คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 จูเนียร์ & รอลเล่ บุคคลปริศนา < อัพ 50% นะคะ >
ณ. ปราสาท NesLie
เวลากลางคืนที่เงียบสงบ พระจันทร์ยังคงส่องแสงสว่างในตอนกลางคืน
เช่นทุกวัน แสงจากพระจันทร์ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างห้องของ
สาวน้อยผู้หลับใหล ผ้าห่มที่ช่วยเพิ่มความอบอุ่น .....
และตุ๊กตานุ่มนิ่มที่นอนแอ้งแม้งอยู่ข้างๆ...รินเนะกำลังฝันดี...
.....................................
รินเนะฝันว่า...มีใครซักคน ที่มากอดเธออย่างอบอุ่น ความรู้สึกที่เธอไม่เคย
สัมผัส....ความรู้สึกที่เต็มไปด้วยความรัก... ใครกันนะที่จะเป็นคนกอดเธอ...
...ถึงมันจะเป็นแค่ความฝันก้เถอะ...
รินเนะลืมตาขึ้น...เธอรู้สึกอึดอัดเหลือเกินในเวลานี้
ทั้งๆที่เธอก็นอนอยู่บนเตียงนอนใหญ่ๆนี้คนเดียว...
รินเนะขยี้ตา และมองไปยังตุ๊กตาที่เธอซื้อมา...
........................
" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!! "
รินเนะร้องเสียงดังลั่น...เธอตกใจมากเลยวิ่งไปอยู่ตรงมุมห้อง
" นะ...นายเป็นใครกันเนี่ย??!!! "
รินเนะชี้ไปยังคนๆหนึ่งที่นอนแอ่งแม้งอยู่บนเตียงของเธอ
...เค้าเป้นผู้ชายผมสีทอง ตาสีฟ้า....
อะไรกันเนี่ย ใครกันเนี่ย แล้วเข้ามาที่นี่ได้ยังไง!! รินเนะคิดในใจ
" อื๊อออ~~ " หนุ่มคนนั้นลืมตาขึ้นช้าๆ ตาสีฟ้าของเขาเป้นประกาย...
" อ่ะ!! " ผู้ชายลึกลับคนนั้นมองไปยังรอบๆห้องอย่างตกใจ
....และเขาก้มองรินเนะที่ตัวสั่นๆอยู่มุมห้อง...
" เธอเป็นใครกัน?? "
ชายหนุ่มลึกลับลุกขึ้นนั่งและถามรินเนะอย่าง งงๆ
" หา!! ฉันสิต้องเป้นฝ่ายถาม ที่นี่มันห้องของฉันนะ นายเป็นใคร!! "
รินเนะถามเสียงหวาดๆ
" ฉันชื่อ จูเนียร์ มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ฉันก็ไม่รู้ แล้วที่นี่ที่ไหนเนี่ย...?? "
" ปราสาท NesLie และที่ๆนายอยู่มันก้ห้องของฉันนะ!! "
รินเนะพูดเสียงดัง
" อ่าว...ปราสาทหรอ?? งั้นเธอก็เป็นเจ้าหญิงใช่ป่ะ?? "
ชายหนุ่มลึกลับเอียงคอถามรินเนะอย่างสงสัย
" ไม่ใช่...ฉัน....ปะ...เป็นคนใช้!! "
รินเนะพูดอย่างเขินอาย...ผู้ชายคนนี้เค้าคิดว่าเธอเป้นเจ้าหญิงได้ไง..
เพราะเธอดูไม่เหมือนเจ้าหญิงเลยซักนิด..
หนุ่มลึกลับเมื่อเห็นรินเนะดูท่าทางแปลกๆ
" เธอไม่ต้องกลัวฉันหรอก! มานี่ๆๆ มาคุยกันให้รู้เรื่อง "
ชายหนุ่มผมสีทองควักมือเรียกรินเนะ
" คะ...คุยเรื่องอะไรล่ะ พรุ่งนี้ฉันต้องทำงานแต่เช้าน่ะ ต้องรีบเข้านอน "
รินเนะเดินเข้ามานั่งข้างๆชายลึกลับคนนั้น
...ทำไมเธอถึงรู้สึกอบอุ่นจัง...เมื่ออยู่ใกล้ๆคนๆนี้....
