น้องสาวตัวแสบมาป่วนหัวใจพี่ชายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : เรื่องวุ่นๆในเกาหลีวันแรก

              
                สนามบินนานาชาติอินชอน ณ กรุงโซล~

ฉันและครอบครัวเดินทางมาถึงสนามบินประมาณ 4 โมงเย็นเห็นจะได้ เป็นเวลาในโซลนะไม่ใช่เวลาในเมืองไทย พอฉันเดินออกจากสนามบินมันรู้สึกถึงความเย็นถึงจุดศูนย์เลยอะ บรื๋ออ~

อ๊ากกก พระเจ้าจอร์ทมันหนาวโคตร! ฉันจะแข็งตายก่อนถึงบ้านมั้ยเนี่ย - -^

ช่วงนี้เป็นช่วงเดือนมกราคมเป็นช่วงที่หนาวสุดขั้ว และฉันก็เป็นคนที่แพ้ต่อความหนาวมากถึงมากที่สุด ขนาดกรุงเทพแค่เย็นๆ(เพราะมันไม่เคยหนาวอะ^-^)ฉันยังใส่เสื้อหนาวเลย

“เป็นไงแอปเปิ้ลหนาวมากไหมลูก” แม่ถามฉันอย่างเป็นห่วงเพราะเห็นว่าฉันสั่นเหมือนเจ้าเข้า ขนาดใส่เสื้อโอเว่อโค๊ดแล้วนะ

“มากมายค่ะแม่ มือหนูจะแข็งอยู่แล้ว” ฉันตอบแม่ไปปากก็ยังสั่น ฟันกระทบกันดังกึกๆ

“งั้นเอาผ้านี่พันคอไว้อีกผืนนะลูกเดี๋ยวจะไม่สบายเอา” แม่ส่งผ้ามาให้ฉันพันคอเพิ่มอีกผืนหนึ่ง

จากนั้นพวกเราก็ขึ้นแท็กซี่เพื่อไปที่บ้าน ซึ่งมันก็คือที่อยู่ใหม่และครอบครัวใหม่ของฉัน ฉันนั่งมองข้างทางซึ่งปกคลุมไปด้วยหิมะขาวๆเต็มไปหมด

บ้านหลังเล็กๆกะทัดรัด 2 ชั้น ไม่ใหญ่โตเกินไป มีระเบียงที่ชั้นสองที่จัดเป็นสวนให้นั่งพักสบายๆ ข้างหน้าบ้านก็มีสวนอีกด้วย ถึงตอนนี้จะมีแต่หิมะฉันคิดว่าช่วงฤดูใบไม้ผลิ ต้องเป็นสวนที่สวยมากเลยล่ะ

พ่อใหม่พาฉันกับแม่ขึ้นไปชั้น2เพื่อไปดูห้องนอนของฉัน ห้องของฉันอยู่ระหว่างห้องนายแชฮยองกับฮยองแจ(โฮะๆ คุณพ่อขา ไม่กลัวลูกสาวคนใหม่จะเข้าไปปล้ำลูกชายหรือค่ะ^o^)

ฉันจัดของเรียบร้อยแล้วก็เดินลงมาข้างล่าง เพิ่งสังเกตว่าเขาเลี้ยงหมาไว้ด้วย น่าจะเป็นพันธุ์ ไซบีเรีย ฮัสกี้ ขนมันฟูๆและตัวใหญ่มาก พอหมาตัวนั้นเห็นฉัน มันก็วิ่งเข้ามาหาทันที

กึกๆๆ เฟี้ยว!~ ตุ๊บ!~

เจ้าหมาตัววิ่งมาเร็วมาก จนฉันตั้งตัวไม่ทันเลยล้มไปพร้อมกัน

“ว้าย~ ฮ่าๆๆ พอแล้วมันจักจี้” มันเลียหน้าฉันไปทั่ว จนหน้าฉันมีแต่น้ำลายเต็มไปหมด - -^

“พอได้แล้ว แม๊ก” ฮยองแจทำเสียงดุ เจ้าแม๊กก็เลยหยุดและเดินกระดิกหางไปหาฮยองแจทันที

“อ๋อ...เจ้าขนฟูนี่ ชื่อแม๊กเหรอ นิสัยน่ารักจังไม่ดุด้วย ^_^”

