คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 3 เพื่อนใหม่
บทที่ 3
เพื่อนใหม่
หลัาผมไ้รับอนุาาหมออี้ิและหมอูโฮให้ลับมาพัที่ห้อพัไ้ห้อพัที่มีผมับเฮุนเมื่อืนพอลับมา็อาบน้ำนอน่อ้วยวามเพลีย
ื่นมา็เอเฮุนในราบหมาป่าัวให่นอนอยู่ผมแอบำเล็น้อยที่เาไม่บอว่าัวเอเป็นหมาัวนั้น แล้ัหน่อยีว่า
ผม่อยๆลุาเียย่อไปที่หมาป่าัวให่ำลันอนหลับอุุอยู่บนพื้นห้อ
“เฮุน!!!!!”
ผมระโนเรียเสียัทำให้เ้าัวใื่น่อนที่ระโนเ้าหาผม้วยวามเร็วนผมลไปนอนที่พื้นมันทำให้เโล่ที่นอนอยู่บนเียผมรีบวิ่มาเ้ามาหาแล้ว็เห่าใส่เสียั เฮุนลับร่ามาเป็นนทำให้หน้าผมับหน้าเาอยู่ห่าันไม่มา
“ทำอะไรอนายเนี่ย ถ้าันเผลอทำร้ายนายเ้ามันไม่ีนะ” ผมหัวเราะเล็น้อย
“ันับไ้แล้ว
นายือหมาป่าัวนั้นริๆ้วย นายเป็นแม่เโล่เหรอ? ฮ่าๆๆๆ”เาหลบาผมแล้วลุึ้นในะที่ผมอุ้มเโล่แล้วลุึ้น้วยเหมือนัน
“็ลัวนายใไ เลยไม่ไ้บอ” หน้าเาแ้วยล่ะ
“นายหน้าแ้วยอะ ไม่สบายเหรอ?’’ ผมแล้ทำเหมือนที่เาทำเมื่อวานนั่น็ือารแะหน้าผานั่นแหละ
อยู่ีๆผม็ถูเฮุนผลัลไปนอนบนเียโยมีเาร่อมอยู่
“เพราะนายือู่ีวิันไล่ะ ’’
“ห๊ะ อะไร?”
“ันบอว่าที่ทำไปทุอย่าเพราะนายือู่ีวิันไเล่า!!” ทำไมผม้อเิน้วยวะเนี่ย ผมเป็นผู้ายนะเว่ยยยย “ที่ันให้เโล่อยู่ับนายเพราะันเป็นห่วนาย
ัน้อปป้อนาย” ผม้อมอวาอเา
“าอนายน่ะ
่วยทำให้ันไม่เ็บปว ันฝันว่าในอนาันะ้อายแ่ันับเห็นใรอีนที่้อเ็บเพราะัน ใ่นายใ่ไหม? เฮุน ”เฮุนมอหน้าผมอยู่ัพั
“ใ่ นๆนั้นือันเอ อย่าิมาเลยนะมันแ่วามฝัน อนนี้มันือวามริ” ผมพยัหน้า
่อนที่ะรู้ัวว่าะโนูบผมยเโล่ึ้นไปูบเาแทน
“ลู่หานนนนนนนนนนน ’’ เาลุึ้นเ็ปาทันที
“ฮ่าๆๆๆๆๆ ลูนายนี่ ’’ ผมหัวเราะร่า่อนะแล้เาแล้วิ่ไปอาบน้ำพร้อมเโล่น้อยยย
“ไปอาบน้ำันีว่าเนอะเโล่น้อย”
หลัาที่ผมอาบน้ำให้เโล่และัวเอพร้อมแ่ัวเสร็ผม็ออมาาห้อเป่านมันให้แห้แล้วอุ้มไปนอนบนเียผมามเิม็เห็นเฮุนุยโทรศัพท์เสร็พอี
“เี๋ยวแบฮยอนะมารับนายไปรู้ัับทุน
แล้ว็พานายไปเรียนรู้อะไรหลายอย่า้วย ห้ามให้ใรแะเโล่เ็าันหว อ้อ
ห้ามแะเ้าอมัน้วยนะ ันโรหว เโล่นายูแลเ้านายนใหม่อนายแทนัน้วยล่ะ
’’หมอนี่ี้หวะมัเลย ฮ่าๆๆๆ
“แล้วนายไม่ไป้วยหรอ?”
