คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 3 ของรางวัลคืออะไรน้า~ 100% แล้วจ้า
รินเนะเริ่มรู้สึกแปลกๆ เหมือนมีใครกำลังจ้องมองเธอกับอากิอยู่ มันเป็นสายตาที่
รู้สึกกดดันแปลกๆ มันทำให้รินเนะต้องหันไปมองทันที
" ใครน่ะ " รินเนะตะโกนลั่นห้องครัวลั่นห้องครัว ตาก็กวาดหาคนที่มองเธออยู่
" อะไรรินเนะ ตกใจหมด ตะโกนหาใคร? "
อากิสะดุ้งกับเสียงตะโกนของสาวน้อย
" ก็......เหมือนมีคนมองมาทางนี้..... " รินเนะตัวสั่น เธอไม่เคยถูกจ้องด้วยสายตา
แบบนี้เลย อากิเมื่อเห็นอาการของรินเนะก็พูดขึ้นว่า....
" เดี๋ยวฉันไปดูให้เอง "
อากิ ลุกขึ้นเดินไปทางประตูกว้างๆอย่างมั่นใจ รินเนะมองอากิที่กำลังเดินไปดู
คนที่มองพวกเธอ เฮ้อ.....ง่วงงงง
" อ่ะ!!! " อากิร้องออกมาเสียงดัง ทำเอารินเนะซึ่งอยู่ในอาการสะลึมสะลือ
ตกใจไปด้วย
" คุณยู คุณโทยะ!! "
" หา!? " รินเนะ งง... คนที่มองพวกเธออยู่คือสองคนนี้เองหรอ
" ............. "
" เอ่อ... มาแล้วคุณสองคนมาที่ห้องครัวทำไมหรอคะ "
อากิเป็นคนพูดเพื่อทำลายความเงียบ
" ก็...ในห้องรับแขกมีแต่พวกผู้ใหญ่ เค้าคุยอะไรกันเราก็ไม่รู้เรื่อง
ก็เลยแว้บออกมาซะเลย "
ยูพูด และสายตาของเขาก็จับจ้องมาทางอากิ
" เอ่อ....มีอะไรหรือปล่าวคะ "
อากิสงสัยเมื่อเห็นยูมองเธอ
" เธอเป็นนางฟ้าใช่มั้ย งั้นช่วยรักษาแผลที่หัวฉันให้หน่อยสิ "
ยูพูดก่อนจะเปิดผ้าพันแผลที่รินเนะพันให้ออก
" อ่าว? รินเนะ!! เธอไม่ได้ใช้เวทย์รักษาให้คุณยูหรอกหรอ "
อากิหันมาถามรินเนะที่กำลังสะลึมสะลือ
" หา??.....เวทย์รักษาอะไรหรอ....ฉันทำไม่เป็นหรอก....อืมมม~~ "
รินเนะตอบและฟุบลงกับโต๊ะทันที
" หา? นี่มันเป็นเวทย์พื้นฐานของนางฟ้าเลยนะ เธอใช้ไม่เป็นหรอ!! "
อากิตกใจกับรินเนะ !! ไหนจะปีกนางฟ้าที่กางไม่ออก ไหนจะเวทย์รักษา
รินเนะก็ทำไม่ได้ซักอย่าง
รินเนะเป็นนางฟ้าแน่หรอ.....
" นี่ รินเนะ !! รินเนะ !! "
อากิพยายามเรียกรินเนะที่นอนฟุบโต๊ะอยู่
" ......... "
ไม่มีเสียงตอบจากรินเนะ เธอได้หลับคาโต๊ะไปแล้ว
" นี่ๆ!! เธอน่ะช่วยรักษาแผลให้ฉันก่อนสิ เลือดไหลแล้ววว "
ยูที่กำลังร้องโอดครวญพูดกับอากิ แผลที่หัวแตกกำลังมีเลือดไหลออกมาแล้ว
การที่รินเนะทำแผลให้เค้ามันไม่ได้ช่วยอะไรเค้าเลยจริงๆ
" ค่ะๆ งั้นคุณยูก็มานี่สิคะ "
อากิพูดและหลับตาลงเพื่อรวบรวมสมาธิ
ยูเดินเข้าไปหาอากิ
อากิยังคงหลับตาท่องมนตร์อะไรซักอย่าง
" ' อาลา มาลา เมลดี้ ' "
อากิเอามือเล็กๆของเธอทาบไปทีแผลของยู
ซักพักก็เกิดแสงสีขาวออกมาจากมือของอากิ มันเป็นแสงที่อบอุ่น
และมีประกายแวววาว แสงนี้จะช่วยรักษาแผลของยูให้ดีขึ้น
" เสร็จแล้วค่ะ "
อากิเอามือออกจากหน้าผากของยู เขาหายแล้ว
