น้องสาวตัวแสบมาป่วนหัวใจพี่ชายตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งแรกที่เจอกัน

 

“ก๊อก ๆ ๆ ” เสียงเคาะประตู

“ แอปเปิ้ล  แอปเปิ้ล ตื่นได้แล้วลูก เช้าแล้วนะจ๊ะ เดี๋ยวไปเตรียมงานที่โรงแรมไม่ทันนะ”

“อืม…ง่ำๆ แจ๊บๆ เสียงคายกาน โคนจานอนอ่า =O= ฮ้าววว~”

“ก๊อกๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง และตามมาด้วยเสียงกึ่งดุ กึ่งเหนื่อยใจ “แอปเปิ้ล ตื่นได้แล้ว ยัยแอปเปิ้ลแม่บอกให้ตื่นไง ไม่ไหวยัยลูกคนนี้นอนขี้เซาจริงๆเลย”

“เฮ้ย!!.. O_o เสียงแม่นี่น่า”

พรึ๊บ!! ตุ๊บ!!

“ โอ้ยย~ ค่ะแม่ ตื่นแล้วค่ะ”

“เสียงอะไรนะลูก เป็นอะไรหรือเปล่า”

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ เดี๋ยวแอปเปิ้ลขออาบน้ำแต่งตัวแล้วจะตามลงไปนะคะ” ฉันบอกแม่ มือก็ลูบหัวตัวเองไปพลาง
              โอ๊ย..เจ็บจัง  T^T ไม่เป็นไรซะเมื่อไรล่ะ หัวปูดเป็นลูกมะนาวเลย สมองจะเสื่อมมั้ยเนี่ยยัยแอปเปิ้ล

ฉันชื่อ แอปเปิ้ลอายุ 17 ปี โสดสนิท (ประวัติมีแฟน Y^Y ไม่เคยมี) วันนี้เป็นวันสำคัญของแม่ เพราะแม่กำลังจะแต่งงานใหม่ เรื่องนี้ฉันก็คัดค้านนะแต่ก็ไม่ได้ผลอะก็ต้องปล่อยเลยตามเลยความสุขของแม่นี่ ทำไงได้ก็ต้องยอมรับล่ะนะ(ยอมรับแบบไม่เต็มใจก็เถอะ-3- )

เราแม่ลูกอยู่กันมาแค่ 2 คน น่าจะ 8 ปีกว่าๆละมั้ง เพราะว่าพ่อฉันเสียไปแล้วด้วยอุบัติเหตุและแม่ก็เลี้ยงฉันมาตามลำพังคนเดียว ฉันคิดว่าถ้าแม่จะมีความสุขฉันก็ไม่ขัดขวางแต่ที่ฉันคัดค้านอีกเรื่องก็คือพอแม่แต่งงานแล้วแม่ต้องย้ายไปอยู่ที่เกาหลีกับสามีใหม่ส่วนฉันก็ต้องไปด้วยตามระเบียบเพราะแม่ไม่ยอมปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวที่เมืองไทยอะ-3-

ที่สำคัญฉันอยากรู้จังเลยว่าแม่ไปเจอคุณพ่อใหม่ของฉันตอนไหนวะเนี่ย- -* ฉันไม่เคยเห็น ไม่เคยได้เจอะเจอ มาเจอหน้ากันก็ตอนที่แม่มาบอกว่าจะแต่งงานใหม่กับผู้ชายคนนี้นี่แหละถึงได้รู้จัก (เฮ้อ... =_=! แม่ไม่ปรึกษาลูกเลยอะ)

“อ๊อดดด” เสียงอ๊อดประตูบ้านดังขึ้น

“ก๊อก ๆๆ” เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง

ฉันว่าเสียงอ๊อดเมื่อกี้คงเป็นพ่อใหม่ฉันมาแล้วล่ะมั้ง แล้วแม่ก็คงมาตามฉัน

“แอปเปิ้ล เสร็จหรือยังลูก คุณคิมมารับแล้วจะได้ไปโรงแรมกัน”

