~The BAttLE of TaleS~::epic of mythologys::

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 01:: Beginning or end

บทที่1

Beginning or end

               
             'พักนี้....รู้สึกจะเห็นบ่อยขึ้น
             พวกคนที่แต่งตัวประหลาดๆ
             อะไรทุกอย่างที่มันประหลาด
             ทั้งที่ความจริงแล้ว.......ฉันมันก็ประหลาดเหมือนกัน'



                 3ปีต่อมา กรุงเทพมหานคร

                 นับวันชีวิตของ'กฤตยา ครีษมายัน' หรือ 'กริช' เริ่มจะเพี้ยนๆเข้าไปทุกทีก็เพราะเมื่อไม่นานมานี้ เธอพึ่งจะมองเห็นบางอย่างที่ดูเหมือนคนอย่างเราๆแต่ก็ไม่ใช่ พูดให้ถูกก็ 'สิ่งมีชีวิต ประหลาด' ไม่สิ! 'สิ่งประหลาดที่ไม่น่าจะมีในโลกต่างหาก'
                 ก็ดูคนพวกนั้นซะสิ แต่งตัวกันได้ประหลาดสุดๆทำอย่างกับจะไปคอสเพลย์ ที่แรกกริชก็คิดแบบนั้นอยู่หรอก แต่พอมองไปรอบๆตัวของเธอผู้คนมากมายที่เดินสัญจรไปมาอย่างขวักไขว่ วุ่นวาย และสับสน กลับไม่มีใครสนใจคนประหลาดที่เธอเห็นนี้เลยทั้งๆที่มันออกจะสะดุดตาขนาดนั้น ต่อมาเธอถึงได้เข้าใจว่าพวกคนแต่งตัวประหลาดพวกนั้นไม่ใช่คน! 'ให้ตายสิ!ทำไมฉันถึงมองเห็นอะไรพิลึกๆพวกนี้ได้อยู่คนเดียวนะ เห็นแล้วหงุดหงิดลูกตาชะมัด' กริชคิด และนี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของความคิดที่เธอมีต่อพวกคนประหลาดเหล่านี้ มันยังมีอีกเยอะ

                 เป็นเวลาร่วม4เดือนกว่าแล้วที่เธอเจอะเจอกับปรากฎการณ์พิศดารพันธ์นี้ แถมช่วงนี้ยังเจอพวกสัตว์ประหลาดแบบในการ์ตูนอุลตร้าแมน(แต่น่าเกลียดกว่า)ออกมาเดินร่อนไปร่อนมาอีกด้วย แล้วสักพักก็จะมีคนสวมเสื้อคลุมขาดๆสีดำสนิทที่ถือเคียวบ้าง ถือดาบบ้าง ถือปืนบ้าง ถืออะไรอย่างโน้นอย่างนี้ซึ่งทุกอย่างล้วนเป็นของอันตรายทั้งสิ้น อา...แต่พวกเขาไม่ได้ถือไว้เท่ๆอย่างเดียวหรอกนะ พวกเขาเอาไอ้เจ้าอาวุธสงครามประจำตัวของพวกเขาจัดการกับเจ้าสัตว์ประหลาดจนมันแทบจะไม่เหลือคำว่าสภาพอยู่เลย เอาเถอะ......นี่มันก็แค่เกริ่นนำ  ของจริงมันต่อจากนี้
                                 แค่การตัดสินใจ...ก็ทำให้ชีวิตเธอเปลี่ยนไปตลอดการ