เค้าเป็นคนแปลกหน้าที่บุกเข้ามาในห้องเราไม่ใช่หรอ...
" วันนั้นเป็นวันที่พระจันทร์เต็มดวง...และมีสีแดงเลือด.. "
" ความมืดปกคลุมไปทั่วบริเวณ "
" หญิงสาวผมสีเหลืองนวลงดงาม... และมีปีกสีน้ำเงินประกาย "
" ปีกของเธอนั้นใหญ่มาก ใหญ่กว่าปีกธรรมดาถึงสามเท่า!! "
" สายตาอันเย็นและน่ากลัว...กำลังจ้องมาทางฉัน... "
" ในมือของเธอมีดาบเล่มใหญ่... "
ซวก!! ชึ่ก!!!
" เธอเอาดาบเล่มนั้นแทงฉัน... "
" ฉันเจ็บมากเลย.... แต่เธอคนนั้นก็ยังมองฉันด้วยสายตาเย็นชาเหมือนเดิม "
...................................
" อืม....น่ากลัวจัง...แล้วไงต่อหรอ "
" ฉะ....ฉันจำไม่ได้แล้ว....จำได้แค่นี้แหล่ะ... "
" อือ..ฉันเข้าใจแล้วล่ะ...สรุปก็คือโดนฆ่าใช่ป่ะ แล้วนายตอนนี้ก้คือ
วิญญาณ..."
รินเนะพูดอย่างมั่นใจ
" ไม่รู้....ฉันเองก้ยัง งงๆ อยู่ ทั้งๆที่ฉันน่าจะตายไปแล้ว..."
" นั่นมันไม่ใช่ประเด็นซักหน่อยนะ..ฉันอยากถามว่า...นายมาอยู่ในห้องฉัน..
ได้ยังไง?? " รินเนะถามชายหนุ่มผมสีทอง
" สงสัยคงจะออกมาจากเจ้านี่นั่นแหล่ะ "
ชายลึกลับมองไปยังตุ๊กตานกสีฟ้า
" นะ...นายหมายความว่า...นายออกมาจากตุ๊กตาเนี่ยนะ "
รินเนะพูดอย่าง งงๆ
" น่าจะใช่..ถ้ายังงั้นฉันจะมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงล่ะ..นอกเสียจาก....ฉัน!!
..ที่ตายไปแล้ว และวิญญาณก็มาสิงอยู่ในตุ๊กตาตัวนี้ "
" มะ..มีเรื่องแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย?? " รินเนะทำหน้างง
" ไม่รู้... "
" โอยยยยยย!!!! คุยกับนายแล้ว งงมากๆ เอาล่ะ !! เอาอย่างงี้แล้วกัน..
ฉันจะนอนแล้ว เพราะพรุ่งนี้ฉันจะต้องรีบตื่นแต่เช้า... "
รินเนะพูดและหาวด้วยความง่วง..เธอหันหน้าเข้าที่นอน...
และห่มผ้านอนต่อทันที
ชายหนุ่มผมสีทองนามจูเนียร์..ยืนมองรินเนะที่หลับไปแล้วอย่าง งงๆ
" เฮ้อ...สงสัยคงต้องออกไปจากที่นี่ซะแล้ว... "
เขาพูดกับตัวเองและเปิดหน้าต่างห้องของรินเนะออก...
พร้อมกับ...กางปีก....!
รินเนะที่กำลังหลับเหลือบไปเห็นปีกสีฟ้า...ของจูเนียร์เข้า...
ปีกสีฟ้า....!!....
แถมมันยังใหญ่มาก ใหญ่กว่าของอากิตั้งเยอะ!!
" อ่ะ!! " รินเนะตกใจเมื่อเห็นปีกอันมหึมาของจูเนียร์หนุ่มลึกลับ...!!
" อะไร ?? " จูเนียร์ที่ทำท่าจะกระโดดออกหน้าต่าง หันมาถามรินเนะ..
" ทำไม...ปีกของนายมันเป็นยังงั้นล่ะ "
รินเนะลุกขึ้นนั่งและมองมาทางชายหนุ่มผมทองอย่างตะลึง
" ไม่รู้.. " จูเนียร์พูดด้วยเสียงเรียบเฉย..