นั่นไง~ ฉันเดาถูกด้วย ถ้าฉันเล่นหวยคงถูกไปแล้ว ฮ่าๆๆ (ถ้าเล่นเป็นนะ - -^)

“ค่าแม่ เรียบร้อยแล้วค่ะ” ฉันตอบแม่ แล้วก็สำรวจตัวเองอีกที่ว่าทุกอย่างเรียบร้อยดีไหม ฉันซึ่งอยู่ในชุดเดรสสั้นสีชมพูหวานและแต่งหน้าอ่อนๆ

ขอบ่นต่ออีกนิดนะ ^O^  ฉันอยากจะบอกว่าพ่อใหม่หล่อมาก (แม่ฉันนี่ตาแหลมจริงๆ^0^) เห็นแม่บอกว่าพ่อใหม่ของฉันมีลูกสองคน แต่แม่ยังไม่ได้บอกว่าเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย ส่วนฉันเองก็ไม่ได้สนใจเลยไม่ได้ถามอะไรมากมาย ถึงเขาสองคนจะมาเป็นพี่น้องกับฉันก็ตามเถอะไม่ตื่นเต้นด้วย (ชิ…ใครจะอยากมีพี่ฟะ(-_-+)) ตอนนี้เศร้าแค่อย่างเดียวที่ต้องจากเมืองไทยไปอยู่เกาหลีที่ไกลแสนไกล T^T จากเพื่อนๆด้วย

อ๊ากกก >o< คิดแล้วเศร้าอะแต่ถึงจะเศร้าฉันก็เรียนภาษาเกาหลีมาอย่างช่ำชองมาก (ใช่เปล่าก็ไม่รู้- -^) ส่วนสถานที่เที่ยวฉันจะตามรอยละครเกาหลีเรื่อง‘Winter Love Song’ ^0^ อยากไปที่ซู๊ดดด! ก่อนที่จะเข้าเรียนที่ใหม่เจออะไรใหม่ๆขอฉันเที่ยวให้ฉ่ำปอดก่อนละกัน โฮะๆๆความคิดบรรเจิดเจ้าค่ะ (คุณแม่เจ้าค่า ^0^ เตรียมเงินไว้ให้ลูกคนสวย คนนี้ล้างผลาญซะดีๆ)

 

ที่โรงแรมโซฟิเทล (สีลม)~

ภายในห้องจัดเลี้ยงตกแต่งไว้อย่างปราณีตและสวยงาม ฉันเดินดูโน่น ดูนี่ไปเรื่อยๆเพื่อรอแม่กับพ่อใหม่ของฉันที่ไปแต่งตัวเพื่อเป็นเจ้าบ่าวและเจ้าสาวในห้องรับรอง

สายตาของฉันก็ไปสะดุดอยู่ที่หนุ่มหน้าตาหล่อมาก ขอย้ำ...ว่าหล่อม๊ากกก...เขาน่าจะสูง 185 ซม.ล่ะมั้ง ( คนไรฟะสูงชะมัด - - ) ใบหน้าเรียว ผมซอยระต้นคอสีดำประกายน้ำตาลเข้มเด่นเป็นประกาย กำลังคุยอยู่กับแขก (เฉพาะสาวๆ- -‘) ในงาน ก็พวกลูกๆของ คุณหญิง คุณนาย เพื่อนแม่ฉันนี่แหละ พากันรุ่มตอมหึ่ง เฮ้ย!! แย่งกันที่จะคุยกับเขาคนนั้น (ทำใจหน่อยเถอะนะคุณเทพบุตรสุดหล่อ นี่แหละหญิงไทยใจง๊ามงาม (-_-^) )

