คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : คุณตา!!!!
คุณตา?!!!
" สามัคคีกันว่าน้องจังเลยนะไอพี่แสนประเสริฐ " ปากบ่นมือขยับของมิยูกิตั้งแต่เข้าบ้านยันจัดของในตู้จนเสร็จก็ยังไม่เลิกบ่น
กริ๊งงงงงง
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมิยูกิหยุดบ่นแล้วรีบไปรับ
" โมชิ โมชิ มิยูกิ ค่ะ ใครคะ " แนะนำตัวเสร็จปุบถามปับสไตล์มิยูกิ
((" มิยู นี่ตาเองนะลูก ")) เสียงผู้ชายวัยกลางคนถามกลับน้ำเสียงดูน่าเกรงขามมากทีเดียว
" ตา คุณตาน่ะหรอ "
((" ใช่ลูก "))
" คุณเป็นใครคะ คุณตาหนูน่ะท่านเสียชีวิตไปตั้งนานแล้วนะ บอกมาคุณเป็นใคร " เมื่อได้ยินปลายสายพูดกลับมาเช่นนี้มิยูกิก็เลือดขึ้นหน้าถามกลับด้วยเสียงเรียบ .....หน็อยไอ้แก่ที่ไหนบังอาจแอบอ้างเอาบรรพบุรุษมาเล่นแบบนี้เนี้ย -_- #
((“ ก็เป็นคุณตาของหนูนั่นแหละพ่อของแม่หนูไง “))
“ อย่ามา พ่อของแม่หนูตายไปนานแล้วอย่ามาแอบอ้างให้เสียเวลาบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงมาเลยดีกว่า “ เมื่อไม่สบอารมณ์มิยูกิก็พูดรัวจัดชุดใหญ่ทันควัน ดูเหมือนฝ่ายที่แอบอ้างว่าตนเป็นคุณตาของมิยูกิก็ไม่ยอมลดละความพยายามที่จะบอกว่าตนเป็นตาของมิยูกิจริงๆ
((“ ตาไม่ได้แอบอ้าง ตาพูดจริงๆ “))
“..........”
((“ ถ้าทำใจเชื่อไม่ได้หนูก็ไปถามความจริงจากยาสึเอะแม่ของหนู หรือถ้าร้อนรนจัดก็ให้สิงคู่อย่าง เจ้าฮิคคารุกับเจ้ายาบุ เล่าความจริงให้รู้สิ หรือจะมาฟังจากปากตาเองก็ได้ให้เจ้าสิงคู่พามา หาตาก็ได้ ”)) สิ้นคำพรรณนาทางเลือกมากมายยาวเยียดมิยูกิชั่งใจก่อนตัดสินใจตัดบทแล้ววางหูไปโดยไม่ฟังเสียงคู่สนทนาที่บอกว่าจะรอการมาของมิยูกิ....นี่มันอะไรกันเค้ารู้จักแม่ รู้จักพี่ฮิค พี่บุ เค้าเป็นคุณตาของเราจริงๆ หรอ ไม่ ไม่ ไม่! เราจะหลงคำพูดของใครก็ไม่รู้ง่ายๆ ไม่ได้ฉะนั้นก็ต้องถามผู้ที่รู้ดีที่สุดก่อน!
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
เสียงรอสายดังไม่ต่ำกว่าสิบครั้งดังวนไปวนมาซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าคนปลายสายจะรับหรือให้ความสนใจ
“ โอ๊ย!!! แม่นะ แม่ ทำอะไรอยู่เนี่ย ทำไมไม่รับโทรศัพท์ลูก ”
‘ถ้าร้อนรนจัดก็ให้สิงคู่อย่าง เจ้าฮิคคารุกับเจ้ายาบุ เล่าความจริงให้รู้สิ’ คำบอกกล่าวจากชายผู้แอบอ้างดังขึ้นเรียกสติให้มิยูกิฉุดคิด .....ถามพี่บุ กับ พี่ฮิคก็ได้นิเกือบลืมแล้วไหม๊ล่ะ ......เมื่อคิดไดก็ลุกพรวดพราดออกจากบ้านไปยืนเคาะประตูบ้านข้างๆ ปัง ปัง ราวกับจะให้มันพังไปต่อหน้าต่อตาถ้าเจ้าของบ้านไม่มาเปิดประตูให้
“ พี่อิค พี่บุ อยู่ม้ายยยยยย มาเปิดประตูให้หนูเดี๋ยวนี้นนนนน ”
ปัง ปัง ปัง
“..........”
