คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 2.1 - รู้จักตัวตนของเขาให้มากขึ้น
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ
บทที่ 2
รู้จักตัวตนของเขาให้มากขึ้น
พิมพ์ชนกลงมาจากห้องในชุดเดรสสีชมพูแสนหวาน
แขนตุ๊กตายิ่งส่งให้ร่างบางดูสวยน่ารักดุจดั่งเจ้าหญิงองค์น้อยๆ ที่กำลังหยอกเย้ากับดอกไม้งามในป่าใหญ่
แววตาชายหนุ่มพึงพอใจกับเรือนร่างอรชร ขนาดตัวหล่อนยังเดินมาไม่ถึงโต๊ะอาหาร
กลิ่นกายหอมละมุนยังตลบอบอวลไปทั่วบริเวณ เสน่ห์เหลือร้ายที่พิมพ์ชนกมีมากมายนัก
แทบไม่ต้องทำอะไรเขาก็พร้อมยอมสยบอยู่ใต้แทบเท้าหล่อน!
“นั่งลงสิ”
ลูเซียโน่ผายมือเชื้อเชิญ
หญิงสาวกวาดมองไปรอบๆ กาย
บรรดาสาวใช้และชายแต่งสูทชุดดำกำลังยืนตัวตรงเอามือไขว่หลังเต็มไปหมด
แค่ทานข้าวทำไมต้องคุมเข้มกันเพียงนี้
“พวกเขาแค่ทำตามหน้าที่
เธออย่าไปใส่ใจเลย” ชายหนุ่มรู้เท่าทันความคิดอีกฝ่าย เขาบอกกล่าวเสียงนุ่มทุ้ม
“วันนี้มีแต่ของโปรดเธอทั้งนั้น
ฉันสั่งให้แม่ครัวเตรียมไว้เพื่อเธอโดยเฉพาะ” ลูเซียโน่ภูมิใจนำเสนอ
พิมพ์ชนกมองอาหารมากมายบนโต๊ะ
จริงอย่างที่เขาว่า แต่ละจานล้วนแล้วแต่เป็นของที่เธอโปรดปรานทั้งสิ้น
เขารู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไร บางเมนูคนในครอบครัวยังแทบไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอชอบ
แต่ทำไมเขารู้
“ทานสิ
หรือกำลังอึ้งที่ฉันรู้ว่าเธอชอบกินหรือไม่ชอบกินอะไรอยู่” เขาดักคออย่างรู้ทัน
“ฉัน
เอ่อ” สาวเจ้าไปไม่เป็น ดูเหมือนไม่ว่าเธอจะคิดสิ่งใดเขาก็ล่วงรู้ไปเสียหมด
“ทานแล้วนะคะ”
ร่างบางตัดสินใจหยุดความสงสัยทั้งมวลแล้วเริ่มลงมือรับประทานอาหารตรงหน้า
แม้ไม่ชอบความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น หากความหิวโหยที่เผชิญมาตลอดทั้งวันก็ส่งผลให้สาวเจ้าทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย
“เติมข้าวให้นายหญิง”
ลูเซียโน่หันไปสั่งสาวใช้คนหนึ่ง
“แค่กๆ”
พิมพ์ชนกสำลักน้ำทันใด
“เป็นอะไรไหม
ค่อยๆ นะ” ร่างสูงรีบลุกไปหา มือหนาลูบแผ่นหลังบางไปมา
ภาพตรงหน้าส่งผลให้บรรดาลูกน้องมองหน้ากัน
ไม่เคยเลยสักครั้งที่เจ้านายจะให้ความสำคัญกับสตรีใดมากขนาดนี้มาก่อน
“เมื่อกี้คุณเรียกฉันว่าอะไรนะคะ?”
“นายหญิง ทำไม”
คิ้วหนาเข้มขมวดปม
“ฉันไม่ใช่…”
“ใชหรือไม่ใช่ฉันคือผู้กำหนด
ไม่ใช่เธอพิมพ์ชนก” ลูเซียโน่ไม่พอใจเมื่อเห็นสีหน้าไม่ยอมรับของอีกฝ่าย
ดูเหมือนว่าเธอจะไม่รับความจริงอะไรสักอย่างตั้งแต่ก้าวเท้าเหยียบถิ่นของเขา
“พอแล้วค่ะ” เอ่ยบอกสาวใช้ที่ตักข้าวสวยร้อนๆ
ใส่จานของเธอ ความหิวพลันทลายหมดสิ้น ไม่กล้าสบมองผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหัวโต๊ะ
“ทำไมไม่กินต่อ?”