อ๊ะ!.. เขาหันมาทางฉันด้วยล่ะ แล้วก็ส่งยิ้มมาให้ (ว๊าย ๆ >///< ใจจะละลาย หล่อบาดใจมั๊กมาก) เขาทำท่าทางเหมือนจะเดินมาหาฉัน แต่ก็มาไม่ได้เพราะโดนยัยแร้งลงไม่เลิกรา =_=^ อย่าเพิ่งโดนยัยแร้งฉีกเนื้อตายไปก่อนนะ (เสียดายความหล่ออะ -.,-)

ฉันมองซ้าย มองขวา ก็ยังไม่วี่แววของแม่และพ่อใหม่ สงสัยจะยังแต่งตัวไม่เสร็จ รู้สึกอัดอัดแทนหนุ่มรูปหล่อคนนั้น (ว่าเข้าไปนั้น- -^) ลงไปเดินเล่นข้างล่างดีกว่า

ฉันลงลิฟต์มาและเดินไปที่ประตู แต่ยังไม่ทันที่จะเปิด ก็มีคนมาเปิดให้ก่อนผลก็คือ

โป๊ก! ตุ๊บ!

“โอ๊ยยย!!” หัวฉันชนประตูเข้าอย่างจังและล้มก้นจ้ำเบ้า “วันนี้มันวันซวยไรของฉันฟะ - -* หัวปูดมา 2 รอบแล้ว” ฉันบ่น พลางลูบหัวตัวเอง

ถ้าฉันสมองเสื่อมแล้วเกิดเป็นบ้าขึ้นมาจะทำไงเนี่ย ใครจะรับผิดชอบชีวิตฉันล่ะเกาหลีก็ยังไม่ได้เที่ยว แฟนก็ยังไม่มีก่อนที่สมองจะเสื่อมขอมีแฟนหล่อๆซักคนเถอะสาธุ - /\ - (เกี่ยวกันไหมเนี้ย - -^)

สรุปแล้วใครมันเปิดประตูมาฟะ! เปิดมาไม่คิดจะดูหัวคนบ้างเลยรึไง? มันเจ็บนะเฟ้ย!

“ เปิดประตูมาดูคนมั้งรึเปล่าค่ะ” ฉันพูดขณะที่พยายามลุกยื่น โดยที่คนๆนั้นไม่คิดจะช่วยเหลือ ลุกก็ลำบากดันสะเออะใส่ส้นสูงมาอีกช้าน(ย้ำว่าสูงปรี๊ดด~) ไม่คิดจะช่วยเลยรึไงฟะ - -*

“นี่คุณคิดจะช่วยกันบ้างมั้ยค่ะ ไม่มีน้ำใจเลยรึไง”

ฉันเริ่มเดือดปุดๆ แต่สิ่งที่ได้มาคือความเงียบ ~ เงียบ เฮ้ย!~มันเงียบเกินไปแล้วเฟ้ย!หนีไปแล้วรึไงฟะ (-_-+)  ยังเห็นอยู่นี่หว่าถึงจะเป็นช่วงล่างก็เถอะ(- -^ คิดไรอยู่ปะเนี้ยฉัน)

“นี่คุณ”

ฉันเรียกและเงยหน้าขึ้นมองอยากเห็นหน้าจริงๆเลยไอ้คน ใจจืด ใจดำ ชิ(-_-+) หน้าตาจะเป็นไงฟะ ไอ้หน้าปลาหมอถูกน้ำร้อนลวก(-_-*)

(O[]O)>>หน้าช้าน

อึ้งค่ะ อึ้งจน วี่ ๆ ๆ แมลงวันบินตามกันมาเข้าปากเป็นขบวน น้ำลายไหลอีกต่างหาก (เวอร์!ไปรึเปล่าฟะ = =^)

แจ๊บๆๆ

โอ้ววว! แม่เจ้า >0< หนุ่มหล่อค่ะ หล่อมาก..คนไรฟะ หล่อแบบไม่เกรงใจใคร รูปหน้าที่เรียว ดวงตาสีน้ำทะเลเข้ม ผมซอยระต้นคอสีดำประกายทองเข้มทำให้ดวงตาคู่นั้นเด่นดึงดูดใจและดูลึกลับจนน่ากลัวในเวลาเดียวกัน เขาอยู่ในชุดสูทสีดำเข้ม ดูเข้ม เท่ สุดๆอะ

