วมกันนะ” ไอ้หื่นกาม
แสยะยิ้มทุเรศ มือหยาบกร้านลูบไล้ใบหน้าหวานลากยาวมาถึงต้นคอระหง
แควก!
“กรี๊ด!!!” เดนสวะฉีกกระชากชุดเดรสตัวงามจนขาดวิ่น ปลายรุ้งกรีดร้องด้วยความตกใจ เธอพยายามยกมือปกปิดความงามของสตรี ไม่ต้องการให้คนเลวเห็นร่างกายอันหวงแหน แต่มีหรือที่คนหื่นจะยอม มันล็อคข้อมือของเธออีกครั้งแล้วตรึงไว้เหนือศีรษะทุย ปลายรุ้งเบิกตากว้าง ริมฝีปากอวบอิ่มกำลังจะถูกรุกรานในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า
ปัง!
คนชั่วช้าแน่นิ่งไป ดวงตาปูดโปนเบิกกว้างพร้อมลมหายใจเฮือกสุดท้ายดับสิ้น จอมทัพใช้เท้าเตะร่างของมันกระเด็นออกจากร่างบาง มือหนาถือปืนยกค้างมองเหยื่อนรกด้วยแววตาเยือกเย็น หมายจะยิงซ้ำแต่น้ำเสียงสั่นเครือของปลายรุ้งเรียกสติให้กลับคืน
“คุณทัพ” ปลายรุ้งสวมกอดจอมทัพทันทีที่เห็นเขา ซบหน้าร้องไห้กับอกกว้าง เนื้อตัวสั่นเทิ้มเพราะความกลัว จอมทัพหลับตาแน่น ลมหายใจร้อนรุ่มดุจเปลวเพลิง นัยน์ตาสีเทาเข้มเลื่อนมองคนที่มันกล้าทำร้ายดวงใจของเขา เพียงเห็นแก้มนวลมีรอยบวมช้ำ ซ้ำคราบเลือดที่ติดมุมปากก็รู้โดยไม่ต้องเดาว่าไอ้ชั่วทำอะไรกับเธอ เขาลูบศีรษะคนตัวเล็ก ปลอบประโลมอย่างอ่อนโยน
“ชู่ว์… ไม่ต้องร้องนะ ไม่เป็นอะไรแล้ว ไม่ต้องร้อง”
ปลายรุ้งกำชายเสื้อของเขาแน่น เธอหวาดกลัวไปหมด
“รุ้งกลัว คุณทัพมาช่วยรุ้งใช่ไหมคะ รุ้งกลัว รุ้งกลัว”
อยากแน่ใจว่าอ้อมกอดแสนอบอุ่นเป็นเขาจริงๆ กลัวเป็นเพียงความฝัน กลัวตื่นขึ้นมาพบว่าตนได้ตกเป็นของเดนสังคมไปแล้ว
“ฉันอยู่ตรงนี้ จะไม่มีใครทำร้ายเธอได้อีก อย่ากลัวไปเลยเด็กดี”
จอมทัพเจ็บปวดหัวใจอย่างที่สุด เขาจัดการอุ้มร่างบางขึ้นแนบอก พาเดินไปยังรถคันหรูที่จอดอยู่ไม่ไกล บรรจงวางร่างคนขวัญเสียอย่างแผ่วเบา ราวกับกลัวว่าเรือนร่างนี้จะแตกสลาย เขาปรับเบาะรถให้คนตัวเล็กนอนสบายมากขึ้น ถอดเสื้อสูทตัวนอกออกคลุมให้เธอ
“คุณทัพ” ปลายรุ้งจับมือของเขามาแนบแก้มข้างที่ถูกตบ น้ำตารินไหลเป็นทางยาว ริมฝีปากสั่นระริก “คุณทัพอยู่กับรุ้งนะคะ รุ้งกลัว”
จอมทัพนั่งชันเข่าลงเคียงข้างเธอ บรรจงจูบหน้าผากมนเปียกชื้น ปลายรุ้งหลับตาน้อมรับสัมผัสอ่อนโยนจากผู้ชายตัวโต ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านทั่วทุกอณูของร่างกาย มือเล็กบีบกระชับมือหนาไว้มั่น ดวงตากลมโตมองใบหน้าหล่อเหลา เธอส่งยิ้มบางเบาให้เขา
“คุณทัพมาช่วยรุ้งแล้ว”
ประโยคสุดท้ายก่อนที่สติจะเลือนหายไปกับสายลม…
จอมทัพไม่ได้พาปลายรุ้งกลับไปส่งที่คอนโดฯ หากพามายังคฤหาสน์ของเขาแทน ชายหนุ่มนำผ้าขนหนูผืนเล็กมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้กับสาวน้อยที่หลับใหลไม่ได้สติ แก้มนวลเริ่มบวมช้ำหนักกว่าเก่า เห็นแล้วมันน่าเจ็บใจนัก ถ้าตัวเขาไม่โมโหหึงจนขาดสติแล้วล่วงเกินเธอ เหตุการณ์บ้าๆ เหล่านี้ก็คงไม่เกิดขึ้น
เขาผิดเอง… เขาเป็นคนผลักปลายรุ้งให้ไปเผชิญกับไอ้ชั่วนั่น โทษความตายมันยังน้อยไปด้วยซ้ำ หากตามไปกระทืบมันถึงนรกได้ เขาไม่รีรอที่จะทำ ใครก็ตามที่กล้าแตะต้องผู้หญิงของเขาพวกมันต้องไม่ตายดี
E-Book เทพบุตรร้ายคลั่งรัก มาแล้วค่า
ฝากติดตามความรักแซ่บๆ หวานๆ
ของ คุณทัพ ♥ น้องรุ้ง ด้วยนะคะ
ฝากแฟนเพจนิยายด้วยนะคะ
ความคิดเห็น