แผลที่หัวของเขาตอนนี้มันไม่เหลือร่องรอยอะไรเลย
" เวทย์รักษาน่ะ ถ้าเป็นเผ่านางฟ้า แปปเดียวก้เสร็จแล้วค่ะ "
อากิพูดยิ้มๆ ที่จริงเธอใช้เวทย์นี้ชำนาญแล้ว ของแค่นี้เอง
" โอ้โห.... เวทย์รักษานี่ดีจัง แผลของยูหายไปเฉยเลย เยี่ยมๆ "
คนที่ไม่ได้พูดตั้งแต่ต้นเอ่ยปากชมขึ้น โทยะพี่ชายยูนั่นเอง
" ไว้สอนให้ผมบ้างสิ " โทยะพูดด้วยสีหน้าจริงจัง
" เอ่อ...ไม่ได้หรอกค่ะ...เวทย์รักษาถ่ายทอดให้คนที่ไม่ใช่เผ่านางฟ้าไม่ได้ค่ะ
ที่จริง เวทย์ของเผ่าปีศาจของคุณมันก็มีดีอยู่แล้วนี่น่า... "
" อืม....นั่นสินะ เผ่าของเราเองก็มีวิชาแล้วเวทย์ที่น่าสนใจเยอะแยะเลยนี่น่า "
โทยะครุ่นคิด
" เอ่อ...นี่เธอ ช่วยพาผมไปเดินรอบๆปราสาทหน่อยสิ อยากดูพระจันทร์
ตอนกลางคืนที่อาณาจักรแอเรทมานานแล้ว!! "
โทยะพูดอย่างตื่นเต้น อากิเองก้ไม่ปฎิเสธอะไร หน้าที่ของเธอคือ คนใช้
แขกเค้าอยากไปไหนเธอก็ต้องนำทางไป และที่สำคัญ.....
เธอก็อยากพาไปด้วย!!
" อ่าว...พี่โทยะ แล้วทิ้งผมไว้นี่คนเดียวได้ไงอ่ะ "
ยูบ่นอุบอิบเมื่อเห็นสองคนนั้นจะเดินออกไป
" ยูก็ต้องอยู่เป้นเพื่อนเธอคนนั้นสิ จะให้เค้านอนคนเดียวรึไง "
โทยะพูดแล้วมองมาทางรินเนะที่กำลังหลับอยู่
" เดี๋ยวพี่ก้มาน่า อยู่นี่ก่อนแล้วกัน "
โทยะพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องครัวไปพร้อมๆกับอากิ
" เฮ้อ~~ "
ยูถอนหายใจ พลางมองไปที่ใบหน้ายามนิทราของสาวน้อยรินเนะที่นอน
ฟุบอยู่บนโต๊ะ
แสงจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างบานใหญ่ กระทบกับใบหน้าของรินเนะ
ทำให้เธอดูสวยมากในสายตาของเค้า
แต่แสงจันทร์ที่ส่องมาประทะตัวเธอทำให้เค้าเห็นบางอย่าง....!!
" เฮ้ย!! "
ยูลุกขึ้นออกห่างจากรินเนะทันที เค้าขยี้ตาและมองรินเนะอย่างอึ้งๆ
" ปะ.....ปีกนี่น่า "
แต่มัน......เอ๊ะ......ปีกแบบนี้มีด้วยหรอ!! ไม่น่าเชื่อ
และจู่ๆ ปีกที่ยูเห็นนั้นก็ค่อยๆหายไป.....
" นั่นมันอะไรล่ะ ทำไมเป็นอย่างงั้น ?? "
ยูยังคงมองมาทางรินเนะที่กำลังหลับไม่รู้เรื่องอยู่
ปีกนั่นมันอะไร..... มันไม่ใช่ปีกของเผ่านางฟ้านี่น่า......
รินเนะสะลึมสะลือตื่นขึ้นมา เธอหันซ้ายมองขวาก็ไปเจอกับ ยู ที่....
กำลังมองเธอด้วยสายตาแปลกๆ ( อีกแล้ว )
" เอ่อ....มีอะไรหรือปล่าวคะ "
" ปล่าวครับ....ปล่าว " ยูรีบส่ายหน้าปฏิเสธ แต่ในใจของเขายังนึกถึง....
....เหตุการณ์เมื่อกี้......
ถึงมันจะเกิดแค่แว่บเดียวและไม่ทันตั้งตัว แต่นั่นมันก้ยิ่งทำให้เค้าสงสัย
.......ว่ารินเนะ เป็นใคร.....
" อ่าว....... "
รินเนะมองไปรอบๆห้อง
" แล้วอากิกับคุณโทยะไปไหนแล้วล่ะคะ "
" สองคนนั้นเค้าออกไปเดินเล่นรอบๆปราสาทกันน่ะครับ "
" หรอคะ...... "
ความเงียบปกคลุมอีกครั้ง และ....