คนพูดเหลือบตามอง เจ้าหล่อนเอาแต่นั่งเขี่ยอาหารไปมา
“อิ่มแล้วค่ะ” พิมพ์ชนกตอบตามตรง
“ของหวานต่อเลยไหม มีกระท้อนลอยแก้วนะ”
ดวงตากลมโตมองเขา ของโปรดเธออีกแล้ว ทำไมถึงรู้เรื่องของเธอมากมายเพียงนี้
หรือว่าป้าจะเป็นคนบอก ไม่สิ…
คนอย่างป้าไม่เคยใส่ใจอะไรเธออยู่แล้ว สำหรับบ้านหลังนั้น พิมพ์ชนกแทบไม่ต่างอะไรกับคนรับใช้ที่นงลักษณ์เลี้ยงไว้คอยรองมือรองเท้าบุตรสาวทั้งสอง
แม้จะรู้ว่าเขากดขี่แต่เธอก็เลือกที่จะรักและให้ความเคารพ
“ไม่ค่ะ อิ่มแล้ว”
ลูเซียโน่วางช้อนลงกับจานข้าวอย่างไว
“ฉันก็อิ่มแล้ว”
เขาตอบพลางหยิบผ้าสีขาวผืนเล็กๆ เช็ดริมฝีปาก
“ไป” เขาเอ่ยกับเธอ พิมพ์ชนกไม่เข้าใจ
“ปะ ไปไหนคะ”
“พาเธอไปนอนไง”
เขาพูดราวกับเป็นเรื่องปกติ ผิดกับสาวน้อย
ใบหน้าแดงระเรื่อมองบรรดาลูกน้องของเขาแล้วอายแทบแทรกแผ่นดินหนี
“แต่คุณบอกให้เวลาฉันหนึ่งอาทิตย์ นี่ยังไม่ทันข้ามวันเลยนะคะ”
หางเสียงห้วนจัด
ลูเซียโน่หัวเราะในลำคอ
ยิ่งสร้างความแปลกใจให้กับทุกคนในบ้าน
เพราะปกติเจ้านายของพวกตนไม่เคยแม้แต่จะยิ้มแย้มเลยด้วยซ้ำ
“ฉันไม่ได้คิดทำมิดีมิร้ายเธอเสียหน่อย
ฉันแค่ต้องการส่งเธอเข้านอนเท่านั้น ทำไมถึงคิดไปไกลนักล่ะ”
พิมพ์ชนกแทบดิ้นเร่า
หล่อนไม่กล้าสบตากับใครรีบเดินหนีขึ้นห้องไปอย่างเร็ว คนตัวโตมองแผ่นหลังบางแล้วยิ้มกว้าง
ช่างไม่รู้บ้างเลยว่าตนกำลังตกเป็นเป้าสายตาของบรรดาลูกน้องชายหญิง
“มองอะไรกัน”
เสียงเข้มแข็งกระด้าง ดูเหมือนลูเซียโน่คนเก่าจะกลับมาแล้ว
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะคงมีให้กับว่าที่นายหญิงเพียงคนเดียวเท่านั้น
“เจมส์”
ชายหนุ่มเรียกชื่อมือขวาคนสนิท
“ครับนาย”
ขานรับด้วยท่าทีสุภาพและหนักแน่น
“เรื่องที่ให้ทำเรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”
“เรียบร้อยแล้วครับ
ผมจัดการทุกอย่างตามที่นายต้องการ” น้ำเสียงสุขุมรายงานความคืบหน้า
ลูเซียโน่ยิ้มมุมปาก
พึงพอใจกับผลลัพธ์ที่ได้
“ดี
ฉันไม่ต้องการให้ใครมาขวางทางฉันทั้งนั้น!” แววตายามเอ่ยทอประกายวาวโรจน์
สองวันก่อนมีพวกไม่หวังดีลอบทำร้ายเขาขณะที่กำลังเดินทางไปร่วมงานเลี้ยงฉลองครบรอบสิบปีคาสิโน่ที่โรงแรมห้าดาวแห่งหนึ่ง
ระหว่างทางเจอกลุ่มชายฉกรรจ์ขี่มอเตอร์ไซค์ไล่ยิง
โชคดีที่รถของเขามีระบบป้องกันขั้นสูง และความที่เป็นคนระมัดระวังตัวตลอดเวลา ลูเซียโน่จึงก้มหลบกระสุนได้ทันท่วงที
จากนั้นก็สั่งให้ลูกน้องขับรถเข้าเส้นทางลัดที่ตนคุ้นเคยและศึกษามาเป็นอย่างดี พวกโจรกระจอกตามไม่ทันจึงแตกไปคนละทิศละทาง
เหตุกาณณ์ที่เกิดขึ้นทำให้ลูเซียโน่แค้นใจอย่างหนัก
เขาจึงสั่งให้เจมส์ไปไล่ล่าพวกที่ลอบทำร้ายเขาในคืนนั้นมาลงโทษให้สาสม
รวมถึงบีบคั้นเอาความจริงว่าใครอยู่เบื้องหลัง ได้ความว่าเป็นศัตรูทางธุรกิจ ชายหนุ่มจึงจัดการตอกฝาโลงพวกที่ชอบลองของให้หลาบจำโดยการถล่มคาสิโน่ของพวกมันและใช้อำนาจที่มีเหนือกว่าสั่งปิดธุรกิจมืดที่อีกฝ่ายแอบลักลอบทำโดยผิดกฏหมายอย่างถาวร
และปิดท้ายด้วยการมอบความเจ็บปวดทางร่างกายให้พวกมันได้รู้ว่าไม่ควรมาลองดีกับผู้ชายที่ชื่อลูเซียโน่อีกต่อไป!