ฉันว่าฉันเคยเจอตาคนนี้แล้วนี่น่า หน้าเหมือนกันมาก ต่างกันแค่สีผม สงสัยเป็นแฝด แต่หล่อทั้งคู่เลยอะ (-.,-)

“ยัยซุ่มซ่าม”

อ๊ะเด๊ะ?? นั่นมันภาษาเกาหลีนี่น่า ถึงว่าเราพูดภาษาไทยไปเยอะแยะ เล่นเงียบกริบเหมือนอมสากกะเบือไว้เลย - - ^ แต่ว่าเมื่อกี้พูดว่าไรหว่า

“เอ๋..มันแปลว่าไรนะ- -?”

เอ๊ะ! เฮ้ย! มันแปลว่าซุ่มซ่ามนี่น่า ไอ้หน้าหล่อนี่ มาว่าฉันซุ่มซ่ามเหรอ เดี๋ยวเจอ

“ นายนั่นแหละ ที่ทั้งซุ่มซ่าม เซ่อซ่า ใจจืดใจจำ ใจอำมหิต รวมทั้งบ้าด้วย” ฉันพูดภาษาไทยเป็นชุด >0< ฮะๆไม่รู้เรื่องอะดิ๊ โอ๊ย~ สะใจชะมัด

“เธออยากตายใช่มั้ย” เขาโน้มตัวมาพูดเสียงต่ำข้างหูฉัน“ถ้าเธออยากตายมากเดี๋ยวฉันจัดให้” ไอ้หน้าหล่อพูดจริงจังจนขนแขนฉันสแตนอัพ

อ๊ะ!! O_o ภาษาไทยนี่หว่าชัดเป๊ะ ไอ้หน้าหล่อมันพูดไทยได้ฟังรู้เรื่องอะ ทำม้าย~ทำไมไม่มีคายบอกช้านนน (แล้วใครจะบอกล่ะ - -^) แล้วฉันจะโดนฆ่าหมกส้วมที่นี่ไหมเนี่ย ต้องตายจริงๆช่ายม่ายย! (TT[]TT) พ่อแก้ว แม่แก้ว ช่วยแอปเปิ้ลด้วย

ฉันจะตายทั้งทีดั้นจะโดนฆ่าหมกส้วม (-_-^ ) ตายได้น่าอนาถจริงๆต้องเป็นผีเฝ้าส้วมกลายเป็นผีเหม็นอึ ชิ~ ฉันขออาฆาตนายไอ้หน้าหล่อ ฉันจะเอาความเหม็นตามไปหลอกหลอนนายทุกที่ๆนายไปคอยดูสิ(>[]<)

ฉันคิดว่าอาจโดนฆ่าจริงๆก็ได้ จึงค่อยๆเดินถอยหลังไปทีละนิด ทีละนิด กะว่าพอไอ้หน้าหล่อละสายตาไปทางอื่น ฉันจะวิ่ง ชิ่งทันทีแต่ไปไม่กี่เซนติเมตรก็โดนคว้าแขนเอาไว้

หมับ

“ เธอจะไปไหน” ไอ้หน้าหล่อพูดและมองหน้าฉัน “เธอยังไม่บอกเลยว่าอยากตายแบบไหน ฉันจะสงเคราะห์ให้ถูก”

ไอ้หน้าหล่อเอาหน้าเข้ามาใกล้หน้าฉันแล้วพูดเสียงเรียบแต่แฝงนัยไว้ว่าถ้าอยากตายเร็วๆก็วิ่งหนีซิ ประมาณเนี่ย แง้~ (TTOTT) น่ากลัวโคตร