" งั้นเราสองคนไปหาอากิกับคุณโทยะกันเถอะค่ะ "
" อ่ะ.....เอ๊ะ.... " ยูตกใจเมื่ออยู่ๆรินเนะก็มาจับมือเค้าเอาไว้
" ไปเถอะๆ "
ไม่ทันที่ยูจะพูดอะไร รินเนะก้ลากเค้าไปซะแล้ว
" เธอๆ.... นี่ จะไปไหนล่ะเนี่ย "
" ก็ไปหาอากิน่ะสิคะ " รินเนะหันมาพูดก่อนจะดึงแขนยูลากต่อไป
" แล้วเธอรู้หรอว่าเค้าอยู่ที่ไหนน่ะ...ปราสาทนี้ออกจะกว้าง "
ประโยคนี้ทำให้รินเนะหยุดลากเค้าทันที
" เออ.....นั่นสิ งั้นเราก็ไปนั่งรอในห้องครัวเหมือนเดิมนั่นแหล่ะ "
รินเนะพูดแล้วหันหลังกลับทันที โดยที่ยังคงดึงยูไปอีก...
" เธอๆๆๆ ฉันเดินเองได้ไม่ต้องลากแล้วววว "
" อ่ะ !! "
รินเนะหันมามองหน้ายู หน้าของเขาแดงหน่อยๆ
รินเนะรีบปล่อยมือออกทันที
" ขอโทษค่ะ ขอโทษ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกท่านเครทเลยนะค้า "
รินเนะขอโทษยูเป็นการใหญ่ สร้างความงุนงงกับเค้ามากนัก
" ทำไมเธอต้องกลัว ท่านเครทขนาดนั้นนะ ไม่เข้าใจเลย?? "
และทั้งสองก็เดินไปที่ห้องครัว เพื่อที่จะรอให้อากิกับโทยะกลับมา
ณ.ห้องครัว...
" นี่ๆๆ คุณยู กินนี่สิคะ เนี่ย อากิเค้าชอบกินนะ เอ้า... "
รินเนะส่งจานที่มีคุ้กกี้เศษดาวตกให้กับยู
" ไม่เอาอ่ะ...ฉันกินที่ห้องรับแขกมาจนอิ่มแล้ว "
" อ่าวหรอ......น่าเสียดาย งั้น เรากินเองก็ได้ "
รินเนะพูดก่อนจะหยิบคุ้กกี้มาหนึ่งชิ้นแล้วใส่ปากเคี้ยวๆ
" เฮ้อ...... เมื่อไรพี่โทยะจะกลับมาเนี่ย ไหนบอกแปปเดียวไง "
ยูพูดก่อนจะหยิบคุ้กกี้ในจานของรินเนะมากิน
รินเนะเมื่อเห็นยูหยิบคุ้กกี้ในจานของเธอไป
" อ่าว....ไหนบอกอิ่มมาแล้วไง โกหกนี่น่า "
" ก็มันเริ่มหิวอีกแล้วอ่ะ "
" .......... "
รินเนะส่งจานให้กับยู
" กินเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันจะไปหาอากิแล้ว "
รินเนะพูดและลุกขึ้นยืน
ยูรีบดึงแขนรินเนะไว้...
" ไม่ต้องไปแล้ว "
" ทำไมล่ะคะ "
" เดี๋ยวสองคนนั้นก้กลับมาแล้ว " ยูพูด
" ......ให้รอต่อหรอคะ.... เอางั้นก็ได้"
รินเนะนั่งลงเก้าอี้ทันที
ซักพักนึง.....
" อากินี่ช้าจัง...... " รินเนะพูดขึ้น นี่มันก็นานแล้วนะ
" .......... นั่นสิ ......... "
ยูพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย เพราะว่าเค้าเริ่มง่วงนอนแล้ว
ตึก ตึก ตึก
มีเสียงฝีเท้ากำลังเดินเข้ามาในห้องครัว
" รินเนะตื่นรึยังเนี่ย " เสียงๆหนึ่งพูดขึ้น
" อากิ !!! "
รินเนะรีบวิ่งไปหาอากิทันที อากิที่กำลังเดินมาหยุดชะงัก
" อ่าว........คุณยูล่ะ "
อากิถามรินเนะ
" เค้านอนฟุบกับโต๊ะไปแล้วน่ะ สงสัยจะง่วง ระหว่างที่รอคุณโทยะ.."
รินเนะหันมามองข้างหลัง ยูหลับคาโต๊ะไปแล้ว......
โทยะเดินไปปลุกยูที่กำลังนอนอยุ่
" ยูๆๆๆ ตื่นได้แล้ว ท่านพ่อบอกให้พวกเรากลับได้แล้วนะ "
ยูเงยหน้าขึ้นมาด้วยอาการสะลึมสะลือ ........
" หา?? แล้วววพี่ปายหนายยมา ทำมายยนานจัง "
ยูพูดด้วยอาการงัวเงีย ทำให้ฟังไม่ค่อยจะรู้เรื่องซักเท่าไร
" เรื่องนั้นช่างมันเถอะ...เร็วๆๆรีบลุกขึ้น ท่านพ่อโทรจิตมาบอกฉันว่า...
