ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 1 จุดเริ่มต้นของความรัก
“ขอโทษที่ทำให้คอยนะ ^^” เดี๋ยวๆ อย่าบอกนะว่าซีนัดพวกนั้นไว้
“ฉันกลับหล่ะซี = = ”
“เดี๋ยวสิซอง ไม่อยากจะฟังแล้วหรอสิ่งที่ฉันจะพูดน่ะ”
“ฟังได้นะ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ที่มีแฟนของเธอกับลูกสมุนคู่ใจน่ะ = = ”ฉันเบือนหน้าหนีและรีบก้าวออกไปจากบริเวณนั้น แต่ว่า
“รีบไปไหนเนี่ยซอง ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ” อย่าเพิ่งงงกันน ที่จริงแล้วฉันกำลังโกรธริวอยู่เรื่องงานกลุ่ม
ซึ่งมันทำให้ฉันไม่ได้คุยกะดินและริวมาสามเดือนเต็ม
“ฉันแค่ไม่อยากอยู่กับพวกหมา เดี๋ยวเห็บมันกระโดดเข้าตัว กลัวเป็นเกลื้อน เดี๋ยวแม่ต้องพาเข้าโรงพยาบาลอีก มันเปลืองตัง”ฉันพล่ามโดยไม่มองหน้าริว
“ซอง….หายโกรธริวเถอะ จะได้มาคุยกนซักที ”ซีจับมือฉันแล้วพูดขึ้น
“คุย แล้วเกี่ยวอะไรกับหมอนี่!!!”ฉันปรีดแตก พยายามระงับสติให้มากที่สุด เท่าที่จะระงับได้
“เพราะว่าสองคนนี้คือสมาชิกกลุ่มเราไง ”
“กลุ่ม?? วิชาอะไร ฉันจำไม่ได้นะว่าเราอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนี้”
“นี่แกเดินผ่านบอร์ดแล้วไม่ดูเลยสินะ ”
“บอร์ดอะไร” ฉันเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไรพวกนั้นอยู่แล้วนี่หน่า ไม่เห็นแปลก = =
“ฉันหล่ะเพลียกับแกจริงๆ โอเครฉันจะเล่าเรื่องละนะ ครูสอนดนตรีของเราเนี่ยย้ายไปต่างประเทศ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับกลุ่มอะไรเนี่ยหล่ะ”
“เกี่ยวเต็มๆเลยหล่ะ”
“???”
“เพราะว่าครูขาดแคลนเลยมีการเปลี่ยนการเรียนการสอนใหม่ ให้เป็นแบบพึ่งตนเอง ซึ่งจะจับสลากจับกลุ่มให้ โดยที่แต่ละกลุ่มนั้นต้องทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งเขาจะแจ้งเราอีกที”
“=[]=;;” ช็อคค่ะนายท่าน นี่มันอะไรเนี่ย พึ่งตนเองหรอ การเรียนสมัยใหม่เขาเป็นแบบนี้หรือเนี่ย คิดผิดสินะที่เข้าโรงเรียนนี้ T^T ถ้าไม่ติดว่าฉันได้ทุนเรียนฟรียันจบ ม.6 ละก็ ฉันไม่มีวันเข้าที่นี้เด็ดขาดดดด
“อีกอย่างก็คือว่า เราต้องไปประชุมวันนี้ตอนเลิกเรียนนะ”
“เห้ยยยย วันนี้มีงานอ่ะ” อย่างสงสัยค่ะ ฉันรับงานพาสไทม์ ซึ้งบ้านของฉันก็ไม่ได้จนหรอกค่ะ แต่ว่าฉันชอบซื้อหนังสือมาก แล้วไม่อยากรบกวนพ่อแม่เท่าไร เลยรับงานพลาสไทม์อยู่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งเงินเดือนก็ได้ไม่น้อยเลยหล่ะค้า สนใจติดต่อ 085 xxxxxxx
“ซองโทรไปลางานวันนึงไม่ได้หรอ นะๆ ซองนะ”
“แต่ว่าวันนี้มันวันเงินเดือนออกนะเฟร้ย = = ”
“น่าๆ วันเดียวเอง”
“ไม่”
โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันเหงาเกินไป~ ริงโทนฉันเองหล่ะ
“สวัสดีค่ะ”
(ซองวันนี้ไม่ต้องมาช่วยที่ร้านก็ได้นะ เงินพี่ไม่ลดหรอก)
“ทำไมจู่ๆก็…”
(เอาเป็นว่าวันนี้พี่ให้หยุดงานเป็นกรณีพิเศษ อุ้ยลูกค้ามา ไปแล้วนะจ้ะ บาย)
“ด..เดี๋ยว”
ตู๊ดๆๆ
“ท่าทางวันนี้จะว่างแล้วสินะ” ริวพูดขึ้น
“หึ ก็อาจจะใช่” ฉันเบือนหน้าหนี และเดินออกไปจากบิเวณนั้น ว่าแต่ ทำไมกัน..ทำไมผู้จัดการถึงให้เราหยุดงาน ทั้งๆที่เรายังไม่ได้โทรไปบอกหล่ะ ทำไม…..
