Scarlet Land ดินแดนแห่งการนองเลือด

ลำดับตอนที่ #1 : ดินแดนที่ไร้เจ้าปกครองนคร

        ณ หมู่บ้านแห่งหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่กลางป่าและไม่ได้อยู่ภายใต้การปกครองของเมืองใดๆทั้งสิ้น หมู่บ้านแห่งนี้และอีกหลายแห่งแถบนี้ก็เป็นเช่นเดียวกัน พวกเขาปกครองตนเอง โดยมีผู้นำหมู่บ้านเป็นผู้ปกครองหมู่บ้านแต่ละแห่ง เดิมทีหมู่บ้านเหล่านี้เคยเป็นส่วนหนึ่งของเมือง\'คาเมโรส\' ซึ่งเป็นเมืองที่สวยงามและน่าอยู่มาก แต่เมื่อไร้เจ้าผู้ปกครองนครและไม่มีผู้ใดที่จะขึ้นเป็นผู้สืบทอดคนต่อไป ชาวบ้านจึงได้แยกตัวออก

จากกัน แบ่งเป็นหมู่บ้าน ซึ่งตั้งอยู่กระจัดกระจายกันทั่วไปในป่าแห่งนี้ ส่วนบริเวณที่ตั้งของพระราชวังก็ไม่มีใครกล้าย่างกรายเข้าไปใกล้เพราะทุกคนต่างก็เชื่อกันว่ามันมีคำสาปของกษัตริย์องค์สุดท้ายอยู่ ใครที่เข้าไปจะต้องพบกับจุดจบที่เลวร้ายที่สุด



         ความมืดเข้าปกคลุมท้องฟ้า ดวงดาวลอยเด่นล้อมรอบดวงจันทร์ที่ทอแสงสีเหลืองนวลอยู่กลางนภา ที่หมู่บ้านแห่งนั้น ชายชราผู้มีผมและเคราเป็นสีเทาเงิน เขาอยู่ในชุดสีน้ำตาลที่ดูเก่า ชายชรากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้ไม้ บนโต๊ะซึ่งตั้งอยู่ตรงหน้าของชายชรามีตะเกียงตั้งอยู่อันหนึ่ง มันถูกจุดเพื่อให้แสงสว่างแก่ชายชราในยามค่ำคืนเช่นนี้



          เด็กสาวผู้หนึ่งเดินเข้าไปหาชายชรา นางมีผิวขาวนวลราวกับแสงจันทร์ที่กำลังสาดส่องลงมา นางอาจจะงดงามมากกว่านี้หากชุดที่นางกำลังสวมใส่อยู่ไม่ใช่ชุดที่มีสีดำสนิทเช่นนี้ รวมถึงดวงตาสีรัติกาลที่มีแววแข็งกร้าวของนางด้วย



         \"มีธุระอันใดกับข้างั้นรึ เซราเฟีย จึงมาซะดึกดื่นป่านนี้\" ชายชราถามในขณะที่สายตายังคงจดจ้องอยู่กับหนังสือ และเขาก็ไม่ได้หันมามองนางแม็แต่น้อย



         \"มีสาสน์ส่งมาถึงท่าน 2 ฉบับ\" นางพูดพร้อมกับเดินเข้าไปหาชายชราที่กำลังค่อยๆลดหนังสือลงเมื่อได้ยินในสิ่งที่นางพูด เมื่อชายชราหันหน้ามา นางก็ยื่นกระดาษ 2 ใบนั้นให้กับชายชรา  ซึ่งเขาก็รับมันมาโดยไม่ได้ถามอะไรนาง ชายชราเปิดสาสน์ใบแรกอ่าน เมื่ออ่านจบเขาก็เอามือซึ่งถือกระดาษแผ่นนั้นอยุ่วางบนตัก