ให้รีบไปหาเค้าได้แล้ว " โทยะพูดพร้อมกับดึกแขนยูให้ลุกขึ้น
รินเนะได้ยินที่โทยะพูดเมื่อกี้ก้สงสัย
" โทรจิต?? อะไรหรอคะ "
รินเนะพูดออกมาด้วยความสงสัยสุดๆ
อากิเห็นรินเนะสงสัยก็ยิ่งสงสัยกว่า
" หา???.....อย่าบอกนะว่าเธอ.... ไม่รู้จักโทรจิต.... "
รินเนะพยักหน้าหงึกๆ
ทั้งสามคนทำหน้าแป่วทันที อะไรกันนี่!! มีคนไม่รู้จักการใช้โทรจิตด้วยหรอ
" ยู โทยะ กลับกันได้แล้ว "
ทั้งสี่หันไปมองต้นเสียงนั่น...
ท่านโฮโล กับท่านเครทนั่นเอง ทั้งสองยืนอยู่หน้าประตูห้องครัว
" รินเนะ....!! นี่เธอยังไม่เข้านอนอีกหรอ "
เครทพูดด้วยสีหน้าฉุนๆ รินเนะตกใจ
" ค่ะ ค่า....."
" เอาล่ะ พวกเราต้องกลับแล้ว เครทไว้เราจะมาเยี่ยมใหม่ "
ท่านโฮโลพูด
" ค่ะ " เครทตอบรับ
" เอ้า!! ยูมัวทำอะไรอยู่ล่ะ "
โฮโลพูดขึ้นเมื่อเห้นยูกำลังเขียนอะไรบางอย่างในกระดาษ
ยูเดินไปทางรินเนะและยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้
" อะไรคะเนี่ย.... " รินเนะรับกระดาษแผ่นนั้นมาอย่าง งงๆ
ในกระดาษเขียนว่า
ยู เรนเอิร์ท เลขโทรจิต SR-ag 0169-99
" นี่น่ะ เธอเอาไว้ติดต่อกับฉันนะ ไปล่ะ แล้วเจอกันใหม่นะรินเนะ "
ยูพูดเสริมก่อนจะวิ่งตามท่านพ่อและโทยะที่เดินนำไปแล้ว
" งง?? " รินเนะมองกระดาษแผ่นนั้นอีกครั้ง
" รินเนะๆๆ คุณยูเค้าให้อะไรเธอไว้น่ะ "
อากิเดินเข้ามาถามรินเนะ รินเนะจึงยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้อากิดู
" ว้าย..! เค้าให้เลขโทรจิตเธอมาหรอ "
อากิพูดและมองหน้ารินเนะ
" ใช่! " รินเนะตอบ " แต่เค้าใช้กันยังไงหรอ ไอ้โทรจิตอะไรเนี่ย "
" เธอไม่รู้จริงๆนะหรอ............ แต่ก้คงไม่แปลก เพราะเธอไม่เคยเข้าไป
ในเมืองเลยนี่น่า งั้นว่างๆเดี๋ยวฉันพาเธอไปต่อจิตเอง !! "
อากิพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
" ต่อจิต!!?? "
พระจันทร์ยามค่ำคืน ตอนนี้ได้ลับขอบฟ้าไปแล้ว พระอาทิตย์ขึ้นมาแทนที่
ท้องฟ้ายามเช้าสว่างไสว...งดงาม วันนี้เป็นวันที่อากาศดี
กลิ่นหอมของทุ่งดอกไม้ <บนท้องฟ้า> บริเวณปราสาท ลอยเข้ามาทาง
หน้าต่างที่เปิดอยู่ไปเตะจมูกของ.....สาวน้อยผมสีเหลืองนวล
เธอกำลังหลับอยู่.......แต่เธอก็ต้องลุกขึ้นเมื่อได้ยินเสียงๆหนึ่ง
....เสียงเคาะประตู.......
ปึง ๆ ๆ!!
" รินเนะๆ ตื่นได้แล้ว มีงานให้ทำอีกเยอะนะ!! "
" ค่าๆ จะรีบออกไปแล้วค่ะ!!! "
รินเนะตะโกนตอบไป เธอเก็บที่นอนเสร็จก็ไปอาบน้ำแต่งตัวทันที
ห้องๆนี้เป็นห้องส่วนตัวของเธอ มันอยู่ที่ชั้น5 ของปราสาทใหญ่ๆนี้
และทั้งชั้น5นี้ก็เป็นที่พักของคนใช้ทั้งหมด เธอได้ห้องใหญ่สุดในชั้น
ซึ่งก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร....
