ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ความเชื่อใจที่หมดลง
หมวเอริที่ไู้ลิป็เิอาารไม่ไว้ใและเริ่มสสัยในัวอหมวทาร์น สัพั็มี้อวามาบุลไม่ทราบื่อส่้อวามมาให้หมวเอริ
" ถ้าอยาไ้อะไรี ๆ ็ลอไป้นที่บ้านอหมวทาร์นิ "
หมวเอริอ่าน้อวามเสร็็หันหน้ามามอหมวทาร์นและรีบเ็บมือถือทันที ึ่อนนี้ภายในใอหมวเอริำลัสับสนไปหมไม่รู้ว่าะเื่อบุลลึลับหรือะเื่อใหมวทาร์น่อี ส่วนหมวทาร์นเมื่อเห็นท่าทาอหมวเอริ็รู้สึแปลใแ่็ไม่ไ้เอะใอะไรึถามหมวเอริเี่ยวับเรื่อีว่า
" ใรเป็นนพบศพอฟ้าเหรอรับ "
" าวบ้านแถวนี้แหละ เาบอว่ามีนแ่ัวเหมือนำรวับรถสีำมาบอเาว่ามีศพห้อยอยู่ในโั แ่พอันถามถึลัษะอนที่มาบอ าวบ้านที่พบศพลับบอว่าำไม่ไ้ "
หมวเอริเล่าให้หมวทาร์นฟัามที่ำรวท้อที่แ้มา
" แล้วหมวแบ์ล่ะรับ "
หมวทาร์นพยายามมอหาหมวแบ์แ่ไม่เห็นึถามึ้น
" อยู่้านใน่ะ ำลัเ็บหลัานทุอย่าที่พอะเ็บไ้อยู่่ะ "
หมวเอริบอพร้อมับเอ่ยบอถาม
" เอิ่ม....หมวทาร์น แล้วเรื่อศพอหมวันเป็นไบ้า "
" ผมให้เ้าหน้าที่แ้าิอหมวันแล้วรับ เี๋ยวผมะามไปที่โรพยาบาลอีที "
ในระหว่าที่ทั้สอนำลัุยันอยู่นั้น ป้าไ่ที่ำลัร้อไห้เสียใเมื่อรู้่าวารายอฟ้า็พยายามวิ่เ้าไปเพื่อที่ะูศพอลูสาวพร้อมับะโนออมา
" ฟ้า แม่มาแล้วลู "
หมวทาร์นที่เห็นป้าไ่ำลัร้อไห้เสียใที่เสียลูสาวเพียนเียวไป็รู้สึละอายใเป็นอย่ามาที่ไม่สามารถ่วยฟ้าไ้ามที่รับปาไว้ึเินแยหลบหน้าไปทันที หมวเอริที่เห็นหมวทาร์นเินหนีออไป็ยิ่เพิ่มวามสสัยในัวอหมวทาร์นเ้าไปอี แ่็ไม่ไ้พูอะไร และเินแยเ้าไปหาหมวแบ์ในโัทันที
" ไ้อะไรบ้าหมวแบ์ "
"็เิม ๆ แหละรับสภาพศพเหมือนเ็รายที่ผ่านมา แ่รอบนี้มันูแปลรที่นร้ายทิ้โทรศัพท์มือถือไว้้วย "
" ั้นเอาโทรศัพท์เรื่อนี้ไปรวสอบอย่าละเอียทีนะ แล้วเรื่อนี้็อย่าเพิ่บอหมวทาร์น "
หมวเอริำับหมวแบ์ไม่ให้บอ้อมูลเี่ยวับีนี้ับหมวทาร์น ึทำให้หมวแบ์เิอาารสสัยึถามึ้นมาว่า
" ทำไมล่ะรับ "
" เอาน่ะ ทำามที่บอล่ะัน "
หมวเอริไม่ยอมเล่าเรื่อที่สสัยในัวอหมวทาร์นให้ับหมวแบ์ฟั เพราะิว่าถ้าหมวทาร์นเป็นนร้ายในีนี้ริหมวแบ์ะทำให้หมวทาร์นไหวัวทัน ส่วนหมวแบ์ที่สสัยในท่าทาอหมวเอริแ่็ไม่ไ้ถามอะไร
ส่วนหมวทาร์นเมื่อเินหลบป้าไ่ออมาาุเิเหุ็ไปที่โรพยาบาลเพื่อามเรื่อศพอหมวันและรายละเอียอื่น ๆ และเมื่อทาโรพยาบาลแ้ว่า้อรอผลันสูรอย่าละเอียอีรั้ หมวทาร์นึลับมารอทุนที่หน่วยสืบสวนทันที
ิ้ ( เสียไลน์ )
เมื่อเสียไลน์ัึ้นหมวทาร์นรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาและเปิไลน์ู็ไ้เห็น้อวามาบุลลึลับว่า
" อยาเห็นลิปสุท้ายอหมวันไหม 55555 "
หมวทาร์นอ่าน้อวาม็รู้สึโรธและถามลับไปว่า
" มึเป็นใร มึทำแบบนี้ทำไม "
บุลลึลับไม่อบโ้อะไร แ่ส่ลิปอหมวันที่ถูมันทรมานอย่าโหร้ายทารุลับมา หมวทาร์นเมื่อเห็นลิปยิ่รู้สึโรธหนัว่าเิมึพิมพ์ลับไปว่า
" ไอ้เxี้ยูะ้อ่ามึให้ไ้ "
บุลลึลับเห็น้อวามที่หมวทาร์นส่ให้็เิวามรู้สึสะใและอบลับหมวทาร์นว่า
" 5555 อย่าเพิ่โมโหิรับ เรื่อนี้มันยัไม่บ "