“แล้วคืนนี้อย่าลืมส่งของ
ฉันจะรอที่ห้องรับรองเหมือนเดิม”
ประโยคสุดท้ายเป็นอันรู้กันว่าเจ้านายหนุ่มหมายถึงเรื่องอะไร
ร่างสูงสง่าเดินขึ้นบันไดไปยังชั้นสอง
เป้าหมายของเขาไม่ใช่ห้องรับรองหรือห้องนอนของตน
หากแต่เป็นห้องที่มีร่างบางอาศัยอยู่ข้างใน
“พิมพ์ชนกเปิดประตูให้ฉันหน่อย”
มือหนาเคาะประตูอยู่หลายครั้งแต่ไร้เสียงตอบรับจากบุคคลที่ต้องการพบหน้า
ความที่ไม่ชอบรออะไรนานๆ ลูเซียโน่จึงลงน้ำหนักมือแรงขึ้นกว่าเก่า
“ฉันรู้นะว่าเธอยังไม่หลับ
เปิดประตูให้ฉันเดี๋ยวนี้!”
ครานี้น้ำเสียงที่เปล่งเริ่มไม่เป็นมิตร หญิงสาวเดินวนเป็นหนูติดจั่น
ไหนเขาบอกไม่คิดจะทำอะไรไง
แล้วทำไมต้องมาเคาะเรียกด้วย
“พิมพ์ชนก
คิดว่าบานประตูแค่นี้จะกั้นเธอออกจากฉันได้งั้นเหรอ” แววตาของชายหนุ่มเดือดดาล
หล่อนเริ่มพยศอุ่นเครื่องเขาได้ดีเกินคาด
เห็นทีต้องสั่งสอนกันหน่อย
ไม่เช่นนั้นต่อไปจะกำราบไม่อยู่
“พิมพ์ชนก!”
ก่อนที่เขาจะระเบิดอารมณ์มากไปกว่านี้
บานประตูไม้สักก็ได้รับการปลดปล่อยจากผู้เป็นเจ้าของ
ร่างสูงเบียดกายแทรกเข้าไปทันที กระชากข้อมือเรียวมาบีบแน่น
“ต้องแสดงให้ดูใช่ไหมว่าคนอย่างฉันทำอะไรได้บ้าง!” ลูเซียโน่ตะคอกใส่ พิมพ์ชนกตกใจแทบสิ้นสติ
ก่อนหน้าเขายังหัวเราะและยิ้มให้กับเธออยู่เลย…
“บอกให้เปิดตั้งนานแล้วทำไมเพิ่งเปิด
หรือกำลังคิดไม่ซื่อกับฉันอยู่” คนตัวโตคิดไปไกล
“มะ
ไม่ใช่นะคะ ฉันไม่ได้คิดแบบนั้น” ร่างบางรีบปฎิเสธ
“แล้วมัวทำอะไรอยู่”
เขาถามตาวาว
“ฉันแค่กลัว”
ก้มหน้าบอกพลางซ่อนน้ำตา
เธอไม่อยากร้องไห้ให้เขาเห็น มันยิ่งตอกย้ำว่าพ่ายแพ้จนหมดรูป
“กลัวอะไร”
คิ้วหนาขมวดมุ่น หล่อนเงียบไม่ยอมตอบ “ว่าไงพิมพ์ชนก ฉันถามว่าเธอกลัวอะไร?”
