คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ริเวนเดลล์ เมิร์ควู้ด และลอธลอริเอน
ริเวนเดลล์ เมิร์ควู้ด และลอธลอริเอน
“เอเรสเตอร์ นั่นใครน่ะ” เอลโรเฮียร์ถาม ชี้มือไปที่ทางเข้าริเวนเดลล์
“ทหารจากกาลาดริม” เอเรสเตอร์ตอบ “อยู่ที่นี่นะ”
เอเรสเตอร์วิ่งไปที่ทางออกแล้วรับสิ่งหนึ่งกลับมา เขาอ่านหน้าซองแล้วยิ้มร่าราวกับเจอสิ่งที่ต้องการมานานแล้ว
“มีอะไรรึเอเรสเตอร์” กลอร์ฟินเดลถาม พลางสะบัดผม
“เลดี้กาลาเดรียลเชิญพรายจากริเวนเดลล์ไปงานเลี้ยงเนื่องในโอกาสวันเกิดอายุครบพันปีของฮัลเดียร์” เอเรสเตอร์ตอบ
“ทีของเราล่ะไม่มีมั่ง” เอลลาดานพูดอย่างน้อยใจ
เอเรสเตอร์ยิ้มมุมปาก “ข้าต้องนำไปให้ลอร์ดเอลรอนด์ งานจะมีขึ้นในอีกสองวันนี้ คงมีเวลาให้เตรียมตัวกัน”
เอเรสเตอร์วิ่งอย่างรวดเร็วจนเห็นเป็นภาพมัวๆ ทิ้งกลอร์ฟินเดลให้อยู่กับฝาแฝดที่มองหน้ากันอย่างมีเลศนัย
“กลอร์ฟินเดล...ไปเล่นน้ำกันนะ” เอลลาดานชวน
เอลรอนด์อยู่ในห้องสมุด เอเรสเตอร์เดินตรงเข้าไป “ลอร์ดเอลรอนด์ มีจดหมายเชิญจากลอริเอน”
เอลรอนด์หันมารับจดหมายแล้วเปิดอ่าน “ธรันดูอิลด้วยรึ ดีจริง เราไม่ได้เจอกันนานแล้ว”
“หมายถึงท่านจะไปใช่หรือไม่” เอเรสเตอร์ถามหยั่งเชิง เพราะเขาไม่เคยไปที่ลอริเอนเลย และเป็นการดีที่วันนี้ได้ได้จดหมายจากเลดี้กาลาเดรียลแห่งลอริเอน
“ไปสิ ข้าจะประกาศให้คนในริเวนเดลล์รู้เอง” จอมพรายตอบ เอเรสเตอร์ยิ้มหันหลังเดินออกจากห้องสมุด เอลรอนด์มองตามแล้วนึกเสียดาย ถ้าเขาจะเห็นความงามของเอเรสเตอร์ให้เร็วกว่านี้ เอเรสเตอร์คงตกอยู่ในมือเขามิใช่กลอร์ฟินเดล ถึงเอลรอนด์จะเป็นนายของที่นี่ แต่ก็ไม่อยากมีปัญหากับพรายเจ้านักหรอก
บรรณารักษ์หนุ่มเดินกลับไปยังต้นไม้ที่เคยนั่งเมื่อยี่สินาทีก่อนหน้านี้ เขาไม่เห็นใครอยู่เลย แต่กลับเห็นร่างเปียกปอนของกลอร์ฟินเดลเดินสวนมาจากทางน้ำตก ผมสีทองลู่ติดใบหน้าผอมๆ เสื้อผ้าบางๆเปียกแนบเนื้อ เขาขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแต่ยังดูงดงาม
“คราวหน้าข้าจะจับสองตัวนั่นกดน้ำให้ตายเลย” กลอร์ฟินเดลพูดกับเอเรสเตอร์แล้วเดินหายไป เอเรสเตอร์เดินไปทางน้ำตก เห็นฝาแฝดถูกมัดห้อยลงมาจากต้นไม้ กำลังร้องโวยวายให้คนช่วย เขาหัวเราะแล้วช่วยทั้งสองลงมา
เอลรอนด์ กลอร์ฟินเดล เอเรสเตอร์ ฝาแฝดและพรายอีกจำนวนหนึ่งเร่งเดินทางไปยังลอริเอนสำหรับงานวันเกิดของฮัลเดียร์ พรายรักษาดินแดน เอลรอนด์ขี่ม้านำมีเอลโรเฮียร์กับเอลลาดานที่หยอกล้อกันตลอดทางขี่เคียงข้าง กลอร์ฟินเดลนั่งบนหลังอัสฟารอธ ม้าคู่ใจ โดยมีพรายสาวผู้หนึ่งนั่งอยู่ด้านหน้าแม้จะมีเพียงการสบตา หอมแก้ม และหยอกล้อกันเล็กน้อย แต่ทำให้พรายหลายตนอิจฉาไม่น้อยเลยทีเดียว