" มึ้อารอะไร "
หมวทาร์นส่้อวามลับไปแ่อีฝ่ายไม่ไ้ส่้อวามอะไรอบลับมา ึทำให้หมวทาร์นโมโหมาึ้นถึั้นทุบโ๊ะอย่าแร้วยวามโรธ
ริ้ ( เสียโทรศัพท์ )
ในระหว่าที่หมวทาร์นำลัโรธอยู่นั้นเสียโทรศัพท์อหมวทาร์น็ัึ้นและเมื่อูเบอร์โทรเ้าเห็นว่าเป็นเบอร์อท่านรอหมวทาร์นึ้อระับอารม์วามโรธลและรับสายทันที
" ฮัลโหลรับท่าน "
" หมวทาร์น ผมรู้เรื่อหมวันแล้วนะ ผมอแสวามเสียใ้วยนะ "
" อบุรับท่าน "
" ่วนี้นายหยุพัเรื่อานแล้วไปทำใหน่อยไหม หมวันเป็นนสนิทอนายนี่ "
" ไม่เป็นไรรับท่าน ผมะ้อเอานผิมาลโทษให้ไ้ "
" อบุรับท่าน "
หมวทาร์นอบุท่านรอที่มีวามรู้สึเอ็นูพวเาทั้สอน และเมื่อท่านรอวาสายไป หมวทาร์น็ลับมานั่นึย้อนไปถึวันเ่า ๆ อนที่หมวันเ้ามาหน่วยสืบสวนใหม่ ๆ
เ้าวันรุ่ึ้นหมวเอริเินเ้ามาที่ห้อสืบสวน็เห็นหมวทาร์นนั่อยู่ในห้อสภาพือนที่ยัไม่ไ้ลับบ้านและเหมือนนที่ยัไม่ไ้นอนึพูึ้นว่า
" มาอยู่ที่นี่เอเหรอ "
หมวทาร์นเยหน้าึ้นมอามเสียพูอหมวเอริและเห็นว่าหมวแบ์ำลัเินามเ้ามาในห้อ แ่ท่าทีอหมวเอริที่มี่อัวเอูเปลี่ยนไป หมวแบ์เมื่อเห็นสภาพทีู่ไม่ไ้อหมวทาร์นึพูึ้นว่า
" หมวทาร์นไหวไหมรับ "
หมวทาร์นมอหน้าหมวแบ์พร้อมับยิ้มให้และอบลับว่า
" ไม่เป็นไรรับผมยัไหว "
" ผมว่าหมวไปนอนพัผ่อนสัหน่อยเถอะรับ อนเย็นพวเรา่อยไปานศพอหมวันพร้อมัน "
" ใ่ ันว่านายไปนอนสัหน่อย็ีนะ "
" อืม... เอาั้น็ไ้ "
หมวทาร์นเมื่อยอมรับในสิ่ที่ทั้สอนบอ็ับรถออมาาหน่วยสืบสวนและรไปที่ร้านอป้าไ่ทันที พอมาถึ็เห็นป้าไ่ำลันั่โศเศร้าเสียใอยู่หน้าบ้าน หมวทาร์นึเินเ้าไปหา ป้าไ่ที่หันมาเห็นหมวทาร์น็ลุึ้นะะ่อว่าหมวทาร์นที่่วยลูสาวอัวเอไม่ไ้ แ่พอนึึ้นไ้ว่าหมวทาร์นเอ็เสียหมวันที่เป็นนสำัไปเหมือนันึนั่ลเหมือนเิม หมวทาร์นึนั่ล้า ๆ ป้าไ่พร้อมับพูึ้นว่า
"ผมอโทษนะรับป้า "
"ฟ้ามันมีบุมาแ่นี้แหละ นาหมวัน่วยมันะนานี้ยั่วยไม่ไ้ แถมัวหมวันเอยั้อมาายอี"
หมวทาร์นไ้ยินสิ่ที่ป้าไ่พู็น้ำาึมิถึบรรยาาศเ่า ๆ ที่เยไ้ทำับหมวัน
ทา้านหมวแบ์ที่ทราบผลารรวโทรศัพท์มือถือ็เิอาารใและรีบวิ่เ้าไปหาหมวเอริที่ห้อ้วยท่าทาที่แื่น
" หมวเอริ แย่แล้วรับ "
" มีอะไร ท่าทาแื่นเียว "
หมวเอริถามหมวแบ์้วยท่าทาสสัยในท่าทีอหมวแบ์
" โทรศัพท์เรื่อนั้นรับ ลทะเบียน้วยื่ออหมวทาร์น ไม่รู้นร้ายมันเอาื่อหมวทาร์นไปลทะเบียนไ้ยัไ "
หมวเอริไ้ยินแบบนั้น็ยิ้มออมาเบา ๆ พร้อมับพูว่า
" นั้นไ ันว่าแล้ว ทีนี้ะแ้ัวว่ายัไอี "
หมวแบ์ไ้ยินสิ่ที่หมวเอริพู็เิอาารสสัยมาึ้นึถาม่อว่า
" หมวเอริไม่สสัยเหรอรับ "
" หมวแบ์ในเรื่อมีเบอร์โทรออล่าสุ้วยใ่มั้ยลอโทรไปที่เบอร์โทรออนัันูิ ว่าใรเป็นนรับ "
" รับ ว่าแ่ทำไมหมวเอริถึไม่แปลใล่ะรับ "
หมวแบ์พูบ็หยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรออทันทีามที่หมวเอริบอ
" สวัสีรับ ผมร้อยำรวรี ธนทาร์น พูรับ "
" เป็นไ นรับสายือหมวทาร์นใ่ไหม "
หมวแบ์ไ้ยินในสิ่ที่หมวเอริพู็ใเ้าไปอีึรีบถามลับทันที
" ทำไม หมวเอริถึรู้ล่ะรับ "