ตึกตัก~ ตึกตัก~ ตึกตัก เสียงหัวใจเต้นเร็วและดังเป็นจังหวะแซมบ้าเลย >0< ไม่รู้ว่าสาเหตุมาจากอะไรกันแน่ กลัวโดนฆ่าหมกส้วมหรือที่ไอ้หน้าหล่อ เอาหน้าหล่อๆเข้ามาซะใกล้จนจมูกจะชนกันอยู่แล้ว >////< อ๊ากกก โรคแพ้คนหล่อกำเริบเจ้าคร้า

ปิ๊ง~ ปิ๊ง~ ฉันนึกออกแล้ว *O* ว่าจะเอาตัวรอดแบบไหน ถ้ารอดก็ดี ถ้าไม่รอดก็ตายสถานเดียว TTOTT

“เอ่อ”

“มีไร”

“คือว่า ปล่อยแขนก่อนได้ปะ”

“ -__-^ ”

“พลีสสส!!”

ในที่สุดเขาปล่อยแขนฉัน ลุยแผนขั้นต่อไป (มีแผนตั้งแต่เมื่อไรฟะ - - ^)

“อะ เอ่อ”

“มีไรก็ว่ามา” เขาพูดเสียงเรียบ แววตาสีน้ำทะเลเข้มจ้องมาที่ฉัน

“กะ ก็ เมื่อกี้นี้ ฉันขอโทดด...นะ >/\< ที่ว่านาย”

ฉันพูดจบก็ใส่เกียร์หมาเผ่นแน่บ วิ่งร้อยเมตรแบบไม่คิดชีวิต ไม่กลัวส้นสูงหัก ไม่กลัวล้มหัวแตกสมองไหล หน้าทิ่มดั้งหักจนยันฮีไม่รับทำศัลยกรรม ไม่กลัวว่าล้มหน้าอกกระแทกแบนติดดิน (ปกติก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว (- -^ )) กระโดดขึ้นลิฟต์ ปิดประตู

เย้..ชนะแล้ว ถึงเส้นชัยคนแรก (อ้าวลืม นึกว่าวิ่งแข่ง 4 x 100 เมตรอยู่) ชั่งเถอะยังไงก็รอดตายแล้วยัยแอปเปิ้ล

ฉันแอบมองไอ้หน้าหล่อก่อนที่ประตูลิฟต์จะปิด เห็นเขาทำหน้าไม่พอใจ ชิ! - -^ ไม่สนหลอกเฟ้ย ขออย่าได้เจอกันอีกเลยละกัน (ถึงจะเสียดายความหล่อขั้นเทพก็เถอะ (-_-^)) แต่โหดแบบนี้ไม่ไหวอะ=[]=;; แค่เจอหน้ากันไม่ถึง 10 นาที ก็คิดจะฆ่ากันแล้ว คิดแล้วสยองอะ

 

ภายในงานแต่งงาน~

เที่ยงคืนแล้วเหรอ ฮ้าวว~ -O- ง่วงอะ กินเยอะไปหน่อยหนังท้องตึงหนังตามันเลยหย่อนตาม อยากกลับแล้วบ้านง่ะ=_=’ งานเลี้ยงก็ที่ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกสักที แม่กับพ่อ(ใหม่)ยังเดินคุยกับแขกในงาน

“เจอกันอีกแล้วนะ” เสียงพูดที่ราบเรียบดังขึ้นข้างหลังฉัน

ฉันว่าเสียงนี้มันที่คุ้นๆน๊า เคยได้ยินที่ไหนวะ

“คราวนี้เธอตายแน่ ยัยตัวแสบ” นั่นไง รู้แล้ว ชัดเลย OoO!! เสียงไอ้หน้าหล่อ

ฉันค่อยๆหันไปช้าๆ(ขอบอกว่าช้ามากๆ-_-“)ในใจคิดว่ามันต้องไม่ใช่ไอ้หน้าหล่อซิ เขาจะมาได้ไงล่ะเนอะ (ปลอบใจตัวเองสุดๆ - -^)