                
                  เย็นวันศุกร์
                  
                  'กริช'เด็กสาวอายุ15ปีในชุดนักเรียนม.ปลายกำลังยืนอยู่หน้าประตูรั้วของร้านน้ำชาNasty Cafe' ซึ่งเป็นทางเข้าอย่างกล้าๆกลัวๆ
                  "เข้าไปเลยสิ...เราอยากเข้าร้านนี้มาตั้งนานแล้วไม่ใช้เหรอป๊อดอยู่ได้"
                  กริชบ่นพึมพำกับตัวเอง ใจหนึ่งเธอก็อยากเข้าไปในร้านนั้นนะถึงภายนอกมันจะดูมืดราวกับป่าช้า สกปรกอย่างกับรังหนู ไม่สวยเหมือนกับสวนดอกไม้ แต่เธอ...มองเห็นไปถึงข้างในร้านซึ่งมันตรงกันข้ามกับภายนอก 'แต่น่าแปลกทั้งๆที่หน้าต่างทุกบานของร้านก็เปิดอยู่ ทำไมถึงไม่มีใครคนอื่นเห็นข้างในร้านเลยล่ะ?' เรื่องนี้เธอก็ไม่เข้าใจเช่นกัน บางทีมันอาจจะเกี่ยวกับ'ความสามารถพิเศษ' ของเธอก็ได้
                  หลังจากยืนอยู่หน้าร้านร่วม15นาทีเธอก็ตัดสินใจได้ เดินเข้าไปเลย! ช่างหัวมันกะอีแค่ร้านน้ำชาไม่มีลูกค้ามันแปลกตรงไหน บางทีของอาจจะแพงมาก หรือไม่ก็ขนมไม่อร่อย ทั้งๆที่คิดได้แต่เธอก็ยังเดินเข้าไป เหมือนกับอะไรบางอย่างดึงดูดเธอ เชิญชวนให้เข้าไปมีส่วนร่วมด้วยอย่างนั้นแหละ
                  เมื่อเดินเข้ามา จมูกของกริชก็สัมผัสได้ถึงกลิ่นหอมของเค้กและน้ำชาลอยอบอวลอยู่ทั่วร้าน เธอเดินไปนั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งเป็นโต๊ะกลมสีขาวที่มีดอกลิลี่ใส่แจกันเล็กๆวางอยู่บนโต๊ะ พลันสายตาของเธอก็เหลือบไปเห็นชายคนหนึ่งที่แต่งตัวแบบพนักงานเสริฟ์ เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่ติดกระดุมไปถึงคอ กางเกงสีดำ รองเท้าเงาวับ ป้ายชื่อที่ติดไว้ที่เสื้อเชิ้ตคงจะเป็นชื่อของเขามันเขียนไว้ว่า 'สลาฟ อินดิเรดท์' เขาเดินมาหยุดอยู่ที่โต๊ะของกริชพลางพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้มว่า
                  "จะรับอะไรดีครับคุณผู้หญิง"
                  "เอ่อ..อ่า เอาเป็นเค้กช็อกโกแลตกับชานมแล้วกันค่ะ" นึกอะไรไม่ออกก็สั่งแบบนี้ไปแล้วกัน กริชคิด
                  "ครับ..รอสักครู่นะครับ" ว่าแล้วพนักงานที่ชื่อสลาฟก็เดินเข้าไปในห้องเล็กๆห้องหนึ่ง ประมาณ5นาทีเขาก็ออกมาพร้อมกับของที่เธอสั่งไว้
                  "ได้แล้วครับ"
                  "ขะขอบคุณค่ะ"
                  เค้กกับน้ำชานี้อร่อยมากถึงมากที่สุด เคยกินของแบบนี้มาหลายร้านสิบร้านแล้วแต่ไม่เคยกินเค้กกับน้ำชาที่อร่อยเท่านี้มาก่อน ระหว่างที่นั่งกินอยู่นั่นเธอก็พยายามมองสำรวจร้านไปด้วย มันเป็นร้านเล็กๆแต่ก็ดูโล่งๆดี ก็มันไม่มีลูกค้าเลยนี่หว่า วอลเปเปอร์เป็นสีครีมดูสบายตา แสงไฟสีส้ม ผ้าม่านแบบลูกไม้ พื้นก็เป็นแบบ..