" ันสสัยเรื่อนี้มานานแล้วล่ะ แล้วัน็ยัมีหลัานอีหลายอย่า้วย "
หมวแบ์ไ้ยินสิ่ที่หมวเอริพู็รู้สึหัวสมอื้อันือะไรไม่ออเพราะไม่เื่อว่าหมวทาร์นะเป็นนร้ายไ้ แ่เาับืว่าีนี้มันแปล ๆ เหมือนนร้ายใใส่ร้ายหมวทาร์นึพูึ้นว่า
" ไม่ริหรอรับ ยัไผม็ไม่เื่อว่าหมวทาร์นะเป็นนร้าย "
" ั้นเอาแบบนี้น่ะ ่วนี้นายยัไม่้อพูอะไร รอให้ผ่านเรื่อานศพอหมวันไป่อน แล้วเรา่อยไปรวสอบที่บ้านอหมวทาร์นัน "
หมวเอริพูับหมวแบ์้วยน้ำเสียที่นิ่ ๆ แลูมั่นใว่าัวเอิถู
ใน่วที่หมวทาร์นำลัยุ่อยู่ับานศพอหมวันที่วันั้น
" นี่หมวแบ์ นายูนี่ "
" อะไรเหรอรับ "
หมวเอริหยิบระาษที่เพิ่ปริ้นออมาาอมพิวเอร์ให้หมวแบ์ูพร้อมพูว่า
" ้อมูลประวัิอหมวทาร์น นายูิ พ่อและแม่ถูารรมั้แ่หมวทาร์นอายุไ้ 7 วบ แล้วอยู่บ้านเ็ำพร้ามาโยลอ นายิว่าเามีปมพอที่ะเป็นนร้ายไ้หรือยั "
หมวเอริพยายามพูให้หมวแบ์ิามแ่หมวแบ์็พูสวนลับมาว่า
" หมวเอริอย่าเพิ่ิมาเลยรับ "
" แ่ันมีหลัานหลายอย่าแล้วนะ นายเื่อันเถอะ ถ้าันไ้หลัานที่บ้านอหมวทาร์นอี ทีนี้เราะปิีนี้ไ้นะ นายเื่อันเถอะ "
หมวเอริพู้วยน้ำเสียที่หุหินิหน่อย ่อนที่ะเินลับไปที่โ๊ะอัวเอ
หนึ่สัปาห์่อมา านศพอหมวันและฟ้าไ้เสร็สิ้น หมวทาร์น หมวแบ์ และหมวเอริ็ลับมาทำานันามปิ โยหมวเอริพยายามหาโอาสที่ะไป้นบ้านอหมวทาร์น และเมื่อมีโอาสหมวเอริึพูึ้นมาว่า
"หมวทาร์น วันนี้พวเราะว่าะไปประุมัน่อที่บ้านอนายสะวไหม "
" ไ้รับ แ่บ้านผมมันะร ๆ หน่อยนะ "
" ไ้ ไม่มีปัหา นายอ่ะมีปัหาไหมหมวแบ์ "
" ไม่รับ "
"โอเ ั้น็ามนั้น "
หมวทาร์นอบลทุนพร้อมับะเินไปาแฟินและหันมาถามทุนว่า
" ผมะไปาแฟะหน่อย เอาอะไรันไหม "
" ไม่อ่ะ "
" นายล่ะ เอาไหม "
" ไม่เอารับ อบุรับ "
เมื่อไม่มีใรเอาอะไรหมวทาร์นึเินออาห้อสืบสวนไป หมวแบ์ที่ะเ้อมอูว่าหมวทาร์นเินออไปริ ๆ แล้ว็ถามึ้น้วยท่าทาสสัยว่า
" ทำไมเรา้อไปที่บ้านอหมวทาร์นล่ะรับ "
" ันเยบอแล้วนี่ว่าอยารวสอบอะไรหน่อยนะ "
" อะไรเหรอรับ "
" เออน่ะ เี๋ยว็รู้ "
หมวเอริพู้วยท่าทาที่มั่นอมั่นใ พอเย็นหมวทาร์น็พาทั้สามมาถึที่บ้านอน และเมื่อมาถึ หมวเอริ็เริ่มเินสำรวูภายในบ้านอหมวทาร์นทันที
"หมวทาร์นบ้านอนายสวยีเหมือนันนะ ัอเป็นระเบียบี "
" รับ ปิผมไม่่อยไ้อยู่บ้าน ้าวออันไหนอยู่รไหน็อยู่รนั้นไม่ไ้ยับไปไหนเลยรับ "
" แล้วปิหมวทาร์นอยู่นเียวเหรอรับ "
" ใ่รับ พ่อแม่ผมเสียั้แ่ผมอายุ 7 วบ แ่บ้านเพิ่ะไ้ลับมาอยู่อนเป็นำรวรับ "
" เ่ัเลยนะรับ "
หมวแบ์พูพร้อมับยิ้มให้หมวทาร์น ส่วนหมวเอริที่เินูในบ้าน็้อสะุับสิ่อบาอย่าพร้อมับหันมาถามหมวทาร์นทันที
" หมวทาร์นทำไมนายถึมีระุมแบบนี้้วย "
หมวทาร์นอบำถามโยที่ไม่หันไปู
" อ่อ มันเป็นระุมที่ผมเ็บไว้อนที่พ่อับแม่ผมเสียน่ะรับ "
" แล้วอนนั้นมีระุมี่เม็เหรอ "
หมวเอริถาม้ำเพื่อให้แน่ใในำอบ
" มีแ่เม็เียวนะรับ ทำไมเหรอ "
เมื่อสิ้นเสียอหมวทาร์น หมวเอริ็หยิบปืนออมา่อที่หมวทาร์นพร้อมับพูว่า
" หมวทาร์น ันอับนาย้อหาพยายาม่า และนี่ือหลัานระุมที่นายใ้อนารรม "