“ันมีภาริไม่อยาให้นายไป้วย นายยัไม่พร้อม” เายีหัวผม ไ้ยินำว่าภาริเหุาร์ในวามฝัน็ผุึ้นมา
“ะ
แ่ว่า…”
“ไม่้อห่วันหรอ ันไปับไออิน บอแล้วไอย่าิมาอยู่นี่อย่านนะ”เาึผมมาอ
แล้วผละออ่อนะเินเ้าห้อน้ำไป
ผมเียนระาษโน้ทิ้เอาไว้ที่โทรศัพท์เาแล้วออไปาห้อนอนไปพร้อมแบฮยอน
สู้ๆล่ะ พ่อหมาป่า ;P
หลัาเินออมาาห้อแล้วแบฮยอน็พาผมไปะลอนทัวส์ยานบอลลูน
ทุน่า้อนรับผมอย่าีแถมยัไ้เพื่อนใหม่มาเ็มไปหมึ่มันทำให้ผมรู้สึมีวามสุและไม่เร็ีนะเนี่ย ว่าแ่ทำไม… ทุน้อมอหน้าผมแล้วุบิบัน้วย่ะ
“เาุบิบอะไรันอะ” ผมถามแบฮยอน
“อ๋อ ็นายอุ้มเโล่น่ะสิ
เฮุนน่ะเป็นนัออ์รเลยนะ
อีอย่าเ้าหมานี่มันไม่ยอมให้ใรแะ้อไ้เลย ไม่แปลหรอ ฮ่าๆๆๆ”
“็นะ เโล่น้อยออะน่ารัเนอะ” ผมพูับมันแล้ว็ยีหัวเบาๆ
แบฮยอน็หัวเราะ่อนะลาผมเ้าไปในห้ออะไรัอย่า
“รอแปปนะ เี๋ยวัปันมา”
ผมนั่เล่นับเโล่และแบฮยอนอยู่ัพั็มีนเ้ามา
ผู้ายัวสูหน้าาีหันมามอผมแล้วยิ้มออมาเล็น้อย ่อนะหยิบหนัสือเล่มหนึ่ยื่นมาให้รหน้าแล้วผม็เอื้อมมือไปรับหนัสือาเา
“ไ Death cist นใหม่ ที่นี่ถูในายนะ ’’ เาพู้วยวามเป็นมิร
“อ่า รับทุนเป็นมิรับผมมาเลย”
“ฮ่าๆๆ ีแล้ว หนัสือเล่มนั้นเป็นู่มือในารทำภาริอ Death
cist และ
ภูิหมาป่าที่้อใ้ร่วมันถ้าอ่านแล้วไม่เ้าใ็ถามเฮุนไ้” ผมพยัหน้ารับ “วันนี้ันยัไม่อยาให้นายใ้วามสามารถในัวนาย่อน
เพราะนายยัไม่พร้อมีั้นวันนี้ให้แบฮยอนพาไปูารฝึ็พอ วานทีนะแบฮยอน”
“ไม่มีปัหาัปัน” แบฮยอนสะิไหล่ให้ลุามมา
“ัน…ริส ัปันอที่นี่และหวัว่า นายะำไ้นะ” ผมหันไปามสิ่ที่เาพู ำไ้เหรอ? มันหมายวามว่ายัไนะ
แบฮยอนพาผมไปูารฝึ่าๆ
นมาถึห้อๆหนึ่ที่เ็มไป้วยหมอวันไอวามเย็นลอยออมาาห้อ ผมเห็นเหมือนัวอะไรสีาวๆมีเ้าหายืนอยู่หน้าห้อ
เโล่ที่อยู่ในอ้อมแนผมเห่าเหมือนเออถูใพลาิ้นนอยู่ในอ้อมแน
“อ๊ะ เโล่นายะไปไหนลับมานะ!!”