แต่วันนี้....เธอต้องทำงานให้ดีที่สุด!!<ไม่อยากออกไปตากแดดตัดกิ่งไม้>
และขณะที่เธอกำลังเดินออกจากห้องนั้น ก็เหลือบไปเห็นกระดาษที่วาง
อยู่บนโต๊ะในห้อง เธอเดินไปหยิบขึ้นมาดูอีกครั้ง.....
คุณยู....และก้......โทรจิต??
" โทรจิตนี่มันใช้ยังไงล่ะ ....เฮ้อ.... " รินเนะบ่น
สาวน้อยวางกระดาษแผ่นนั้นไว้ที่โต๊ะเหมือนเดิม...
รินเนะเปิดประตูห้องก้ไปเจอกับ....
" ยะฮู่!!~~ รินเนะ "
" อึ๋ย!! อากิ ตกใจหมด "
อากิมาจะเอ๋รินเนะที่หน้าประตูห้อง
" นี่...ท่านเครทเค้าสั่งให้ฉันมาเรียกเธออีกแล้วนะ เธอไปทำอะไรผิด
มารึปล่าว?? "
อากิถามอย่างสงสัย ซึ่งรินเนะก้นึกทบทวน
" ปล่าวนี่....แต่ท่านเครทเรียกก็ต้องไปนั่นแหล่ะนะ "
" งั้นก็ไปเหอะ... "
อากิกับรินเนะมุ่งหน้าไปยังห้องท่านเครททันที
" ท่านเครทเรียกหนูหรอคะ "
รินเนะกับอากิเข้ามาในห้องของท่านเครทแล้ว....
" ใช่ " เครทยิ้มให้กับรินเนะ " ฉันมีเรื่องอยากจะถามเธอนิดหน่อย "
" ถาม?? ถามอะไรหรอคะ "
" เมื่อคืนน่ะ.....คุณยูเค้าให้อะไรเธอหรอ... "
" เอ่อ......อะ.....อะไรน้า..... " รินเนะทำท่าทางนึกคิด
เธอคิดอยู่ในใจว่าจะบอกท่านเครทดีมั้ยเนี่ย....
เรื่องที่คุณยูเค้าให้เลขโทรจิตกับเธอมา....
" อ้อค่ะ!! คุณยูเค้าให้เลขจิตกับรินเนะมาค่ะ "
อากิตอบแทนรินเนะ รินเนะรีบดึงอากิเข้ามากระซิบทันที
" ~ นี่ บอกไปจะดีหรอเรื่องนี้อ่ะ ~ " รินเนะกระซิบ
" ~เอ๋....แล้วทำไมบอกไม่ได้ล่ะ ไม่เห้นต้องกลัวอะไรเลยนี่...~ "
อากิกระซิบตอบ
" อากิ!! รินเนะ!! กระซิบอะไรกัน ....! "
"ขะ.....!!ขา " อากิกับรินเนะสะดุ้ง
" เอาล่ะ...วันนี้พวกเธอไปทำงานในปราสาทให้เสร็จ และถ้าเสร็จเมื่อไร
ก็มาหาฉัน ...... "
" เอ๊ะ...!! มาหาทำไมหรอคะ " อากิถามอย่างสงสัย
" ถ้าเธอทำงานเสร็จ...ก็รู้เองแหล่ะ พวกเธอสองคนต้องดีใจแน่ๆ "
เครทพูดยิ้มๆ ทำให้ทั้งสองสาวต้องหันมามองหน้ากันอย่าง งงๆ
" เอ้า!! ไปทำงานสิ เร็วๆด้วยนะ "
เครทออกคำสั่ง
" รับทราบค่ะ!! "
รินเนะกับอากิก้รีบวิ่งออกไปทันที
ณ.ห้องครัวของปราสาท NesLie..
แม่ครัวทั้งหลายกำลังวุ่นกำการทำอาหาร การจัดเตรียมต่างๆ
เช่นทุกวัน ..... กลิ่นหอมอาหารฟุ้งไปทั่วห้องครัวใหญ่ๆ
และอีกด้านตรงแผนกล้างจาน...มีสองสาวกำลังช่วยกันล้างจานอยู่
" นี่...อากิ ท่านเครทเค้าจะให้อะไรพวกเราหรอ "
รินเนะหันมาถามอากิ พลางเทน้ำยาล้างจานสมุนไพรลงไปในอ่าง
ที่มีบรรดาถ้วยชามวางระเกะระกะอยู่ในอ่าง
" ฉันก็สงสัยเหมือนเธอนั่นแหล่ะ หรือว่าท่านเครท ...!! "
" อะไรหรอ!! อะไร " รินเนะถามอากิอย่างตื่นเต้น
" ท่านเครทจะให้คุ้กกี้เศษดาวตกเป็นรางวัล!! "
อากิพูดพลางถูฟองน้ำลงบนจาน
คุ้กกี้เศษดาวตกคือของโปรดอากิเค้าเลย!!
