นิยาย เมียนอกสายใยรัก > ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1.2 - น้ำผึ้งอาบยาพิษ ( รีไรท์ ) : Dek-D.com

เมียนอกสายใยรัก

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 1.2 - น้ำผึ้งอาบยาพิษ ( รีไรท์ )

อัปเดตล่าสุด 1 ก.ค. 64

ฝากคอมเมนต์เป็นกำลังใจให้กันด้วยนะคะ

๑

น้ำผึ้งอาบยาพิษ

“เห้ยพวกมึง กูต้องกลับบ้านแล้วว่ะ” ปริญยกข้อมือดูเวลาบนหน้าปัดนาฬิกาเรือนหรูก็ลุกลี้ลุกลน

“จะรีบกลับไปไหนวะ” ภูเบศเอ่ยถาม เขายังอยากดื่มต่อ

“กูบอกเอื้องฟ้าว่าจะกลับไม่เกินห้าทุ่ม นี่สี่ทุ่มครึ่งแล้วไอ้ห่า กลับช้าเดี๋ยวเมียโกรธ”

“อะไรวะ อยู่กันคนละบ้านมึงยังกลัว”

ธนาคิมส่ายหน้าเอือมระอา เสือร้ายอย่างปริญที่ว่าแน่ก็ยังแพ้เมีย แล้วแบบนี้จะไม่ให้เขาเซ็งได้ยังไง

“กูไม่ได้กลัวเว้ย กูแค่เกรงใจเฉยๆ”

คนถูกกล่าวหาว่ากลัวเมียรีบแย้ง

“เออๆ แค่เกรงใจ แต่เกรงใจมากไปหน่อยนะมึงอะ”

ภูเบศที่แอบหมันไส้ความหวานของคู่เพื่อนซี้มานานรีบสมทบ เขาเองก็อยากจะหวานชื่นมดไต่ให้ได้แบบมันบ้าง แต่แฟนสาวอย่างวราลีเนี่ยสิ ไม่ชอบให้เขาพูดจาหวานๆ ใส่ หล่อนบอกว่าเลี่ยนไม่น่าฟัง เขาเลยต้องสวมวิญญาณซาตานร้ายเล่นบทโหดตลอดเวลา

“แล้วแต่พวกมึงเลย กูไปล่ะ” ปริญไม่อยากอยู่เถียงให้มากความ ตอนนี้ใจของเขาลอยไปหาแม่ดอกเอื้องฟ้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาอยากกลับไปนอนกลิ้งบนเตียงแล้วบอกรักออดอ้อนให้หายคิดถึง

“มึงล่ะ เมียไม่ตามหรือไง” ธนาคิมเอ่ยถาม

“รายนั้นให้กูเที่ยวเต็มที่” ภูเบศพูดยิ้มๆ

“เสียงเป็นไร เมียให้เที่ยวก็ต้องดีใจสิวะ ทำไม น้อยใจเหรอ” ธนาคิมว่าอย่างรู้ทัน ภูเบศหมันไส้เลยปาน้ำแข็งใส่

“ไอ้ห่านี่ มันเย็นนะเว้ย” น้ำแข็งก้อนเล็กหล่นหายเข้าไปในเสื้อเชิ้ตสีขาว เขาต้องรีบลุกขึ้นยืนแล้วสะบัดออก

“สมน้ำหน้า” ทับถมเสร็จก็คว้าเสื้อสูทมาสวมทับ

“อ้าว จะกลับแล้วเหรอ”

“เออ พรุ่งนี้มีประชุมเช้า” ไม่ว่าจะดื่มหนักเที่ยวหนักอย่างไรในฐานะประธานบริษัทฯ ภูเบศก็มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่การงานเสมอ

“ขับรถกลับดีๆ”