                  "สวัสดีครับ" 
                  เสียงหนึ่งดังขึ้น จนทำให้กริชถึงกับร้องเฮือก เมื่อหันหน้ากลับไปก็มีชายคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างหน้าเธอแล้วแถมยังนั่งโต๊ะตัวเดียวกันกับเธอด้วย เขาใส่สูทสีดำ เนคไทสีดำ สวมถุงมือก็สีดำ เอาเป็นว่าเขาแต่งดำทั้งตัวเลยแล้วกัน ผมสีดำอันยุ่งเหยิงของเขาบ่งบอกสภาพของเขาได้ว่าพึ่งจะตื่นนอนมาแหงๆ และที่สำคัญเขากำลังจ้องหน้าเธออยู่ จะทำยังไงดีล่ะมาจ้องหน้ากันแบบนี้ เอาเป็นว่าทักทายสวัสดีอะไรแบบนี้กลับไปก่อนแล้วกัน...ดีมั้ย
                  "คุณป็นใคร?" กริชยิงคำถามแรกออกไปทั้งที่ยังไม่ได้กล่าวทักทาย ไม่เห็นเหมือนอย่างที่คิดไว้เลย
                  "แหมๆ มาถึงก็ถามยังงี้เลยน้า เอาเป็นว่าผมจะบอกชื่อผมให้ก่อนก็ได้ ฮะๆๆ"
                  "........"
                  "ผมชื่อ'โรมิโอ'ครับ 'โรมิโอ มอนทาเคีย' ครับ คุณกฤตยา"
                  "นาย! นายรู้ชื่อฉันได้ยังไง!?" บ้าชัดๆหมอนี้เป็นใครกัน กริชคิด
                  "อืม ผมยังรู้เรื่องคุณอีกเยอะเลยน้า แต่ว่าที่ผม'เชิญ'คุณมาวันนี้ก็เพื่อคุยกับคุณครับ...โดยเฉพาะเรื่อง'ความสามารถพิเศษ'ของคุณน่ะ"
                  กริชกลืนน้ำลาย เธอเริ่มลนลานอยากออกไปจากร้านนี้ให้เร็วที่สุดทั้งๆที่ตอนแรกอยากจะเข้ามาแทบตาย การมาที่ร้านนี้เป็นการตัดสินใจที่ผิดจริงๆ
                  "นายรู้ได้ยังไง...ทั้งๆที่ฉันไม่เคย ไม่เคยบอกใครแท้ๆ" กริชก้มหน้าพูด
                  "ก็บอกแล้วไงครับ ว่าผมน่ะยังรู้เรื่องของคุณอีกเยอะ" โรมิโอกล่าวพลางจิบกาแฟ(ที่ไม่รู้ว่าไปเอามาตอนไหน)ของเขาไปด้วย
                  "แล้วไงล่ะ จะคุยเรื่องอะไรกับฉัน!" กริชเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงห้วนๆ
                  "ดูเหมือนคุณจะไม่ค่อยอยากคุยกับผมเท่าไห่รนะครับ งั้นก็ไม่เป็นไร ผมขอถามคำถามแค่ข้อเดียวแล้วกันตกลงไหมครับ?"
                  กริชเงียบไปพักหนึ่ง สุดท้ายเธอก็กระชากเสียงออกมาว่า"ก็ได้!!"
                  "งั้นเอาเป็นเอ่อ...คุณเริ่มมองเห็น 'เทลส์' เอ่อไม่สิ!ภาษาพวกคุณเรียกว่าอะไรน้า....เอ่อ อ้อ!พวกตัวประหลาดเมื่อไรครับ?"
                  "ราวๆ4เดือนก่อนได้มั้ง" แม้จะไม่อยากพูดอะไรมากมายกับคนคนนี้แต่กริชก็ตอบคำถามไปตามหน้าที่ของเธอ ว่าแต่...'เทลส์' นี่มันอะไรกัน? แถมยังชื่อพิลึกๆของคนคนนี้ด้วย เท่าที่เธอจำได้รู้สึกว่าโรมิโอจะเป็นตัวละครตัวหนึ่งในละครโศกนาถกรรมและเป็นถึงเจ้าชาย แต่ทำไมถึงได้มาอยู่ในร้านน้ำชาแบบนี้ได้ล่ะ 