        \"มันเขียนไว้ว่าอย่างไรบ้าง\" เซราเฟียถามขึ้นเมื่อชายชราอ่านข้อความในสาสน์จบแล้ว



        \"จะอ่านดูเองมั้ยล่ะ\" เขาถามพร้อมกับยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้กับเซราเฟีย เด็กหญิงรับมันมาและอ่านข้อความในกระดาษซึ่งเขียนไว้ว่า



                   \'ถึงท่านวิลซาร์คแห่งเวเนเซีย

                                   การที่ข้าส่งจดหมายฉบับนี้มาให้แก่ท่านนั้น ก็เพื่อเป็นการขอร้องให้ท่าน

                              และชาวเวเนเซีย มาช่วยข้าและชาวเมืองคารินเชียร์ต้านภัยสงครามที่กำลัง

                              จะเกิดขึ้นในไม่ช้า ข้าและชาวคารินเชียร์ทุกคนหวังว่าจะได้รับความร่วมมือ  

                              จากพวกท่าน ชาวเวเนเซียทุกคนในฐานะพันธมิตร

                                                                                                        ลิเฟริซ    ฟลูส

                                                                                                       แห่งคารินเชียร์\'



       เมื่ออ่านจบเซราเฟียก็เอากระดาษวางไว้บนโต๊ะของชายชราซึ่งมีนามว่าวิลซาร์ค\"แล้วจะจัดการอย่างไรกับเรื่องนี้ล่ะ\" นางถาม



       \"ข้าก็ยังไม่แน่ใจนัก คงต้องขอความเห็นจากทุกคนก่อน\"



       \"เมื่อใดล่ะ\"



       \"รุ่งเช้าของวันพรุ่งนี้ ฝากเจ้าจัดการให้ข้าด้วย\"



       \"จะใช้ข้าแค่นี้รึ\"

      

       \"อืม!\"ชายชราพูดพร้อมกับพยักหน้า



       \"ข้าว่าท่านควรจะอ่นอีกฉบับด้วยนะ บางทีท่านอาจจะมีอะไรที่ต้องใช้ข้ามากกว่านี้ก็ได้\" ชายชราทำตามที่เด็กสาวพูด เขาเปิดอ่านข้อความในกระดาษอีกใบ



       \"อืม....\"เขาวางกระดาษลงเมื่ออ่านจบ \"เจ้าพูดถูก ข้ามีเรื่องจะใช้เจ้าอีกเรื่องหนึ่ง\"ชายชราไม่ได้สงสัยว่าเซราเฟียจะแอบเปิดอ่านข้อความในกระดาษก่อนรึไม่ เพราะว่าเขารุ้จักเด็กสาวที่ยืนอยู่ข้างๆเขาในขณะนี้เป็นอย่างดีมาตั้งแต่นางยังเป็นเด็กตัวเล็กๆด้วยซ้ำ



        \"ได้ ว่ามาสิ\"



                         *************************************************************



       \"ท่านซินเซียขอรับ ข้าว่าท่านควรจะรีบเข้าไปนอนดีกว่านะขอรับ นี่มันก็ดึกมากแล้ว\" ชายหนุ่มผู้มีผมสีน้ำตาล และมีดวงตาสีน้ำตาลทองกล่าวกับหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆ นางเป็นเด็กสาวที่มีผมสีน้ำเงินสด และมีดวงตาสีฟ้าน้ำทะเล พวกเขานั่งอยู่ที่ชานหน้าบ้าน และต่างก็สวมชุดสีขาวสะอาดตาเช่นเดียวกัน



       \"ข้าขอนั่งตรงนี้อีกสักครู่ได้รึไม่ ข้ายังไม่อยากนอน\"



       \"ตามแต่ท่านจะต้องการเถอะ ถ้าท่านนั่งจนพอใจแล้วก็เข้านอนนะขอรับ ข้าขอตัวก่อน เพราะข้าจะต้องไปตรวจตราดูรอบๆหมู่บ้าน\"จากนั้นเขาก็ลุกขึ้น เดินตรงไปหาชายผู้หนึ่ง ซึ่งยืนอยู่แถวนั้น ฟริซเอามือแตะบ่าชายผู้นั้น เขาจึงหันมามอง\"ฝากดูแลท่านซินเซียด้วยนะ เดี๋ยวข้าจะออกไปตรวจตราดูความเรียบร้อยแถวนี้หน่อย\"