“ใช่มันชื่อแม๊กแต่มันดื้อมากๆเลยเจ้านี่น่ะ” ฮยองแจพูดจบก็เอามือลูบหัวเจ้าแม๊กไปมา “แล้วเป็นไงเดินทางไกลเหนื่อยไหม” ฮยองแจถามฉันและลุกเดินไปที่ห้องครัว

“นิดหน่อยอะแล้วนี่พ่อกับแม่ไปไหนล่ะ”

ฉันไม่เห็นนายแชฮยองเหมือนกันแค่สงสัยว่านายนั้นไปไหนตั้งแต่มาถึงไม่เหนื่อยรึไง-_-‘

“พวกเขาออกไปซื้ออาหารเย็นน่ะ” ฮยองแจตอบโดยที่มือเขายังยุ่งกับอะไรบางอย่างในห้องครัว “เอาชามะนาวหน่อยมั้ยจะช่วยให้หายเหนื่อยและสดชื้น” เขาหันมาถามและยิ้มให้ฉันอย่างใจดี

“อืม ขอบใจนะ”

“เดี๋ยวฉันจะออกไปข้างนอกเธออยู่คนเดียวได้มั้ย สักพักพ่อกับคุณน้าก็กลับมากันแล้ว”

ฮยองแจเรียกแม่ฉันว่าน้าอยู่เลยแฮะ สงสัยยังเขิลอยู่ที่มีแม่ใหม่ ^O^

“ได้ซิสบายอยู่แล้ว” ฉันยิ้มให้ฮยองแจ

ฮยองแจออกไปได้พักใหญ่ๆก็ไม่เห็นมีใครกลับมาสักคน ฉันนั่งหง่าวอยู่บ้านกับเจ้าแม๊กแค่หนึ่งคนกับหนึ่งตัว

ฉันออกไปข้างนอกดีกว่าจะไปเดินเล่นแถวๆนี้เพื่อสำรวจสถานที่หน่อยโดยไม่ลืมใส่เสื้อผ้าหลายๆชั้น(กันแข็งตายอะ- -^)

ฉันเดินเล่นไปเรื่อยๆจนลืมไปว่าเดินมาไกลแค่ไหน มาหยุดอยู่หน้าซุปเปอร์เล็กๆแห่งหนึ่ง และชักเริ่มใจเสียแล้ว จำทางกลับไม่ได้โทรศัพท์ก็ไม่มีฉันจะทำไงดีเนี่ยจะถามคนแถวนี้ก็จำบ้านเลขที่ไม่ได้อีก แง้~ ทำไงดี ทำไงดี TTOTT  จะมืดแล้วด้วย

 

ณ ที่บ้าน~

“คุณคะแอปเปิ้ลไปไหนไม่รู้ค่ะ ฉันหาทั่วบ้านแล้วไม่เจอเลย”

“เขาไปกับฮยองแจ, แชฮยองรึเปล่า เดี๋ยวผมโทรถามให้นะ ใจเย็นไว้ก่อนนะคุณ”

“ค่ะคุณ”

ตู๊ด ~ ตู๊ด ~ ตู๊ด

(ฮยองแจครับ)

“ฮยองแจเหรอ แอปเปิ้ลอยู่กับลูกรึเปล่า”

(เปล่านี่ครับตอนที่ผมออกมาเขาก็อยู่ที่บ้าน)

“ตอนนี้แอปเปิ้ลไม่อยู่บ้านนะไม่รู้ว่าจะเดินหลงไปถึงไหน นี่ก็มืดค่ำแล้วมันอันตรายที่ผู้หญิงอยู่ข้างนอกคนเดียว ฮยองแจรีบออกไปตามหาแอปเปิ้ลให้เจอทีนะเดี๋ยวทางพ่อก็จะออกไปตามหาเหมือนกัน”

(ครับๆ แชฮยองก็อยู่กับผม เดี๋ยวพวกผมจะรีบออกไปตามหาเองครับส่วนพ่อกับคุณน้ารออยู่ที่บ้านนะครับเผื่อว่าแอปเปิ้ลกลับมา)

“ได้ๆฝากด้วยนะฮยองแจ ”

(ครับพ่อ)

 

ที่หน้าร้านซุปเปอร์มาร์เก็ต~

ฉันยืนหันซ้าย หันขวาไม่รู้ว่าจะทำไงดี กลัวก็กลัว ถ้าที่นี่เป็นเมืองไทยฉันก็กลับบ้านถูกไปแล้วไม่น่าเลยยัยแอปปิ้ลไม่รู้จักทิศทางยังเดินไปไหนมาไหนอีก Y^Y แม่จะรู้ยังนะว่าลูกสาวคนสวยหายตัวไป TTOTT