“ พังประตูจริงๆ นะบอกให้ ”
ปัง ปัง ปัง
“.........”
“ 1...2...สะ..”
“ เปิดแล้ววววว มีไรว่ามา ” ยังไม่ทันนับสามฮิคคารุก็รีบแจ้นมาเปิดประตูทันควัน เพราะรู้ดีว่าน้องสาวของเขาคนนี้พูดจริงทำจริง
“ ขอเข้าไปก่อน ” เมื่อแผนพังประตูสำเร็จก็จ้ำเท้าเข้าบ้านหย่อนก้นลงโซฟารับแขก สร้างความตื่นตกใจให้คู่หูบุฮิค ฮิคคารุปิดประตูเสร็จก็รีบเดินมานักตรงโซฟาอีกตัวตรงข้ามกับที่มิยูกินั่งยาบุเองก็ตามมานั่งข้างฮิคคารุวางชาตรงหน้ามิยูกิ จากนั้นก็เงียบกริบไม่มีเสียงใดเล็ดลอด คู่หูบุฮิคมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนที่ยาบุตัดสินถามถึงการมาเยือนของมิยูกิ
“ มิยู มะ....มีเรื่องอะไรกับพี่สองคนหรอถึงได้อยากจะพังประตูบ้านพี่น่ะ ”
“ ก็พี่ไม่ยอมเปิดให้ ”
“ เราก็เลยคิดจะพังเข้ามา ”
“ อือ ”
“ สรุปแล้วมีเรื่องอะไร ” ฮิคคารุตัดสินใจถามขึ้นบ้าง
“ ถ้าหนูถามต้องตอบตรงตามความจริงนะ ห้ามเฉไฉหรือโกหก ไม่งั้นล่ะก็...”
“ รู้แล้วน่าถามมาสิ ”
“ คุณตายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? ” ไม่พูดพล่ามทำเพลงยิงเข้าประเด็นใหญ่ทันที
“ เอ่อ......คือ.....”
“ ไหนบอกจะพูดความจริงไง เอ่อคืออยู่ได้ ตอบมาสิ!”
“ ใจเย็นๆ มิยู พี่สองคนขอเวลาทำใจนิดนึง ” ฮิคตอบ
“ ฉันตอบเอง ” ยาบุเสนอ
“ ว่ามา..”
“ คุณตาของมิยูจังยังไม่ตาย ”
“ หมายความว่า........ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหนูเข้าใจผิดมาตลอดหรอ ”
“ อืม..” คู่หูบุฮิคพยักหน้ารับ
“ ทำไมถึงได้บอกว่าคุณตาเสียไปแล้ว ไหนจะสุสาน ไหนจะแท่นบูชา ทำไปแบบนี้เพื่ออะไร! ทำไมถึงไม่มีใครบอกหนู! ทำไมต้องให้หนูเข้าใจผิด ” ได้ทีมิยูกิใส่คำถามไม่ยั้ง
“ ก็...มัน...” จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฮิคคารุก็ดังขึ้นขัดการสนทนา ฮิคคารุกดรับสายแล้วไม่พูดอะไรนอกจาก ครับ คำเดียวตลอดงาน ส่วนสองชีวิตที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองดูฮิคคารุกันตาปริบๆ เวลาผ่านไปสักพักการสนทนาจบลง ฮิคคารุมีสีหน้าเครียดเล็กน้อยมองมาที่มิยูกิ
“เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟังทีหลังตอนนี้ช่วยไปกับพี่ก่อนได้ไหม” ฮิคคารุบอก พร้อมกับใบหน้าที่จริงจัง ยาบุเห็นท่าทางของเพื่อนก็ลุกออกไปข้างนอกพยักหน้าให้ฮิคคารุ แล้วฮิคคารุก็ลากแขนมิยูกิไปคุณตา?!!!