ลอริเอนเป็นดินแดนงดงาม ตั้งอยู่ไม่ไกลจากเหมืองมอเรีย มัลลอร์นคือต้นไม้ถิ่นของที่นั่น มีเปลือกเงิน ใบสีทอง เป็นต้นไม้ที่งดงามที่สุดในมิดเดิ้ล-เอิร์ธ
ทั้งหมดเดินทางมาถึงชายแดนลอริเอน และเห็นกาลาดริมออกมาต้อนรับ กาลาดริมนายหนึ่งคำนับ “ข้าโอโรฟิน ยินดีรับใช้” แล้วเขาก็พูดภาษาพราย ทุกคนลงจากม้า ทหารกาลาดริมนำพวกมันไปดูแล
กลอร์ฟินเดลเหลี่ยวมองพรายตนหนึ่งที่เดินข้างๆโอโรฟิน เขาดูงดงาม ใบหน้าทะนงองอาจ ตัวเล็กบอบบางน่าปกป้อง และดูคล้ายกลอร์ฟินเดลมากทีเดียว
“เจ้าชื่ออะไร” กลอร์ฟินเดลถามพรายตนนั้นที่หันมาสบตาเขาพอดี
“รู-รูมิล” เขาตอบเบาๆแล้วหันกลับ ซ่อนใบหน้ากับไหล่โอโรฟิน
“แฮ่ม” เอลรอนด์กระแอม กลอร์ฟินเดลเผยยิ้มเจ้าเล่ห์บางๆ
โอโรฟินนำทุกคนไปจนถึงใจกลางของลอธลอริเอน เคเลบอร์นและกาลาเดรียลรอทุกคนอยู่ที่นั่น และทักทายเอลรอนด์กับกลอร์ฟินเดลราวกับเพื่อนเก่า ทำให้พรายกาลาดริมแปลกใจไม่น้อยที่พบว่าพรายผมทองตนนั้นดูจะสนิทสนมกับพรายสูงศักดิ์มากถึงเพียงนี้ สำหรับเอลรอนด์แล้ว ทุกคนล้วนคุ้นเคยกับเขาดี จอมพรายแห่งอิมลาดริสผู้มีเคเลเบรียนเป็นภริยา
“งานจะมีขึ้นในวันพรุ่งนี้เย็น ทุกคนไปพักผ่อนเพื่อคลายความเมื่อยล้าเถอะ” กาลาเดรียลบอก “รู-มิล โอโรฟิน พาอาคันตุกะไปยังที่พักด้วย”
ทาลันของแขกจากริเวนเดลล์อยู่ไม่ไกลจากงานเลี้ยงนัก ทำให้ทุกคนสามารถจับตามองการจัดงานได้อย่างสะดวก แต่ดูเหมือนจะไม่ใช่เอลรอนด์กับกลอร์ฟินเดล เพราะสองคนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้ ทิ้งให้เอเรสเตอร์ต้องสู้รบกับเอลโรเฮียร์และเอลลาดานเพียงลำพัง
เอลรอนด์ยังคงนั่งสนทนากับเคเลบอร์นและกาลาเดรียล ส่วนกลอร์ฟินเดลเขาเดินตรงไปที่แม่น้ำ ที่ที่เหล่าพรายทั้งชายและหญิงนั่งพักผ่อนกันอยู่ที่นั่น เหล่าพรายแห่งกาลาดริมพากันถอนใจอย่างตื่นเต้นเมื่อเห็นผู้สังหารบัลร็อกเดินตรงไปที่นั่น ดูเหมือนเขาตั้งใจจะทำให้เห็นมากกว่าเดินตรงไปอย่างเงียบๆ ไม่นานรอบตัวก็รายล้อมด้วยพรายทั้งสตรีและบุรุษที่พากันมาแนะนำตัวและเอาใจ
“ไม่เป็นไรหรอกอิธิล” กลอร์ฟินเดลบอกพรายสาวที่เผลอทำน้ำหกใส่ชายเสื้อตัวงาม “แค่เสื้อเท่านั้นเอง” เขาเสริม โปรยสายตาคู่หวานทำเอาหัวใจเหล่าพรายเต้นไม่เป็นจังหวะ จะเป็นไรไป มางานรื่นเริงทั้งทีก็ต้องร่าเริงเสียหน่อย กลอร์ฟินเดลเหลือบเห็นรูมิลกำลังตักน้ำแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ “ขอตัวก่อนนะสาวๆ เดี๋ยวเจอกันในงานเลี้ยง สัญญาว่าจะเต้นรำกับพวกเจ้าทุกคนเลย”
กลอร์ฟินเดลเดินตามหลังรูมิลด้วยประสาทสัมผัสทำให้เขารู้ทันทีว่ามีคนตามมา “ท่าน!”
