คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chaptar 2 ลูกชายท่านหัวหน้าทูตปีศาจ & ปีกรินเนะอยู่ไหนล่ะ??
" เฮ้ย !! ยูเป็นอะไรหรือปล่าว "
หนุ่มหล่ออีกคนซึ่งยืนอยู่ข้างหลังคนเจ็บ ถามขึ้น
" เป็นสิ !! มากซะด้วย ก็ดูนี่ดิพี่โทยะ แตกเลยเห็นมั้ยเนี่ย >_< "
เด็กหนุ่มเคราะห์ร้ายลุกขึ้นยืน แล้วชี้หัวที่แตกให้พี่ชายดู
" เอ่อ…คุณ 2 คนใช่ลูกชายของท่านหัวหน้าทูตปีศาจหรือปล่าวคะ "
อากิซึ่งมองดูเหตุการณ์อยู่พูดขึ้น
" อ้อ ครับๆ แต่ว่าท่านพ่อของเราอีกประมาณ 20 นาที จะมาถึงน่ะครับ ท่านพ่อติด
ธุระนิดหน่อย ท่านเลยให้พวกเรามาก่อนน่ะครับ " โทยะตอบด้วยท่าทางเป็นกันเอง
ทำเอาอากิปลื้มไปเลย
" นี่ๆ เธอน่ะ… " ยูหันมาพูดกับรินเนะ
" แง้!! " รินเนะร้องด้วยความตกใจ " อย่าฆ่าหนูเลยนะคะ "
" หา?? ฆ่า -_- อะไร..? " ยูมองรินเนะที่กำลังตกใจอย่าง งงๆ
และทันใดนั้นเอง เครทก็เดินมาทางนี้พอดี เมื่อเห็นเด็กหนุ่มทั้งสองมาถึงก็ ต้อนรับ
" อ้าว~ มากันแล้วหรอคะ เชิญทางนี้เลยค่ะ "
" ครับ ขอบคุณ " โทยะพูดและเดินเข้าห้องรับแขก แต่ก่อนที่จะเดินเข้าไป เขา
หันมาทางน้องชายที่ยืนกุมหัวอยู่
" เอ่อ…คือ น้องผมน่ะครับ เขา…. "
เครทซึ่งไม่ทันสังเกตเห็นยูในตอนแรก เธอหันไปมองเด็กหนุ่มอีกคนที่ยังไม่เดิน
เข้ามา และก็ตกใจทันทีที่เห็น
" ว้าย! หัวไปโดนอะไรมาคะนั่น เลือดไหลเลย " เครทพูดด้วยน้ำเสียงตกใจ
" คือว่า ผมถูกผู้หญิงคนนี้ วิ่งชนจนหัวแตกเลยอ่ะครับ "
ยูชี้มาทางรินเนะที่กำลังตัวสั่นระริก
" ขะ…ขอโทษจริงๆค่ะ คือหนูรีบวิ่งไปหน่อย "
" -*- รินเนะ เอาอีกแล้วนะ !! " เครทพูดด้วยอย่างโมโหทำเอาสาวน้อยรินเนะ
ตกใจอีกครั้ง
" เธอนี่หัวแข็งจัง แค่วิ่งมาชนถึงกับทำให้ฉันหัวแตกได้ " ยูบ่นอุบอิบ
"โอ๊ยๆ!! เบาๆ "
" ขอโทษค่ะ ขอโทษ "
รินเนะถูกใช้ให้มาทำแผลให้ยู ซึ่งก็หัวแตกเพราะเธอ
" เอ….จะว่าไปเธอก็เป็นนางฟ้านี่น่า ทำไมไม่ใช้เวทย์รักษาล่ะ "
ยูถามเมื่อเห็นรินเนะดูท่าทางไม่คุ้นกับอุปกรณ์พยาบาลเอาซะเลย
" หา?? เวทย์รักษา มีเรื่องแบบนั้นด้วยหรอ!! " รินเนะตกใจ
" อืม มันเป็นเวทย์พื้นฐานของนางฟ้านี่น่า เธอไม่เคยเรียนหรอ? "
" เรียน?? ฉันไม่เคยเรียนหรอก วันๆ ฉันก็อยู่แต่ในปราสาทนี่แหล่ะ "
รินเนะพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ ยูเมื่อเห็นอย่างงั้นก็เลยพูดปลอบใจ
" โธ่…เธอก็ขอหัวหน้าทูตสวรรค์ก้ได้นี่น่าเรื่องการเรียนเขาคงไม่คัดค้านหรอก "
" หรอคะ " รินเนะสีหน้าดีขึ้น เธอก็คิดอยากจะไปโรงเรียนเหมือนกัน
" ว่าแต่…..เธอชื่ออะไรหรอ "
" เอ่อ…รินเนะค่ะ " สาวน้อยตอบพลางเก็บอุปกรณ์ต่างๆเข้าที่
" อือ… ฉันชื่อ ยู เรนเอิร์ท นะ เป็น1ในลูกชายสุดหล่อของท่านหัวหน้าทูต ปีศาจ
แห่งอาณาจักร เอียริ " ยูกระแอมอย่างภูมิใจเล็กน้อย
" หา…..ว่าไงนะ สุดหล่อ หรอ " รินเนะแกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน
" อะไร ๆ จะหาว่าฉันไม่หล่อล่ะสิ แล้วอย่ามาหลงรักละกันนะ "
รินเนะทำหน้าแป่วทันที ไอ้ประโยคตะกี้มันพูดชมตัวเองนี่น่า
" ค่ะๆ " รินเนะหัวเราะคิกๆ แต่ว่าคุณยูเขาก็หล่อจริงๆน่ะแหล่ะน้าเป็นอย่างที่อากิ
บอกเลย
" รินเนะ !! ทำแผลให้คุณยูเสร็จหรือยังน่ะ " อากิวิ่งพรวดพราดเข้ามา
" จ้า " รินเนะตอบอย่างสดชื่น เป็นครั้งแรกที่เธอต้องมาทำแผลให้คนอื่น และ มันก็
เสร็จ
" เอ่อ คือว่า คุณยูคะ เชิญที่ห้องรับแขกได้เลยนะคะ ท่านหัวหน้าทูตโฮโลมาถึง
แล้วล่ะค่ะ "
อากิพูดยิ้มๆ ยูจึงต้องเดินออกไป เพราะท่านพ่อของเขามาแล้ว แต่กระนั้นเขาก็ ยัง
ไม่ลืม..
" ขอบใจนะ รินเนะ " ยูยิ้มให้รินเนะก่อนจะเดินออกไป รินเนะเมื่อได้ยินคำขอบ คุณ
ก็เขินทันที
" แหมๆ เขินอะไรน่ะ รินเนะ " อากิเอาแขนสะกิดรินเนะเบาๆ
" หา? เขินหรอ ฉันเขินได้ด้วย? "
" เอาล่ะๆ พอๆ " อากิพูดตัดบท " พวกเราก็ต้องไปยกอาหารกันได้แล้ว ไปเถอะ "
อากิเดินนำหน้า รินเนะก้ต้องเดินตามไปยกอาหารด้วย
ณ. ห้องครัวใหญ่
" อ่าว อากิ รินเนะ มาพอดีเลย เอาของนี่ยกไปที่ห้องเลี้ยงแขกทีสิ "
" ค่ะ " อากิกับรินเนะรับคำสั่ง
" อ่ะๆ แปบนึงนะ " อยู่ๆ อากิก็หลับตา และท่องคาถาอะไรซักอย่าง
" อากิๆ เป็นอะไร " รินเนะสงสัยเมื่ออยู่ๆก็เห็นอากิหลับตาลงและพึมพำอะไรก็ ไม่รู้
" รินเนะ…อย่าเพิ่งไปกวนอากิ สิ " ป้าในห้องครัวหันมาพูดกับรินเนะ
" หา?? " รินเนะเกิดอาการ งง ขึ้นมากระทันหัน เธอกวนอะไรอากิล่ะ
อากิหลับในหรอ ไม่น่าใช่…. และซักพัก…..