มันเป็นคำตอบที่รินเนะไม่อยากได้ยินเอาซะเลย
" แล้วนี่...! นายจะไปไหนน่ะ?! "
รินเนะยังคงถามต่อ...
" ไม่รู้สิ...ก็คงอยู่แถวๆนี่แหล่ะ จะให้ฉันอยู่ในห้องนี่รึไง...มันเป็นไปไม่ได้
ฉันอยู่ที่นี่กับเธอไม่ได้หรอกนะ ฉันไปก่อนล่ะ โชคดี "
ทันใดนั้น...ลมอ่อนๆยามค่ำคืนก็พัดเข้ามาทางหน้าต่าง..
ผมสีทองของหนุ่มน้อยพัดพิ้วไปตามสายลม..แสงจากพระจันทร์
แผดมายังใบหน้าซีดๆของหนุ่มน้อย....
และอยู่ๆ...ขนปีกของเขาก้เริ่มจะร่วงลงมา.....
" นาย...เป้นอะไรหรือปล่าวน่ะ "
รินเนะตกใจเมื่อเห้นจูเนียร์เอามือกุมหน้าผาก...หน้าของเขาตอนนี้ซีดมาก..
ขนปีกสีฟ้าก้ร่วงเต็มพื้นไปหมด...
...มันเกิดอะไรขึ้น...??
" อะ..โอ๊ย...ฉันเป้น..อะไรเนี่ย... ไม่ไหวแล้ว... "
หนุ่มน้อยผมทองพูดเสียงสั่นๆ ร่างกายของเขาสั่นระริก...
ตุบ!!!
เขาล้มลงไปนอนราบกับพื้นแล้ว...
" จะ..จูเนียร์!!! "
รินเนะรีบลุกขึ้นจากที่นอนมาดูอาการของชายแปลกหน้าทันที...
" อะ โอย....ฉัน.....ปะ..ปวดหัว... "
" นี่ๆ...นายเป็นอะไรมากหรือปล่าว... งั้นเดี๋ยวฉันตามคนมาช่วยนะ...!! "
รินเนะพูดเสร็จก็รีบลุกขึ้นและวิ่งออกจากห้องไปทันที..
จี๊ดดดดดดดดดด!! เหมือนมีอะไรแทงหัวของเขาอย่างแรง
" โอ๊ย อึ่ก!! ทำไมมันปวดหัวอย่างงี้เนี่ย!! "
ตอนนี้ความรู้สึกของเขามันบอกว่า....
เธอคนนั้น....
" แฮ่กๆๆ !! "
รินเนะวิ่งอย่างเหน็ดเหนื่อย...
แล้วเธอจะไปตามใครมาช่วยดีล่ะ...!!
ผู้ชายคนนั้นนอนปวดหัวปางตายอยู่นะ!!
จี๊ดดดดดดด!
" โอ๊ย! "
อยู่ๆ รินเนะก้เจ็บจี๊ดขึ้นสมองอย่างรุนแรง...เหมือนมีอะไรเสียบอยู่ที่หัว
" อะไรเนี่ย มาปวดหัวอะไรตอนนี้กัน!! อึ่ก !! "
รินเนะบ่นพึมพำ..เธอเอามือกุมหน้าผากที่ร้อนผ่าว....
รินเนะพยายามเดินต่อไป...
ต้องตามคนมาช่วย..!!
และทันใดนั้น....เหมือนร่างกายของเธอไร้เรี่ยวแรง...
ตอนนี้รินเนะควบคุมร่างกายให้ยืนต่อไปไหวแล้ว....
ตุบ!...
ร่างของสาวน้ยล้มลง...แต่เธอก้ยังได้สติอยู่...
ต้องขอคามช่วยเหลือจากใครซักคนแล้วล่ะ....
รินเนะฝืนร่างกาย .... ลุกขึ้นยืน...เดินไป...
เธอเดินไปหยุดอยู่ที่หน้าห้องของ...
" ก๊อกๆๆ "
รินเนะพยายามรวบรวมกำลังที่มีอยู่ตอนนี้..เคาะประตู...
" โอ๊ย!! "
สาวน้อยร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด...ตกลงนี่เธอเป็นอะไร...