“สวัสดีรูมิล ข้ากลอร์ฟินเดล” กลอร์ฟินเดลแนะนำตัว “ข้าช่วยถือ”
“ไม่เป็นไรท่าน แค่นี้เองสบายมาก”
“เจ้าเป็นน้องชายฮัลเดียร์รึ”
“ใช่ ท่านรู้” รูมิลพูด เบิกตาคู่งามอย่างตื่นเต้น
“ข้าเดา”
“โธ่ ท่าน” รูมิลอุทานพลางหัวเราะ “ถ้าท่านไม่รังเกียจ จะไปกับข้าก็ได้นะ”
กลอร์ฟินเดลยิ้ม เข้าตามแผนพอดี “ข้าไม่เคยคิดรังเกียจเจ้าหรอก”
เอเรสเตอร์ชะเง้อคอมองหาพรายเจ้าผมทอง ด้วยลักษณะเด่นของสีผมทำให้ตามตัวเขาได้ไม่ยาก แต่ไม่มีวี่แววจะเห็นแม้เพียงเงา ตาคนนี้อย่าให้รู้ว่าไปเหล่พรายที่ไหนนะ!
ในที่สุด วันงานก็มาถึง เอลรอนด์สง่างามด้วยชุดสีแดงเลือดนก ฝาแฝดอยู่ในชุดสีน้ำเงินท้องฟ้า ยากจะแยกออกว่าใครคือเอลโรเฮียร์ใครคือเอลลาดาน กลอร์ฟินเดล? ไม่มีใครเห็นเขา และเอเรสเตอร์ผู้สวยงามอยู่ในชุดสีเงินปักทอง มีอัญมณีประดับที่หน้าผาก เขาดูเปล่งประกายเจิดจ้าไม่แพ้แสงจันทร์ยามข้างขึ้น เขาไม่ค่อยใส่ชุดสีอื่นนอกจากสีดำ แต่คราวนี้ต้องยอมเพราะให้อิธิออนเป็นผู้เลือกให้ แล้วเขาพนันเลยว่าเอเรสเตอร์ต้องสวยมากในชุดสีนี้
และเขาก็สวยมากจริงๆ
ฮัลเดียร์เป็นพรายที่สง่าสมกับเป็นหัวหน้าพรายรักษาชายแดน เขากล่าวขอบคุณทุกคนที่มางานวันเกิดของเขาแล้วเริ่มต้นทักทายคนนู้นคนนี้ เอเรสเตอร์ชะเง้อคอมองหาชายคนนั้น มีพรายหลายตนขอเต้นรำกับเขา เอเรสเตอร์เต้นรำด้วยเพราะไม่อยากทำตัวให้ว่าง และในใจลึกๆรอเพียงเขาคนนั้นที่สัญญาจะเต้นรำด้วย แต่ไม่นานบรรณารักษ์ก็ถูกรุมล้อมด้วยพรายกาลาดริมจนลืมพรายผมทองไปเลย
กลอร์ฟินเดลรู้สึกหวิวในใจเหมือนถูกใครหรืออะไรพรากบางสิ่งไป...