" ไม่ใช่มั้ง " รินเนะพูดก่อนจะหันมาล้างจานต่อ
รินเนะไม่สนใจอากิแล้ว เธอพยายามล้างจานให้เร็วที่สุด
เพราะอยากรู้ว่าท่านเครทจะให้อะไรพวกเธอ แต่รินเนะก็ไม่ลืม
ที่จะระวังไม่ให้จานแตก
ผ่านไปหนึ่งชั่วโมง...งานในครัวของทั้งคู่ก็เสร็จ
ต่อไปคือ การรดน้ำต้นไม้ในสวนของปราสาท
งานนี้เล่นเอาทั้งคู่เหนื่อยเพราะสวนมันกว้าง <สวนบนท้องฟ้า>
" ถ้ารดน้ำต้นไม้ดอกไม้เสร็จ งานวันนี้ของพวกเราก้เสร็จแล้วล่ะ "
รินเนะพูดอย่างหน้าบาน อากิเองก็รู้สึกเหนื่อยขึ้นมา...
" เฮ้อ...ฟู่.....~ "
อากินั่งลงกับพื้นท่ามกลางดอกไม้งามมากมาย การนั่งลงกับพื้นของเธอ
ช่างมีความสุขนัก เพราะที่ๆเธออยู่คือ อาณาจักรบนท้องฟ้า..
ที่มีพื้นเป้นก้อนเมฆนุ่มๆ กลิ่นดอกไม้หอมลอยมาเข้าจมูกอากิ
อากิสูดกลิ่นหอมของดอกไม้เข้าไปเต็มปอด.....
ในใจของเธอพูดว่า มีความสุขจัง... นี่สินะ....ที่เรียกว่าสวรรค์
รินเนะซึ่งกำลังรดน้ำต้นไม้ ดอกไม้อย่างเพลินอารมณ์ ท่ามกลาง
แสงแดดที่สดใส ลมอ่อนๆพัดไปพัดมาทั่วบริเวณ
รินเนะเหลือบไปเห็นอากิที่ตอนนี้นอนลงกับพื้น(ก้อนเมฆ)ไปแล้ว
" นี่!! อากิอย่าอู้สิ รีบมาช่วยกันเร้วๆเข้า "
รินเนะตะโกน ทำเอาอากิที่กำลังเคลิ้มสะดุ้งขึ้น
" จ้าๆ ....เฮ้อ....." และอากิก้ลุกขึ้นรดน้ำต้นไม้ดอกไม้ต่อ
สองชั่วโมงผ่านไป.....~~~~
" เฮ้อ !! " รินเนะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และนั่งแผล่ะลงกับพื้น
" เอาล่ะรินเนะ พวกเราก็ทำงานเสร้จแล้ว รีบไปหาท่านเครทกัน "
" อ่ะ.....อือ..!! " รินเนะลุกขึ้นจากพื้น
ทั้งสองวิ่งเข้าปราสาทอย่างรวดเร็ว!! ความเหนื่อยเมื่อกี้หายไปเป้น
ปลิดทิ้ง เมื่อนึกถึงของรางวัล ?? มันคืออะไรล่ะ...!!
" ท่านเครทคะ!!!! งานของพวกเราสองคนเสร็จแล้วค่า!! "
รินเนะตะโกนมาแต่ไกล เครทหันมามองสองสาว
" มานี่ๆ " เครทควักมือเรียกอากิกับรินเนะ
" แล้วที่จะให้พวกเรา.... " รินเนะถาม
" นี่ไงล่ะ " เครทยื่นถุงบางอย่างให้รินเนะกับอากิ
สองสาวรับมาและเปิดดูข้างใน
!!.....เงิน.... เงินนี่น่า .... !!
" เอ๊ะ?? " อากิอุทานขึ้น " ให้เงินพวกเราหรอคะ "
" อืม...ใช่ ฉันจะให้เธอ...อากิ เธอพารินเนะเข้าไปในเมือง
และก้พารินเนะไปต่อจิตด้วยนะ "
" เมือง?? เมืองไหนหรอคะ " อากิถามอีกครั้ง
" ก้เมืองหลวงของอาณาจักรแอเรทสิ ... เอ้า!! ไปกันได้แล้ว
ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกซะก่อน รีบๆกลับมาด้วยล่ะ "
" ค้า!! "
สองสาวตอบตกลงอย่างร่าเริง ก่อนจะเดินออกจากห้องท่านเครทไป...
ขณะที่ทั้งสองกำลังเดินออกมานอกอาณาเขตปราสาท
" เย้ๆๆ!! เกิดมาฉันเพิ่งจะเคยออกมานอกอาณาเขตปราสาทนะเนี่ย "
รินเนะพูดอย่างอารมณ์ดี
" อืม แต่ว่าฉันก้เข้าไปในเมืองบ่อยแล้วนะ แต่มีรินเนะมาด้วยคงสนุก "
อากิพูดพลางเปิดถุงเงินที่ได้มาจากท่านเครท...