       \"ได้ขอรับ\"เขาตอบ ฟริซยิ้มน้อยๆและเอามือตบบ่าชายผู้นั้นเบาๆก่อนเดินออกไป



                       **************************************************************



       \"งั้นข้าขอตัวก่อน\"เซราเฟียพูด



           \"ตามสบาย\"จากนั้นชายชราก็เปิดหนังสืออ่านต่อ ส่วนหญิงสาวก็เดินออกไปโดยทิ้งชายชราไว้เพียงลำพัง



           \"ฟริซเจ้ามาทำอะไรที่นี่รึ ดึกดื่นป่านนี้แล้ว\"ชายหนุ่มหันไปมองทางต้นเสียง



          \"แล้วเจ้าล่ะเซราเฟีย มาทำอะไรที่นี่รึ\"



       \"ข้าถามเจ้าก่อน ฉะนั้นเจ้าต้องตอบคำถามของข้าก่อน แล้วข้าจะตอบคำถามของเจ้า\"คำพูดสุดท้ายของนางจบลงเมื่อนางมายืนอยู่ข้างๆชายหนุ่มพอดี



           \"ข้าแค่ออกมาตรวจตราความเรียบร้อยในหมู่บ้านน่ะ พักนี้มีเรื่องเกิดขึ้นมากเหลือเกิน\"



       \"ข้ามาทำธุระน่ะ แล้วท่านซินเซียของเจ้าล่ะ นางหลับไปแล้วรึเจ้าถึงได้ออกมาเดินเพ่นพ่านอยู่แถวนี้\"



       \"คาดว่ายัง ดูท่าทางนางจะยังไม่อยากหลับเท่าใดนัก\"



       \"ฟริซ ข้ามีเรื่องสำคัญต้องการจะคุยกับเจ้า\"



       \"ใช่ธุระที่เจ้าพูดถึงเมื่อครู่รึเปล่า\"



       \"อืม\"แล้วเซราเฟียก็เดินนำฟริซเข้าไปในป่า ซึ่งไม่ไกลจากหมู่บ้านมากนัก แต่ก็ไม่ใกล้เกินไปจนมีคนสังเกตเห็นหรือได้ยินเสียง

       **********************************************



       ฟริซและเซราเฟียเดินเข้าไปหาซินเซียที่ยังคงนั่งอยู่ที่เดิม เมื่อพวกเขาเดินเข้าไปใกล้ นางก็หันไปมอง



         \"ฟริซ...เซราเฟีย... พวกท่านมาพร้อมกันได้อย่างไร มีธุระอะไรกับข้ารึเปล่า\"



       \"เปล่าหรอก\"เซราเฟียตอบ นางเดินเข้าไปนั่งข้างๆซินเซีย ส่วนฟริซเดินแยกไปอีกทางหนึ่ง\"ทำไมเจ้าถึงยังไม่นอนอีกเล่า มัวมานั่งทำอะไรอยู่ตรงนี้\"



       \"ก็ข้ายังไม่อยากจะนอนนี่นา\"



       \"แต่ข้าว่าเจ้าควรจะไปนอนได้แล้ว ยังมีเรื่องน่าปวดหัวมากมายที่เจ้าจะต้องเจอในวันข้างหน้า ข้าว่าเจ้าควรจะเก็บแรงไว้สำหรับวันนั้นนะ\"



       \"หมายความว่าไง\"



       \"เมื่อถึงวันนั้นเจ้าก็จะรู้เอง\"พูดจบนางก็ลุกขึ้นเดินออกไป โดยไม่เว้นจังหวะให้ซินเซียได้ถามคำถาม