เมื่อหมวเอริพูบ็ยื่นระุมเป็นถุให้หมวทาร์นู
" นี่มันเรื่ออะไรันรับ หมวเอริ "
" หมวแบ์นายใสุ่แมือหมวทาร์นเียวนี้ "
หมวเอริรีบออำสั่ับหมวแบ์ทันทีแ่หมวแบ์็บอับหมวเอริว่า
" ใเย็น ๆ รับหมวเอริ นี่มันเรื่ออะไร "
" ใ่รับ เิอะไรึ้น "
หมวทาร์นที่ยัไม่เ้าใ็ยัพยายามที่ะถาม แ่หมวเอริ็พู่อว่า
" อนนี้ันมีหลัานและพยานที่ะับนายไ้แล้ว แมัน็แ่ารันในราบำรว ันไม่แปลใเลย ว่าทำไมนร้ายมันถึหลบ่อนัวาำรวไ้ลอแถมยัรู้วามเลื่อนไหวอำรวอี เพราะมันเป็นำรวะเอ "
" หมวเอริะบ้าเหรอผมะไปทำแบบนั้นทำไม "
" นายไม่้อพู ันยัมีลิปที่นายไปโัร้าวันที่ฟ้าถู่า "
" ผมะ่าฟ้าทำไมฟ้าเป็นเหมือนน้อสาวอผมนะ อีอย่าอนที่นร้ายส่้อวามมาเยาะเย้ยพวเรา หมวเอริ็อยู่้วยไม่ใ่เหรอ "
หมวทาร์นพยายามอธิบายเรื่อทั้หมให้ฟั แ่หมวแบ์็พูึ้นมาว่า
" เอิ่ม.....หมวทาร์นรับ เรื่อนั้นือว่า "
หมวทาร์นเห็นท่าทาอึอัอหมวแบ์็รู้ทันทีว่า้อมีอะไรอีแน่ ๆ ึถามึ้นว่า
" อะไรอี "
" อนที่เราเอศพอฟ้า นร้ายไ้ทิ้โทรศัพท์มือถือไว้้วยรับ และพอรวสอบ้อมูลมันถูเปิ้วยื่ออหมวทาร์น แถมยัมี้อมูลที่นร้ายุยับหมวในไลน์้วยรับ "
หมวแบ์อธิบายเรื่อมือถือให้หมวทาร์นฟั ึ่พอหมวแบ์พูบ หมวเอริ็พูเสริม่อว่า
" นายใ้โทรศัพท์สอเรื่อเพื่อเป็นหลัานให้ัวนายรอสินะ ไม่ว่ายัไวันนี้ันะอับุมนายไว้่อน ถ้านายิว่านายบริสุทธิ์็ยอมให้ับุมแล้วไปสู้ันในั้นศาล "
หมวทาร์นที่ไ้ยินแบบนั้น็ยอมให้หมวเอริับุมัวแ่โยี หมวทาร์นที่รู้ว่าัวเอลายเป็นแพะแล้วึพูึ้นว่า
" หมวเอริ หมวแบ์ ผมว่าเรื่อนี้มันแปล ๆ นะยัไผมฝาทั้สอน่วยลอรวสอบี ๆ อีรั้นะ "
หมวทาร์นพูบ็มอหน้าอทั้สอ และเินนำออไปที่รถ
" ผมบอุแล้วใ่ไหมว่ามันยัไม่บ 5555 "
หมวทาร์นมอามเสียึ้นไป็พบายุำแ่ัวมิิใส่แมสปิหน้านมอไม่เห็นว่าหน้าาเป็นอย่าไร ึถามลับไปว่า
" แเป็นใร "
พอสิ้นเสียอหมวทาร์น ายแปลหน้า็พูพร้อมับหัวเราะเบา ๆ ว่า
" มันเป็นหน้าที่อพวุไม่ใ่เหรอ 5555 "
หมวทาร์นรู้สึโรธมาึอบลับไปว่า
" แล้ามานะที่เ้ามาในห้อนี้ ยัไล้อวรปิะ้อเห็นแแน่ๆ "
" ะเห็นไ้ยัไรับ ล้อมันเสียพร้อมัน 5555 "
" หนอย!!!แ๊ "
หมวทาร์นที่ำลัโรธมาแ่็ทำอะไรไม่ไ้ึเินไปนั่ลับพื้น สัพับุลลึลับ็ปล่อยระาษลับพื้น หมวทาร์นเห็นึลุึ้นเินหยิบมาอ่าน้อวามในระาษ
" อนพ่อับแมุ่ำลัะาย่าเป็นอะไรที่ีริ 5555 "
หมวทาร์นลุึ้นพร้อมับำลูรห้อัไว้แน่น ายแปลหน้าที่เห็นท่าทาอหมวทาร์นึพูอย่าสะใว่า
" อย่าเพิ่โรธิรับ มันยัไม่บ มันยัมี่ออีนะ 5555 "
พอพูบบุลลึลับ็เินออไป หมวทาร์นพยายามะำรูปลัษ์อายลึลับ ไม่ว่าะเป็น ท่าทา หรือเสีย แ่บุลลึลับ็แ่ายนมอไม่เห็นอะไรเลย ที่ำไ้็มีแ่เสีย
" ถ้าอยาไ้อะไรี ๆ ็ลอไป้นที่บ้านอหมวทาร์นิ "
หมวเอริอ่าน้อวามเสร็็หันหน้ามามอหมวทาร์นและรีบเ็บมือถือทันที ึ่อนนี้ภายในใอหมวเอริำลัสับสนไปหมไม่รู้ว่าะเื่อบุลลึลับหรือะเื่อใหมวทาร์น่อี ส่วนหมวทาร์นเมื่อเห็นท่าทาอหมวเอริ็รู้สึแปลใแ่็ไม่ไ้เอะใอะไรึถามหมวเอริเี่ยวับเรื่อีว่า