" แอ๊ดดด~ "
และจู่ๆ ประตูห้องที่รินเนะเคาะเมื้อกี้ก้เปิดออก...
" ชะ...ช่วยด้วย ช่วยฉันด้วย....อากิ "
รินเนะพูดประโยคเมื่อกี้ก่อนจะล้มลงไปนอนกับพื้น...
รินเนะสลบลงไปแล้ว...
" รินเนะ!!!! เป็นอะไรน่ะ "
สาวเจ้าของห้องตกใจเมื่อเห็นรินเนะสลบคาพื้นไปแล้ว...
รินเนะมาเคาะประตูห้องของอากิ...นั่นเอง
อากิก้มลงมา...มองรินเนะที่เป็นลมอยู่
" ว้าย! ทำไงดีเนี่ย!!!!! "
อากิพูดกระวนกระวาย ลุกลี้ลุกลน...!!
และทันใดนั้นประตูห้องของอากิก็เปิดอีกครั้ง..
พร้อมกับปรากฏร่างของสาวน้อยผมสีชมพู
" เกิดอะไรขึ้นคะ... คุณอากิ ! "
อากิหันมาทางต้นเสียงใสๆนั่น
" อ่ะ!! พอดีเลย เธอช่วยฉันยกรินเนะไปห้องนู้นหน่อยสิ "
อากิรีบเจรจาตกลงกับสาวน้อยผมสีชมพู..
" ค่ะ!! "
และทั้งสองก็ช่วยกันพยุงรินเนะไปไว้ที่ห้องของเธอทันที...
..........................
นี่เราเป็นอะไรไปน่ะ... เราเป็นลมไปงั้นหรอ...
อ่ะ..ใช่!! แล้วผู้ชายผมสีทองคนนั้นล่ะ...เค้าไม่สบายอยู่นี่น่า...
แสงสว่างจากพระอาทิตย์ยามเที่ยงส่องผ่านเข้ามาทางหน้าต่างห้อง...
ลมอ่อนๆ..กับกลิ่นดอกไม้หอม...ทำให้สาวน้อยผมสีเหลืองนวล...
ตื่นขึ้นจากภวังค์นิทรา...เธอลืมตาขึ้นปริมๆ..และมองไปรอบๆ..
ที่นี่คือห้องของเธอเอง...
เมื่อคืนเราไปสลบอยู่หน้าห้องของอากินี่น่า..สงสัยอากิคงพาเรามาที่นี่...
รินเนะคิดในใจ...แต่ว่า....
อาการปวดหัวจี๊ดๆของเธอมันก็ยังไม่หายซักที...
รินเนะมองไปรอบๆห้อง และลุกขึ้นจากที่นอน เธอเดินไปตรงหน้าต่าง...
เพื่อรับลมเย็นๆ....
สาวน้อยมองไปยังเบื้องบน...ท้องฟ้าที่อยู่สูงขึ้นไปอีกนั้น...
อาณาจักรอิจิซ ที่อากิไม่อยากพูดถึงนั่นเอง...
มันน่ากลัวขนาดนั้นเลยหรือ....??
แกร๊ก!! แอ๊ด...~...
รินเนะรีบหันไปทางประตู...เสียงประตูเปิดนี่น่า...
ใครเข้ามาน่ะ..!
" ขออนุญาตค่า... "
รินเนะมองคนที่เข้ามาในห้องของเธออย่าง งงๆ เธอเป็นเด็กผู้หญิง..
ที่ท่าทางอายุคงจะน้อยกว่า...ผมสีชมพูของเธอคนนั้นดูรับกับใบหน้า...
อันน่ารักและอ่อนหวาน ดวงตาสีเขียวมรกตคู่นั้นกำลังมองมาทางรินเนะ...
และในมือของสาวน้อยผมสีชมพูคนนั้นถือถาดอะไรบางอย่างเข้ามา..
" เธอเป็นใครน่ะ?? "
รินเนะถามด้วยอาการงงเล็กน้อย..