“ฉันกลับหล่ะซี = = ”
“เดี๋ยวสิซอง ไม่อยากจะฟังแล้วหรอสิ่งที่ฉันจะพูดน่ะ”
“ฟังได้นะ แต่ไม่ใช่ที่นี่ ที่มีแฟนของเธอกับลูกสมุนคู่ใจน่ะ = = ”ฉันเบือนหน้าหนีและรีบก้าวออกไปจากบริเวณนั้น แต่ว่า
“รีบไปไหนเนี่ยซอง ยังไม่หายโกรธฉันอีกหรอ” อย่าเพิ่งงงกันน ที่จริงแล้วฉันกำลังโกรธริวอยู่เรื่องงานกลุ่ม
ซึ่งมันทำให้ฉันไม่ได้คุยกะดินและริวมาสามเดือนเต็ม
“ฉันแค่ไม่อยากอยู่กับพวกหมา เดี๋ยวเห็บมันกระโดดเข้าตัว กลัวเป็นเกลื้อน เดี๋ยวแม่ต้องพาเข้าโรงพยาบาลอีก มันเปลืองตัง”ฉันพล่ามโดยไม่มองหน้าริว
“ซอง….หายโกรธริวเถอะ จะได้มาคุยกนซักที ”ซีจับมือฉันแล้วพูดขึ้น
“คุย แล้วเกี่ยวอะไรกับหมอนี่!!!”ฉันปรีดแตก พยายามระงับสติให้มากที่สุด เท่าที่จะระงับได้
“เพราะว่าสองคนนี้คือสมาชิกกลุ่มเราไง ”
“กลุ่ม?? วิชาอะไร ฉันจำไม่ได้นะว่าเราอยู่กลุ่มเดียวกับพวกนี้”
“นี่แกเดินผ่านบอร์ดแล้วไม่ดูเลยสินะ ”
“บอร์ดอะไร” ฉันเป็นคนที่ไม่ใส่ใจอะไรพวกนั้นอยู่แล้วนี่หน่า ไม่เห็นแปลก = =
“ฉันหล่ะเพลียกับแกจริงๆ โอเครฉันจะเล่าเรื่องละนะ ครูสอนดนตรีของเราเนี่ยย้ายไปต่างประเทศ”
“แล้วเกี่ยวอะไรกับกลุ่มอะไรเนี่ยหล่ะ”
“เกี่ยวเต็มๆเลยหล่ะ”
“???”
“เพราะว่าครูขาดแคลนเลยมีการเปลี่ยนการเรียนการสอนใหม่ ให้เป็นแบบพึ่งตนเอง ซึ่งจะจับสลากจับกลุ่มให้ โดยที่แต่ละกลุ่มนั้นต้องทำงานตามที่ได้รับมอบหมาย ซึ่งเขาจะแจ้งเราอีกที”
“=[]=;;” ช็อคค่ะนายท่าน นี่มันอะไรเนี่ย พึ่งตนเองหรอ การเรียนสมัยใหม่เขาเป็นแบบนี้หรือเนี่ย คิดผิดสินะที่เข้าโรงเรียนนี้ T^T ถ้าไม่ติดว่าฉันได้ทุนเรียนฟรียันจบ ม.6 ละก็ ฉันไม่มีวันเข้าที่นี้เด็ดขาดดดด
“อีกอย่างก็คือว่า เราต้องไปประชุมวันนี้ตอนเลิกเรียนนะ”
“เห้ยยยย วันนี้มีงานอ่ะ” อย่างสงสัยค่ะ ฉันรับงานพาสไทม์ ซึ้งบ้านของฉันก็ไม่ได้จนหรอกค่ะ แต่ว่าฉันชอบซื้อหนังสือมาก แล้วไม่อยากรบกวนพ่อแม่เท่าไร เลยรับงานพลาสไทม์อยู่ร้านอาหารเล็กๆแห่งหนึ่ง ซึ่งเงินเดือนก็ได้ไม่น้อยเลยหล่ะค้า สนใจติดต่อ 085 xxxxxxx
“ซองโทรไปลางานวันนึงไม่ได้หรอ นะๆ ซองนะ”
“แต่ว่าวันนี้มันวันเงินเดือนออกนะเฟร้ย = = ”
“น่าๆ วันเดียวเอง”
“ไม่”
โปรดส่งใครมารักฉันที อยู่อย่างนี้มันเหงาเกินไป~ ริงโทนฉันเองหล่ะ
“สวัสดีค่ะ”
(ซองวันนี้ไม่ต้องมาช่วยที่ร้านก็ได้นะ เงินพี่ไม่ลดหรอก)
“ทำไมจู่ๆก็…”
(เอาเป็นว่าวันนี้พี่ให้หยุดงานเป็นกรณีพิเศษ อุ้ยลูกค้ามา ไปแล้วนะจ้ะ บาย)
“ด..เดี๋ยว”
ตู๊ดๆๆ
“ท่าทางวันนี้จะว่างแล้วสินะ” ริวพูดขึ้น
“หึ ก็อาจจะใช่” ฉันเบือนหน้าหนี และเดินออกไปจากบิเวณนั้น ว่าแต่ ทำไมกัน..ทำไมผู้จัดการถึงให้เราหยุดงาน ทั้งๆที่เรายังไม่ได้โทรไปบอกหล่ะ ทำไม…..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น