วี๊ด ~ วิ้ว เสียงผิวปากดังขึ้นมา

ไรฟะ (-_-^) ที่นี่ก็มีแฮะนึกว่าจะมีแต่ที่เมืองไทย ชิ~ไอ้พวกทำเสียสถาบันเผ่าพันธุ์นก

ฉันเห็นผู้ชายหน้าเหี้ยมสามคนเดินเข้ามาหาฉันหน้าตาจัดว่านรกมั๊กมากนี่ถ้าพาไอ้พวกนี้ไปวัดตอนกลางวันหมาก็ยังหอนเลยล่ะ- -^

“ว่าไงจ๊ะ น้องสาวคนสวย ทำไมมายืนตรงนี้คนเดียวล่ะไปเที่ยวกับพวกพี่มั้ยจ๊ะ” ไอ้แห้งเหมือนปลาหมึกโดนทับพูดและแสยะยิ้มจนน่าขยะแขยง

“............”

“เอ๋...ไม่พูดน้องเป็นใบ้รึจ๊ะ” ไอ้อ้วนเหมือนหมูหน้าเหมือนปลาบู่เน่าพูดขึ้น

“...........”

“เฮ้ย..พวกมึงนั่งนี่มันเป็นคนต่างชาติวะมันฟังเราไม่เข้าใจหลอก ฉุดแม่งเลยพวก” ไอ้โหย่งเสาไฟฟ้าหน้าปลาไหลใกล้ตาย พูดเหี้ยมๆทำเอาฉันขนลุกซู่

“พวกแกอย่ามายุ่งกับฉันนะ”

ฉันรีบพูดออกไปขืนเงียบเดี๋ยวโดนพวกมันฉุดจริงๆอะดิTToTT ไม่เอานะฉันรับไม่ได้(ถ้าหล่อก็ว่าไปอย่าง - -*)

“อ้าว~ นั่งนี่ก็พูดได้นี่หว่าแล้วทำไมไม่พูดวะ”ไอ้อ้วนเหมือนหมูหน้าเหมือนปลาบู่เน่าพูด

“มันเรื่องของฉันพวกแกจะไปไหนก็ไป” ฉันตอบกลับไปทั้งๆที่ขาเริ่มจะสั่นเพราะความกลัว

“นั่งนี่มันวอนโดนดีวะ” ไอ้โหย่งเสาไฟฟ้าหน้าปลาไหลใกล้ตายพูด

ไอ้พวกบ้าถึงฉันตัวเล็กฉันก็สู้คนนะโว้ย! (-_-^)

“พวกแกไม่ไปฉันไปเอง” ก่อนที่พวกมันจะทำอะไรฉันขอหนีก่อนล่ะถึงจะไม่รู้จะไปไหนก็ตาม

หมับ!

“ว้าย!!!” ไอ้แห้งเหมือนปลาหมึกโดนทับจับแขนฉันเอาไว้ “ปล่อยฉันนะ” ฉันพยายามดึงแขนออกจากมือของมัน

“จะรีบไปไหนล่ะน้องสาวเราไปหาที่สนุกๆเล่นกันดีกว่านะรับรองว่าน้องสาวสนุกถึงสวรรค์เลยล่ะ” ไอ้อ้วนเหมือนหมูหน้าเหมือนปลาบู่เน่าพูดและแสยะยิ้มจนเห็นฟันเหลืองๆ (ยี้~ไอ้บ้านี่แปลงฟันมั่งเปล่าวะ- -^)

“ไอ้บ้า ปล่อยฉันนะพวกแกก็ไปสนุกกันเองซิ ฉันไม่ไปกับพวกแกหลอก ปล่อยซิโว้ย” ฉันพยายามดึงแขนออกแต่มันก็ไม่ยอมปล่อยมือ

มือมันติดกาวตาช้างรึไงฟะ(-_-“) ดึงไม่ออก ฉันตัดสินใจยกขางามๆถีบเปรี้ยงที่ท้องมัน มันถึงยอมปล่อยมือ

“นังนี่มึงอยากตายมากใช่มั้ย” ไอ้แห้งเหมือนปลาหมึกโดนทับตะคอกออกมาและยกมือขึ้นจะตบฉัน

พลั่ก!!”