ผมมอามลูหมาป่าัวน้อยที่วิ่เ้าไปในห้อนั้น
“ไม่้อใหรอ เอเพื่อนน่ะ
ฮ่าๆๆ” แบฮยอนพู่อนเินเ้าไปในห้อนั้น “ฮายยย ิ่วหมินนนน”ใรันนะ ทำไมื่อีนเหมือนผมเลย
ผมมอามเ้าไปนที่เินออมาาหมอนั้น
ท่าทาเหมือนเ็หนุ่มอายุยี่สิบ้นๆเลย
แ่ัว้วยเสื้อแนยาวลาย้อนเมสีเทาับาเสามส่วนาสั้นาว
หน้าาน่ารัเหมือนาลาเปา
“อันยอฮะแบฮยอน เอ๋ นั่นใรหรอ?”ผม้อมอนรหน้าาปริบๆแล้วโ้ให้เาน้อยๆ
“อ่า สวัสีผมลู่หาน
พึ่มาใหม่น่ะรับ” นรหน้าที่พอไ้ยินื่อผม็ยิ้มแล้วเ้ามาอผม
“ลู่หานเหรอ ันรอนายมาลอเลยนะ ’’
เห…. รอ รออะไรัน ไม่ทันที่ไ้ถาม
ผมหันมอไปมอเโล่ที่ำลัเล่นอยู่ับหมา? “นายมาับเโล่เหรอ แปลัปิเ้าหมานี่มันไม่ให้ใรับนี่ ’’ ผมมอเาอีรั้ แ่รั้นี้าเี่ยวลับหรี่ลมอหน้าผม
“เห้ ิ่วหมินนายำลัับผิลู่หานเหรอ ?’’ แบฮยอนที่ยืนอยู่ถามึ้นแถมหัวเราะัน
“ผมแ่ิว่า ผมอบลู่หานน่ะฮะ
ว่าๆมาหาผมนะ” อะไรเนี่ย เาพูำว่าอบ่ายแฮะ
อบแบบไหนเนี่ย สายาแบบนั้นมันเหมือน….
เหมือนที่เฮุนมอผมเลยอะ ให้ายเถอะ “ลู่หานนินทาผมในใหรอรับ?”
“ปะ เปล่านะ !!’’
“ผมอบลู่หานเพราะ ลู่หานน่ารัน่ะฮะ
ฮ่าๆๆๆ แ่ผมรู้หน่าว่าลู่หานเป็นู่ีวิเฮุน ไม่ั้นเโล่ะมา้วยับลู่หานไ้ไล่ะ
’’ให้ายเถอะ เาอ่านในไ้้วย !!
“ฮ่าๆๆๆ อย่าทำหน้าสิ
นี่ือิ่วหมินเป็นภูิหิมะ มีิ้อเ้าหาเป็นสัว์ประำัว อ้อ
อายุเท่านาย้วยนายอาะสนิทันเร็วนะ”
“หา?
