กรงรักเถื่อนสวาท [รีไรท์+รีอัพ]

ลำดับตอนที่ #39 : ชี้แจงเรื่อง E-Book และ รูปเล่ม ค่ะ ( สปอยเนื้อหาบางส่วนจากรูปเล่มจริงค่ะ )

คุยกันหน่อยนะคะ

          เนื่องจากว่ามีนักอ่านบางท่าน ได้ส่งข้อความมาถามทั้งทางแฟนเพจ ทางหน้านิยายเว็บต่างๆ หรือแม้ในเฟสบุ๊ค ว่านิยายเรื่อง “กรงรักเถื่อนสวาท”  จัดทำรูปเล่มนิยายไหม? เพื่อนแพงขออนุญาตชี้แจงตรงนี้นะคะว่า ไม่ได้ทำรูปเล่มนิยาย นะคะ เหตุผลคือ เพื่อนแพงไม่มีความชำนาญในการพิมพ์มือเพราะไม่เคยพิมพ์มือมาก่อน และที่สำคัญ… เพื่อนแพงไม่ใช่นักเขียนที่มีคนติดตามเยอะ ก็เลยกลัวว่าถ้าจะทำนิยายพิมพ์มือ กลัวจะมียอดจองไม่ถึงเป้าตามมาตรฐานที่เขาพิมพ์ๆ กัน แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น เพื่อนแพงก็เริ่มศึกษาการทำนิยายพิมพ์มือ และได้มีการพูดคุยกับทางโรงพิมพ์บ้างแล้วถึงค่าใช้จ่ายในการพิมพ์มือต่อเล่ม เนื่องจากว่าเพื่อนแพงเห็นใจนักอ่านบางท่านที่ต้องการมีรูปเล่มเก็บไว้ เพื่อนแพงเลยคิดว่าถึงแม้ยอดจองจะไม่เยอะแต่ถ้านักอ่านบางท่านต้องการซื้อจริงๆ ก็อาจจะมีการทำพิมพ์มือในอนาคตนะคะ แต่ตอนนี้ขอศึกษารายละเอียดให้ดีอย่างถี่ถ้วนก่อนนะคะ เพราะยังใหม่กับเรื่องพิมพ์มือมาก ไม่อยากผลีผลามทำอะไรลงไปโดยไม่มีการศึกษาหาข้อมูล เพราะผลเสียไม่ได้ตกอยู่ที่เพื่อนแพงคนเดียว หากมันจะลามไปถึงนักอ่านด้วยเช่นกัน เพื่อนแพงไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์ไม่ดีระหว่างเราค่ะ ^^

          ขอบคุณสำหรับการติดตามที่น่ารักนะคะ ความจริงแค่ทราบว่ามีนักอ่านบางท่านอยากได้รูปเล่มเก็บไว้ก็ดีใจมากๆ แล้วค่ะ ขอบคุณจริงๆ ค่ะ ทุกคนเป็นกำลังใจที่ดีสำหรับเพื่อนแพงค่ะ มีอะไรก็สามารถ ติ ชม กันได้ตลอดนะคะ ยินดีน้อมรับทุกคำวิจารณ์จ้า ^_^

สรุปว่า ณ ตอนนี้ นิยายของเพื่อนแพงทุกเรื่อง สามารถโหลดอ่าน

ในรูปแบบของ E-Book กับทางเว็บ MEB เท่านั้นนะคะ

สปอยเนื้อหาบางส่วนจากในเล่มค่ะ 

             “ไหนบอกทำรายงานแปบเดียว นี่มันกินเวลาไปตั้งสามชั่วโมงแล้วเพิ่งถึงบ้าน หมายความว่ายังไงใบข้าว เธอทำรายงานกับเพื่อนหรือไปทำอะไรกันแน่!”

