กลรักเกมลวง (Ficเอกxเบย์)

ปล. นิยายนี้มีเพลงประกอบ ขอให้รีดที่เล่นคอมคลิ๊กขวาที่คลิปแล้วกดวนซ้ำค่ะ ใครเล่นในเว็ยก็กดเล่นตามสะดวกเลย แต่เพลงอาจจะเล่นแค่รอบเดียวนะคะ ใครอ่านในแอปก็ขอแสดงความเสียดายด้วยนะคะแหะๆ นิยายเรื่องนี้ไม่ค่อยใสนะคะแอบบอก~

บทนำ

วันหนึ่งฉันเดินเข้าป่า~ ฉันเจอเสือตัวหนึ่ง มันไม่ถามอะไรทั้งนั้น--


ฉันจึงเลือกจะวิ่งหนีมัน~ แล้วมันก็ไล่ล่าฉัน!!!!

"กรี๊สสสสสส!!!" ชายหนุ่มหลุดกรี๊ดออกมาพร้อมจ้ำอ้าวสุดแรงเกิด หนีจากเสือโคร่งตัวใหญ่ที่ไล่กวดเขาอยู่ด้านหลังติดๆ

"พ่อแก้วแม่แก้วช่วยลูกด้วยยยยย--" เอกร้องสุดเสียง หวังจะให้เพื่อนๆที่มาสำรวจอุทยานได้ยินบ้าง แต่มันดูไร้ความหวังเหลือเกิน เพราะเขาพลัดหลงกับกลุ่มไปเกือบครบชั่วโมงแล้ว!!!

ฉั๊ว! กรงเล็บของเสือตะปปโดนเสื้อกันหนาวสีดำ-แดงตัวโปรดของเอก ดีที่ไม่เฉี่ยวโดนหลัง เขาวิ่งไปจนสุดขอบเหว

"เวรละ!" ชายหนุ่มสบถออกมา ไม่ทันที่เขาจะเลี้ยวไปทางอื่น เจ้าเสือตัวนั้นก็กระโจนใส่เขาจนตกเหวกันทั้งคู่

"อ๊ากกก" เอกกอดเสือกลิ้งหลุนๆไปตามเนินสูงชัน ตัวของเขาชนกับต้นไม้ ครูดก้อนหินบ้างแต่ส่วนมากเสือที่กอดไว้จะรับแทน แล้วเสือตัวนั้นก็กระเด็นไปอีกทาง

ร่างของชายหนุ่มไถลลงมานอนแน่นิ่งอยู่ริมลำธาร เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ เอกจึงลืมตาฟื้นขึ้นมา ความเจ็บปวดแล่นไปทั่วร่างจากการเล่นสไลเดอร์เมื้อกี้(?)

"อ๊า! ม-ไม่จริงน่า" เขาเห็นกิ่งไม้ปักที่ต้นขา เลือดไหลย้อมกางเกงสีน้ำตาลจนเปียกชุ่ม เขากัดฟัน มองมันด้วยน้ำตาปริ่มจะไหล

"ต้องดึงจริงๆสินะ..." เขาไม่สามารถเดินในสภาพนี้ได้ ตอนนี้ใกล้จะมืดแล้ว ต้องรีบหาที่หลบจากสัตว์ร้ายตัวอื่นๆ

มือที่ไว้เล็บยาวของเขาล้วงมีดพกจากกระเป๋ากางเกง กรีดกางเกงรอบๆแผลให้ขาดเป็นวงกว้าง ตัดชายเสื้อแล้วเอาผ้ามามัดเหนือปากแผลให้แน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

จากนั้นก็เอาขาข้างที่โดนไม้เสียบพาดกับโขดหินข้างลำธาร รอให้ชาพอสมควรแล้วจึงกัดเสื้อไว้

ใจของเขาเต้นแรงยามจับที่ไม้ที่เสียบต้นขาอยู่ นับหนึ่งถึงสามก่อนจะใช้แรงทั้งหมดที่มีดึงไม้ทั้งแท่งออกพรวดเดียว

"อื้อ!!!" เอกกัดเสื้อของตนระบายความเจ็บ ถึงจะรัดจนขาชาแล้วก็ยังเจ็บมากอยู่ดี เลือดซึมออกมาจากปากแผลเล็กน้อย ชายหนุ่มหอบจนตัวโยน เหวี่ยงไม้ออกไปข้างตัว

เขาค่อยๆใช้โขดหินยันตัวเองลุกขึ้น แล้วคว้าไม้ท่อนใหญ่พยุงตัวเองไปตามลำธาร ด้วยความเชื่อที่ว่าถ้าเดินเรียบลำธารอาจจะเจอคนก็ได้ ป่านนี้เพื่อนๆคงกำลังตามหาเขาอยู่

ถ้าเธอเหนื่อยล้า อย่าเดินเข้าป่า~ อย่างน้อยก็ไม่ต้องเจอสัตว์ร้าย เดี๋ยวเสือก็แ-กตาย! เป็นบ้าก็อยู่คนเดียว~

ใช่..เอกกำลังร้องเพลงปลอบใจตัวเองอยู่ ชายหนุ่มเดินกะเผลกๆไปเรื่อยๆจนเห็นเสือตัวเดิมที่เคยไล่กวดเขา มันกำลังเดินไปเดินมาอย่างกระวนกระวาย ที่หัวมีเลือดไหลและขาหลังข้างซ้ายของมันห้อยอย่างเห็นได้ชัด บาดเจ็บขาเดียวกันกับเขาเสียด้วย~