" ใรเป็นนพบศพอฟ้าเหรอรับ "
" าวบ้านแถวนี้แหละ เาบอว่ามีนแ่ัวเหมือนำรวับรถสีำมาบอเาว่ามีศพห้อยอยู่ในโั แ่พอันถามถึลัษะอนที่มาบอ าวบ้านที่พบศพลับบอว่าำไม่ไ้ "
หมวเอริเล่าให้หมวทาร์นฟัามที่ำรวท้อที่แ้มา
" แล้วหมวแบ์ล่ะรับ "
หมวทาร์นพยายามมอหาหมวแบ์แ่ไม่เห็นึถามึ้น
" อยู่้านใน่ะ ำลัเ็บหลัานทุอย่าที่พอะเ็บไ้อยู่่ะ "
หมวเอริบอพร้อมับเอ่ยบอถาม
" เอิ่ม....หมวทาร์น แล้วเรื่อศพอหมวันเป็นไบ้า "
" ผมให้เ้าหน้าที่แ้าิอหมวันแล้วรับ เี๋ยวผมะามไปที่โรพยาบาลอีที "
ในระหว่าที่ทั้สอนำลัุยันอยู่นั้น ป้าไ่ที่ำลัร้อไห้เสียใเมื่อรู้่าวารายอฟ้า็พยายามวิ่เ้าไปเพื่อที่ะูศพอลูสาวพร้อมับะโนออมา
" ฟ้า แม่มาแล้วลู "
หมวทาร์นที่เห็นป้าไ่ำลัร้อไห้เสียใที่เสียลูสาวเพียนเียวไป็รู้สึละอายใเป็นอย่ามาที่ไม่สามารถ่วยฟ้าไ้ามที่รับปาไว้ึเินแยหลบหน้าไปทันที หมวเอริที่เห็นหมวทาร์นเินหนีออไป็ยิ่เพิ่มวามสสัยในัวอหมวทาร์นเ้าไปอี แ่็ไม่ไ้พูอะไร และเินแยเ้าไปหาหมวแบ์ในโัทันที
" ไ้อะไรบ้าหมวแบ์ "
"็เิม ๆ แหละรับสภาพศพเหมือนเ็รายที่ผ่านมา แ่รอบนี้มันูแปลรที่นร้ายทิ้โทรศัพท์มือถือไว้้วย "
" ั้นเอาโทรศัพท์เรื่อนี้ไปรวสอบอย่าละเอียทีนะ แล้วเรื่อนี้็อย่าเพิ่บอหมวทาร์น "
หมวเอริำับหมวแบ์ไม่ให้บอ้อมูลเี่ยวับีนี้ับหมวทาร์น ึทำให้หมวแบ์เิอาารสสัยึถามึ้นมาว่า
" ทำไมล่ะรับ "
" เอาน่ะ ทำามที่บอล่ะัน "
หมวเอริไม่ยอมเล่าเรื่อที่สสัยในัวอหมวทาร์นให้ับหมวแบ์ฟั เพราะิว่าถ้าหมวทาร์นเป็นนร้ายในีนี้ริหมวแบ์ะทำให้หมวทาร์นไหวัวทัน ส่วนหมวแบ์ที่สสัยในท่าทาอหมวเอริแ่็ไม่ไ้ถามอะไร
เมื่อทั้สอุยันเสร็็พาันเินวนูรอบ ๆ โัอีรั้ นหมวเอริเินมานเอระุมแบบเียวับที่เอเมื่อวัน่อนหล่นอยู่ ึเ็บไว้เป็นหลัาน
ส่วนหมวทาร์นเมื่อเินหลบป้าไ่ออมาาุเิเหุ็ไปที่โรพยาบาลเพื่อามเรื่อศพอหมวันและรายละเอียอื่น ๆ และเมื่อทาโรพยาบาลแ้ว่า้อรอผลันสูรอย่าละเอียอีรั้ หมวทาร์นึลับมารอทุนที่หน่วยสืบสวนทันที
ิ้ ( เสียไลน์ )
เมื่อเสียไลน์ัึ้นหมวทาร์นรีบหยิบโทรศัพท์ึ้นมาและเปิไลน์ู็ไ้เห็น้อวามาบุลลึลับว่า
" อยาเห็นลิปสุท้ายอหมวันไหม 55555 "
หมวทาร์นอ่าน้อวาม็รู้สึโรธและถามลับไปว่า
" มึเป็นใร มึทำแบบนี้ทำไม "
บุลลึลับไม่อบโ้อะไร แ่ส่ลิปอหมวันที่ถูมันทรมานอย่าโหร้ายทารุลับมา หมวทาร์นเมื่อเห็นลิปยิ่รู้สึโรธหนัว่าเิมึพิมพ์ลับไปว่า
" ไอ้เxี้ยูะ้อ่ามึให้ไ้ "
บุลลึลับเห็น้อวามที่หมวทาร์นส่ให้็เิวามรู้สึสะใและอบลับหมวทาร์นว่า
" 5555 อย่าเพิ่โมโหิรับ เรื่อนี้มันยัไม่บ "
" มึ้อารอะไร "
หมวทาร์นส่้อวามลับไปแ่อีฝ่ายไม่ไ้ส่้อวามอะไรอบลับมา ึทำให้หมวทาร์นโมโหมาึ้นถึั้นทุบโ๊ะอย่าแร้วยวามโรธ
ริ้ ( เสียโทรศัพท์ )
ในระหว่าที่หมวทาร์นำลัโรธอยู่นั้นเสียโทรศัพท์อหมวทาร์น็ัึ้นและเมื่อูเบอร์โทรเ้าเห็นว่าเป็นเบอร์อท่านรอหมวทาร์นึ้อระับอารม์วามโรธลและรับสายทันที
" ฮัลโหลรับท่าน "
ท่านรออบลับหมวทาร์น้วยวามเป็นห่วว่า