            ลูเซียโน่ที่นั่งรอเมียรักตั้งแต่เย็นจนมืดตะคอกถาม ร่างบางในชุดนักศึกษาแสนเรียบร้อยหันมาสบตาสามี

          “คุณอย่ามาพูดแบบนี้กับข้าวนะคะ” พิมพ์ชนกเสียงแข็ง หล่อนเดินผ่านคนตัวโตขึ้นไปยังชั้นสอง

          “หยุดเดี๋ยวนี้นะใบข้าว อย่ามาเดินหนี หยุดเดี๋ยวนี้!”

          ลูเซียโน่กระชากแขนคนตัวเล็กรุนแรง เป็นเหตุให้ใบหน้าหวานกระแทกกับแผงอกกว้างที่ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออกเกือบหมด

          “แล้วจะให้พูดยังไงไม่ทราบ ไหนบอกทำรายงานไม่เกินสองชั่วโมงแล้วนี่อะไร! ห้าทุ่มเข้าไปแล้วเพิ่งจะถึงบ้าน เอ๊ะ! กลิ่นอะไร?” คนตัวโตทำจมูกฟุตฟิต พิมพ์ชนกหน้าถอดสีทันที

          “กลิ่นเหล้านี่!” ดวงตาคมคายหรี่มองสาวน้อย มือหนาบีบแขนเรียวแน่นกว่าเก่า “ไปกินเหล้ามาใช่ไหม?”

          บ้าจริง พิมพ์ชนกเริ่มออกลายจนได้ ถ้ารู้ว่าจะดื้อแบบนี้อย่าหวังเลยว่าจะให้ไปเรียนต่อ

          “ไม่ได้กินค่ะ เพื่อนซุ่มซ่ามทำเหล้าหกใส่เสื้อ”

          พิมพ์ชนกตอบตามความจริง หากคนฟังกลับไม่เชื่อเพราะปักใจคิดว่าเธอออกนอกลู่นอกทาง

          “หกใส่ปากสิไม่ว่า!”

          ลูเซียโน่ตะคอกใส่ ร่างบางสะดุ้งเฮือกไม่คิดว่าเขาจะมองเธอในแง่ร้ายถึงเพียงนี้

          “ถ้ากินก็จะบอกว่ากินแต่นี่ไม่ได้กิน เข้าใจไหมคะ?”

          หญิงสาวเดินหนีขึ้นบันได เหนื่อยมาทั้งวันกลับมาก็อยากพักผ่อนให้เต็มที่ แล้วนี่อะไร? ทำราวกับเธอเป็นเด็กหนีเที่ยวไปได้

          “แล้วทำไมโทรไปถึงไม่ยอมรับ”

          ลูเซียโน่ตามขึ้นมาหาเรื่องต่อถึงในห้องนอน พิมพ์ชนกกำเสื้อคลุมอาบน้ำแน่น ถอนหายใจมองเขาด้วยสายตาเอือมระอา

          “ลืมมือถือไว้ที่รถเพื่อนค่ะ”

          “ไม่เชื่อ!” เขาว่า “ลืมมือถือไว้ที่รถเพื่อนคนไหนโทรหาสิ ฉันจะถามมันเองว่าจริงหรือเปล่า”

          “มันจะมากไปแล้วนะคุณลูเซียโน่ กรุณาให้ความเป็นส่วนตัวกับข้าวด้วย ข้าวไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”        

          “ก็ถ้าทำตัวดีๆ ฉันคงไม่ต้องตามหึงหวงเป็นบ้าเป็นหลังแบบนี้หรอก”

          คิดว่าเขาไม่เบื่อหรือไง ทุกวันนี้เครียดเรื่องงานยังไม่เท่ากับเรื่องของแม่เมียตัวดี ทำอะไรที่ไหนกับใครเขาคิดจนวุ่นวายไปหมด ถ้ารู้ว่าส่งเรียนแล้วจะหนักใจแบบนี้เขาจะไม่ยอมปล่อยร่างบางให้คลาดสายตาเด็ดขาด

          “พรุ่งนี้ไปลาออกซะ ฉันไม่ให้เรียนแล้ว” ชายหนุ่มพูดง่ายๆ

          “คุณมีสิทธิ์อะไรมาตัดรอนอนาคตของฉัน!”

