จอมปีศาจแห่งเหวมรณะ

“ท่านเป็นใคร ทำไมถึงช่วยข้า ข้าเป็นเทพนะ”

“ไม่มีความจำเป็นอะไรที่เจ้าต้องรู้ รู้แค่ว่ารักษาตัวเองให้หายแล้วไสหัวไปซะ”

คำพูดเถรตรงไม่ถนอมบุปผาถูกส่งไปหาเทวาหนุ่มที่นอนนิ่งด้วยบาดเจ็บสาหัสบนเตียง ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่พูดอะไรต่อด้วยไม่อยากเสวนากับศัตรู และอีกฝ่ายเองก็ดูจะไม่อยากจะเสวนากับเขาต่อเช่นกัน จึงกลายเป็นความเงียบระหว่างคนสองคนที่ไม่ได้สร้างความอึดอัดแต่อย่างใด

“ท่านชื่ออะไร”สุดท้ายก็เป็นชายหนุ่มที่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาต่อไป ปีศาจหญิงเหลือบมองคนเจ็บเล็กน้อยก่อนจะถามกลับไปอย่างไม่ใส่ใจนัก

“จะรู้ไปทำไม”

“ข้าจะได้จำเอาไว้ วันข้างหน้าจะได้ไม่เผลอฆ่าผู้มีพระคุณ”

คำตอบจริงจังแกมประชดถูกส่งไปหาคนที่นั่งอ่านเอกสารอยู่ปลายเตียง สิ่งที่รับกลับมาคือท่าทีแสดงความรำคาญสายตาคู่งามกรอกมองบนอย่างเบื่อหน่ายก็จะยอมจตอบไปเพื่อตัดความรำคาญใจที่โดนทำลายสมาธิในการทำงาน

“ลูซิเน่”

“บอกชื่อเจ้ามาด้วย”

ลูซิเน่ละสายตาจากเอกสารในมือขึ้นมาจดจ้องคนป่วยที่ก็ยังคงมองมาที่ตนเช่นเดิม เทวาฉีกยิ้มจนตาปิดใส่ปีศาจเรียกสายตาหมั่นไส้ก่อนจะตอบออกไป

“เจย์วิน”

คำตอบของคนป่วยจดรอยยิ้มที่มุมปากของปีศาจคนงามเรียกสายตาฉนจากเจ้าของคำตอบจนเก็บสีหน้าเอาไว้ไม่มิด ก่อนที่สีหน้านั้นจะเปลี่ยนเป็ฯตกใจแทนเมื่อได้ยินประโยตต่อมาจากปากของคนตรงหน้า

“ก็เหมาะกับเจ้าดี”

ทำไมถึงเหมาะหว่า คิดว่ายังไงคะรีดทั้งหลายที่หลงมาอ่าน