นายอายุเท่าันเหรอ ทำไมูเ็ั”ผมถามเา
“็ผมเป็นภูิหิมะนี่ ฮ่าๆๆๆ อ๊า วันนี้เราไปิน้าว้วยันนะลู่หาน” เาทำหน้าอ้อนใส่ผม้วย
น่ารัั โอววววว ายๆๆๆ
หลัาเอิ่วหมินเพื่อนหน้าเ็แล้วผม็โนลาไปูารฝึอเา
ผมพึ่รู้นะเนี่ยว่า้อมีฝึารวบุมนเอ้วยฝึพลัหิมะ แ่แ็วัถุนั้นนแสลาย
ผมโนิ่วหมินแล้้วยเาเอาหิมะมาโปรยใส่ผมเย็นะมัเลยหลัานั้น็ถึเวลามื้อเที่ย
ทุนพาันมาิน้าวฝีมือยอูิน้าวะหนัเป็นู่ที่ทำภาริ้าๆผมือแบฮยอนที่นั่ับานยาล
ิ่วหมินอยู่้านหน้าผมมีู่ทำภารินั่เหมือนัน ผมหันไปมอ้าผมที่เป็นที่อเฮุนแ่ลับมีเโล่เท่านั้นที่นอนแหมะอยู่
“ไม่้อห่วหรอลู่หาน เี๋ยวหมอนั่น็ลับมา”
แบฮยอนพูปลอบ ผมพยัหน้าให้แล้วิน้าว่อ เป็นเวลาเียวับโทรศัพท์มา
-SH94- ผมรีบรับทันที
“ฮาโหล”ปลายสายเียบไปั่วรู่
[มารอันที่ห้อ…หน่อย]ผมมวิ้ว
“นายเป็นอะไร แล้วอยู่ไหน?’’ ผมถามเสียันนรอบ้าหันมามอ
[อึ ทาเ้า…] ผมรีบลุึ้น่อนะอุ้มเโล่ออไป
ผมไม่รู้ว่าทำไม้อเป็นห่วเา ผมไม่รู้ว่าหัวใผมทำไม้อวูบเมื่อไ้ยินเสียเาาสอ้าผมสั่าร้วยารวิ่ไปอย่าเร่รีบนมาถึหน้าห้อ
ผมเห็นอินที่มีแผลที่แนยืนพิฝาผนัอยู่
“อิน เฮุนเป็นอะไร?!”เาถอนหายใแล้วเยหน้ามาพูับผม
“หมอนั่นโนพวเียวันรุมฟัน่ะ
เ้าไปเถอะูเหมือน้อารนายมา”ผมรีบเ้าไปเห็นนัวสูว่าผมนอนอยู่บนเียเาพลาหายใหอบหนัผมรีบเ้าไป
“ะ เฮุน”ผมรีบทิ้ัวนั่บนเียเา
“อืออ…”เาึผมลมาอแน่นนผมหายใไม่ออ
“ เฮุนนายเ็บรไหน?” เฮุนหายใหนันผม้ออเาเอาไว้ “เฮุน
นายบอันสินายเ็บรไหน!!”ผมเผลอะหวาใส่เา
“อึ ัน ….. ไม่ไหว
ุมัวเอไม่ไหวแล้ว ’’
ผมมอนที่เอาหัวบไหล่ผมแล้วหอบเหมือนำลัวบุมัวเอไม่ให้สิแไปมาว่านี้
ามแนอเามีอาารเร็เพราะำลัะลายร่านเส้นเลือปู พอเห็นแล้ว็รู้สึไม่ีผมไม่ลัวเาผมไ้แ่ลูบหัวเาให้ใเย็นล
“ใเย็นสิ
หลับะนะ เ็ี” ผมทำเหมือนเวลาล่อมเโล่ มันะล้ายัน ….
ผมลูบหัวทุยๆอยู่อย่านั้น นนในอ้อมอนิ่ เาหลับไปแล้วไม่รู้ทำไมถึอบอุ่นถึนานี้ ผมัท่าทาให้เาหลับสบายึ้นแล้วเ็ัวทำแผลให้เา
เสียเาะประูห้อา้านอทำให้ผม้อไปเปิเป็นแบฮยอนับิ่วหมินที่มาหาผม
“โอเรึเปล่า?”