//(O[]O)\\ ว๊ากกก...ไอ้หน้าหล่อจริงอะ มาได้ไงฟะ

“อะ...เอ่อ หวัดดี มาได้ไง(^-^;;)” ฉันทำใจดีสู้เสือถามถามไป

“เดินมา ”

ฉันรู้ว่านายเดินมาไม่คิดว่านายเหาะเป็นซุปเปอร์แมน -_-^ มาหลอกย่ะ

“แล้วไง คิดได้ยัง”

“คิดไรอะ” ฉันถามกลับทั้งๆที่รู้ว่าไอ้หน้าหล่อหมายถึงอะไร

“อยากตายแบบไหน- -^”

ฉันรู้แล้วว่านายหมายถึงอะไร =[]=; แต่ดูตอบเข้าดิ๊มันทำให้ใจห่อเหี่ยวเลยง่าและฉันก็ยังไม่อยากตายทั้งๆที่ยังไม่มีแฟนน๊า ฉันยังใช้ชีวิตไม่คุ้มเลยอะ T^T

“อะ เอ่อ ไม่ขอตายได้มั้ย ฉันก็ขอโทษแล้วไง” ฉันทำหน้าอ้อนสุดชีวิต

“ได้ -_-”

เย้! ^O^ สำมะเร็จ! แต่ทำไมมันง่ายจังฟะ = =^ แต่ชั่งมันเถอะ โฮะๆ รอดแล้วช้านนน ^o^

“แต่...ฉันมีข้อแลกเปลี่ยน”

“ห๊า!” ไรฟะ - -^

ฉันว่าแล้วว่ามันง่ายไป -_-^ ชิ~ไอ้หน้าหล่อนี่จะมาไม้ไหนอีกวะเนี่ย นายจะให้ฉันไปเต้นฮูลาฮูล่าหน้างานแต่งของแม่รึไงฟะ=_=;;

“เธอต้องเป็นเบ๊ ให้ฉัน” ไอ้หน้าหล่อบอกแล้วยิ้มที่มุมปาก

ไอ้หน้าหล่อยิ้มด้วย O///O กรี๊ดๆ~ หัวใจจะละลาย  >///< ถึงจะยิ้มนิดเดียวก็เถอะ ว้าวๆน่าร๊ากโคตร แต่ไอ้คำเบ๊ มันคือคนต้องที่โดนจิกหัวใช้ใช่มั้ยเนี่ย - -*

ฉันทำไงดีเนี่ย ฟู่!!~ เย็นไว้ยัยแอปเปิ้ล รับปากไปก่อนดีกว่าเพื่อความปลอดภัยต่อชีวิตน้อยๆของตัวเอง เดี๋ยวพองานเลี้ยงเลิกทุกคนก็จะต่างคน ต่างไปก็จะไม่เจอกันแล้วและเราค่อยหนี ^0^ ช่ายๆ ต้องหนีได้อยู่แล้ว โฮะๆๆ

“ ตกลง หรือ ไม่ตกลง ตอบมา” เขาถามย้ำเสียงเข้ม

เฮือก! จะกินหัวฉันรึไงฟะ- -* เสียงดุเชียว

“อะ เอ่อ”

ฉันกลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผากหันไปเห็นพนักงานมาเสริ์ฟน้ำ หยิบมากระดก( -O-),อึก อึก รวดเดียวหมดแก้ว อร่อยดีน่ะหวานๆ น้ำอาไรอะ?