          พิมพ์ชนกปากคอสั่น สรรพนามแทนตัวก็เปลี่ยนตามแรงอารมณ์ ยิ่งเพิ่มเชื้อไฟให้คนตัวโตโกรธหนักเข้าไปอีก

          “ก็สิทธิ์ของความเป็นผัวไง เมียทำตัวแรดแบบนี้แล้วจะให้ฉันกล้าไว้ใจเธอได้ยังไง!”

          เขาชี้หน้าใส่ ความหึงหวงกัดกร่อนจิตใจจนหลุดคำพูดร้ายกาจออกมา

          ดวงตากลมโตรื้นชื้นน้ำตา ความน้อยเนื้อต่ำใจแล่นพล่านอยู่ในอก มองหน้าผู้ชายที่เธอรักและเทิดทูนยิ่งกว่าชีวิต คนที่เธอคิดว่าเป็นทุกสิ่งทุกอย่าง คนที่เธอกล้าฝากลมหายใจไว้กับเขา

          “ค่ะ ฉันมันแรด! ทั้งแรดทั้งร่าน! ผู้หญิงแบบฉันไม่มีค่าพอให้คุณไว้วางใจได้เลยสักนิด”

          พิมพ์ชนกปาดน้ำตาทิ้งลวกๆ ประชดกลับจนชายหนุ่มเริ่มได้สติ

          “ใบข้าว…”

          ลูเซียโน่จะจับแขนเรียวแต่หญิงสาวรีบถอยหลังหนี ปากอิ่มแสยะยิ้ม

          “พรุ่งนี้ฉันจะไปลาออก คุณคงอยากให้ฉันอยู่แต่บ้านเพื่อบำเรออารมณ์ใคร่ให้คุณอย่างเดียวสินะ ได้! ต่อไปนี้ฉันจะไม่ออกไปไหน ไม่ออกจากห้อง จะนอนรอคุณบนเตียงคอยทำหน้าที่เป็นเครื่องบำบัดเซ็กส์อย่างเดียวเท่านั้น พอใจไหมคะ!!!”

          พูดจบก็รีบเดินหนีเข้าห้องน้ำทันใด ทิ้งให้คนตัวโตกุมศีรษะอย่างเครียดจัด เพราะความปากไวของตัวเองแท้ๆ ลูเซียโน่ไม่ได้หมายความแบบนั้น เขาไม่เคยมองเธอเป็นนางบำเรอเหมือนอย่างที่สาวเจ้ากล่าวหา เพียงแต่เขาหึงหวงเกินกว่าจะทำใจให้สงบสุขได้

          พิมพ์ชนกทิ้งตัวร้องไห้ในอ่างอาบน้ำ น้ำตาไหลเป็นสายเลือดยามนึกถึงถ้อยคำที่เขาด่ากราด ทำไมต้องว่ากันรุนแรงแบบนี้ด้วย ทำไมต้องมองเธอราวกับเป็นผู้หญิงสำส่อน ทำไม?

          เสียงร้องไห้ดังเล็ดรอดกระทบแก้วหูคนปากเสีย ลูเซียโน่เดินวนเป็นหนูติดจั่น กัดเล็บเพราะไม่อาจข่มความรู้สึกกังวลใจได้ คำพูดของเขารุนแรงเกินไป ยิ่งนึกถึงน้ำตาของพิมพ์ชนกก็ยิ่งเกลียดตัวเอง ทั้งๆ ที่ตั้งปณิธานว่าจะไม่ทำให้เธอร้องไห้แต่เขาก็ยังพลาดอยู่เรื่อย

          กลัววันหนึ่งหญิงสาวทนไม่ไหวแล้วจะคิดตีจากในที่สุด

ตัด ฉับ! ฝากติดตามด้วยนะคะ >O<