มีเสียงถอนใจอย่างหลงใหล ข้าหน้าคือพรายร่างสูงสง่า ผมยาวสยายถึงสะโพก บนศีรษะสวมมงกุฎกิ่งไม้ ใบหน้าทะนงนั้นดูน่าหลงใหลพอๆกับแสงดาวเออาเรนดิล ข้างๆเขาคือเลโกลัส พรายตัวน้อยที่เคยมาริเวนเดลล์อยู่หลายครั้ง นั่นแสดงว่าชายคนนั้นคือธรันดูอิลแห่งเมิร์ควู้ด
เอลรอนด์แตะบ่าเอเรสเตอร์ผู้สะดุ้งเฮือกแล้วพาไปหาธรันดูอิลพร้อมกับโอบไหล่เขาไว้ “ธรันดูอิล ได้พบกันจนได้สินะ” เอลรอนด์พูด ธรันดูอิลเหลียวมองเอลรอนด์ เอเรสเตอร์ เอลรอนด์และเอเรสเตอร์อีกครั้ง
“สวัสดี เอลรอนด์ และ...”
“เอเรสเตอร์ บรรณารักษ์ของข้า” เอลรอนด์ตอบ เน้นสองคำหลังอย่างน่าสงสัย
“จะเป็นเกียรติมากหากข้าได้เต้นรำกับเจ้า” ธรันดูอิลพูดกับเอเรสเตอร์ แต่เอลรอนด์คว้าเอเรสเตอร์กลับมาด้วยมืออันแข็งแรงเมื่อธรันดูอิลดึงเขาออกไป แต่ความหวังของทั้งสองคนก็ดับวูบเมื่อกลอร์ฟินเดลเดินเข้ามาในงานด้วยสีหน้าดุๆ เหมือนกำลังโกรธ เขาอยู่ในชุดสีฟ้าจางเหมือนท้องฟ้ายามโปร่งใส ลวดลายชุดปักด้วยดิ้นเงินขัดกับสีผมสีทองอร่ามตา แม้จะดูขัดกันแต่เขาก็เปล่งประกายเจิดจ้า โดยเฉพาะผมที่ถูกม้วนอย่างเรียบร้อยและถักเป็นเปียสวยงาม
“เอเรสเตอร์ ได้โปรดเต้นรำกับข้า” กลอร์ฟินเดลขอ ยื่นมือมารับมือของเอเรสเตอร์แล้วโอบไหล่พาออกไปจากดงหญ้าเจ้าชู้ เขาหันกับมาโปรยยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วทำปากว่า อย่าหวัง...
“เมื่อวานท่านไปไหนมา” เอเรสเตอร์ถามเริ่มเต้นรำกับกลอร์ฟินเดล
“ไปเดินเล่นมานิดหน่อย” เขาตอบปัดๆ
“แล้ววันนี้ล่ะ”
กลอร์ฟินเดลเงยหน้ามองท้องฟ้าเหมือนทบทวนความทรงจำ “ข้ามางานนานแล้วล่ะ แต่ต้องไปเต้นรำกับสาวๆ ชายๆ ที่ข้าสัญญาว่าจะเต้นรำด้วย”
ทันใดนั้นเอเรสเตอร์ผละออกจากอ้อมกอดของกลอร์ฟินเดลทันที “ไหนสัญญาว่าจะเต้นรำกับข้าเป็นคนแรก!” บรรณารักษ์หนุ่มโวยวายแล้ววิ่งหายไป ทิ้งให้พรายเจ้ายืนเดียวดายอยู่กลางฟลอร์เต้นรำ
เอเรสเตอร์กระทืบเท้าไปที่ที่วางเครื่องดื่ม แล้วยกแก้วไวน์ขึ้นมา แต่มีมือหนึ่งฉวยไว้ แล้วส่งอีกแก้วให้ ธรันดูอิลนั่นเอง “ข้าเลือกให้เจ้านะ คนดี”
“ได้สิท่าน” เอเรสเตอร์ตอบเสียงดุดัน เหลียวมองกลอร์ฟินเดลล์ผู้ยืนกอดอกพิงต้นไม้ กำลังจ้องเขม็งมาที่ทั้งสองคน เอเรสเตอร์ยิ้มชั่วร้ายอยู่แวบนึงแล้วจับแก้วไวน์ที่มีมือของธรันดูอิลจับอยู่แล้วดื่ม ประดุจว่าจอมพรายป้อนไวน์เขา เอเรสเตอร์เห็นสีหน้าโมโหของกลอร์ฟินเดลแล้วนึกสนุก “เต้นรำกับข้านะ ท่านธรันดูอิล”