เอ๋...ทำไมมันรู้สึกวูบวาบไปหมด ร้อนๆที่หน้า หัวมันหมุนติ้ว~ ติ้ว พิ้นก็โคลงเคลง หน้าไอ้หน้าหล่อมีสองหน้าด้วย ฮ่าๆๆ ตลกจัง

“นี่นาย ช้านนว่านะ หนายมีหน้าแค่หน้าเดียวก็หล่อขั้นเทพแล้ว ~เอิ๊กส์ แต่ตอนนี้หนายมีตั้งสองหน้าแน่ะ เอิ๊กส์ -O-”

“พูดอะไรของเธอ(-_-^) เธอเมารึไงเนี่ย”

“อาร๊าย อาราย คายมาว -///- ช้านม่ายมาวซะหน่อย เอิ๊กส์ -O-”

“บ้าฉิบ~ กินเหล้าไม่ได้แล้วกินทำไมวะเนี่ย - -^”

“หนายบ่นอารายฮะ เอิ๊กส์~ ปากนายเซ็กซี่จางเลย แด้ง แดง ฉันชอบอะ>///< ช้านขออานหนึ่งได้ปะ เอิ๊กส์~ หนายมีตั้งสองอานนี่หน่า ฮ่าๆ เอิ๊กส์~”

“หึๆ ฮ่าๆๆ ยัยบ๊องนี่ เมาแล้วเพี้ยนดีวะ^-^! ”

“นั่นแน่! ^///^ หัวเราะอาราย หนายนี่หัวเราะแล้วน่าร๊ากก..จางเลย~เอิ๊กส์”

“..........”

 

Special Kim Shae Hyun talks:

อันยอง ฮาเซโย ครับ ผม แชฮยอง

‘ผมคิดว่ายัยบ๊องนี่คงไม่ไหวแล้วแน่ๆแค่ยืนเฉยๆยังเซไปเซมา - -^’

ตอนที่เจอกันแล้วเปิดประตูไปชนเธอ ก็ว่าจะขอโทษแต่พอเห็นหน้าก็เลยเงียบ เธอเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆหน้ารูปไข่ ตากลมโต ผมยาวสีดำ ซึ่งผมรู้จักเธอดีพ่อเคยเอารูปเธอกับแม่มาให้ดู

ผมไม่เคยคิดเหมือนกันว่าจะมีน้องสาวเพิ่มขึ้นมาอีกคน ท่าทางยัยนี่คงเป็นตัวป่วนให้ผมกับนายฮยองแจน่าดู

ผมอยากรู้ว่ายัยนี่จะพูดอะไรถ้าผมเงียบ แต่ยัยนี่ยังไม่ทันเงยขึ้นมามองหน้าผมด้วยซ้ำ ก็พูดภาษาไทยออกมาเป็นชุด ผมเรียนภาษาไทยมาบ้างเลยฟังออกนิดหน่อย แต่ผมก็เงียบรู้สึกสนุกดีที่ทำให้ยัยนี่เริ่มโมโห เลยพูดว่า ‘ยัยซุ่มซ่าม’เป็นภาษาเกาหลี แต่ยัยบ๊องนี่พูดภาษาไทยอีกชุดใหญ่ ผมจึงแกล้งกลับไปอีกนิดหน่อย พอเห็นหน้าเอ๋อๆของยัยบ๊อง หึๆดูตลกชะมัด

“ตายแล้วยัยแอปเปิ้ล ทำไมเมาแบบนี้ล่ะลูก”

“แอปเปิ้ลม่ายมาวนะหม่าหม้า ม่ายด้ายกินเหล้าด้วย แค่กินน้ำหวานๆ-O- อาร่อยดี~เอิ๊กส์”

“เขากินค็อกเทลเข้าไปคงคิดว่าเป็นน้ำหวาน”ผมบอกแม่ของยัยบ๊อง

“อ่ะ! คุณแชฮยอง ยัยแอปเปิ้ลไปกวนอะไรรึเปล่าค่ะ ไม่ไหวเลยลูกคนนี้”

“เรียก แชฮยอง เฉยๆก็ได้ คุณก็มาเป็นแม่ของผมแล้ว”

“อืมม์” แม่ของยัยบ๊องรับคำที่ผมพูด แล้วหันซ้าย หันขวา “แล้วจะทำไงกับลูกคนนี้เนี่ย งานก็ยังไม่เลิกเลย”

