คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ขี่หลัง!!!
ความเดิมตอนที่แล้ว....
---------------------------------------------------------------------------------------------
ทันใดนั้นคิคุโนะก้อกระโดดขึ้นไปบังเด็กคนนั้นทันที
และชักดาบของตัวเองออกมา.......
“ จงกรีดร้อง”
“ฮิเมยูกิ”(อันนี้แปลว่า เจ้าหญิงหิมะค่ะ)
ทันใดนั้นดานของคิคุโนะก็กลายเป็นร่างหญิงสาวสีขาวโพลนไปทั้งตัวโจมตีเข้าใส่ฮอลโล่ทันที
เมื่อปลายดาบฟาดฟันเข้าใส่ศรัตรูร่างนั้นก็จะถูกผนึกด้วยน้ำแข็งและแตกออกเป็นเสี่ยงๆทันที
“สะ..สุดยอด เลย”ลูกน้องอีกคนอุทานออกมาด้วยความตะลึง เมื่อเห็นร่างฮอลโล่แตกออกเป็นเสี่ยงๆ
“เป็นอะไรมากหรือเปล่าจ๊ะ”คิคุโนะวิ่งกลับมาดูเด็กน้อยที่มีอาการตื่นกลัว
“มะ..ไม่ครับ”
พอดีที่อุคิทาเกะวิ่งกรูเข้ามา
“เป็นอะไรมากรึเปล่า”อุคิทาเกะถามด้วยความเป็นห่วงพลางมองไปที่มือของคิคุโนะ
“นั่น...ดาบฟันวิญญาณของเทอ เหรอ...”
“ค่ะ พอดีไม่ค่อยได้ไช้เลยไม่ค่อยชำนานน่ะค่ะ” คิคุโนะพูดพร้อมยิ้มน้อยๆ
…..ไม่ชำนานเหรอ
............ชั้นว่าเทอชำนานสุดๆ ซะมากกว่ามั้ง....
อุคิทาเกะชื่นชมหญิงสาวอยู่ในใจ
ดาบด้ามขามที่มีหิมะปกคลุมทั้วดาบ....แถมยังควบคุมแรงดันวิญญาณได้ขนาดนี้
ถ้าไม่เก่งก็ไม่รู้จะพูดยังไงแล้วล่ะ.....คิคุโนะ
“โฮกกกกกกกกกกกกกก”
ทันใดนั้นเองฮอลโล่ที่ร่างกระจัดกระจายเป็นเสี่ยงๆด้วยดาบของคิคุโนะ
ร่างของฮอลโล่ได้กลับมาหลอมรวมกัน ด้วยแรงดันวิญญาณที่มากขึ้นจนแทบไม่น่าเชื่อ
“นั่น..มัน อะไรกัน...”คิคุโนะอุทานด้วยความตกใจ..เมื่อเห็นร่างฮอลโล่กำลังหลอมรวมเข้าด้วยกัน
“มันยังไม่ตายรึนี่!! บ้าชะมัด!!!”
“คิคุโนะ เทอพาเด็กคนนั้นถอยไปก่อน” อุคิทาเกะพูด
หลังจากนั้นเขาก้อกระโจนเข้าใส่ฮอลโล่ทันที
“จงเป็นโล่ดุจเกรียวคลื่น จงเป็นดาบดั่งสายฟ้า”
“โซเกียวโนะ โคโตวาริ!!!!!!”
เปรี้ยง!!!!!
เสียงสายฟ้าฟาดไปที่ฮอลโล่ดังสนั่นหวั่นไหว
ทำไห้ร่างร่างของฮอลโล่ที่กำลังหลอมรวมกันนั้นแหลกละเอียดเป็นผุยผงทันที
ทำไห้ร่างนั้นไม่สามารถกลับมาหลอมรวมกันได้อีก
“แค่กๆๆๆ แฮ่กๆๆๆๆ”อุคิทาเกะเอามือมาปิดปากที่กำลังไอ อย่างหนัก
“เป็นอะไรรึเปล่าคะ ท่านรอง!!”
คิคุโนะรีบวิ่งไปดูอาการอุคิทาเกะทันที
พลางจับมือเด็กน้อยที่กำลังสะอึกสะอื้นไปด้วย
“ข้าไม่เป็นไร หรอก”
“ว่าแต่เจ้าหนูนี่....”อุคิทาเกะพูดพลางมองไปที่เด็กน้อย
“เจ้าอาศัยอยู่ที่ไหนเหรอ”คิคุโนะถาม
“ขะ..ข้าอาศัยอยู่กับแม่. ที่ไนหมู่บ้าน”เด็กน้อยยังคงมีอาการตื่นกลัว
ถ้าจะไห้กลับบ้านคนเดียวคงลำบากแน่.....
“ ถ้ายังงั้น..พวกข้าจะไปส่งเจ้านะ”อุคิทาเกะพูดอย่างอ่อนโยนพลางนำมือลูบหัวของเด็กน้อย
“ ขะ ขอบคุณมากครับ”เด็กน้อยพูดด้วยท่าทางดีใจ
เพราะเขาจะไม่ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว ที่แถวนี้ยังมีพวกฮอลโล่เป็นครั้งที่สอง
“งั้น..ข้าไปด้วยสิ”คิคุโนะพูดขอ
“อือ ได้สิ” อุคิทาเกะพูดแล้วยิ้ม
เขาชื่นชมสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้ทำซะเหลือเกิน
มันช่าง.....น่ารักซะเหลือเกิน (โอ...ท่านอุคิทาเกะชมคิคุโนะด้วยยยย^_^ )
ณ บ้านของเด็กน้อย
“ท่านแม่!!!!!”เด็กน้อยกระโจนเข้าสู่อ้อมอกของแม่ผู้เป็นที่รัก
“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยดูแลเด็กคนนี้” หญิงสาวผู้เป็นแม่โค้งขอบคุน
ในตาดวงนั้นยังมีน้ำตาแห่งความดีใจหลงเหลืออยู่เลย
“ไม่เป็นไรครับ เรื่องเล็กน้อย”
“บายนะเจ้าหนู”
“บายครับ พี่ชายยมทูต”
“ส่งเสร็จแล้วเหรอคะ”คิคุโนะพูดพลางมองไปที่อุคิทาเกะที่กำลังเดินออกมา
“ฮื่อ เรากลับกันเถอะ”
“โอ้ย”คิคุโนะร้องพลางมองไปที่ข้อท้าวตัวเองที่กำลัง....บวม
“เฮ้! เท้าเทอเจ็บไม่ไช่เรอะทำไมไม่บอกชั้นล่ะ”
“ไม่ได้การล่ะ เทอขี่หลังชั้นไปละกัน”
คำพูดของอุคิทาเกะทำไห้คิคุโนะถึงกับตาถลึงทันที
ยังไม่ทันที่คิคุโนะจะพูดอะไรเทอก้อขึ้นไปอยู่บนหลังของอุคิทาเกะแล้ว
ความคิดเห็น