โห...!! เยอะนะเนี่ย !! ประมาณหนึ่งหมื่นเดลเลอร์ได้มั้ง!!
" แล้วต้องเดินกันนานเท่าไรหรอ "
รินเนะที่ไม่เคยรู้อะไรเลย เอ่ยถามอากิ
" เดิน!!! " อากิหน้าเหวอทันที " จะบ้าหรอ ถ้าเดินกว่าจะถึงก้
พระอาทิตย์ตกแล้ว !! ก็ต้องบินไปน่ะสิ "
" บิน?? ฉันไม่ได้มีปีกแบบเธอซะหน่อย จะบินไปได้ยังไงอ่ะ "
รินเนะพูดและเงยหน้ามองฟ้า ปีกนี่มีประโยชน์เหมือนกันแหะ
.........แล้วทำไมเราไม่มีอ่ะ....??
" แปปนะรินเนะ "
อากิพูดขึ้นและหลับตาท่องคาถา...
.......จงกางออก ปีก.....จงกางออกมา......
และปีกสีขาวสวยของอากิก็กางออกมาอย่างสวยงาม...
รินเนะเมื่อเห้นอากิกางปีกก้พูดอย่างสงสัย..
" อะไร?? อากิ ...นี่เธอกะจะบินเข้าไปในเมืองคนเดียว และทิ้งให้ฉัน
เดินไปอย่างงั้นหรอ "
อากิไม่ตอบอะไร และอยู่ๆเธอก้ดึงขนจากปีกของเธอออกมาหนึ่งอัน
การดึงขนออกจากปีกนี่มันก้เจ็บเอาเรื่องเหมือนกันนะ...
แล้วอากิจะดึงขนออกมาทำไม...
อากิกำขนปีกของเธอไว้ในมือ พร้อมกับท่องคาถาอะไรออกมาซักอย่าง..
" มิเอราด้า ริดเต้ ! "
และทันใดนั้นขนปีกในมือของเธอก็กลายเป้น...
ปีกอันเล็กๆสองคู่...
" อ่ะ " อากิยื่นปีกจิ๋วที่เกิดจากคาถาให้รินเนะ ปีกที่อากิสร้างมันเป้น
....ปีกเทียม.... ซึ่งมีขนาดเล็ก แต่ใช้งานได้เหมือนปีกของจริงเลย
" เอาปีกเทียมจิ๋วนั่นน่ะ ติดไว้ที่กลางหลังของเธอ จะได้บินได้ไงล่ะ
แต่มันอยู่ได้แค่สิบนาทีเอง...เพราะฉันยังใช้มนตร์นี้ไม่เก่งนัก "
อากิอธิบาย ซึ่งรินเนะก็มองปีกจิ๋วในมือของเธออย่างตื่นเต้น
" เย้!! ฉันมีปีกแล้ว เหะๆๆ " รินเนะหัวเราะ แต่ก็นึกได้ว่า..
มันไม่ใช่ของจริงนี่น่า...
คาถาของอากินี่สุดยอดเลยอ่ะ.. อากิไปเรียนมาจากไหนหว่า....
รินเนะคิดในใจ
" เอาล่ะ ไปกันยังอ่ะ รีบๆติดสิ " อากิเร่งรินเนะ
" โอ๊ยๆ แล้วมันจะติดตรงไหนดีล่ะเนี่ย " รินเนะร้องโวยวาย
" จริงๆเล้ย " สุดท้ายอากิก้ต้องเข้าไปช่วยติดปีกจิ๋วให้รินเนะ
ผ่านไป สามสิบนาที...หลังจากที่ทั้งคู่บินมาเรื่อยๆ
" โอ้โห้! เริ่มมองเห็นคน (?) บินไปมาเต็มไปหมด แสดงว่า..
ใกล้จะถึงเมืองหลวงที่ว่าแล้วใช่ป่ะ "
รินเนะหันมาถามอากิขณะที่กำลังบินอยู่ ท่ามกลางฝูงคนมากมาย
" ก็ใช่น่ะสิ...ใกล้ถึงแล้วล่ะ...เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปซื้อของใช้จำเป้นด้วย "
อากิตอบเสียงอ่อยๆ ระหว่างทางเธอต้องสร้างปีกจิ๋วให้รินเนะตลอด
การสร้างปีกเทียมจิ๋ว มันต้องใช้พลังจิตผสมเวทย์มนตร์นิดหน่อย
และในขณะที่กำลังบินอยู่นั้น รินเนะก้ได้กลิ่นๆหนึ่ง..
" อากิๆ! นั่นกลิ่นอะไรน่ะ หอมจัง "
รินเนะทำจมูกฟุดฟิด มันเป็นกลิ่นของขนมหวาน
อากิหันไปข้างทางก็พบกับร้านขายขนมที่มีคนแน่นร้าน
ร้านนี้คงเป้นร้านเปิดใหม่...