ธนาคิมโบกมือลาเพื่อน เขาเอนหลังนอนหลับตายกมือก่ายหน้าผากคิดเรื่องในอดีตเรื่อยเปื่อย ฤทธิ์แอลกฮอล์ที่ดื่มเข้าไปส่งผลให้ใบหน้าคมคร้ามแดงก่ำ เสริมความหล่อเหลาตามแบบฉบับชายไทยแท้ผู้มีใบหน้าดุดันให้น่ามองยิ่งขึ้น แต่ดูเหมือนฤทธิ์ของมันยังไม่แรงพอให้ชายหนุ่มสาแก่ใจ เขาลุกขึ้นนั่งดื่มคนเดียวท่ามกลางบรรยกาศยามค่ำคืนไร้แสงสี หวังเพียงให้น้ำสีอำพันที่กลืนไหลลงสู่ลำคอหนาช่วยดับความเครียดที่ปั่นป่วนหัวใจอยู่ขณะนี้

ขวดที่สอง ขวดที่สามหมดไปอย่างรวดเร็ว ธนาคิมสะบัดศีรษะขับไล่ความมึนงง มือหนาลูบใบหน้าแรงๆ แล้วพรูลมหายใจร้อนออกมา ร่างกายเริ่มร้อนรุ่มเหมือนถูกไฟแผดเผาตลอดเวลา ดวงตาคมดุปรือปรอย สันกรามแกร่งเหนือไรเคราขบแน่น มือสั่นเทาพยายามปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตออก

“แม่งเอ๊ย!” พอไม่ได้ดั่งใจก็ปาแก้วเหล้าอัดกับพื้น เศษแก้วแตกกระจายเกลื่อนพื้น ธนาคิมเดินเหยียบเศษแหลมคมโดยไม่สนว่าเท้าจะได้รับบาดแผล เขากระโจนร่างลงสระน้ำในท่วงท่าสง่างาม ผิวน้ำที่นิ่งสนิทมาตลอดทั้งวันแตกกระเพื่อมเป็นวงกว้าง

“ทำไมมันร้อนแบบนี้วะ”

ความร้อนที่แล่นพล่านอยู่ในกระแสเลือดรุนแรงจนเขาหงุดหงิด จะว่าเป็นเพราะดื่มมากเกินไปก็ไม่ใช่ เขาเองก็สายดื่มพอตัว ดวลดื่มเพียวๆ กับเพื่อนก็เคยลองมาแล้ว เพียงแต่ไม่ได้ร้อนจัดขนาดนี้

“เป็นไรวะ” ธนาคิมลูบเส้นผมเปียกลู่แนบท้ายทอยเปิดเผยใบหน้าหล่อเหลาที่มีหยดน้ำเกาะพราว เขาพิจารณาอาการที่ตัวเองเป็น หัวใจเต้นแรงสูบฉีด ร่างกายเริ่มแสดงปฏิกิริยาบางอย่างที่เขามั่นใจว่ามันผิดปกติ ธนาคิมตัดสินใจกระโดดขึ้นจากสระ พยายามประคับประคองตัวเองเดินเข้าบ้านหมายจะขึ้นห้องนอน ระหว่างทางเขาเดินโซซัดโซเซพร้อมเสียงคำรามทุ้มต่ำฟังดูน่ากลัว

“คุณคิม” ชายหนุ่มหันไปมองต้นตอของเสียงหวานใส ดวงตาของเขาฉ่ำปรือแดงก่ำ

แวะมาฝอยกันหน่อยน้า

อ้าวพี่คิม ดื่มเหล้ากับเพื่อนเฮฮาปาร์ตี้อยู่ดีๆ ไหงมาเป็นแบบนี้ได้ล่ะ >< แล้วเสียงหวานที่มาเรียกพี่ตอนท้ายนั่นคือใครกันนะ พรุ่งนี้มาเฉลยจ้า ห้ามพลาดน้า อ่านแล้วเมนต์บอกกันด้วยว่าชอบไหม

เพื่อนแพงฝากกดถูกใจ คอมเมนต์ เป็นกำลังใจให้เพื่อนแพงด้วยนะคะ ขอบคุณสำหรับการติดตามที่น่ารักเสมอมาค่ะ ^_^

อัป วันเว้นวัน นะคะ