ฉันเห็นขายาวๆถีบเข้าที่หน้ามันอย่างจังจนมันหน้าหงายล้มไป ฮ่าๆๆ สมน้าหน้ามัน

ฉันดีใจมากที่มีคนมาช่วยฉันพอหันไปดูก็รู้ว่าเป็นแชฮยอง มันยิ่งทำให้ดีใจมากขึ้นไปอีก(ช้านจะได้กลับบ้านแล้ว นึกว่าจะต้องแข็งตายอยู่ข้างนอกเสียอีก T^T)

“มึงเป็นใครมาเสือกเรื่องของพวกกู” ไอ้อ้วนเหมือนหมูหน้าเหมือนปลาบู่เน่าพูด

“พวกแกจะทำอะไรยัยนี่” แชฮยองตะคอกใส่พวกมัน

แชฮยองนายจะปกป้องฉันใช่มั้ยT[]T นายเป็นคนดีจริงๆซึ้งใจอะT^T จัดการไอ้ถึกหน้ามหาโจรสามตัวนี่เลย แชฮยองสู้ๆ >o< เอ๋...แต่คิดอีกทีฉันว่าหนีดีกว่านะ พวกมันมีกันตั้งสามคนเลย

“ละ แล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก” หนึ่งในนั้นพูดตะกุกตะกัก คงเพราะเห็นแววตาของแชฮยองที่มองพวกมัน มันเป็นสายตาที่เย็นจับขั้วหัวใจเลยล่ะ

“ยัยบื๊อนี่เป็นทาสคนสำคัญของฉัน” แชฮยองแสยะยิ้มที่มุมปาก “หรือพวกแกกล้า ถ้ากล้าก็เข้ามา”

นั่นไง~ นึกว่าจะเป็นคนดี(- -*)เห็นฉันเป็นทาสไปแล้วรึเนี่ยแต่ฉันก็กลัวพวกมันมากกว่าที่จะโกรธนายแชฮยอง ฉันจับชายเสื้อนายแชฮยองเอาไว้แน่น

“กลัวรึไง” แชฮยองหันมาถามฉัน

“มะ ไม่กลัวซะหน่อย ชิ” ปากก็พูด ขาก็สั่นพั่บๆ

“หึๆ เนี่ยนะที่ไม่กลัว” แชฮยองชี้ไปที่มือฉันที่จับชายเสื้อเขาไว้แน่น

“เอ่อ... -///- มันก็แค่เผลอไปเท่านั้นแหละย่ะ” ฉันปล่อยมือจากเสื้อเขาทันที

“มึงห่วงนั่งนี่มากใช่มั้ย เดี๋ยวกูจะส่งพวกมึงไปทัวร์นรกพร้อมกันซะเลย” ไอ้แห้งเหมือนปลาหมึกโดนทับลุกขึ้นด้วยใบหน้าที่โกรธจัด

ฉันว่าถ้ามันไม่โกรธก็บ้าแล้ว (-_-+) ก็โดนถีบไปสองครั้งเต็มๆ

“แน่จริงก็เข้ามาจะได้รู้ว่าฉันหรือพวกแกที่จะต้องไปทัวร์นรก”

นายจะไปท้าพวกมันทำไมฟะ(-_-;;) มันมีตั้งสามคนเลยนะเฟ้ย

“ปากดีนะมึง” ไอ้หน้าโหดสามตัวพากันแสยะยิ้ม “เฮ้ย~ พวกเรากระทืบมัน ย๊ากกก”

ฉันเห็นไอ้พวกหน้ามหาโจรสามตัวกระโดดเข้ามารุมนายแชฮยองไม่รู้ว่าพวกมันไปเอาไม้มาจากไหนกันตอนแรกไม่มีนี่หว่า(- -^)หาได้เร็วจริงไอ้พวกนี้

เฟี้ยว!~ตุ๊บ!

เสียงไม้คมแฝก(หุๆก็ชอบเรื่องนี้อะ ^0^)บินผ่านหัวฉันไปอย่างเฉียดฉิว อ๊ากก O-O!! ไอ้พวกบ้า ตีกันก็อย่าเขวี้ยงไม้มาทางนี้สิฟะ- -*

ฉันกลัวโดนลูกหลงก็กลัวห่วงนายแชฮยองก็ห่วงกลัวว่าจะโดนรุมกระทืบจนตายอ่ะ- -^

พลั่ก!ๆ ตุ๊บ!ๆ อั๊ก!