" หมวทาร์น ผมรู้เรื่อหมวันแล้วนะ ผมอแสวามเสียใ้วยนะ "
" อบุรับท่าน "
" ่วนี้นายหยุพัเรื่อานแล้วไปทำใหน่อยไหม หมวันเป็นนสนิทอนายนี่ "
หมวทาร์นไ้ยินสิ่ที่ท่านรอบอ็รู้ไ้เลยว่าท่านรอพู้วยวามเป็นห่วแ่หมวทาร์น็อบลับท่านรอแบบริัว่า
" ไม่เป็นไรรับท่าน ผมะ้อเอานผิมาลโทษให้ไ้ "
ท่านรอไ้ยินสิ่ที่หมวทาร์นพู็อบหมวทาร์นไปสั้น ๆ ว่า
" อบุรับท่าน "
หมวทาร์นอบุท่านรอที่มีวามรู้สึเอ็นูพวเาทั้สอน และเมื่อท่านรอวาสายไป หมวทาร์น็ลับมานั่นึย้อนไปถึวันเ่า ๆ อนที่หมวันเ้ามาหน่วยสืบสวนใหม่ ๆ
เ้าวันรุ่ึ้นหมวเอริเินเ้ามาที่ห้อสืบสวน็เห็นหมวทาร์นนั่อยู่ในห้อสภาพือนที่ยัไม่ไ้ลับบ้านและเหมือนนที่ยัไม่ไ้นอนึพูึ้นว่า
" มาอยู่ที่นี่เอเหรอ "
หมวทาร์นเยหน้าึ้นมอามเสียพูอหมวเอริและเห็นว่าหมวแบ์ำลัเินามเ้ามาในห้อ แ่ท่าทีอหมวเอริที่มี่อัวเอูเปลี่ยนไป หมวแบ์เมื่อเห็นสภาพทีู่ไม่ไ้อหมวทาร์นึพูึ้นว่า
" หมวทาร์นไหวไหมรับ "
หมวทาร์นมอหน้าหมวแบ์พร้อมับยิ้มให้และอบลับว่า
" ไม่เป็นไรรับผมยัไหว "
" ผมว่าหมวไปนอนพัผ่อนสัหน่อยเถอะรับ อนเย็นพวเรา่อยไปานศพอหมวันพร้อมัน "
" ใ่ ันว่านายไปนอนสัหน่อย็ีนะ "
" อืม... เอาั้น็ไ้ "
หมวทาร์นเมื่อยอมรับในสิ่ที่ทั้สอนบอ็ับรถออมาาหน่วยสืบสวนและรไปที่ร้านอป้าไ่ทันที พอมาถึ็เห็นป้าไ่ำลันั่โศเศร้าเสียใอยู่หน้าบ้าน หมวทาร์นึเินเ้าไปหา ป้าไ่ที่หันมาเห็นหมวทาร์น็ลุึ้นะะ่อว่าหมวทาร์นที่่วยลูสาวอัวเอไม่ไ้ แ่พอนึึ้นไ้ว่าหมวทาร์นเอ็เสียหมวันที่เป็นนสำัไปเหมือนันึนั่ลเหมือนเิม หมวทาร์นึนั่ล้า ๆ ป้าไ่พร้อมับพูึ้นว่า
"ผมอโทษนะรับป้า "
"ฟ้ามันมีบุมาแ่นี้แหละ นาหมวัน่วยมันะนานี้ยั่วยไม่ไ้ แถมัวหมวันเอยั้อมาายอี"
หมวทาร์นไ้ยินสิ่ที่ป้าไ่พู็น้ำาึมิถึบรรยาาศเ่า ๆ ที่เยไ้ทำับหมวัน
ทา้านหมวแบ์ที่ทราบผลารรวโทรศัพท์มือถือ็เิอาารใและรีบวิ่เ้าไปหาหมวเอริที่ห้อ้วยท่าทาที่แื่น
" หมวเอริ แย่แล้วรับ "
" มีอะไร ท่าทาแื่นเียว "
หมวเอริถามหมวแบ์้วยท่าทาสสัยในท่าทีอหมวแบ์
" โทรศัพท์เรื่อนั้นรับ ลทะเบียน้วยื่ออหมวทาร์น ไม่รู้นร้ายมันเอาื่อหมวทาร์นไปลทะเบียนไ้ยัไ "
หมวเอริไ้ยินแบบนั้น็ยิ้มออมาเบา ๆ พร้อมับพูว่า
" นั้นไ ันว่าแล้ว ทีนี้ะแ้ัวว่ายัไอี "
หมวแบ์ไ้ยินสิ่ที่หมวเอริพู็เิอาารสสัยมาึ้นึถาม่อว่า
" หมวเอริไม่สสัยเหรอรับ "
" หมวแบ์ในเรื่อมีเบอร์โทรออล่าสุ้วยใ่มั้ยลอโทรไปที่เบอร์โทรออนัันูิ ว่าใรเป็นนรับ "
" รับ ว่าแ่ทำไมหมวเอริถึไม่แปลใล่ะรับ "
หมวแบ์พูบ็หยิบโทรศัพท์ึ้นมาโทรออทันทีามที่หมวเอริบอ
ทา้านหมวทาร์นเห็นว่ามีเบอร์แปลโทรมาึรับสายทันทีโยไม่รู้ว่าอีฝ่ายือหมวแบ์
" สวัสีรับ ผมร้อยำรวรี ธนทาร์น พูรับ "
หมวแบ์ที่ไ้ยินเสียและรู้ว่าปลายสายือหมวทาร์นถึับพูไม่ออและวาสายไป
" เป็นไ นรับสายือหมวทาร์นใ่ไหม "
หมวแบ์ไ้ยินในสิ่ที่หมวเอริพู็ใเ้าไปอีึรีบถามลับทันที
" ทำไม หมวเอริถึรู้ล่ะรับ "
" ันสสัยเรื่อนี้มานานแล้วล่ะ แล้วัน็ยัมีหลัานอีหลายอย่า้วย "