                  "แล้วเห็นพวกตัวอะไรบ้างล่ะครับ?อย่างพ่อมด แม่มด อะไรพวกเนี่..."
                  "เฮ้ย!!! เดี๋ยว! ไหนบอกคำถามข้อเดียวไง" กริชเอามือกระแทกกับโต๊ะอย่างแรงจนน้ำชาแทบจะหก ทั้งๆที่โรมิโอยังถามไม่จบ
                  "แหมๆอีกสักข้อนะครับข้อแรกมันง่ายไปหน่อย" โรมิโอทำหน้าทะเล้น
                   กริชทำเสียงฮึดฮัด"ไม่รู้เหมือนกัน แต่ใส่หมวกแหลมๆแบบนั้นสงสัยจะเป็นพ่อมด แม่มดอะไรนั้นของนายล่ะมั้ง แล้วก็พวกที่แต่งตัวเหมือนเจ้าหญิง แล้วก็พวกที่ใส่เสื้อสีแสบตา เอ่อ..รู้สึกจะมีสีทึมๆด้วยมั้ง เอ่อใช่!แล้วก็เจอพวกตัวสัตว์ประหลาดด้วยเหมือนกับ...ตุ๊กตาไม้ แถมยังมีพวกที่ใส่เสื้อคลุมสีดำขาดๆอีกด้วย"
                  "....งั้นเหรอครับ แหมเจอมาเยอะนะครับเนี่ยคงจะเครียดน่าดูล่ะสิท่า"
                  "นี่ก็คำถามด้วยรึเปล่า?"
                  "อ้าว!เวลาตั้งเท่านี้แล้วเหรอเนี่ย แย่จังแหะ ขอบคุณสำหรับคำตอบมากเลยนะครับ แล้วก็ถ้าจะให้ดีช่วยรับเจ้านี่ไปหน่อยนะครับ"
                  โรมิโอล้วงมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงของเขาแล้วหยิบบางอย่างออกมา มันคือ...กล่องไพ่หนึ่งสำรับ!!! เขายื่นมันให้กริช แต่เธอก็
                  "ไม่เอา!!! ไม่เอาเด็ดขาด!! ฉันไม่รับของจากคนแปลกหน้าหรอกนะ!" 
                  เธอโวยวายเสียงดังจนสลาฟ(ที่ดูเหมือนถูกลืม)ถึงกับต้องยื่นตัวมาดูจากเคาน์เตอร์
                  "รับไปเถอะคร้าบบบ ถ้าคุณเอาไปนะมันจะมีประโยชน์มากเลยนะ เอางี้ผมไม่คิดตังค์ค่าอาหารด้วย ดีไหม?"
                  "เฮ้ย! แบบนี้ก็ไม่มีเงินเข้าร้านอีกแล้วน่ะสิ ไอ้บ้าเอ๊ย!"
                  สลาฟตะโกนมาจากมาจากเคาน์เตอร์ มาดพนักงานเสริฟผู้เปี่ยมล้นไปดูมารยาทดูเหมือนจะอันตรธานหายไปเสียแล้ว
                  "ชิ! ก็ได้จะรับไว้แล้วกัน" 
                  กริชว่าและฉวยกล่องไพ่นั้นออกจากมือของโรมิโอจากนั้นก็วิ่งออกจากร้านทันที ตอนนี้เหลือเพียงสลาฟและโรมิโอเท่านั้น เหมือนเดิม
                  "ทุกทีเลยนะนายน่ะ....เพราะงี้ถึงไม่มีเงินมาโฆษณาร้านซักที" สลาฟบ่น
                  "เอาน่าๆ อย่างน้อยก็มีเงินซื้อข้าวกินแหละนะ เอ้า!มาเก็บจานซิ" โรมิโอสั่ง ดูเหมือนสลาฟจะหงุดหงิดนิดหน่อยกับเจ้าของร้านสุดเพี้ยนคนนี้
                  "ฮึๆ'ครีษมายันงงั้นรึ ตระกูลนี้มันต้องมีเอี่ยวตลอดเลยรึไงน้า" เป็นประโยคที่พูดขึ้นมาลอยๆก็จริงแต่มันก็ได้ออกมาจากปากของชายปริศนาผู้นี้เสียแล้ว
                       