" สามัคคีกันว่าน้องจังเลยนะไอพี่แสนประเสริฐ " ปากบ่นมือขยับของมิยูกิตั้งแต่เข้าบ้านยันจัดของในตู้จนเสร็จก็ยังไม่เลิกบ่น
กริ๊งงงงงง
เสียงโทรศัพท์บ้านดังขึ้นมิยูกิหยุดบ่นแล้วรีบไปรับ
" โมชิ โมชิ มิยูกิ ค่ะ ใครคะ " แนะนำตัวเสร็จปุบถามปับสไตล์มิยูกิ
((" มิยู นี่ตาเองนะลูก ")) เสียงผู้ชายวัยกลางคนถามกลับน้ำเสียงดูน่าเกรงขามมากทีเดียว
" ตา คุณตาน่ะหรอ "
((" ใช่ลูก "))
" คุณเป็นใครคะ คุณตาหนูน่ะท่านเสียชีวิตไปตั้งนานแล้วนะ บอกมาคุณเป็นใคร " เมื่อได้ยินปลายสายพูดกลับมาเช่นนี้มิยูกิก็เลือดขึ้นหน้าถามกลับด้วยเสียงเรียบ .....หน็อยไอ้แก่ที่ไหนบังอาจแอบอ้างเอาบรรพบุรุษมาเล่นแบบนี้เนี้ย -_- #
((“ ก็เป็นคุณตาของหนูนั่นแหละพ่อของแม่หนูไง “))
“ อย่ามา พ่อของแม่หนูตายไปนานแล้วอย่ามาแอบอ้างให้เสียเวลาบอกจุดประสงค์ที่แท้จริงมาเลยดีกว่า “ เมื่อไม่สบอารมณ์มิยูกิก็พูดรัวจัดชุดใหญ่ทันควัน ดูเหมือนฝ่ายที่แอบอ้างว่าตนเป็นคุณตาของมิยูกิก็ไม่ยอมลดละความพยายามที่จะบอกว่าตนเป็นตาของมิยูกิจริงๆ
((“ ตาไม่ได้แอบอ้าง ตาพูดจริงๆ “))
“..........”
((“ ถ้าทำใจเชื่อไม่ได้หนูก็ไปถามความจริงจากยาสึเอะแม่ของหนู หรือถ้าร้อนรนจัดก็ให้สิงคู่อย่าง เจ้าฮิคคารุกับเจ้ายาบุ เล่าความจริงให้รู้สิ หรือจะมาฟังจากปากตาเองก็ได้ให้เจ้าสิงคู่พามา หาตาก็ได้ ”)) สิ้นคำพรรณนาทางเลือกมากมายยาวเยียดมิยูกิชั่งใจก่อนตัดสินใจตัดบทแล้ววางหูไปโดยไม่ฟังเสียงคู่สนทนาที่บอกว่าจะรอการมาของมิยูกิ....นี่มันอะไรกันเค้ารู้จักแม่ รู้จักพี่ฮิค พี่บุ เค้าเป็นคุณตาของเราจริงๆ หรอ ไม่ ไม่ ไม่! เราจะหลงคำพูดของใครก็ไม่รู้ง่ายๆ ไม่ได้ฉะนั้นก็ต้องถามผู้ที่รู้ดีที่สุดก่อน!
ตู๊ดดด ตู๊ดดด
เสียงรอสายดังไม่ต่ำกว่าสิบครั้งดังวนไปวนมาซ้ำๆ อยู่อย่างนั้นโดยไม่มีทีท่าว่าคนปลายสายจะรับหรือให้ความสนใจ
“ โอ๊ย!!! แม่นะ แม่ ทำอะไรอยู่เนี่ย ทำไมไม่รับโทรศัพท์ลูก ”
‘ถ้าร้อนรนจัดก็ให้สิงคู่อย่าง เจ้าฮิคคารุกับเจ้ายาบุ เล่าความจริงให้รู้สิ’ คำบอกกล่าวจากชายผู้แอบอ้างดังขึ้นเรียกสติให้มิยูกิฉุดคิด .....ถามพี่บุ กับ พี่ฮิคก็ได้นิเกือบลืมแล้วไหม๊ล่ะ ......เมื่อคิดไดก็ลุกพรวดพราดออกจากบ้านไปยืนเคาะประตูบ้านข้างๆ ปัง ปัง ราวกับจะให้มันพังไปต่อหน้าต่อตาถ้าเจ้าของบ้านไม่มาเปิดประตูให้
“ พี่อิค พี่บุ อยู่ม้ายยยยยย มาเปิดประตูให้หนูเดี๋ยวนี้นนนนน ”
ปัง ปัง ปัง
“..........”