" เอ่อ..ฉันชื่อ รอลเล่ ริแอลโด้ ค่ะ "
สาวน้อยตอบคำถามด้วยรอยยิ้ม
" หา?...รอลเล่ งั้นหรอ " รินเนะยังคงสงสัยกับชื่อของสาวน้อย
" ค่า " สาวน้อยนาม รอลเล่ ถือถาดที่มีอาหารกับถ้วยยา เดินมาวางตรงโต๊ะ
และก็มายืนข้างๆรินเนะ..
" แล้วอาการเป็นยังไงบ้างหรอคะ " รอลเล่ถามรินเนะ...
" อืม...ยังปวดหัวอยู่เลย...แต่ว่าก้ดีกว่าเมื่อคืนนิดหน่อยล่ะนะ "
รินเนะพูดพร้อมกับยิ้มแห้งๆ เธอเอามือกุมที่หน้าผากของตัวเอง
ความเจ็บปวดเหมือนถูกอะไรทิ่มแทง มันยังคงอยู่ในหัวของเธอ...
" งั้นกินยานี่สิคะ...คุณอากิเค้าปรุงมาให้เองเลยนะคะ "
รอลเล่ยิ้มพร้อมกับส่งถ้วยเล็กๆ...มาให้รินเนะ
ในนั้นมีน้ำสีเขียวๆอยู่...
รินเนะรับถ้วยยามา และมองมันอย่างหวาดๆ
" เอ่อ...นี่กินได้แน่หรอ..ทำไมยามันสีนี้อ่ะ "
" ค่ะ กินได้แน่นอน เพราะคุณอากิเค้าเพิ่งจะปรุงตะกี้นี่เองนะคะ "
รอลเล่พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน...
รินเนะเมื่อเห็นรอลเล่พูดถึงขนาดนั้นแล้ว..
คงต้องตัดสินใจแล้วล่ะนะ...
รินเนะตัดสินใจกระเดือกยาสีเขียวนั่น ลงคอ...! และ..
" อึ๋ย..!!! ไม่ไหว...แอ่ะ..แหว่ะ..ทำไมมันขมจังล่ะ "
รินเนะแทบจะสำลักน้ำยาสีเขียวนั่นออกมา...
รสชาติของมันไม่ค่อยจะสู้ดีนักเลย..
" คิก คิก "
รอลเล่หัวเราะคิกคักกับท่าทางของรินเนะเมื่อกี้นี่...
รินเนะมองรอลเล่ สาวน้อยผมสีชมพูอย่าง งงๆ
" อื้อ..แล้วนี่เธอมาจากไหนกัน ฉันไม่เคยเห็นเธออยู่ในปราสาท นี่เลยนะ "
รินเนะพูดพร้อมกับหยิบแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่มแก้รสขมในปากของเธอ..
" อ้อ...ฉันเป็นลูกสาวของราชินีพระจันทร์น่ะค่ะ... แต่ว่าเมื่อคืนนี้ อยู่ๆ
ฉันก้เข้าไปอยู่ในห้องของคุณอากิ...คาดว่าฉันคงจะออกมาจากตุ๊กตา
กระต่ายนั่นแหล่ะค่ะ ฉันจำได้แค่ว่าฉันถูกสาป...ให้ไปอยู่ในตุ๊กตา...
และเมื่อคืนนี้คำสาปคงจะเสื่อมลง ฉันก้เลยหลุดออกมาได้ยังไงล่ะ!! "
" อ่ะ อ้อหรอ...อืมๆ "
รินเนะพยักหน้าเป้นเชิงว่าเข้าใจ...แต่จริงๆแล้วเธอยัง งงๆ...
เอ๊ะ...แต่ว่า...ออกมาจากตุ๊กตาหรอ..
เหมือนกับที่ผู้ชายผมสีทองนั่นบอกเลย...
ปัง!!!
" เหวอ!! "
รินเนะและรอลเล่หันไปทางต้นเสียงนั่นอย่างตกใจ
เสียงเปิดประตูอย่างแรง!!
" รินเนะ...หายรึยังเนี่ย!! "
อากิที่เปิดประตูพรวดเข้ามา ถามรินเนะ..!!
" หือ....กะ..ก้ยังปวดอยู่นั่นแหล่ะ ยาของเธอนี่กินแล้วหายจริงหรือปล่าวเนี่ย "
รินเนะถามอากิ..ยาขมๆที่เธอกินเข้าไปนั้น...พอกินเข้าไป...