                  19:00น. สวนสาธารณะหน้าสถานนีรถไฟแห่งหนึ่ง
 
                  เด็กหนุ่มคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งราวกับกำลังรออะไรบางอย่าง รอเวลาที่สัตว์ร้ายจะ
ปรากฎตัว
                  "นี่!นายรออะไรอยู่เนี่ยยุงมันกัดฉันจนเลือดจะหมดตัวแล้วนะ!"
                  แมวสีดำ อืม!แมว ที่เกาะอยู่บนไหล่ของเด็กหนุ่มบ่นอย่างหงุดหงิด
                  "นี่!'เชสเชอร์'นายช่วยเงียบหน่อยได้มั้ยนายบ่นเรื่องนี้มาเป็นรอบที่ล้านแล้วนะ แล้วนี่นายยังไม่ได้บอกฉันเรื่องที่นายพูดได้คล่องปรื้อแบบนี้เลยนะ หนอย!แค่เก็บมาเลี้ยงหน่อยทำมาเป็นสำนึกบุญคุณขอเป็นทาสรับใช้ทั้งๆที่ฉันพึ่งจะเก็บแกมาเมื่อ20นาทีที่แล้วเองนะ"
                  "โอ้! ขอประทานอภัยอย่างแรงครับท่าน 'ควีน เพอร์เพิซลี' แมวบ้าตัวนี้จะไม่บ่นอีกแล้วครับ"
                  "ดีมาก! ให้มันได้อย่างนี้สิ"
                   กร๊าซซซซซซซซซ!!!!!!!!
                  "ฮึ!ดูเหมือนจะมาแล้วสินะ นายรออยู่นี้แหละขอฉันลุยแป๊บเดียว เดี๋ยวก็จบแล้ว"
                   ฉับพลันเสื้อยืด กางเกงยีนสุดแสนธรรมดาของเด็กหนุ่มก็เปลี่ยนเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีเสื้อคลุมสีดำที่ขาดรุ่งริ่งสวมทำอยู่ ด้านหลังมีไม้กางเขนสีทองพาดอยู่ ผมสีควันบุหรี่ของเขามีประกายเพลิงสีน้ำเงินติดอยู่เล็กน้อยและดูเหมือนเขาจะใส่มงกุฎพระราชาไว้บนหัวด้วย เด็กหนุ่มนาม'ควีน' เดินไปทางต้นเสียงอย่างไม่เกรงกลัว ต่อจากวินาทีนี้ป็นต้นไป'เทลส์แห่งความมืด'จะถูกลงทัณฑ์โดยฝีมือของ'ยมทูต'
 
                  ห่างออกไป 2 กิโลเมตร

                  กริชกำลังเดินไปอย่างไร้จุดหมาย เหมือนเธอกำลังครุ่นคิดเรื่องเมื่อครู่นี้อยู่ทั้งๆที่มันเกิดขึ้นไม่นาน แต่เธอก็รู้สึกเหมือนกับว่า เธอเริ่มจะเข้ามาในโลกของคนประหลาดพวกนี้แล้ว
                  กร๊าซซซซซซซ!!!!!!!!!
                  "หือ! เสียงอะไรน่ะ?"
                  กร๊าซซซซซซซซซ!!!!!!
                  "รึว่าจะเป็นสัตว์ประหลาดพวกนั้น?"
                  กร๊าซซซซซซซซ!!!!!!!
                  "แต่ช่างเถอะ...ยังไงมันก็ไม่ไล่กัดเราอยู่แล้วนี่"
                  กริชยักไหล่ ปล่อยตัวตามสบาย แต่วินาทีนั้นก็มีเท้าใหญ่ๆกระทืบลงมาข้างตัวเธอ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปเธอก็ไปเจอกับสัตว์ประหลาดที่ว่าแล้ว รูปร่างของมันใหญ่โตผิดปกติอาจจะเป็นเพราะได้มาเห็นใกล้ๆ ผิวหนังของมันลักษณะดูเหมือนจะเป็นไม้แทบทั้งหมดมันคอตุ๊กตาไม้งั้นเรอะ! 
                  ตัวของกริชเริ่มแข็ง แขนและขาขยับไม่ได้ เหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าถึงธอจะเคยเห็นตัวพันธ์นี้มาเยอะแล้วก็เถอะ แต่มันก็ไม่เคยจ้องหน้าเหมือนจะฆ่ากันแบบนี้มาก่อนเลยนี่นา ไม่เคยวิ่งไล่กัดด้วย
                  "มะ...มันอะไรกันเนี่ย!!!!!"
                   กริชร้อง ตอนนี้ก็คงทำได้แค่นี้เท่านั้น ความหวังที่จะมีชีวิตเริ่มจะริบหรี่ลงเรื่อยๆแล้วสิ


++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เฮ้อ มาบทที่1 ก็ยาวสุดๆและ(รู้สึกว่ามันยาว-_-)พิมพ์จนมือจะหงิกแล้วเนี่ย
บอกว่าก่อนนะค่ะว่านางเอกมีสิทธิ์ตายแต่จะตายรึไม่นั้นอยู่ทีดุลพินิจของไรเตอร์(อ้าว!)
สุดท้ายก็เช่นเคยขอบคุณที่อุตส่าห์เปิดอ่านนะค่ะT^T
(คอมเมนท์ติชมผลงานด้วยนะค่ะ^^)