เปิดตำนานรัตติกาลแห่งความฝัน

ลำดับตอนที่ #2 : บทนำ

                                        เปิดตำนานรัตติกาลแห่งความฝัน

     ซ่า ซ่า

     เสียงของคลื่นทะเลปะทะกับชายหาดได้ดังเข้าหูของชายผู้มีผมสีทองกับนัยตาสีฟ้าผู้ที่กำลังหลับอยู่บนเรือที่มุ่งหน้าสู่เอลการ์ดนครแห่งมนตราล


     “ฮ้าว...หลับดีจริงๆผับแผ่สิ~” เขาเอ่ยออกมาหลังการหลับแน่นอนที่ต้องหาวเป็นธรรมดาหลังการขึ้นถึงบกจากการที่ไม่ได้เหยียบพื้นดินมาเป็นเวลา 3 วันเต็มๆ

      “เฮ้อ...สบายดีเหมือนกันนะเนี่ยที่ไม่ต้องอยู่บนเรือที่โคลงเคลง…อื๋อ” เขาได้ยินเสียงบางอย่างเหมือนการกำลังขูดรีดดไถเงิน

      “เฮ้...น้องสาวเอาเงินมาซะดีๆคงไม่อยากเจ็บตัวนักหรอกนะ” ชายคนหนึ่งหน้าดูดุร้ายหน่อยๆเอ่ยเรียกไถเงินจากหญิงสาวน่ารักๆคนหนึ่ง

      โห...สาวคนนั้นน่ารักเป็นบ้าเลยวุ้ย~

 

      “เฮ้...เสียมารยาทจริงๆนะเนี่ยมารีดไถเงินจากหญิงสาวน่ารักๆคนนี้น่ะ” เขาเดินไปด้านหน้าพร้อมเอ่ยเยาะเย้ย

       “แกเป็นใครวะ...เดี๋ยวก็ฆ่าซะหรอก” คนร้ายหยิบมีดขึ้นมาเล่มหนึ่งทำท่าเหมือนจะฆ่าชายคนนี้จริงๆ

       “เฮ้อ...เอาไปซะ” ชายคนนั้นเอ่ยจบก็เฟี้ยงระเบิดควันลงพื้นแล้วจับหญิงสาวแล้ววิ่งหนีไป...

       “เอ่อ...ขอบคุณนะคะที่ช่วยฉันน่ะ” หญิงสาวเอ่ยขอบคุณพร้อมผงกหัว

       “ผมชื่อ คิเอล เอลเทนอแล้วคุณล่ะ” คิเอลเอ่ยแนะนำตัวให้กับผู้หญิงคนนี้

       “เนล เดลเนว่าร์” สิ้นเสียงคำพูดจากเนล คิเอลก็สะดุ้งเฮือกราวกับเห็นผีเนื่องจากนามสกุล เดลเนอว่าร์เป็นราชวงค์แห่งอาณาจักรแห่งนี้...!?~

        “ที่ว่าเดลเนอว่าร์เนี่ยนามสกุลของราชวงค์แห่งเอลการ์ดรึเปล่า” คิเอลเอ่ยถามเนลผู้มีนามสกุลเดลเนอว่าร์ก่อนที่เนลจะผงกหัว

        อ้าว ซวยแหงแก๋ตายแล้วชั้น ว้ากกก~~

       “นี่คิเอลมาบ้านชั้นสิชั้นจะได้ตอบแทนที่ช่วยชั้นไง” เนลเอ่ยขึ้นแต่สีหน้าของคิเอลยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

       บ้านเธอก็ปราสาทน่ะสิแม่คุณเอ๊ย...!

       “มาเถอะคิเอล” เนลเอ่ยขึ้นพร้อมจับมือคิเอลวิ่งตรงไปยังบ้านของตัวเอง (ปราสาท)

       ว้าก...ไม่อ๊าว~...!

                                                ณ ปราสาทแห่งเอลการ์ด

     “เนล...เอ่อเจ้าหญิงจะพากระหม่อมไปปราสาทท่านจริงๆน่ะเหรอ” เสียงลากยาวจากคิเอ
ลเอ่ยขึ้นเมื่อเนลลากมือเขามาจนถึงหน้าปราสาทแห่งเอลการ์ด

        “อ้าวก็เราถึงหน้าปราสาทแล้วนี่เข้าไปเถอะๆ” เนลรีบพูดแล้วลากคิเอลเข้าไปในปราสาทในขณะที่คิเอลทำหน้าหวาดหวั่นเกรงกลัว

        ได้ยินมาว่ากษัตริย์แห่งเอลการ์ดหวงลูกสาวมากๆถึงจะช่วยไว้แต่ให้มาบ้านของหล่อนเนี่ยสิ...!?

         “อ๊ะ...ท่านพ่อ” เนลพูดขึ้นเมื่อเห็นพ่อของเธอที่กำลังเดินชมสวนที่ใหญ่กว่าบ้าน20หลังเสียอีก

         ท่านพ่อของเนลก็เอ่อ...กษัตริย์ว้ากๆ…!?

         ใบหน้าของคิเอลยังคงหวาดกลัวเช่นเดิมแล้วกษัตริย์แห่งเอลการ์ดก็จ้องมองลงมายังไอ้ชายผู้หวาดหวั่นตัวสั่นระริกๆอยู่ข้างหลัง

         “หมอนี่ใครเนล”

         “เขาช่วยลูกไว้น่ะค่ะท่านพ่อเพดดอน” เมื่อเนลเอ่ยขึ้นเพดดอนนำมือไปจับหัวคิเอล

         ตายแหง พ่อจ๋าแม่จ๋าช่วยป๋มด้วย~...!

         “ขอบใจมากๆนะ...!” หลังการตรัสของเพดดอนความหวาดหวั่นเริ่มหายไปก่อนจะคิดอะไรแผลงๆ

         หา...ไมว่าง่ายจังวะไม่เห็นจะค่อยหวงลูกสาวตามที่ได้ยินมาเลยนี่หว่า...

         “เอาล่ะเจ้าชื่ออะไรรึ...” เพดดอนเอ่ยถามแต่คนที่ตอบกลับเป็นเนล

         “เขาชื่อคิเอลค่ะท่านพ่อ”

         “ดีเอาล่ะ...คิเอลเอาเป็นว่าเพื่อเป็นการตอบแทนที่ช่วยลูกสาวข้าข้าจะให้รางวัลแก่เจ้าให้สมบัติดีไหม...” เพดดอนตัดสินใจอย่างยากลำบาก

         “ข้าขอเพียงที่พักก็พอพะย่ะค่ะ” คิเอลตอบกลับก่อนหน้าของเพดดอนจะงุนงง

         “ว่าไงนะ...อืมๆงั้นพักจนกว่าเจ้าจะพอใจเลยละกันคิเอล” เพดดอนเอ่ยบอกแล้วคิเอลก็ผงกหัวรับรางวัล