“เดี๋ยวผมไปส่งให้ก็ได้” ผมรับอาสาที่จะพายัยบ๊องไปส่งที่บ้าน

“อะ อืม เอายังงั้นก็ได้เพราะกว่างานจะเสร็จเรียบร้อย มันต้องอยู่ดูแลอีกตั้งหลายอย่าง น้ากับคุณคิมก็คงต้องค้างที่โรงแรมนี่ยังไงน้าฝากดูแลน้องด้วยนะ”

“อืม ครับ ”

แม่ของยัยบ๊องทิ้งกุญแจบ้านกับที่อยู่ไว้ให้แล้วเดินไปในงานต่อส่วนยัยบ๊องยังคงยืนโงนเงนอยู่ เหมือนคนหลับในเลยวะ- -^

“แชฮยอง” ผมหันกลับไปมอง “แอปเปิ้ลเป็นไร เมาเหรอ”

ฮยองแจนั่นเองไม่ใช่แค่ผมที่รู้จักเธอ ฮยองแจก็รู้จักเธอเหมือนกันคงจะมีแต่ยัยบื้อนี่แหละที่ยังไม่รู้จักพวกเรา

“อืม...ว่าจะพาไปส่งที่บ้านแม่ยัยนี่ให้กุญแจกับที่อยู่มาแล้ว”

“งั้นฉันไปด้วย”

ในที่สุดผมกับฮยองแจก็พายัยบ๊องกับมาถึงบ้านแต่กว่าจะถึงได้ยัยนี่ทำให้ผมเหนื่อยมาก ก็ยัยบื้อคิดว่าผมกับนายฮยองแจเป็นคนร้ายซะนี่ ทั้งดิ้น ทั้งกัด ทั้งข่วน เหมือนแมวไม่มีผิด(- -*) และคนซวยที่สุดก็คือผมเพราะผมต้องรับหน้าที่แบกเธอ

แต่พอถึงหน้าบ้านยัยนี่ดันหลับสนิทเรียกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่นแถมนอนกรนอีกขี่เซาจริงๆผมกับฮยองแจเข้ามาในบ้านแต่พวกเราไม่รู้ว่าห้องของยัยบ๊องนี่อยู่ไหนผมจึงขึ้นไปดูชั้นสองว่าห้องยัยบ๊องอยู่ห้องไหนแต่สรุปว่าทุกห้องล็อคหมด จะล็อคทำไมกันว่ะ- -^

“ห้องล็อคหมดเลยเอาไงดี” ผมหันไปถามนายฮยองแจ “ขืนทิ้งยัยนี่นอนตรงนี้คนเดียวไม่ดีแน่”

“เราก็อยู่เป็นเพื่อนเธอก็ได้ฉันก็เหนื่อยแล้วด้วย”

“อือ...เอางั้นก็ได้”

ผมเห็นด้วยเพราะผมก็เหนื่อยเหมือนกัน ยัยบื้อทำให้ผมแสบไปทั้งตัว เช้ามายัยนี่ได้เจอดีแน่ผมจะเอาคืนให้สาสม

ผมเดินไปหาหมอนกับผ้าเพื่อมาห่มให้ยัยบ๊อง สรุปแล้วพวกเราก็นอนกันอยู่ที่ห้องรับแขก ของบ้านยัยบ๊อง

Kim Shae Hyun talks end.

 
ฝากติดตามอ่าน.... เม้นท์..... เป็นกำลังใจหัยกันบ้างนะจร้า ^O^ 
เข้ามาแวะดูสักนิด อ่านกันสักหน่อยนะจ๊ะ ^O^
อ่านแล้วมันดีไม่ดียังไงรบกวนเม้นท์บอกกันได้น๊า
จะได้รู้ตัวว่าแต่งเป็นไง TOT
คนที่เม้นท์น่าร๊ากทุกคนจร้า