ฟั่บๆๆๆ
" แว้ก!!! " รินเนะตกใจกระโดดถอยห่างอากิ…….มีอะไรโผล่ออกมาจากตัวอากิน่ะ
" อา…..อากิ….นั่นอะไรน่ะ " รินเนะชี้ไปที่หลังของอากิ มันมีปีกนกสีขาว โผล่ออก
มากลางหลัง
" อะไร…ก็นี่ปีกของนางฟ้าไง -*- " อากิพูดและเดินไปยกของที่จะเสริฟ์
" ปีกนางฟ้า??! " รินเนะอ้าปากอย่างตะลึง " เธอมีปีกด้วยหรอ "
อากิเมื่อได้ยินคำถามก็หน้าแป่วลงทันที
" เออสิ ของมันต้องมี นางฟ้ากับเทวดาทุกคนก็มีปีกกันทั้งนั้นแหล่ะ เอ้ารินเนะ มา
ช่วยยกหน่อย "
" แล้วเธอกางปีกออกมาทำไมอ่ะ? " รินเนะพูดและเดินไปช่วยอากิยกอาหาร
" ก็นะ…การที่เรากางปีกออกมาน่ะ ถือเป็นการเคารพอย่างนึงนะ เออใช่
เธอก้ต้องกางปีกออกมาด้วยสิ เธอไม่เคารพพวกท่านทูตปีศาจหรอ "
อากิตอบและคิดในใจว่า…นี่มันเป็นเรื่องพื้นฐานของการเป็นนางฟ้าเลยนะ ทำไม
รินเนะไม่รู้
"แล้วๆ ทำยังไงปีกถึงจะกางออกล่ะ " รินเนะถามอย่างสนใจ กระโดดโลดเต้นจน
ถาดที่ถืออยู่เกือบหล่น
" เราก็ต้องตั้งจิตว่า ' ปีก ปีกจงกางออก ' อะไรประมาณนี้แหล่ะนะ "
อากิอธิบายแล้วจ้องตารินเนะ เขม็ง เพื่อเป็นการให้กำลังใจ
" งั้นหรอ จะลองดูนะ " รินเนะหลับตาตั้งจิตอย่างแน่วแน่
……..ปีก…….ปีก….จงกางออก…..จงกางออก…..
ฟั่บๆๆๆ
…….ไม่มีอะไรเกิดขึ้น……..
" …….. " รินเนะลืมตาหันมามองข้างหลัง แต่ก็ไม่มีอะไรเลย
" อ่าว " อากิอุทาน " ตะกี้เหมือนว่าจะได้ยินเสียงปีกกระพือแล้วนะ แล้วมันไม่โผล่
ล่ะ… "
อากิมองที่หลังรินเนะอย่าง งงๆ ไหนปีกของรินเนะล่ะ มีอะไรผิดพลาดรึปล่าว
" ช่างเถอะ อากิ..เอาล่ะ เราก็รีบไปยกอาหารไปส่งกันเถอะ "
รินเนะพูดและเดินนำหน้าอากิไป อากิยังคงมองที่หลังรินเนะอย่าง งงๆ (อีกแล้ว)
ทำไมรินเนะไม่มีปีกล่ะ !!! คำถามนี้ผุดขึ้นมาในหัวอากิ
ตอนนี้รินเนะก้ได้คิด….เธอคงไม่ใช่นางฟ้าล่ะมั้ง …..ขนาดกางปีกยังไม่ได้
และหน้าที่คนใช้ เธอก้ยังทำได้ไม่ดีนัก มันทำให้รินเนะกลุ้มใจ
ณ.ห้องเลี้ยงแขก ตอนนี้มีทั้งทูตปีศาจและทูตสวรรค์อยู่รวมกันพร้อมหน้า
" อาหารมาแล้วค่า~~!! "
" มาแล้วหรอๆ รีบยกมาเลย หิวจะตายอยู่แล้ว " ยูเป็นคนพูดประโยคนี้ขึ้นมา
" ยู อย่าเสียมารยาทสิ เรามาเยี่ยมไม่ได้มากินนะ "
ท่านโฮโลพูดตักเตือนลูกชาย
" โธ่….ท่านพ่อ…ก็ผมหิวนี่ครับ… " ยูหน้าเศร้าลงไปทันที
" เถอะน่า เขาก็เอามาเสริฟ์แล้วนี่ " โทยะปลอบใจน้องชายด้วยการตบไหล่เบาๆ
" นี่ค่ะ.. " อากิเดินเข้ามาเสริฟ์อาหารข้างๆยู ทำให้เขาสังเกตเห็นปีกสีขาวสวย
ของเธอ
" โอ้โฮ้…!! ปีกของเธอสวยจัง สีขาวสว่างตาดี "
ยูพูดอย่างตื่นเต้น ทำให้ปีกของอากิกระพือเสียงดังพั่บๆ เพราะความดีใจ
" ขอบคุณค่ะ สำหรับคำชม " อากิยิ้มและเดินเสริฟ์อาหารให้คนอื่นต่อ
รินเนะเมื่อเห็นคุณยูชมปีกของอากิ ก็รู้สึกเจ็บใจนิดๆ ทำไมกันล่ะ…..
เธอก็เป้นนางฟ้า…เป็นคนใช้…..เหมือนกับอากินี่น่า ทำไมเธอถึงกางปีกไม่ได้ ??