“ พังประตูจริงๆ นะบอกให้ ”
ปัง ปัง ปัง
“.........”
“ 1...2...สะ..”
“ เปิดแล้ววววว มีไรว่ามา ” ยังไม่ทันนับสามฮิคคารุก็รีบแจ้นมาเปิดประตูทันควัน เพราะรู้ดีว่าน้องสาวของเขาคนนี้พูดจริงทำจริง
“ ขอเข้าไปก่อน ” เมื่อแผนพังประตูสำเร็จก็จ้ำเท้าเข้าบ้านหย่อนก้นลงโซฟารับแขก สร้างความตื่นตกใจให้คู่หูบุฮิค ฮิคคารุปิดประตูเสร็จก็รีบเดินมานักตรงโซฟาอีกตัวตรงข้ามกับที่มิยูกินั่งยาบุเองก็ตามมานั่งข้างฮิคคารุวางชาตรงหน้ามิยูกิ จากนั้นก็เงียบกริบไม่มีเสียงใดเล็ดลอด คู่หูบุฮิคมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนที่ยาบุตัดสินถามถึงการมาเยือนของมิยูกิ
“ มิยู มะ....มีเรื่องอะไรกับพี่สองคนหรอถึงได้อยากจะพังประตูบ้านพี่น่ะ ”
“ ก็พี่ไม่ยอมเปิดให้ ”
“ เราก็เลยคิดจะพังเข้ามา ”
“ อือ ”
“ สรุปแล้วมีเรื่องอะไร ” ฮิคคารุตัดสินใจถามขึ้นบ้าง
“ ถ้าหนูถามต้องตอบตรงตามความจริงนะ ห้ามเฉไฉหรือโกหก ไม่งั้นล่ะก็...”
“ รู้แล้วน่าถามมาสิ ”
“ คุณตายังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม? ” ไม่พูดพล่ามทำเพลงยิงเข้าประเด็นใหญ่ทันที
“ เอ่อ......คือ.....”
“ ไหนบอกจะพูดความจริงไง เอ่อคืออยู่ได้ ตอบมาสิ!”
“ ใจเย็นๆ มิยู พี่สองคนขอเวลาทำใจนิดนึง ” ฮิคตอบ
“ ฉันตอบเอง ” ยาบุเสนอ
“ ว่ามา..”
“ คุณตาของมิยูจังยังไม่ตาย ”
“ หมายความว่า........ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาหนูเข้าใจผิดมาตลอดหรอ ”
“ อืม..” คู่หูบุฮิคพยักหน้ารับ
“ ทำไมถึงได้บอกว่าคุณตาเสียไปแล้ว ไหนจะสุสาน ไหนจะแท่นบูชา ทำไปแบบนี้เพื่ออะไร! ทำไมถึงไม่มีใครบอกหนู! ทำไมต้องให้หนูเข้าใจผิด ” ได้ทีมิยูกิใส่คำถามไม่ยั้ง
“ ก็...มัน...” จู่ๆ เสียงโทรศัพท์ของฮิคคารุก็ดังขึ้นขัดการสนทนา ฮิคคารุกดรับสายแล้วไม่พูดอะไรนอกจาก ครับ คำเดียวตลอดงาน ส่วนสองชีวิตที่เหลือก็ได้แต่นั่งมองดูฮิคคารุกันตาปริบๆ เวลาผ่านไปสักพักการสนทนาจบลง ฮิคคารุมีสีหน้าเครียดเล็กน้อยมองมาที่มิยูกิ
“เอาไว้พี่จะเล่าให้ฟังทีหลังตอนนี้ช่วยไปกับพี่ก่อนได้ไหม” ฮิคคารุบอก พร้อมกับใบหน้าที่จริงจัง ยาบุเห็นท่าทางของเพื่อนก็ลุกออกไปข้างนอกพยักหน้าให้ฮิคคารุ แล้วฮิคคารุก็ลากแขนมิยูกิไป
จะพาหนูไปไหนเนี่ย!!!!
---มุมไรเตอร์---
อาจะงงกันซักหน่อย
ต่อเติมนิดหน่อยแล้ว
เปลี่ยนชื่อตอนด้วย
คงไม่ว่ากันนะ
ความคิดเห็น