ทั้งเสียงหมัด เสียงเตะ ชลมุนวุ่นวายไปหมดแต่ที่แน่ๆตอนนี้นายแชฮยองไม่มีแม้แต่รอยขีดข่วน(นายนี่เคยเป็นสตั้นแมนรึไงฟะ(-_-^)หลบพ้นหมดทุกหมัด) ส่วนไอ้สามตัวชั่วร้ายหน้าเละเหมือนผี(หน้าปกติพวกมันก็เหมือนอยู่แล้วนี่หว่า =_=”) เลือดเต็มหน้าไปหมด ฉันว่าถ้าพวกมันไปหาหมอศัลยกรรมเขาจะรับทำให้พวกมันมั้ยเนี่ย

ฉันเห็นคนหนึ่งในนั้นหยิบไม้คมแฝกขึ้นมาแล้วก็ฟาดมาที่แชฮยองด้วยท่าโค่นเขาพระสุเมรุ(ท่ากระโดดแล้วตี) (หุๆขออีกหน่อยล่ะกัน^o^)

พลั่ก!!

นายแชฮยองใช้แขนรับและทำหน้าเรียบเฉยไม่สะทกสะท้าน(ฉันเจ็บแทนอะT-T)และสวนลูกถีบกลับไปเต็มๆแล้วเตะซ้ำจนไอ้คนนั้นลุกไม่ขึ้น(นายนี่โหดโคตร(-_-;;))สงสัยตับไต ใส้ ม้าม ของพวกมันฉีกขาดหมดแล้วแค่ไม่ถึงห้านาทีแชฮยองก็จัดการไอ้สามตัวให้ลงไปนอนจมกองเลือดอยู่กับพื้นแบบเรียบร้อยโรงเรียนเกาหลีไปเลย

หมับ

“ไปกลับ” แชฮยองดึงแขนฉันแต่ฉันว่ากระชากมากกว่านะ (-_-;;)

“เจ็บอะปล่อยดิฉันเดินเองได้” ฉันพยายามดึงแขนอออก

ตุ๊บ!!

“โอ๊ย! หยุดก็ไม่บอก”

ฉันเดินไปชนหลังนายแชฮยองอย่างจังดั้งจะหักมั้ยเนี่ย

“ยัยงี่เง่า” ไรอีกฟะอยู่ๆก็ “ทำไมไปไหนมาไหนคนเดียวห๊ะ”แชฮยองพูดเสียงเข้มทั้งที่ยังหันหลังให้ฉัน

“ฉันแค่จะมาเดินเล่นอะ” ฉันตอบไม่เต็มเสียงนักเพราะรู้ว่าตัวเองทำผิดมหันต์

“แค่เดินเล่นเหรอ” นายแชยองหันกลับมามาจับไหล่ฉันทั้งสองข้าง“ถ้าเมื่อกี้ฉันมาไม่ทันเธอจะทำไงห๊ะยัยโง่งี่เง่า” แชฮยองตะคอกใส่ฉัน

“กะ ก็ เอ่อ ฉันขอโทษนะ” ฉันได้ยกมือไหว้ขอโทษสำนึกผิด

“ทีหลังถ้าเธอจะไปไหนให้บอกฉันก่อนเข้าใจมั้ย” แชฮยองปล่อยมือออกและหันหลังกลับไปจะเดินต่อ

“อะ อืม นายเป็นห่วงฉันเหรอ^///^” ฉันแอบดีใจเล็กๆที่นายแชฮยองเป็นห่วง

“เปล่าฉันแค่คิดว่าเธอคือทาสของฉัน- -^”

ไร้อารมณ์สิ้นดีหมอนี่พูดซะหมดอารมณ์ซึ่งเลยฉัน- -*

ฉันกับนายแชฮยองเดินกลับบ้านโดยที่ไม่พูดอะไรกันเลยตลอดทาง พอถึงบ้านฉันก็โดนแม่บ่นซะยับเลยที่ออกไม่ไหนไม่บอกกล่าว ฉันได้แต่ขอโทษทุกคนเพราะไม่มีคำแก้ตัวใดๆ ฉันรู้สึกว่าเป็นช่วงเวลาหนึ่งที่เหนื่อยมากที่สุด = _=;;