หมวแบ์ไ้ยินสิ่ที่หมวเอริพู็รู้สึหัวสมอื้อันือะไรไม่ออเพราะไม่เื่อว่าหมวทาร์นะเป็นนร้ายไ้ แ่เาับืว่าีนี้มันแปล ๆ เหมือนนร้ายใใส่ร้ายหมวทาร์นึพูึ้นว่า
" ไม่ริหรอรับ ยัไผม็ไม่เื่อว่าหมวทาร์นะเป็นนร้าย "
" ั้นเอาแบบนี้น่ะ ่วนี้นายยัไม่้อพูอะไร รอให้ผ่านเรื่อานศพอหมวันไป่อน แล้วเรา่อยไปรวสอบที่บ้านอหมวทาร์นัน "
หมวเอริพูับหมวแบ์้วยน้ำเสียที่นิ่ ๆ แลูมั่นใว่าัวเอิถู
ใน่วที่หมวทาร์นำลัยุ่อยู่ับานศพอหมวันที่วันั้น
หมวเอริ และหมวแบ์ที่ยัอยู่ที่หน่วยสืบสวน็พยายามหา้อมูลอนร้าย่อ เมื่อหมวเอริ้น้อมูลบาอย่าไ้็รีบมาหาหมวแบ์แล้วพูว่า
" นี่หมวแบ์ นายูนี่ "
" อะไรเหรอรับ "
หมวเอริหยิบระาษที่เพิ่ปริ้นออมาาอมพิวเอร์ให้หมวแบ์ูพร้อมพูว่า
" ้อมูลประวัิอหมวทาร์น นายูิ พ่อและแม่ถูารรมั้แ่หมวทาร์นอายุไ้ 7 วบ แล้วอยู่บ้านเ็ำพร้ามาโยลอ นายิว่าเามีปมพอที่ะเป็นนร้ายไ้หรือยั "
หมวเอริพยายามพูให้หมวแบ์ิามแ่หมวแบ์็พูสวนลับมาว่า
" หมวเอริอย่าเพิ่ิมาเลยรับ "
" แ่ันมีหลัานหลายอย่าแล้วนะ นายเื่อันเถอะ ถ้าันไ้หลัานที่บ้านอหมวทาร์นอี ทีนี้เราะปิีนี้ไ้นะ นายเื่อันเถอะ "
หมวเอริพู้วยน้ำเสียที่หุหินิหน่อย ่อนที่ะเินลับไปที่โ๊ะอัวเอ
หนึ่สัปาห์่อมา านศพอหมวันและฟ้าไ้เสร็สิ้น หมวทาร์น หมวแบ์ และหมวเอริ็ลับมาทำานันามปิ โยหมวเอริพยายามหาโอาสที่ะไป้นบ้านอหมวทาร์น และเมื่อมีโอาสหมวเอริึพูึ้นมาว่า
"หมวทาร์น วันนี้พวเราะว่าะไปประุมัน่อที่บ้านอนายสะวไหม "
" ไ้รับ แ่บ้านผมมันะร ๆ หน่อยนะ "
" ไ้ ไม่มีปัหา นายอ่ะมีปัหาไหมหมวแบ์ "
หมวเอริพูพร้อมับหันไปถามหมวแบ?
" ไม่รับ "
"โอเ ั้น็ามนั้น "
หมวทาร์นอบลทุนพร้อมับะเินไปาแฟินและหันมาถามทุนว่า
" ผมะไปาแฟะหน่อย เอาอะไรันไหม "
" ไม่อ่ะ "
" นายล่ะ เอาไหม "
" ไม่เอารับ อบุรับ "
เมื่อไม่มีใรเอาอะไรหมวทาร์นึเินออาห้อสืบสวนไป หมวแบ์ที่ะเ้อมอูว่าหมวทาร์นเินออไปริ ๆ แล้ว็ถามึ้น้วยท่าทาสสัยว่า
" ทำไมเรา้อไปที่บ้านอหมวทาร์นล่ะรับ "
" ันเยบอแล้วนี่ว่าอยารวสอบอะไรหน่อยนะ "
" อะไรเหรอรับ "
" เออน่ะ เี๋ยว็รู้ "
หมวเอริพู้วยท่าทาที่มั่นอมั่นใ พอเย็นหมวทาร์น็พาทั้สามมาถึที่บ้านอน และเมื่อมาถึ หมวเอริ็เริ่มเินสำรวูภายในบ้านอหมวทาร์นทันที
"หมวทาร์นบ้านอนายสวยีเหมือนันนะ ัอเป็นระเบียบี "
" รับ ปิผมไม่่อยไ้อยู่บ้าน ้าวออันไหนอยู่รไหน็อยู่รนั้นไม่ไ้ยับไปไหนเลยรับ "
" แล้วปิหมวทาร์นอยู่นเียวเหรอรับ "
" ใ่รับ พ่อแม่ผมเสียั้แ่ผมอายุ 7 วบ แ่บ้านเพิ่ะไ้ลับมาอยู่อนเป็นำรวรับ "
" เ่ัเลยนะรับ "
หมวแบ์พูพร้อมับยิ้มให้หมวทาร์น ส่วนหมวเอริที่เินูในบ้าน็้อสะุับสิ่อบาอย่าพร้อมับหันมาถามหมวทาร์นทันที
" หมวทาร์นทำไมนายถึมีระุมแบบนี้้วย "
หมวทาร์นอบำถามโยที่ไม่หันไปู
" อ่อ มันเป็นระุมที่ผมเ็บไว้อนที่พ่อับแม่ผมเสียน่ะรับ "
" แล้วอนนั้นมีระุมี่เม็เหรอ "
หมวเอริถาม้ำเพื่อให้แน่ใในำอบ
" มีแ่เม็เียวนะรับ ทำไมเหรอ "
เมื่อสิ้นเสียอหมวทาร์น หมวเอริ็หยิบปืนออมา่อที่หมวทาร์นพร้อมับพูว่า