" เอาล่ะๆ รินเนะหยุดก่อน! "
" หา?? ทำไมหรอ "
" ก้ฉันชักจะหิวแล้วสิ แวะซื้อคุ้กกี้ไปกินกลางทางเถอะ "
อากิพูดแล้วหุบปีกลง .... เธอเดินมุ่งหน้าไปยังร้านขายขนมที่ส่งกลิ่น
หอมหวานนั่น โดยที่ทิ้งรินเนะไว้ข้างนอก
" อากิ!! แล้วฉันจะลงยังไงเนี่ย "
รินเนะโวยวาย ดิ้นอยู่กลางอากาศ..มันเป้นท่าทางที่ชวนขำนัก
แหงล่ะ...คนที่ใช้ปีกเทียมจิ๋วครั้งแรกก้เป้นแบบนี้...
" โธ่ " อากิกุมขมับ " เธอก็พูดว่า " ' สลายไป ' " ปีกมันก็หายไปแล้ว "
อากิพูดก่อนจะหันหลังมุ่งหน้าไปยังร้านขายขนมต่อ
เอาล่ะๆ...!! คุ้กกี้เศษดาวตก ฉันจะซื้อกินให้อิ่มเลย...
อากิคิดในใจ....
" อากิ!! ฉันไปด้วยสิ รอด้วยๆๆๆ "
รินเนะยังคงลอยเคว้งคว้างอยู่กลางอากาศ เพราะปีกจิ๋วที่เธอติดไว้
แล้วอย่างงี้เธอจะตามอากิไปได้ยังไงล่ะ...
" สลายไป " รินเนะพูดตามที่อากิบอก และปีกเทียมจิ๋วนั้นก้หายไป....
แต่.........
" กรี๊ดดดดดดดดดด!!! "
รินเนะร้อง เมื่อเธอนึกได้ว่า ถ้าไม่มีปีกจิ๋ว.. ตัวเธอที่บินได้ในตอนแรก
ก้ต้องมีอันตกลงอย่างช่วยไม่ได้...
" ว๋ายย " รินเนะหลับตาปี๋ด้วยความกลัว ถ้าตกลงคงจะเจ็บ
ดึ๋งงง!!
ร่างของรินเนะตกลงกระทบกับพื้นก้อนเมฆ แต่เธอไม่เป็นอะไรเลย...
" อ่าว?? " รินเนะมองพื้นอย่าง งงๆ ทำไมมันเด้งดึ๋งดีจัง
ตกลงมาก้ไม่เจ็บแหะ
รินเนะเงยหน้าขึ้นมองเทวดานางฟ้าที่กำลังบินพลุ่กพล่านอยู่บนหัว
ของเธอ บางรายบินแล้วไปชนกัน....จนตกลงมาแต่ก้ไม่เป้นอะไร..
" อ้อ....!! อย่างงี้เองหรอ "
รินเนะทำท่าครุ่นคิด เพราะว่า แถวๆนี้มีนางฟ้าบินเต็มไปหมด
การเดินทางสันจรอาจจะติดขัดซะหน่อย เขาเลยทำเมฆแถวๆนี้ให้นุ่ม
รินเนะคิดถูกแล้ว.. เมฆแถวๆเขตเมืองหลวง มันจะนุ่มกว่าที่อื่น
เพราะป้องกันอุบัติเหตุจากการบินของนางฟ้าที่เข้าออกเมือง
ซักพักใหญ่ๆ....
" รินเนะๆ รอนานปล่าว "
อากิเดินออกมาจากร้านขายขนมนั่น ในมือของอากิเต็มไปด้วยถุง
ที่มีคุ้กกี้เศษดาวตกอยู่ข้างใน
" ไม่หรอก เอาล่ะ...บินกันต่อเถอะ " รินเนะพูด
" ไม่ต้องๆๆ " อากิรีบปฏิเสธ " เพราะนี่ก็ใกล้จะถึงเมืองที่ว่าแล้ว
เดินไปอีกหน่อยก้ถึง " อากิพูดและส่งถุงคุ้กกี้ให้รินเนะหนึ่งถุง
" เออใช่! เมืองที่ว่านี่มันชื่ออะไรล่ะ "
รินเนะรับถุงคุ้กกี้จากอากิมาแล้วถามอย่างสงสัยเช่นเคย
" ก็..... " อากิเปิดถุงคุ้กกี้แล้วหยิบขึ้นมากินหนึ่งชิ้นก่อนจะพูด
" เมืองหลวง เทราโน่ แห่งอาณาจักรแอเรท ไงล่ะ "
******************************
เฮ้อๆๆๆๆๆ =0=
ในที่สุดก็จบตอนที่สามแล้ว*-*
แนะนำด้วยนะคะ เช่นเคย*-*เม้นๆๆๆด้วยนะคะขอบคุง
แล้วจะมาอัพใหม่นะคะ บ้ายบายทุกท่านค่ะ
ความคิดเห็น