อาการก้ยังเหมือนเดิม....
อาการปวดหัวเหมือนมีอะไรเสียบอยู่ที่หัวอย่างงั้นแหล่ะ....
" หายสิ!! ยานั่นน่ะ ฉันทำเองตามตำรากับมือเลยนะ ไม่มีผิดหรอก! "
อากิกอด อกพูดอย่างมั่นใจ...ยาที่เธอปรุงมันก้ต้องดีสิ..ใช่ป่ะ..
" เอ่อ...ว่าแต่ คุณอากิมาที่นี่ทำไมหรอคะ...ทำงานอยู่ไม่ใช่หรอ "
รอลเล่ถามอากิ
" อ่ะ!! จริงสิ..ท่านเครทเค้าสั่งให้ฉันมาเรียกรินเนะไปพบน่ะ "
" หา!! สงสัยคงตามไปทำงานแหงเลยล่ะ "
รินเนะพูดอย่างหน่ายใจ...ต้องทำงานทั้งๆที่ปวดหัวอย่างงี้เลยหรอ..
" แล้วจะไปทั้งๆที่ป่วยอย่างงี้หรอคะ "
รอลเล่ถามรินเนะอย่างเป้นห่วง....
" เฮ้อ...จะยังไงก้แล้วแต่...ท่านเครทเรียกฉันก้คงต้องไป... "
" อืม..ถ้าอย่างงั้นก้ไปกันเถอะ..ฉันมีงานต้องทำต่ออีกเยอะเลย "
อากิถอนหายใจเฮือกใหญ่..!
" รอลเล่ก็ด้วยนะ มาด้วยกันเลย "
" อ่า...ค่ะ "
ทั้งสามกำลังจะเดินออกจากห้องกันแล้ว....แต่...
" อ่ะ...เอ่อ... "
รินเนะหยุดยืนนิ่ง...เธอกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง...
" มีอะไร?? "
อากิหันมาถามรินเนะอย่างสงสัย
" เมื่อคืนนี้น่ะ..ที่เธอพาฉันมาที่ห้อง...เธอเห็น... "
รินเนะพูดอ้ำๆอึ้งๆ
" เห็นอะไร??? "
" เธอเห็นผู้ชายผมสีทองๆอยู่ในห้องนี้รึปล่าว "
ความเงียบปกคลุมไปในห้อง...ทั้งสามคนยืนนิ่งเฉย..
คำถามของรินเนะเมื่อกี้นี้...
" ผู้ชายผมสีทองหรอ ?? ไม่เห็นนี่น่า..เมื่อคืนเข้ามาก็ไม่เห้นมีใครเลย "
อากิตอบเสียงเรียบ
" หรอ.. " รินเนะนิ่งไปพักนึง
" แล้วผู้ชายผมสีทองนี่เป็นใครกันหรอคะ?? "
รอลเล่หันมาถามรินเนะที่กำลังยืนนิ่งอยู่...
" ป่ะ...ปล่าว..ไม่มีอะไร เรารีบไปหาท่านเครทกํนดีกว่านะ "
รินเนะพูดก่อนจะเดินไปเปิดประตูและเดินออกไป...
อากิกับรอลเล่มองหน้ากันอย่าง งงๆ
รินเนะหมายถึงใครหรอ ?? คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวของทั้งสองสาว
ยังปวดหัวอยู่เลย...
ผู้ชายผมทองคนนั้นเค้าก้ปวดหัวอยู่เหมือนกันไม่ใช่หรอ...
แล้วทำไมพออากิกับรอลเล่เข้าไปในห้องถึงไม่เจอใครเลยล่ะ...!
เค้าไปไหนแล้วล่ะ... ปวดหัวอยู่ไม่ใช่รึไง...
แล้วเราได้ช่วยอะไรเค้าบ้างเนี่ย...
เรานี่แย่จริงๆเลย...
**************************
เหอๆๆๆอัพนิดเดียวเองง้า
แต่ยังไงก้ช่วยกันแนะนำและคอมเม้นด้วยนะคะ งื๊ดๆๆ
และจะมาแต่งต่อค่ะ...= + =
ความคิดเห็น