คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [ activity. ] miror of past | hazel dustern highschool.
ในวันนั้นเป็นวันที่มีแดดอบอุ่นส่องผ่านหน้าต่าง กลิ่นไอของดินที่จางขึ้นชิดปลายจมูกหลังจากที่ฝนตกใหม่ๆ เป็นเช้าวันเดียวที่แลนเซล็อตลุกขึ้นมาอย่างเกียจคร้าน เกว็นเทลที่อยู่ข้างกายเหลือบตาขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะปิดเปลือกตาลงอีกครั้งเมื่อฝ่ามือเรียวลูบเบาๆที่หัวของมัน เสียงเพลงจากเปียโนผ่านอากาศแทรกเข้ามาในหูทำให้เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มบางออกมาได้ไม่ยากเย็นนัก ร่างผอมในชุดนอนสีน้ำเงินเข้มเดินไปปลดมูลี่ให้ยกขึ้น เปิดหน้าต่างออกกว้าง รับทั้งแสงแดดและสายลมจากต่างถิ่นในตอนเช้า
วันนี้เป็น A Dream Is a Wish Your Heart Makes งั้นเหรอ..
เสียงนุ่มหูพึมพำออกมาเล็กๆ หันกลับไปมองหมาป่าร่างยักษ์ที่นอนกินพื้นที่อยู่บนเตียงไม้ของตัวเอง มั่นใจว่ามันกำลังเงี่ยหูฟังเสียงเปียโนและเสียงฝีเท้าของตัวแลนเซล็อตที่กำลังเปิดประตูออกไปเช่นกัน
แล้วมันก็เป็นอย่างเช่นที่ได้คิดจริงๆ เพราะเกว็นเทลกระโจนลงจากเตียง มาหยุดอุ้งเท้าใหญ่ๆของมันอยู่ที่ข้างตัวคนตัวผอมเหมือนดั่งเช่นทุกครั้งไป ร่างโปร่งส่ายศรีษะ วางแขนพาดลำตัวใหญ่ที่อยู่เสมอไหล่ของตัวเอง ผิดกับหมาป่าสีน้ำตาลที่ส่งเสียงในลำคอที่ต่ำจนสะดุ้ง เอนหัวของมันเข้ากับไหล่ของคนร่างผอมที่ถือเป็นเจ้าของ เดินหายออกไปเมื่อได้รับการพยักหน้าแทนการอนุญาต เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาก็ต้องตกใจ เพราะนี่มันสิบโมงกว่าๆแล้ว ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเกว็นเทลถึงได้ดูหงุดหงิดกว่าทุกครั้ง คิดได้แบบนั้นก็ยกมือขึ้นเขกหน้าผากตัวเองแรงๆหนึ่งที ก็ผิดจริงๆนั่นแหละ เขาไม่น่าเปิดเพลงซีดีแทร็กสวอนเลคก่อนนอนเลย แต่มันเพราะจนนอนไม่ลงนี่นา
“แลนซ์ ?”
เด็กหนุ่มกระพริบตาปริบ หันหน้าไปตามเสียงเรียกจากอีกทางหนึ่งซึ่งเป็นโซนของห้องครัว เดินไปสวมกอดมารดาที่อยู่หน้าเตาอย่างแสนรัก ก้มหน้าลง หยีตาเมื่อเธอจูบหน้าผากของเขา เกยหน้าลงบนหัวไหล่ของผู้ให้กำเนิด จับเส้นผมสีแดงถูกรวบอยู่ที่อีกด้านมามัดใหม่ขึ้นเป็นเกล้ามวย หยิบส้อมที่อยู่ในลิ้นชักขึ้นใช้ทดแทนหวีที่อยู่ในห้องนอน
“ลูกทำแบบนี้อีกแล้วนะ”
“แอเรียลก็ยังทำตอนทานอาหารร่วมโต๊ะกับเจ้าชายอีริคเหมือนกัน แต่มันก็ดูดีไม่ใช่เหรอ ผมของแม่ก็เหมือนเธอ แม่สวยกว่าแอเรียลอีกนะ ไม่งั้นพ่อคงไม่รักแม่หรอก”
แลนเซล็อตวางมือลงบนไหล่ของมารดา หัวเราะพรืดออกมาเมื่อได้ยินเสียงกระแอมกระไอของพ่อ
“เอ๊ะ แบบนี้แปลว่าลูกบอกว่าพ่อรักแม่แค่เพราะผมสีแดงงั้นเหรอ”
“ไม่ใช่แบบนั้นซักหน่อย แม่มองโลกในแง่ร้ายอีกแล้ว ไม่ดีต่อสุขภาพจิตเลย”แลนเซล็อตยิ้มซน สั่นหัวไปมาแทนการปฎิเสธ ยกจานอาหารเช้าสองจานขึ้นออกไปวางบนโต๊ะอาหารก่อนที่มารดาจะได้กล่าวว่าอะไรไล่หลังมา เสียงเปียโนเงียบลงสนิทเมื่อจานอาหารถูกวางลงบนโต๊ะ แลนเซล็อตใช้เวลาในการอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่เพียงไม่กี่นาที ไม่ทันที่เลนีน(น้องสาวของเขา)จะได้เคาะประตูห้องน้ำ คนตัวผอมอุ้มน้องสาววัยห้าขวบขึ้น เส้นผมสีแดงเฉดเดียวกับผู้ให้กำเนิดของเด็กหญิงตัวน้อยพลิ้วไหวตามจังหวะการเดิน ก่อนจะถูกวางลงบนเก้าอี้โดยมีพี่ชายนั่งตามไปติดๆ เรายิ้มให้กัน เลนีนกินอาหารเลอะเทอะเหมือนเด็กทั่วไป พ่อและแม่ที่หยอกล้อกันเหมือนยังอยู่ในวัยหนุ่มสาว
แลนเซล็อตไม่เคยเบื่อเลย
อันที่จริง เขารักทุกที่ในบ้าน ชั้นหนังสือ อาหารของแม่ รอยยิ้มของพ่อ ทุกช่วงเวลาที่ได้อยู่และใช้เวลากับครอบครัวมากกว่าทุกอย่างเสียอีก
END.
ความคิดเห็น