" หมวทาร์น ันอับนาย้อหาพยายาม่า และนี่ือหลัานระุมที่นายใ้อนารรม "
เมื่อหมวเอริพูบ็ยื่นระุมเป็นถุให้หมวทาร์นู
หมวทาร์นที่ยัับารระทำอหมวเอริึถามึ้น้วยวามสสัย
" นี่มันเรื่ออะไรันรับ หมวเอริ "
" หมวแบ์นายใสุ่แมือหมวทาร์นเียวนี้ "
หมวเอริรีบออำสั่ับหมวแบ์ทันทีแ่หมวแบ์็บอับหมวเอริว่า
" ใเย็น ๆ รับหมวเอริ นี่มันเรื่ออะไร "
" ใ่รับ เิอะไรึ้น "
หมวทาร์นที่ยัไม่เ้าใ็ยัพยายามที่ะถาม แ่หมวเอริ็พู่อว่า
" อนนี้ันมีหลัานและพยานที่ะับนายไ้แล้ว แมัน็แ่ารันในราบำรว ันไม่แปลใเลย ว่าทำไมนร้ายมันถึหลบ่อนัวาำรวไ้ลอแถมยัรู้วามเลื่อนไหวอำรวอี เพราะมันเป็นำรวะเอ "
" หมวเอริะบ้าเหรอผมะไปทำแบบนั้นทำไม "
" นายไม่้อพู ันยัมีลิปที่นายไปโัร้าวันที่ฟ้าถู่า "
" ผมะ่าฟ้าทำไมฟ้าเป็นเหมือนน้อสาวอผมนะ อีอย่าอนที่นร้ายส่้อวามมาเยาะเย้ยพวเรา หมวเอริ็อยู่้วยไม่ใ่เหรอ "
หมวทาร์นพยายามอธิบายเรื่อทั้หมให้ฟั แ่หมวแบ์็พูึ้นมาว่า
" เอิ่ม.....หมวทาร์นรับ เรื่อนั้นือว่า "
หมวทาร์นเห็นท่าทาอึอัอหมวแบ์็รู้ทันทีว่า้อมีอะไรอีแน่ ๆ ึถามึ้นว่า
" อะไรอี "
" อนที่เราเอศพอฟ้า นร้ายไ้ทิ้โทรศัพท์มือถือไว้้วยรับ และพอรวสอบ้อมูลมันถูเปิ้วยื่ออหมวทาร์น แถมยัมี้อมูลที่นร้ายุยับหมวในไลน์้วยรับ "
หมวแบ์อธิบายเรื่อมือถือให้หมวทาร์นฟั ึ่พอหมวแบ์พูบ หมวเอริ็พูเสริม่อว่า
" นายใ้โทรศัพท์สอเรื่อเพื่อเป็นหลัานให้ัวนายรอสินะ ไม่ว่ายัไวันนี้ันะอับุมนายไว้่อน ถ้านายิว่านายบริสุทธิ์็ยอมให้ับุมแล้วไปสู้ันในั้นศาล "
หมวทาร์นที่ไ้ยินแบบนั้น็ยอมให้หมวเอริับุมัวแ่โยี หมวทาร์นที่รู้ว่าัวเอลายเป็นแพะแล้วึพูึ้นว่า
" หมวเอริ หมวแบ์ ผมว่าเรื่อนี้มันแปล ๆ นะยัไผมฝาทั้สอน่วยลอรวสอบี ๆ อีรั้นะ "
หมวทาร์นพูบ็มอหน้าอทั้สอ และเินนำออไปที่รถ
" ผมบอุแล้วใ่ไหมว่ามันยัไม่บ 5555 "
หมวทาร์นมอามเสียึ้นไป็พบายุำแ่ัวมิิใส่แมสปิหน้านมอไม่เห็นว่าหน้าาเป็นอย่าไร ึถามลับไปว่า
" แเป็นใร "
พอสิ้นเสียอหมวทาร์น ายแปลหน้า็พูพร้อมับหัวเราะเบา ๆ ว่า
" มันเป็นหน้าที่อพวุไม่ใ่เหรอ 5555 "
หมวทาร์นรู้สึโรธมาึอบลับไปว่า
" แล้ามานะที่เ้ามาในห้อนี้ ยัไล้อวรปิะ้อเห็นแแน่ๆ "
" ะเห็นไ้ยัไรับ ล้อมันเสียพร้อมัน 5555 "
บุลลึลับพูอย่าใเย็นบวับวามสะใที่สามารถทำให้หมวทาร์นไปอยู่ในุไ้ หมวทาร์นที่ำลัโรธัึพูึ้นว่า
" หนอย!!!แ๊ "
หมวทาร์นที่ำลัโรธมาแ่็ทำอะไรไม่ไ้ึเินไปนั่ลับพื้น สัพับุลลึลับ็ปล่อยระาษลับพื้น หมวทาร์นเห็นึลุึ้นเินหยิบมาอ่าน้อวามในระาษ
" อนพ่อับแมุ่ำลัะาย่าเป็นอะไรที่ีริ 5555 "
หมวทาร์นลุึ้นพร้อมับำลูรห้อัไว้แน่น ายแปลหน้าที่เห็นท่าทาอหมวทาร์นึพูอย่าสะใว่า
" อย่าเพิ่โรธิรับ มันยัไม่บ มันยัมี่ออีนะ 5555 "
พอพูบบุลลึลับ็เินออไป หมวทาร์นพยายามะำรูปลัษ์อายลึลับ ไม่ว่าะเป็น ท่าทา หรือเสีย แ่บุลลึลับ็แ่ายนมอไม่เห็นอะไรเลย ที่ำไ้็มีแ่เสีย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น