" รินเนะ มานี่หน่อยสิ " เครทซึ่งนั่งอยู่ห่างออกไปเรียกชื่อของสาวน้อย
ทำให้สาวน้อยต้องเดินไปตามคำสั่ง
" มีอะไรหรอคะ ท่านเครท "
" ทำไมเธอไม่กางปีกออกมาล่ะ การกางปีกที่เป็นการเคารพอย่างนึงนะ "
เครทกระซิบข้างๆหูของรินเนะ เธอนิ่งไปซักพักก่อนจะตอบ
" คือว่า….หนูทำแบบอากิไม่ได้ค่ะ…หนูกางปีกออกมาไม่ได้ "
" เอ๊ะ? อย่างงั้นหรอ งั้นไม่เป็นไร เธออย่าคิดมากล่ะ "
เครทยิ้มให้รินเนะ ทำให้รินเนะรู้สึกดีขึ้น
" แล้วหนูต้องได้รับโทษอะไรหรือปล่าวคะ "
รินเนะถามด้วยสีหน้าแหยๆ เธอกลัวจะโดนลงโทษอีก
" แหม~~ไม่หรอก ฉันก็ไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้น เธอไปทำงานต่อเถอะ "
" ค่ะๆ "
รินเนะเดินเสริฟ์อาหารให้ทุกคนอย่างเป็นลำดับเรียบร้อยไม่มีปัญหา
พอเสร็จหน้าที่ของเธอ เธอก้เดินออกไปพร้อมๆกับอากิ โดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่า…..
……ท่านโฮโล หัวหน้าทูตปีศาจ มองเธออยู่ตลอด…..
" นั่นน่ะหรอ….. " โฮโลหันมาถามเครท เมื่อเห็นว่ารินเนะออกไปแล้ว
" ค่ะ….รินเนะนั่นแหล่ะค่ะ "
" หา?? รินเนะหรอ เธอไปเปลี่ยนชื่อเขาทำไมกันน่ะ "
โฮโลพูดด้วยสีหน้าตกใจ พลางหยิบแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
" คุณก็เหมือนกันนั่นแหล่ะ เรื่องนี้ยังไงก็คงต้องเป็นความลับต่อไป "
" นั่นสินะ แต่ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว เราก็คงต้องขอยืมพลังจากเธอคนนั้นแหล่ะ "
โฮโลพูดและวางแก้วน้ำลงที่เดิม
" คุยอะไรกันหรอครับ " ยูเมื่อเห็นคุณพ่อของเขาคุยกับท่านเครท ก็ถามขึ้นมา
" ไม่มีอะไร " เครทกับโฮโลสามัคคีพูดประโยคตะกี้พร้อมกันอย่างไม่ได้นัด หมาย
ระหว่างเดินไปห้องครัว
" นี่ รินเนะ เธอนี่ร้ายจริงๆเลยนะเนี่ย "
" หา?? ทำไมล่ะ ฉันทำอะไร "
รินเนะตกใจเมื่ออากิจ้องตาเขม็งมาทางเธอ
" ก็ดูเธอสิ.... ไปทำคุณยูเค้าหัวแตกเลยอ่ะ น่าสงสารเค้านะ "
" ก็ใช่ ...แต่ฉันสงสัยอย่างนึงนะ ทำไมคุณยูกับพี่ชายของเขาถึงไม่เหมือนกันเลย
ล่ะ เป็นพี่น้องกันแน่หรอ "
รินเนะถามอากิอย่างสงสัย เธอมองสองคนนั้นยังไงก็ดูไม่เหมือนพี่น้องกันเลย
" นั่นน่ะสินะ....ฉันว่าคุณโทยะพี่ชายคุณยูน่ะ เค้าเป็นปีศาจแน่นอน "
อากิพูดอย่างเชื่อมั่น เพราะเธอเห็นหูของโทยะยาวๆออกมาแถมเค้ายังดูสุขุม
เยือกเย็น
" แต่คุณยูนี่นะ....ดูยังไงก้ไม่เหมือนปีศาจเลยอ่ะ หูก็ไม่ยาว ถึงตาของเค้าจะเป็นสี
แดงน่ากลัวยังไงก็เถอะ "
อากิพูดด้วยสีหน้าสงสัย เพราะเท่าที่เธอรู้มา เผ่าปีศาจมันต้องมีหูยาวๆ
และทันใดนั้น....