ดวงตากลมโตช้อนมองเขาอย่างช้าๆ
ริมฝีปากสั่นระริก
“ฉันกลัวคุณ”
หล่อนตอบอย่างไม่เต็มเสียงนัก กลัวมันจะไปกระตุ้นให้คนเบื้องหน้าบันดาลโทสะหนักกว่าเก่า
ลูเซียโน่ได้สติปล่อยข้อมือเรียวออกทันใด
รอยแดงปรากฏเด่นชัด การกระทำของเขาทำให้เนื้อนวลต้องบอบช้ำ
“กลัวทำไม
หืม…?”
“ก็คุณชอบ
คือว่า ฉันแค่อยากให้คุณอยู่ห่างๆ ฉันตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์” พูดไปก็หลบตาไป
แน่นอนว่าคำพูดของเธอทำให้เขาโมโห
หากลูเซียโน่ก็พยายามระงับอารมณ์ เพียงรู้ว่าหล่อนกลัว หัวใจที่ว่าแน่ก็อ่อนไปเกินครึ่ง
“โอเค
ฉันถือว่ามันยังอยู่ในข้อตกลงระหว่างเรา แต่ว่า…” เสียงเข้มเงียบไป โน้มใบหน้าเข้าใกล้ใบหูขาวสะอาด
“ถ้าครบกำหนดหนึ่งอาทิตย์เมื่อไหร่
เธอห้ามมีข้อแม้กับฉันอีกเด็ดขาด!”
เขาจะไม่ยอมให้เธอเล่นแหง่ใช้น้ำตาอ้อนวอนอีกต่อไป
ถ้าเวลานั้นมาถึง เรือนร่างที่ปรารถนาต้องพร้อมสำหรับเขาเท่านั้น
ลูเซียโน่หมายมั่นทุกอย่างไว้ในใจ
“พิมพ์ชนก
ฉัน…”
มือถือเครื่องโปรดดังขึ้นก่อนที่เขาจะเอ่ยจบ
สายตามองรายชื่อผู้โทรเข้าก็รีบกดรับทันที
“ว่าไงเจมส์
อืม… โอเค เดี๋ยวฉันไป”
มือหนากดตัดสายทิ้ง
เขยิบเท้าเข้าใกล้ร่างบางที่ถอยหนีจนแผ่นหลังแนบติดกำแพงหนา
ลูเซียโน่ยกสองมือกั้นไม่ให้คนตัวเล็กหนีออก สบตาแล้วยิ้มเจ้าเล่ห์
“ฝันดีนะ”
ปากหยักฉวยโอกาสจูบหน้าผากนวล
พิมพ์ชนกอึ้ง สติไม่หลงเหลืออยู่กับตัว ได้แต่ยืนมองเขาเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนถูกรุกรานจับต้นชนปลายไม่ถูกเพียงลำพัง
หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ
คุยกันหน่อยนะคะ
เพื่อนแพงมาให้อีกหนึ่งตอนแล้วน้า
อิอิ คุณลูเซียโน่ของเราลุกหนักหน่วงมาก ฮ่าๆ >O< หลังจากนี้จะเป็นฉาก NC นะคะ เพราะฉะนั้นไม่สามารถอัพในเด็กดีได้จริงๆ
ถ้าใครต้องการอ่านฉาก NC สามารถตามไปกดลิ้งค์ที่แฟนเพจได้นะคะ
เพื่อนแพงจะแปะโพสไว้บนสุดเลยค่ะ จะได้หากันง่ายๆ
ฝากนิยายเรื่อง
“กรงรักเถื่อนสวาท” ด้วยนะคะ
นิยายเร่าร้อนพอประมาณแต่หวานล้ำกำลังดี อ่านแก้เครียดหรือจะแก้เหงาก็ดีต่อใจทุกเวลา
เม้นๆ โหวตๆ เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ ^O^
อีกเรื่องค่ะ ตอนนี้นิยายเรื่อง “หัวใจมาร” วางจำหน่ายในรูปแบบของ E-Book แล้วนะคะ ไปอ่านกันได้น้า ราคาเพียงแค่ 140 บาทเท่านั้นค่า ถูกและคุ้มค่าฝุดๆ >< และฝากนิยาย E-Book เรื่องอื่นๆ
ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ รับรองว่าสนุกไม่แพ้กัน สายดราม่า อิอิ
“หัวใจมาร” นิยายออกใหม่ล่าสุดของเดือนนี้ค่ะ
ราคา 140 บาทค่ะ ฝากด้วยน้า
ฝากนิยาย E-Book ของเพื่อนแพงด้วยนะคะ
รับรองว่า แซ่บ สนุก จ้า
กดเข้ามาที่ลิ้งค์นี้เลยค่ะ
จะเจอนิยายทุกเรื่องของเพื่อนแพง
ฝากแฟนเพจด้วยนะคะทุกคน
ความคิดเห็น