ทั้งสองเริ่มเต้นรำกัน เอเรสเตอร์เหลียวมองพรายเจ้าเป็นจังหวะๆ เห็นเขาเริ่มม้วนผมเล่นอันเป็นกิริยาบอกว่าเขากำลังกังวลและหงุดหงิด และอารมณ์ของเอเรสเตอร์เริ่มพลุ่งพล่านเมื่อเห็นกลอร์ฟินเดลเดินไปของรูมิลเต้นรำ และเหมือนจงใจมาเต้นรำใกล้ๆคู่ของเขา ทั้งสองส่งสายตาดุๆให้กันทำให้คู่เต้นของแต่ละฝ่ายเริ่มหวั่นๆ
“ทาลันของเจ้าอยู่ไกลจากที่นี่หรือไม่” กลอร์ฟินเดลถามรูมิลผู้ส่ายหน้าตอบ “งั้นเดี๋ยวข้าไปส่ง”
“เอเรสเตอร์ ดูเจ้ามึนๆนะ” ธรันดูอิลบอกคู่เต้นที่เริ่มโซเซ “ข้าไปส่งนะ”
กลอร์ฟินเดลกระตุกยิ้มใส่ธรันดูอิล เขาเริ่งเดินไปส่งรูมิลโดยไม่ลืมโอบเอวโอบไหล่ แกล้งทำเป็นกำลังก้มลงหอมแก้มให้คนอื่นอิจฉา ธรันดูอิลประคองเอเรสเตอร์ผู้กำลังมึนเมาไปทางไหนก็ไม่รู้ เอเรสเตอร์เหลียวมองความมืดรอบตัว แต่ตาเขาลายจนทุกอย่างกลายเป็นภาพเบลอๆ เห็นเด่นชัดเพียงใบหน้าธรันดูอิลผู้กำลังโน้มตัวลงมา
“อย่า!” เอเรสเตอร์คราง ดันเขาออกไปสุดแรง “ท่านวางยาข้าหรือ”
“แค่ไวน์ที่แรงที่สุดในเมิร์ควู้ด เอลรอนด์ขี้เหนียวจริง มีสิ่งสวยงามก็เอาแต่หวง กลอร์ฟินเดล? ป่านนี้คงไปพลอดรักกับพรายหนุ่มตนนั้นที่ไหนสักแห่ง”
เมื่อได้ยินดังนั้น มันทำให้เอเรสเตอร์มีแรงต่อสู้ เขาผลักธรันดูอิลออกไปเต็มแรงแล้วรีบกระเผลกหนีด้วยแรงอันน้อยนิดที่มี เขากำลังล้ม! หรือจะต้องเสียท่าให้พรายตนนี้เสียที่นี่ กลอร์ฟินเดลอยู่ไหน ใครก็ได้ช่วยที! สติเอเรสเตอร์เริ่มเลือนรางมากขึ้นทุกที เขาล้มลงใส่อ้อมแขนของธรันดูอิลที่กอดรัดแน่นเหมือนงูรัดเหยื่อ เขาไม่อยากหมดท่าอยู่ที่นี่!!!
“อย่าดิ้นนักสิ! อุตส่าห์มาช่วย” เสียงอันคุ้นเคย กลิ่นหอมอันคุ้นเคย
“กลอร์...ฟิน...เดล” พรายหนุ่มเรียกเบาๆ สวรรค์โปรด เขาไม่เคยต้องการพบกลอร์ฟินเดลมากเท่าวันนี้มาก่อนเลย
“ขอบคุณที่ดูแลเอเรสเตอร์ ต่อจากนี้ข้าดูแลเอง” กลอร์ฟินเดลบอกเสียงเรียบแต่แฝงความน่ากลัวบางอย่าง เขาอุ้มเอเรสเตอร์ด้วยท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง เอเรสเตอร์ยกมือโอบรอบคอแล้วซบใบหน้าลงกับไหล่กว้าง
“บังอาจทำให้ข้าหึงนะ เอเรสเตอร์” กลอร์ฟินเดลพูดดุๆ “ต้องทำโทษ”
แต่เอเรสเตอร์ไม่ตอบ อกที่ผ่อนหายใจช้าๆบ่งบอกว่าเขาหลับไปแล้ว กลอร์ฟินเดลยิ้ม อุ้มเอเรสเตอร์ให้ถนัดมือขึ้นแล้ววางเขาลงบนเตียงนุ่มในทาลันส่วนตัว
“ฝันดีนะ เอเรสเตอร์ของข้า” พรายเจ้ากระซิบ ก้มลงจูบที่หน้าผากอีกฝ่าย ซึบซับความหอมหวานอย่างไม่รู้จักอิ่มเอม
The End
ความคิดเห็น