คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ระหว่างทางกลับ.....
คาตาคิระครุ่นคิดเรื่องคำพูดของเจ้าบ้านคาตาสึกิตลอดทางกลับที่ทำการหน่วย
“ว่ายังไงนะครับ..ตราควบคุมวิญญาณหายไปงั้นเหรอ” คาตาคิระอุทานไปด้วยความตกใจ
“ใช่”
“เป็นไปไม่ได้”
“แต่มันเป็นไปแล้ว ฮาจิเมะ”
“ แล้วใครเป็นคนทำ” คาตาคิระยิงคำถามไปอย่างรวดเร็ว
“ข้าไม่รู้....รู้เพียงว่า....”
“คนที่มาขโมยไปนั้น แข็งเก่รงมาก”คาตาคิระพูดเหมือนอ่านใจชายชราออก
“ใช่ ไม่งั้น พวกมันก็ไม่สามารถทำลายกองกำลังป้องกันของตระกูล คาตาสึกิได้หรอก”
“........”
“ จะให้ผม...ทำอย่างไรต่อไป”คาตาคิระถามด้วยเสียงที่แผ่วเบาลง เขาค่อนข้างตื่นตระหนกกับเรื่องนี้
“ตอนนี้เจ้าไม่ต้องทำอะไรมาก”ชายชราคาตาสึกิตอบ
“เจ้าต้องดูสถานการณ์ไปก่อน เพราะการที่จะปลดปล่อยพลังของตราควบคุมวิญญาณ ไม่ได้ทำได้ง่ายๆ”
“ต้องรออย่างเดียวเหรอครับ”คาตาคิระถามอีกครั้ง
“ใช่ เพราะเจ้าคงไม่สามารถตามเจ้าพวกนั้นได้หรอก”
คำตอบที่เหมือนกับคำดูถูกนี้ มันถึงกับทำให้คาตาคิระฉุนในใจโดยทันที
“ทำไมถึงมั่นใจ ถึงขนาดนั้นล่ะครับ”
“ หึ ”
“ เพราะความสามารของเจ้านั้น มันยังเหนือกว่าไดมอนน่ะสิ”
(ความคิดของคาตาคิระ)
อะไรกัน…..
ความสามารถเหนือไดมอนงั้นเหรอ.....
มันเริ่มจะยุ่งแล้วสิ
ทางด้านอุคิทาเกะ
“ว้าย!!!! ” คิคุโนะร้องอย่างตกใจเมื่อร่างกายของเทอกำลังขึ้นไปอยู่บนหลังอุคิทาเกะ
“ ท่านรองหัวหน้าคะ!!!! จะทำไรอะไรคะ”
“ ไม่เปนไรหรอกน่า” อุคิทาเกะพูดขณะที่เทออยู่บนหลัง
“ เทอบาดเจ็บอยู่ ไม่ใช่เรอะ”
“/////Oo/////”
หน้าของคิคุโนะเริ่มเป็นสีแดงระเรื่อ
ขณะที่อุคิทาเกะกำลังแบกเทอเข้าตัวเมือง
“จ..จะไปไหนเหรอคะ”คิคุโนะถาม
“ ไปในเมืองน่ะ”
“ จ..จะไปทำ ไรเหรอคะ”
“ ชั้นอยาดพาเทอไปเดินเที่ยวหน่อยน่ะ”
“มะ..มันจะดีเหรอคะ”
“ไม่เป็นไรหรอก” อุคิทาเกะพูดพลางหันหลังไปยิ้มให้คิคุโนะที่อยู่บนหลังเขา
ตอนนี้ใบหน้าเขากับใบหน้าหวานของเทออยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
“ เอ่อ...ขอโทษนะ” อุคิทาเกะพูดพร้อมกับเบือนหน้ากลับไป หน้าของเขาและคิคุโนะเป็นสีแดงระเรื่อ
“ มะ..ไม่เป็นไรค่ะ”
พวกเขาท้องสองเดินเที่ยว (อุคิทาเกะคนเดียวนะ..) อยู่ในตัวเมืองลูคอนอย่างสนุกสนาน
ข้างทางของถนนรุกรังเต็มด้วยร้านค้าและร้านอาหาร
“ อ๊ะ นั่น!!”
“ เราไปนั่งร้านนั้นกันมั้ย” อุคิทาเกะถาม คิคุโนะได้แต่ทำหัวผงก งึกๆ
ทั้งสองเข้าไปนั่งอยู่ที่เก้าอี้ไม้เก่าๆ หน้าร้าน
“จะสั่งอะไรดีล่ะ”อุคิทาเกะถามอย่างอารมดี
“ เอ่อ อะไรก็ได้ค่ะ”
เมื่อขนมมาเสริฟทั้งสองนั่งก็นั่งกินไปคุยไปอย่างสนุกสนาน คิคุโนะรู้สึกผ่อนคลายเมื่ออยู่กับอุคิทาเกะ
เทอรู้สึกถึงความอบอุ่นที่อุคิทาเกะมีให้เทอ มันทำให้เทอกับเขาสนิทกันมากขึ้น
“ นี่คิคุโนะ เราไปดูของร้านนั้นกันเถอะ”
“คิคุโนะ….”
อุคิทาเกะมารู้ตัวอีกที...คิคุโนะก็มาอยู่บนใหล่ของเขาแล้ว
คิคุโนะ ฟุบ หลับอย่างเหนื่อยหน่าย
เทอรู้สึกหล้ากับงานที่เทอทำ การที่เหนื่อยจน ฟุบหลับ ถืเป็นเรื่องธรรมดา
อุคิทาเกะประคองศรีษะของหญิงสาวอย่างถนุถนอม
เขาประคองศรีษะของเทอวางไว้บนตัก
มือใหญ่ค่อยๆ เสยผมที่ติดอยู่บนหน้าไปทัดหูเบาๆ
เขามองใบหน้าหวานของหญิงสาว
แล้วค่อยๆ โน้มใบหน้าเข้าไปไกล้ใบหน้าของเทอ
ดวงตาชายหนุ่มค่อยๆหรี่ลงเรื่อยๆ
เมื่อใบหน้าทั้งสองใกล้กัน
ชายหนุ่มค่อยๆประกบริมฝีปากลงไปบนหน้าผากนูน ของหญิงสาว
เขาเลื่อนริมฝีปากลงมา ตามโหนกแก้มเนียนช้าๆ
ริมฝีปากค่อยเลื่อนลงมาถึงหูของเธอ
“ หลับฝันดีนะ คิคุโนะ.....”
อัพแล้วจ้า
ตอนนี้หวานมากๆเรยยยย
เราแต่งหวานไม่ค่อยเก่งอ่ะนะ
ช่วยเม้นหน่อยน้า
ความคิดเห็น