1960 เสือหลงยุค

“เสียแม่ไม่พอต้องเสียเพื่อน เสียคนที่รักไปอีกใช่ไหมถึงจะกลับตัว!” เมื่อพูดดีด้วยไม่ได้จำต้องขึ้นเสียงข่มแต่กลับไม่ทำให้หนุ่มน้อยเกรงแม้แต่นิด

“เหมือนปู่ไง ไม่เห็นต่างกันตรงไหน” 

“แกไม่มีทางเหมือน แกมันก็แค่ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม กระจอกเกินไป” คำดูถูกเสียดแทงเข้ากลางอกหลานชายจนเจ้าตัวกำหมัดด้วยความโกรธก่อนยกขึ้นยื้อไม้ตะพดที่กำลังฟาดลงมาทันควัน “หาเรื่องต่อยตีไม่ต่างจากนักเลงหัวไม้หรือไอ้กระจอกข้างถนน” 

“ปู่ก็เป็นมาก่อนไม่ใช่หรือไง” 

“เสือไม่ใช่นักเลง ยังอ่อนหัดกลับตัวกลับใจซะ” ไม้ตะพดถูกกระชากกลับมองหลานชายด้วยความนิ่งแล้วเดินขึ้นบันไดไป