“อื้อ
หลับไปแล้วล่ะ”ผมบอ ิ่วหมินยื่น้าวล่อมาให้สอล่อับระิน้ำุปมาให้ผม
“เห็นลู่หานยัินไม่ไ้ินเลยเ็บไว้ให้เผื่อเฮุน้วย” ผมยิ้มให้
“อบุนะิ่วหมิน”
“ไม่เป็นไรฮะ
ผมับแบฮยอนไปพัผ่อน่อนนะฮะ ’’ ผมปิประูแล้วเินไปูเฮุนที่เียเหมือนเิม
วา้าวล่อไว้ที่โ๊ะ้าเียผมถอผ้าปิาแล้วับมือเา
า้าวาอผมระุวูบเบลอไปัพัผม็เห็นภาพทั้หม
“ไ ไม่เอั้นานนะ ภูิหมาป่า ทิ้พวพ้อไปเอาีเหรอ ฮ่าๆๆๆ” เฮุนับอินอยู่ในวล้อมหมาป่าลุ่มให่ท่ามลาป่าทึบ
“พวแมันพวระอไ หึ” เฮุนลับร่าเป็นหมาป่าสีาวัวให่โยมีอินยืนอยู่้าๆ
หมาป่าลุ่มนั้นเินเ้ามาประิัว
“ิว่าเป็นภูิหมาป่าแล้วพิเศษนัเหรอ? ู่ีวินายล่ะ หืม ฮ่าๆๆๆ
ยัอ่อนหัเหมือนเิมนะ ไอ้เฮุน” เฮุนไม่พูอะไรออมาแ่็ัหมาป่าสีำรหน้า้วยวามโมโห
หลัานั้นวามลลาหล็เิึ้น
“เอ๋ อึ”
เฮุนโนหมาป่าัเ้าที่อและระานระเ็นลระแทับพื้นินอย่าแร
อินเห็นอย่านั้น็เ้าไป่วย
“เห้ยยย เล่นสปรเหรอวะ แน่ริมึ็อย่ารุมันิวะ ”อินพูพร้อมร่าอเาเปลี่ยนเป็นเยเอร์อุปร์นัล่าถูนำมาใ้ทั้มีและสายหนัยาวฟาทีละัว ้วยวามโมโห หมาป่าเ้ามาัแนอินมันทำให้เาเสียหลัไป
“แายแน่!!” หมาป่าทั้ฝูะรุมัเฮุนแ่ัพัพลัอะไรบาอย่าทำให้หมาป่าทุัวปลิวออมาระแท้นไม้สลบไปอินพยุัวเอเ้าไปลาเพื่อนออมา
“ลู่หาน ลู่หานนนน !!!”
เฮือ
เสียเฮุนเรียผมทำให้ผมลับมามีสิอีรั้ ผมมอไปนที่เรียผมอยู่บนเียผมรู้สึเหมือนะเป็นลมแปลๆหายใไม่ทันแถมาพร่ามัวไปหม
“ทำไม้ออยารู้้วยว่าันไปโนอะไรมา มันทำให้นายเป็นลมรู้ไหม?!”
เฮุนึผมลมานอน้วย “นายนี่มันริๆเลย ’’
“ะ ัน เป็นห่วนาย…”
ผมมอนที่หลับาอ้อมอผมไปแล้ว้วยวามอึ้เป็นห่วั้นเหรอ? มันทำให้ผมยิ้มออเลยนะเนี่ยทั้ที่เ็บัวไปหมเลยให้ายเหอะไอพวบ้านั่น ที่ผมมาเป็นภูิไ้เพราะผมเิในรอบรัวภูิ่าหา
พวนั่น็แ่หมาป่าธรรมา็เท่านั้นแหละ สายาอผมเหลือบมอไปเห็นสิ่แปลปลอมที่อเสื้ออลู่หานสิ่ที่ผมเห็นทำให้ผม้อมวิ้วหนั….อย่าบอนะว่า
ลอยสัลัษ์ึ้นมาแล้ว
ถ้าั้นเาะ้อรับมือับภาริับผมเหรอ … ผมอร่าเล็แน่นแล้วหลับไปเพราะอาารเ็บแผลที่อำเริบึ้นมาอี
Talk
ป่วมาเลย้า ไม่มีนอ่าน้วย 55555555
ไม่เป็นไรนะ เราะอัพ่อไป
อบุที่เ้ามาอ่าน่ะ
เอาริๆนะ เฮุนับลู่หานมีอะไรอีเยอะที่้อปรับเ้าหาัน
อย่าไว้ใ วามหวานในอีหลายๆอนนะะ
5555555555555555
t
h
e
m
y
b
u
t
t
e
r
ความคิดเห็น