"อึก.." ชายหนุ่มยืนอยู่นิ่งๆ คราวนี้เขาลองใช้วิธีการจ้องดู เผื่อจะไม่โดนไล่ แต่เจ้าเสือตัวนั้นก็เดินวนไปมาอยู่ข้างหน้าเขา ก่อนจะล้มตัวลงนอนอย่างหมดแรง

ด้วยความสงสัย เอกจึงลองโบกมือผ่านดวงตาสีฟ้าคู่สวยที่ยังลืมตาอยู่..มันไม่ตอบสนอง

"นี่แกตาบอดเลยเหรอ?" เขาพูดขึ้นมาเบาๆ เสือโคร่งกระดิกหู แล้วยกหัวขึ้นมองหาเสียง มันปัดป่ายขาหน้าไปมาหาตัวเขาอย่างอ่อนแรงก่อนจะสลบลงเสียดื้อๆ

"เฮ้อ..ถ้าแกตายฉันจะโดนเรียกค่าเสียหายไหมเนี่ย" เอกถอนหายใจ ก่อนที่เขาจะหาไม้มาดามขา พร้อมฉีกเสื้อเชิร์ตของตนมามัดขาให้มัน ชายหนุ่มเดินไปดึงใบสมุนไพรใบแฉกหลายๆใบติดมือมาด้วย

"ไม่คิดว่าใบสาบเสือจะขึ้นที่นี่ด้วยนะเนี่ย" เขาพึมพำกับตัวเอง แล้วก็ขยี้ใบสาบเสือผสมกับน้ำในลำธารเล็กน้อยก่อนจะเอามาโปะแผลตัวเอง

"ซี๊ด--" อาการแสบจากสารฆ่าเชื้อในสมุนไพรออกฤทธิ์จนต้องสูดปาก เขาคลายผ้าที่รัดเหนือแผลออกมามัดปิดปากแผลแทนเพื่อกันติดเชื้อ

จากนั้นก็ทำแผลให้เสือโคร่งต่อ เสียผ้าไปจนตอนนี้ชุดทำงานขาดรุ่งริ่งราวกับโดนรุมโทรม

ตอนนี้มืดแล้ว เอกยอมไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าที่เจ้าเสือเวรนี่จะฟื้นมางาบเขา ชายหนุ่มเปิดไฟฉายโทรศัพท์ที่มีแบทอยู่น้อยนิดเพื่อส่องนำทาง

"นี่มัน..เหลือเชื่อ!" เอกพูดออกมาอย่างลืมตัวกับสิ่งที่เห็น วิหารหินอ่อนสลักลายงดงามซ่อนตัวในต้นไม้สองต้นใหญ่ มันเก่ามากและหญ้าขึ้นรก ถึงจะกลัวงูเขาก็มั่นใจว่าอยู่ในนั้นปลอดภัยกว่า

เขาจึงตัดสินใจแหวกพงหญ้าเข้าไป เมื่อก้าวเท้าเข้ามาในวิหาร มันดูโทรมมาก และมีสัญลักษณ์อะไรไม่รู้อยู่กลางวิหาร เป็นรูปคล้ายจันทร์เสี้ยวแนวยิ้ม(!?) และมีวงกลมอยู่ข้างบนทั้งสัญลักษณ์นั้นล้อมรอบด้วยวงกลมสองชั้น

"โฮ่งๆ!!" เสียงเห่าทำให้ชายหนุ่มสะดุ้งโหยง ฝูงหมาป่ากรูกันเข้ามาในวิหาร

"กรี๊ดดดด!!" เอกกรีดร้องออกมา ก่อนจะกำไม้เตรียมฟาด

"โฮก!!" เสือโคร่งกระโดดเข้ามาจากหน้าต่างวิหาร ขวางหน้าเอกไว้

"กรรร" หมาป่าที่ดูเหมือนจ่าฝูงส่งเสียงขู่เมื่อถูกแย่งเหยื่อ

"นี่แก.." เอกมองเห็นผ้าที่เขาดามขาให้มันจึงรู้ว่าเป็นเสือโคร่งที่เคยช่วยไว้ มันตามมาทันได้ไงวะเนี่ย!?

แล้วหลังจากนั้นเขากับเสือร่วมชะตากรรมก็ฟัดกับหมาทั้งฝูงอย่างเอาเป็นเอาตาย ไม้ในมือของเอกฟาดหมาป่าไปได้หลายตัว ส่วนเสือโคร่งตาบอดก็ไล่ขย้ำหมาป่าจนเสียงครางแหลมสูงดังไปทั่ววิหาร

"โอ๊ย!!" หมาป่าจ่าฝูงงับแขนเขาจนได้ ไม้ในมือชายหนุ่มร่วงหลุดลงประแทกพื้น หมาป่าทำท่าจะกระชากแต่เอกต่อยหัวมันจนยอมปล่อย

เลือดสีแดงก่ำหยดลงบนสัญลักษณ์ที่พื้นพอดี ทันในนั้น วงกลมทั้งวงก็เปล่งแสงสีทอง ปล่อยอาณาเขตแสงเป็นกำแพงกั้น หมาป่ากระเด็นออกไป เหลือเพียงเขากับเสือตาบอด

วาบ! หนังสือเล่มหนาปรากฏขึ้นลอยอยู่กลางอากาศตรงหน้าเอก เขามัวแต่ยืนอึ้ง สัญชาติญาณสั่งให้เขายื่นมือไปรับมัน

แล้วทุกอย่างรอบตัวก็กลายเป็นสีขาวโพลน...

#จบบทนำ~