ฟั่บๆๆๆ
" เอ๊ะ???!! " รินเนะกับอากิอุทานขึ้นมาพร้อมกันเมื่อพวกเธอได้ยินเสียงเมื่อกี้
" เสียงปีกกระพือ.... "
" มันมาจากทางไหนน่ะ " อากิกระวนกระวายหันซ้ายหันขวา เพื่อหาที่มาของเสียง
แต่ที่แน่ๆมันไม่ใช่เสียงจากปีกของเธอแน่นอน เพราะเธอเก็บมันเข้าไปแล้ว
" ไม่เห็นมีอะไรเลย..พวกเราคงหูฝาดมั้ง...ไปเถอะอากิ เดี๋ยวของในครัวหมด "
รินเนะรีบวิ่งโดยที่ไม่รออากิ เพราะเธอหิวแล้ว
อากิมองรินเนะที่วิ่งไป..... เสียง ฟั่บๆ เมื่อตะกี้น่ะ มันดังมาจากรินเนะนี่น่า
แต่รินเนะก็ไม่มีปีก มันจะมีเสียงกระพือปีกได้ไง สงสัยหูคงฝาดจริงๆ
" เฮ้อ.....ไปดีกว่า " อากิพูดคนเดียวและเดินตามรินเนะไปยังห้องครัว
ณ.ห้องครัว เวลา 22.00 น.โดยประมาณ
" หง่ำๆๆ "
สองสาวสวาปามอาหารตรงหน้า อย่างไม่เกรงใจใคร จะเกรงใจทำไมล่ะ
ก็ในเมื่อตอนนี้ มีแต่เธอสองคนอยู่ในห้องครัวนี้นี่น่า
รินเนะเริ่มสงสัยว่า แม่ครัวหายไปไหนกันหมดแล้ว...
" นี่ อากิ แม่ครัวเค้าหายไปไหนกันหมดอ่ะ "
รินเนะเก็บความสงสัยไม่ได้ เธอจึงถามอากิทันที
" อือ~~ ก็นะ... พวกเค้าก็ออกไปซื้อของเพื่อทำอาหารกันยังไงล่ะ รู้สึกว่า วัตถุดิบที่
มีน่ะมันหมดแล้วน่ะสิ " อากิตอบพลางหยิบคุ้กกี้รูปดาวใส่ปาก
" เอ๋.. ซื้อของหรอ งั้นก็หมายความว่า ได้ออกไปนอกบริเวณปราสาทด้วยสิ!! "
รินเนะพูดอย่างตื่นเต้น ทำเอาอากิเคี้ยวคุ้กกี้ไม่ลงเมื่อเห็นท่าทีของรินเนะ
" อะไรของเธอ รินเนะ .... แค่ออกไปนอกบริเวณปราสาทน่ะ ธรรมดาจะตายไป
แต่ที่ไม่ธรรมดาน่ะ คือ ออกนอกบริเวณบาเรียภาพลวงตาที่ครอบอาณาจักรทั้ง 3
ตะหากฉันเองก็ยังไม่เคยได้ไปเหยียบพื้นโลกมนุษย์เลย "
อากิหยิบคุ้กกี้มาอีกชิ้นแล้วกินไปด้วยพูดไปด้วยว่า...
" กร่อบๆ เออ..ใช่ ถ้าเราจะออกนอกอาณาจักรบนท้องฟ้าเพื่อลงไปบนพื้นโลกอ่ะนะ
ต้องท่องคาถาเปิดม่านบาเรียด้วย รู้สึกว่าท่องประมาณหนึ่งชั่วโมงถึงจะจบ
แต่ว่านะไอ้คาถานี้น่ะ มันไม่ได้หาง่ายๆเลย "
อากิอธิบาย และกลืนคุ้กกี้ที่เคี้ยวอยู่ลงคอทันที
" เหวอ! " รินเนะอ้าปากค้าง การที่จะลงไปบนพื้นโลกนี่ต้องท่องคาถาด้วยหรอ
แถมคาถายังหายากอีกตะหาก สงสัยที่ฝันว่าอยากลงไปบนพื้นโลกคงจะจบกัน
......และอยู่ๆรินเนะก็เกิดอาการง่วงขึ้นมา....
" ฮ้าวววว~~ " รินเนะหาวปากกว้างอย่างไม่เกรงใจใครเช่นเดิม
ส่วนอากิก็สวาปามคุ้กกี้รูปดาวที่ทำมาจากเศษดาวตกอย่างไม่เกรงใจอะไรเหมือน
กัน
2 สาวนี่ เหลือเกินจริงๆ
แต่หารู้ไม่ว่า.....มีสายตากำลังจับจ้องพวกเธออยู่ !!
*******************************************************
ขอบคุณนะคะที่อ่านมาถึงตรงนี้ ยังไงก้ติชมกันได้น้า
ถ้าผิดพลาดอะไรก็ขอโทษนะที่นี้นะคะ
และก็ช่วมคอมเม้นด้วยก้ดีนะค้า จาก ติ่ง
ความคิดเห็น